Η “βοήθεια” προς την Ελλάδα και η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας

H oλλανδική ευθύνη για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα και το νέο σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας επαναφέρουν στο προσκήνιο την έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Υπάρχει ακόμα κάτι από αυτήν την έννοια, ρωτά ο Cristian Ghinea:

Ένα δικαστήριο των Κάτω Χωρών αποφάνθηκε πρόσφατα ότι το ολλανδικό κράτος ήταν υπεύθυνο για τη μη προστασία των αμάχων στη Σρεμπρένιτσα (Ιούλιος του 1995, 8.372 θύματα, σύμφωνα με το πέτρινο μνημείο). Εκείνη την εποχή Ολλανδοί στρατιώτες των ειρηνευτικών δυνάμεων που είχαν αναπτυχθεί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αρνήθηκαν να τοποθετηθούν μεταξύ των Σέρβων και του μουσουλμανικού πληθυσμού. Το θέμα έχει στοιχειώσει την Ολλανδία εδώ και καιρό. Το 2002, μάλιστα ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου έπεσε εξαιτίας τους. 

Τώρα οι συγγενείς κάποιων θυμάτων επιδιώκουν αποκατάσταση από τις Κάτω Χώρες και τον ΟΗΕ.  Αλλά τα χρήματα δεν είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτήν την υπόθεση. Αυτό που διακυβεύεται είναι η υποχρέωση προστασίας των αμάχων που πρέπει να εκπληρώνει κάθε κράτος που αναλαμβάνει διεθνή ρόλο.
Η ολλανδική δίκη συνιστά εκ τούτου νομολογία: Η προστασία του δημοσίου δεν αποτελεί πλέον μόνο μια ηθική αρχή, γίνεται πλέον μια νομική απαίτηση. Η υποχρέωση προστασίας των αμάχων έχει αρχίσει να υπερισχύει της εθνικής κυριαρχίας. Η νέα αυτή υποχρέωση έχει βρει άλλωστε μια θεαματική εφαρμογή στην Λιβύη, όπου η Γαλλία οδηγεί τον ελεύθερο κόσμο στην ηθική και νομική υποχρέωση του (για την “προστασία των αμάχων”)

Αυτό με φέρνει στο δεύτερο ερώτημα της εθνικής κυριαρχίας: την οικονομική κυριαρχία. Για να σώσουν την Ελλάδα από την οικονομική καταστροφή, η Ευρώπη – αν όχι η Γερμανία – έβαλε χέρι στα οικονομικά της Ελλάδας. Φυσικά, οι Έλληνες είναι πολύ στενοχωρημένοι που  έχουν χάσει πλέον την κυριαρχία τους. Είναι αργά, όμως, για να το σκεφτούν τώρα. Η κυριαρχία δεν είναι σαν το γάμο, για καλό ή για κακό. Μας λείπει μόνο όταν έχει χαθεί

Το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο εξετάζει τώρα καταγγελία πολιτών που θεωρούν παράνομη την απόφαση να βοηθηθεί η Ελλάδα. Τι δουλειά έχει το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο με την Ελλάδα; Την ίδια που έχει το ολλανδικό δικαστήριο με τη Σρεμπρένιτσα. Και στις δύο περιπτώσεις, τίθεται η ίδια ερώτηση σχετικά με το πεδίο της εθνικής κυριαρχίας σε έναν κόσμο όλο και περισσότερο αλληλοεξαρτώμενο. Το επιχείρημα; Το γερμανικό Σύνταγμα ορίζει ότι το Κοινοβούλιο ελέγχει όλες τις δαπάνες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Όμως, βοηθώντας την Ελλάδα, η γερμανική κυβέρνηση αρνείται στο γερμανικό κοινοβούλιο, το θεματοφύλακα της εθνικής κυριαρχίας, το καθήκον του για έλεγχο. Η Bundestag δεν μπορεί να καλέσει Έλληνες υπουργούς στο Βερολίνο για να ελέγξει την ορθή χρήση της βοήθειας. Δεν θα αποτελούσε έκπληξη όμως οι Γερμανοί δικαστές να κόψουν τελικά το αχλάδι στην μέση και αποφασίσουν ότι το δάνειο προς την Ελλάδα είναι μεν συνταγματικό, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, υπό την προϋπόθεση ότι το Κοινοβούλιο μπορεί να ελέγξει το πού και πώς χρησιμοποιούνται τα χρήματα. Σε έναν κόσμο όπου τα χρέη είναι όλο και περισσότερο μη βιώσιμα, η κυριαρχία είναι επομένως αυτός που την πληρώνει.

http://www.courrierinternational.com/article/2011/07/26/la-souverainete-nationale-dans-tous-ses-etats

πηγή