Το πάρτι τελείωσε πατριώτες

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στο σύνολό τους αδυνατούν να διαχειριστούν τη χρεοκοπία της χώρας και αμφότερες πίσω από το μνημόνιο κρύβουν την αδυναμία τους να εκφράσουν ένα ρεαλιστικό και συνεκτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.





Το μνημόνιο για την κυβέρνηση αποτελεί ένα καλό άλλοθι για να φλυαρεί περί δήθεν κόκκινων γραμμών που ορίζει στις διαπραγματεύσεις για τα μέτρα.

Το μνημόνιο για την αντιπολίτευση αποτελεί το αίτιο της χρεοκοπίας και όχι το αποτέλεσμα αυτής όπως είναι. Δηλαδή, το μνημόνιο φταίει για την βίαιη προσαρμογή στα νέα δεδομένα της μετά την ευημερία με δανεικά εποχή, όχι η διάλυση κάθε έννοιας οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, ο κρατικοδιαιτισμός, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και οι αργομισθίες των κομματόσκυλων.

Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης δεν πρέπει να αφορούν τους ξένους αλλά τις διάφορες εγχώριες ομάδες συμφερόντων που κερδίζουν ή χάνουν ανάλογα με τον τρόπο που θα γίνει κάποια ρύθμιση.

Π.χ. με την απελευθέρωση της πώλησης βρεφικού γάλακτος στα σούπερ μάρκετ οι τιμές έπεσαν 25%, γεγονός που σημαίνει πως τα φαρμακεία έγραψαν ανάλογη απώλεια...

Με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση κερδίζει ο φορολογούμενος που θα πληρώσει λιγότερους φόρους, αλλά θα χάσουν χιλιάδες γιατροί και δεκάδες φαρμακέμποροι που κέρδιζαν και μοιραζόντουσαν δυο - τρία δισ. παραπάνω από ανεξέλεγκτες δημόσιες φαρμακευτικές δαπάνες.

Με την απελευθέρωση των μεταφορών θα χάσουν οι μεταφορείς, αλλά θα κερδίζει κάτι ο καταναλωτής που πληρώνει το κόστος...

Με την κατάργηση του αγγελιοσήμου στις διαφημίσεις θα χάσουν οι δημοσιογράφοι τις ασφαλιστικές παροχές που έχουν και τις οποίες πληρώνουν άλλοι, διαφημιζόμενοι και καταναλωτές όπου μετακυλύεται το κόστος...

Η απελευθέρωση της αγοράς του γάλακτος θα φέρει φτηνότερο γάλα στα ράφια, αλλά θα χάσουν οι γαλακτοβιομηχανίες και ενδεχομένως οι παραγωγοί που λόγω μεγέθους φόρων κλπ παράγουν με μεγαλύτερο κόστος...

Υπάρχουν δεκάδες φόροι και εισφορές προς τρίτους και εκατοντάδες ρυθμίσεις υπέρ συντεχνιών που αθροίζουν υψηλό κόστος ζωής για τους υπόλοιπους και κάνουν τις επενδύσεις μη ανταγωνιστικές στην Ελλάδα.

Χρειαζόταν τρόικα για να αλλάξουν αυτά;

Ποιος θα πληρώσει τα στεγαστικά...

Η κυβέρνηση ανθίσταται στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών αλλά δεν λέει τίποτα για το ποιος θα πληρώσει το κόστος.

Αν δεν υπήρχε μνημόνιο και τρόικα και είχαμε 30% των στεγαστικών δανείων να μην εξυπηρετούνται θα τα χάριζαν χωρίς να «κουρέψουν» τις καταθέσεις; Αν χάριζαν τα δάνεια, τα μη εξυπηρετούμενα δεν θα έφταναν το 100%, άρα δεν θα χρειαζόταν να δημευτούν οι καταθέσεις...

Κάποιοι «προοδευτικοί» και δημαγωγοί υποστηρίζουν πως υπάρχει τρόπος να χαριστούν τα δάνεια χωρίς να κουρευτούν οι καταθέσεις.

Αν ανοίξει κάποιος έναν ισολογισμό μιας τράπεζας θα διαβάσει πως τα δάνεια που έχει δώσει η τράπεζα είναι Καταθέσεις + ίδια Κεφάλαια + δανεικά από άλλες τράπεζες ή την ΕΚΤ.

Τα ίδια κεφάλαια είναι στο περίπου 10% του ενεργητικού και άλλο τόσο τα δάνεια από τη διατραπεζική και την ΕΚΤ. Άρα, το 70-80% είναι οι καταθέσεις...

Όταν κάποιος δεν πληρώνει γιατί δεν μπορεί η τράπεζα, διαγράφει το ποσό από τα ίδια κεφάλαια. Αν οι διαγραφές ξεπεράσουν τα ίδια κεφάλαια είτε θα πρέπει να γίνει αύξηση κεφαλαίου είτε να διαγράψει ανάλογες καταθέσεις bail-in είτε...

Το περασμένο καλοκαίρι οι τράπεζες ανακεφαλαιώθηκαν με τα 50 δισ. ευρώ που διέθεσε ο EFSF και τα οποία αθροίστηκαν στο δημόσιο χρέος.

Με απλά λόγια το σύνολο των Ελλήνων πλήρωσε 50 δισ. ευρώ για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα. Αν το χρέος αυτό επιμηκυνθεί σε 50 ή 100 χρόνια το κόστος αυτό το μεταφέρουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Αν αυτό γίνει με αρνητικά επιτόκια τότε μέρος του το μεταφέρουμε σε αυτούς που μας δάνεισαν, δηλ. τους Ευρωπαίους κυρίως φορολογούμενους.

Άρα, ποια είναι η κόκκινη γραμμή;

Αν δεν χάσει το σπίτι αυτός που δεν έχει να πληρώσει, θα χάσει την κατάθεση αυτός που δεν αγόρασε σπίτι. Αν δεν χάσει την κατάθεση το κόστος της ανακεφαλαίωσης θα το πληρώσουν είτε όλοι οι Έλληνες μέσω του δημοσίου χρέους ή τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Οι τράπεζες έχουν ήδη κρατικοποιηθεί. Η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι αφού κρατικοποιήθηκαν θα πρέπει να τις διοικούν αυτοί που έχουν βάλει ένα μειοψηφικό κεφάλαιο ή το κράτος που έχει τη μερίδα του λέοντος.

Η διαφορά είναι δηλαδή ποιος θα έχει τη διοίκηση που για πολλούς μοιάζει με «κουτάλα» μέσα σε καζάνι με χρήματα...

Η αντιπολίτευση διατείνεται πως αν την «κουτάλα» την πάρουν στα χέρια τους αυτοί που θα διορίσει η ίδια, τα κεφάλαια θα κατευθυνθούν βάσει κεντρικού σχεδίου σε επενδύσεις και θα προκύψουν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.

Την δεκαετία του ’80 και ’90, το 80% του τραπεζικού συστήματος ήταν υπό κρατικό έλεγχο και τραπεζίτες συνήθως ήταν διάφορα στελέχη του κόμματος με αριστερές περγαμηνές.

Ήταν οι δύο δεκαετίες που διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός που είχε δημιουργηθεί στη χώρα μετά το 1950. Όλα τα σχέδια όπως η Αλουμίνα με τους Ρώσους αποδείχτηκαν «μαύρες» τρύπες και μέσω πλουτισμού των κομματικών παρατρεχάμενων και ημετέρων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα απ΄ όσο φαίνονται και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κρύβονται πίσω από το μνημόνιο γιατί αδυνατούν να πουν προς πολλές κατευθύνσεις πως το πάρτι τελείωσε...

capital.gr