Περιμένοντας το «τυχαίο γεγονός»…

Η κατάσταση στην Ελλάδα «μυρίζει» πλέον μπαρούτι… Η τακτική μίας κυβέρνησης, πλήρως υποταγμένης σε εντολές της τρόικα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε δύο νομοτελειακά γεγονότα: στην απόλυτη εξαθλίωση των πολιτών και στην εκκωφαντική έκρηξη της κοινωνίας που δεν θα μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει και τα αποτελέσματα της οποίας δεν είναι δυνατόν να υπολογιστούν.

Η αδιαφορία των πολιτικών προς τον λαό -όσο και αν προσπαθούν οι συγκυβερνώντες να το κρύψουν, δεν μπορούν- οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μία άνευ προηγουμένου οργή, αφού η ευθύνη της δημιουργίας αυτού του κλίματος βαραίνει το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Η δημιουργία ακραίων στοιχείων, συντείνει –όσο παράλογο και αν ακούγεται- στην ταύτισή τους με τα δημοκρατικά ιδεώδη. Και η δημιουργία των άκρων είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ικανούς διακυβέρνησης της χώρας, με κύριο μέλημα τους πολίτες και όχι τους τραπεζίτες.

Αυτά τα ακραία δημιουργηθέντα μέρη ήδη έχουν αρχίσει να δίνουν τις «αναγνωριστικές» τους μάχες σε ολόκληρη την επικράτεια. Ήδη αρχίζουν και διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό, που –ευτυχώς- η κοινωνία μέχρι στιγμής αρνείται να παρακολουθήσει. Όμως, κι εδώ γεννιέται το μεγάλο ερωτηματικό, ποιες είναι οι αντοχές της κοινωνίας; Και γιατί η κοινωνία οφείλει να φανεί σοφότερη από όλους εκείνους που –υποτίθεται πως- πρέπει να μεριμνούν για την εσωτερική ειρήνη, την ασφάλεια, αλλά και για την απομάκρυνση κάθε πιθανού κινδύνου που δύναται να διαταράξει το πολίτευμα ή και να εκθέσει σε πλείστους όσους κινδύνους το σύνολο της χώρας; Με δεδομένη την σωρευμένη οργή των πολιτών, η οποία αυξάνεται συνεχώς, είναι προφανές πως η επιτηδευμένη ανικανότητα των κυβερνώντων είναι αυτή που αποτελεί τον κυρίαρχο κίνδυνο της ίδιας της χώρας.

Σήμερα, όλα κρέμονται κυριολεκτικά από μία κλωστή. Την κλωστή της υπομονής ή από εκείνο το νήμα που κρατούν ξένα κέντρα που επιθυμούν την απόλυτη διασάλευση στο εσωτερικό της χώρας, αλλά –κυρίως- του πολιτεύματος, το οποίο αργά αλλά σταθερά αλλοιώνεται, μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται και απομακρύνεται με γοργούς ρυθμούς από όσα ρητά αναγράφονται στο Σύνταγμα της χώρας. 

Οι «αντίπαλοι» έχουν πλέον προσδιορισθεί και γίνονται εκείνες οι τελικές διεργασίες που θα συμπαρασύρουν ολόκληρο τον λαό σε ένα καταστροφικό «χτύπημα» κατά όλων εκείνων που συνήργησαν για να τον καταστρέψουν. Οι αντίπαλες πλευρές έχουν ήδη οργανωθεί και έντεχνα πολώνουν εκείνα τα μέρη της κοινωνίας που μπορούν να επηρεάσουν, προσφέροντας τεράστιες δόσεις οργής, η οποία στρέφεται κατά του συστήματος, αλλά –κυρίως- κατά των «ιδεολογικών» αντιπάλων.

Οι ψυχροί παρατηρητές διαπιστώνουν πως τα συστατικά του εκρηκτικού μίγματος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για το σύνολο της χώρας, αλλά οι προειδοποιητικές κραυγές τους δεν μπορούν να επαναφέρουν ούτε την κυβέρνηση, αλλά ούτε και τους «ορκισμένους» εχθρούς των δύο αντίπαλων πλευρών. Δυστυχώς, βρισκόμαστε στο μη παρέκει και στο σημείο εκείνο το οποίο μπορεί μέσα από μία «τυχαία» ενέργεια, να πυροδοτήσει τα χειρότερα. 

Άραγε, αυτό επιθυμεί η κυβέρνηση; Αυτό επιθυμούν οι πολιτικοί τάγοι και άρχοντες που νομοθετούν εις βάρος της χώρας και του λαού, προφασιζόμενοι πως όλα αυτά γίνονται για να διασωθεί η χώρα; Γιατί, άραγε, αυτοί οι «εκλεκτοί» δεν μπορούν να κατανοήσουν πως ακόμη και εάν κατορθώσουν να διασώσουν την χώρα, αυτή δεν θα είναι ποτέ ίδια –κυρίως λόγω της ταπείνωσης που έχει δεχθεί-, επειδή δεν θα υπάρχει Ελληνικός λαός; Ή μήπως έχουν βρεθεί ήδη οι αντικαταστάτες των Ελλήνων, οι οποίοι θα διαιωνίσουν στην εξουσία την πολιτική «ελίτ»;

Τέλος, είναι προφανές πως –για άγνωστους λόγους;- οι υπεύθυνοι για την επικείμενη έκρηξη πολιτικοί, δεν προσπαθούν ούτε την ύστατη στιγμή να αλλάξουν πολιτική στάση, ευελπιστώντας πως θα διαφύγουν των εγκληματικών ευθυνών τους και αγνοώντας ταυτόχρονα πως η έκρηξη δεν θα δώσει ούτε καν τα χρονικά περιθώρια που απαιτούνται για την απομάκρυνσή τους… 

Είναι τραγικό αλλά, αναμένοντας ένα «τυχαίο» -αλλά απολύτως βέβαιο πως θα συμβεί- γεγονός, βαδίζουμε προς μία ανόητη και άκρως επικίνδυνη εθνικά εσωτερική σύγκρουση, επειδή κάποιοι «έξυπνοι» έχουν συναινέσει εκούσια ή ακούσια στην καταστροφή της χώρας.

Κωνσταντίνος