ΚΑΚΙΑ ΚΑΙ ΥΛΙΣΜΟΣ‏

Για να αφαιρέσουμε το αγκάθι της κακίας και να επαναφέρουμε την αγνότητα και την ομορφιά στο νου και στα συναισθήματά μας, πρέπει να διακρίνουμε τη πηγή της.

Η κακία έχει πολλές εκφάνσεις: τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, την επιθετικότητα, που δεν εκφράζονται πάντα ανοιχτά, αλλά κυρίως εκδηλώνονται υπογείως στη καθημερινότητα και δηλητηριάζουν εμάς τους ίδιους και το περιβάλλον μας. Εκδηλώνεται μάλιστα σε διάφορους βαθμούς και πολλές φορές ωραιοποιείται ή κρύβεται πίσω από δηλητηριασμένα χαμόγελα και υποκριτικές ευγένειες.

Η κακία πηγάζει από την ταύτιση με την ύλη, από τον υλισμό δηλαδή, από την ταύτισή μας με το σώμα, με τα αδρανή/νεκρά ή αργού κραδασμού μέρη του είναι μας. Τα μέρη αυτά του είναι μας αγωνίζονται να επιβιώσουν – έτσι η κακία είναι μια διαστρεβλωμένη προσπάθεια του εγώ να εξασφαλίσει τη δύναμη και την επιβίωσή του.

Ο φόβος θανάτου/επιβίωσης λοιπόν είναι που γεννά τη κακία, αν το εξετάσει κανείς σε βάθος. Το εγώ νιώθει ότι απειλείται (η επιβίωσή του) σε διάφορα επίπεδα, και τότε εκδηλώνει κακία, ζήλια κι επιθετικότητα. Έτσι, για να θεραπεύσουμε το αγκάθι αυτό της κακίας, καταρχήν πρέπει να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της στο είναι μας – αυτό είναι το πρώτο βήμα. Γιατί όσο την κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί και αρνούμαστε να την φέρουμε στο φως της συνειδητότητάς μας, θα έχει τη δική της αυτόνομη δράση και θα λειτουργεί ψυχαναγκαστικά. Γιατί η κακία είναι ένα καμπανάκι που θέλει να μας δείξει ότι υπάρχει φόβος ο οποίος ζητά τη λύτρωσή του. Και παραπέρα, ο φόβος δείχνει ότι αυτά τα στοιχεία στο είναι μας δεν έχουν παραδοθεί στο Θεό, είναι καμπανάκι δηλαδή για αργού κραδασμού ή νεκρά και σε αποσύνθεση μέρη του είναι μας που πρέπει να καθαρίσουμε. Η κακία και ο φόβος λοιπόν είναι ενδείξεις απομάκρυνσης από το Θείον, από το Αιώνιο, από τη Ζωή.

Όπως ο Ηρακλής που έσκυψε και σήκωσε τη Λερναία Ύδρα, της οποίας τότε τα κεφάλια ξεράθηκαν στο φως του ήλιου, έτσι κι εμείς πρέπει να ‘γονατίσουμε’ ταπεινά στο είναι μας, να ανασύρουμε τα μέρη μας αυτά που είναι εμποτισμένα με το δηλητήριο της κακίας και να τα φέρουμε στο φως της συνειδητότητας. Με την προσευχή, παραδίδουμε τα σκοτεινά κομμάτια μας στο Θείον, κι Εκείνο τα εξαγνίζει.

Ας γονατίσουμε λοιπόν, ας σκύψουμε να αναγνωρίσουμε τη κακία στο είναι μας, γιατί αυτό είναι το κυριότερο βήμα που τόσο αποφεύγουμε να κάνουμε. Δεν πρέπει να αφήνουμε αυτά τα δηλητήρια να υπονομεύουν τη ψυχική και σωματική μας υγεία και να μας κατατρώνε το είναι. Η αποφυγή αντιμετώπισής τους είναι που τα διαιωνίζει.

http://www.elenastral.com/2010/10/blog-post.html

okloios.blogspot.gr