Όχι μόνο απαιτήσεις απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και υποχρεώσεις: Αυτοεκτίμηση & Αυτογνωσία

Ο κόσμος αλλάζει. Η ζωή όλων φαίνεται να αλλάζει. Οι ρυθμοί ζωής αυξάνονται. Οι απαιτήσεις φαίνεται να αυξάνονται…. κι εμείς μένουμε μετέωροι μπροστά σ’αυτήν τη μεγάλη αλλαγή, η οποία μας καθιστά ιδιαίτερα απαιτητικούς με τους εαυτούς μας, και ίσως, αρκετές φορές άδικους. Είμαστε αδιαμφισβήτητα αντιμέτωποι με μια κατάσταση η οποία μας προκαλεί έντονο φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον.

Το ερώτημα όμως είναι: Είναι βοηθητικό να αφηνόμαστε σ’αυτήν την κατάσταση ή εκτός από απαιτήσεις απέναντι στον εαυτό μας οφείλουμε να έχουμε κάποιες ευθύνες και υποχρεώσεις;
Απάντηση: Αυτοεκτίμηση και Αυτογνωσία.
Αυτοεκτίμηση
Είναι όλα εκείνα τα βιώματα, οι καλές ή οι κακές στιγμές, η ζωή μας ολόκληρη όταν  ακόμα ήμασταν υπό την προστασία των γονιών μας κι ανυπομονούσαμε να  γίνουμε μεγάλοι. Είναι, λοιπόν, όλες εκείνες οι αναμνήσεις που χάρη σ’αυτές διαμορφώσαμε τις αξίες μας, τις προσδοκίες μας, τις συμπεριφορές μας, τον χαρακτήρα μας. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε πλέον τον κόσμο, και κυρίως εμάς. Άραγε στην ερώτηση: “Θεωρείς πως ο κόσμος είναι ένα μεγάλο τέρας που θα σε φάει όντας ένας μικρός νάνος;” Πόσοι θα αντιστέκονταν λέγοντας πως ”Όχι! Εγώ μπορώ να γίνω μεγάλος!”;
Πώς θα εκτιμούσε ο καθένας από εμάς τον εαυτό του;
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση τρέφεται από τις αδυναμίες μας. Δεν μας επιτρέπει να δούμε πέρα από αυτές διογκώνοντάς τες και εξαλείφοντας ολοκληρωτικά κάθε ίχνος δύναμης, ικανότητας και αποτελεσματικότητας που ίσως υπάρχει. Όσο μένουμε παθητικοί τόσο παραμένουμε στις αδυναμίες μας ξεχνώντας πως κάπου, κάποτε τα είχαμε καταφέρει. Αν σκεφτούμε τη μέχρι τώρα ζωή μας θα διακρίνουμε κυρίως μαύρες στιγμές, αλλά αν καλοσκεφτούμε τη μέχρι τώρα ζωή μας θα διακρίνουμε και κάποιες γκρίζες ζώνες. Αυτό σημαίνει πως κάποτε μπορέσαμε, αν όχι να φέρουμε εις πέρας μια αποστολή, σίγουρα να προσπαθήσουμε. Άρα τότε κάτι μας ώθησε να προσπαθήσουμε. Τώρα γιατί χάσαμε αυτό το κίνητρο; Το κίνητρο και η εσωτερική δύναμη δεν χάθηκαν. Κάπου υπάρχουν καθώς τα φέρουμε μέσα μας. Είναι μια γνώση που πάντοτε θα κουβαλάμε μέσα μας. Αρκεί να αντισταθούμε στο “κακό” και να τη δούμε!

Αυτογνωσία
Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς έχουμε αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Ναι, όλα ξεκινούν από το οικογενειακό (κυρίως) περιβάλλον, αλλά αυτό που είμαστε σήμερα είναι αποτέλεσμα δικών μας επιλογών ή των γονιών μας; Είναι ένα αποτέλεσμα που υπάρχει από τότε που ήμασταν μικροί; Πολλές φορές αποφασισμένα λέμε πως “Ναι! Γνωρίζω καλά τον εαυτό μου!” και στο επόμενο λεπτό μένουμε έκπληκτοι από τον τρόπο που αντιδράσαμε απέναντι σ’ένα γεγονός.
Οι άνθρωποι είμαστε τα πάντα: καλοί, κακοί, δίκαιοι, άδικοι κτλ… αρκούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ενισχύσουν το κάθε χαρακτηριστικό μας την κάθε στιγμή. Γι’αυτό ποτέ δεν θα είναι αρκετά αυτά που γνωρίζουμε για εμάς. Θα πρέπει διαρκώς να βρισκόμαστε σ’ένα ταξίδι αναζήτησης νέων πτυχών ολοένα και βαθύτερων. Το πιο απλό παράδειγμα: Πόσοι από εμάς είπαμε: “Εγώ; Να αντιδράσω έτσι; Ποτέ!” και εν τέλει αντιδράσαμε;
Μια βαθιά αναπνοή και ας κερδίσουμε αυτό το στοίχημα με τον εαυτό μας!

psycholoygeia