ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΘΕΑ ΤΗ ΓΑΖΑ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

GREATER MIDDLE EAST INITIATIVE

Ίσως η πιο τρομακτική φωτογραφία των ημερών δεν είναι τα διαμελισμένα πτώματα των παιδιών της Παλαιστίνης αλλά η φωτογραφία των Ισραηλινών, που καθισμένοι σαν σε θερινό κινηματογράφο, απολαμβάνουν το θέαμα των εκρήξεων στη Γάζα.


Την ίδια στιγμή στη Συρία ο εμφύλιος συνεχίζεται, με το συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα να υπολογίζει τον αριθμό των νεκρών σε πάνω από 150.000.

Στο Ιράκ, 11 χρόνια μετά την Νατοϊκή εισβολή, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει , σύμφωνα με την Opinion Research Business, το 1.000.000. Η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας» (ISIS), με βασικούς χρηματοδότες τους συμμάχους των Η.Π.Α. στη περιοχή Σαουδική Αραβία και Κουβέιτ, πυροδοτεί ένα νέο γύρο σκληρού εμφύλιου πολέμου.

Αίγυπτος, Υεμένη, Λιβύη, Αφγανιστάν βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς αναταραχής και συγκρούσεων με δεκάδες νεκρούς και αβέβαιο μέλλον.

Μέσα σε αυτό το τοπίο οι επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα μόνο την εξαίρεση δεν αποτελούν.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ – (GREATER MIDDLE EAST INITIATIVE -GMEI).

Στις 8 Απρίλη 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Το σχέδιο περιελάμβανε 32 χώρες. (Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν .

Τμήμα του εισήχθηκε στις προπαρασκευαστικές εργασίες στη σύνοδο κορυφής των G8 του 2004.

Βασικοί στόχοι του σχεδίου:

1.Η διασφάλιση του ελέγχου και της πρόσβασης στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.

2.Ο έλεγχος μιας περιοχής ιδιαίτερα σημαντικής για το εμπόριο και τις μεταφορές.

3. Η δημιουργία ενός γεωστρατηγικού τόξου «περικύκλωσης» από το Νότο της Ρωσίας και της Κίνας και η «μεταστροφή» χωρών παραδοσιακά συμμάχων προς αυτές τις χώρες.

Ο βασικότερος μοχλός της έναρξης του ήταν ο Πόλεμος του Κόλπου, και εκτός από το Ιράκ, μεγάλο βάρος του σχεδίου αφορούσε και επιμέρους γεωγραφικές ενότητες όπως η Παλαιστίνη, το Νότιο Κουρδιστάν, η περιοχή της Κασπίας, ο Καύκασος, ο κόλπος της Βασόρας, η περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας , η Κύπρος, η Συρία, η Λιβύη.

Για την υλοποίηση του σχεδίου δημιουργήθηκαν:

1.Η Αναπτυξιακή Τράπεζα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας.

2. Το Ίδρυμα Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας.

Στα πλαίσια αυτά ιδρύθηκε επίσης η Πρωτοβουλία Εταιρικής σχέσης ΗΠΑ-Μέσης Ανατολής (MEPI, η οποία από το 2009, έχει χορηγήσει περίπου 530 εκατομμύρια δολάρια σε πάνω από 600 «φορείς» σε 17 διαφορετικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των Παλαιστινιακών Εδαφών. Καθήκον της η χρηματοδότηση ΜΚΟ και «δράσεων δημοκρατίας». Στις 25 Σεπτεμβρίου 2009, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε ένα πιλοτικό πρόγραμμα όπου η MEPI θα διαχειριζόταν προγράμματα ύψους 2,5 δις δολαρίων για την επέκταση των τεχνολογιών κοινωνικής δικτύωσης στη Μέση Ανατολή.

Η «πρώτη» φάση της «ανασυγκρότησης» ξεκίνησε στις 20 Μάρτη 2003, με την εισβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Ιράκ.

Στις 14-16 Απριλίου 2004, έγινε στην Κωνσταντινούπολη συνέδριο, με θέμα το νέο αμερικανικό σχέδιο και το ρόλο της Τουρκίας, όπου έγινε λόγος γα τη «Νέα οθωμανική Αποστολή».
Στις 22-23 Μάη 2004, στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε εκ νέου το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς όμως να υπάρξει τελική συμφωνία.

Η ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ - ΤΟ «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΧΑΟΣ». ΒΑΛΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ.

Οι αντιφάσεις του προηγούμενου οδήγησαν σε ένα νέο, μετεξελιγμένο σχέδιο. Ο όρος «Νέα Μέση Ανατολή» εισήχθη τον Ιούνιο του 2006 στο Τελ Αβίβ, από την -τότε -υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις. Ο Λίβανος θα ήταν το σημείο πίεσης για τις αναδιατάξεις, σε όλη τη Μέση Ανατολή μέσω του «εποικοδομητικού χάους». Η πολιτική του «Εποικοδομητικού ή Δημιουργικού Χάους» ήταν μια στρατηγική πρόκλησης πολέμων και βίας, χωρίς ορατό τακτικό στόχο πολλές φορές, έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και το Ισραήλ να μπορούν να αναδιατυπώνουν το χάρτη της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τις γεωστρατηγικές ανάγκες και τους στόχους τους.
Οι ισραηλινές επιθέσεις στο Λίβανο, οι οποίες είχαν υιοθετηθεί από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, μαζί με την τριχοτόμηση του Ιράκ, ήταν το πρώτο μέρος ενός σχεδίου που προέβλεπε την βαλκανοποίηση (διαίρεση) και finlandization (ειρήνευση) της Μέσης Ανατολής.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Το Ισραήλ, και στα δύο σχέδια, προβάλλεται σαν η αναδυόμενη υπερδύναμη της περιοχής. Το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας είχε δώσει στη δημοσιότητα ( 3 Ιανουαρίου 2012) τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας των ΗΠΑ για τον 21ο αιώνα. Η διασφάλιση της «συνολικής ειρήνης» στην περιοχή αναφερόταν ως πρωταρχικός στόχος, με έμφαση στην προσπάθεια εξασφάλισης του Ισραήλ. Το κείμενο κάνει επίσης αναφορά στην ενεργοποίηση των συμμάχων κρατών προκειμένου ο στόχος να καταστεί εφικτός. Το σχέδιο της Μεγάλης ή Νέας Μέσης Ανατολής προβλέπει την Αίγυπτο ως το βασικό κλειδί για την περιφερειακή σταθερότητα και την ασφάλεια του Ισραήλ.

Ο «ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ»

Στην ομιλία του B.Obama στο Κάιρο (4/6/2009, ανανεώθηκε και εμπλουτίσθηκε η ισχύς του σχεδίου, μέσω του σχεδίου «εκδημοκρατισμού» της Μέσης Ανατολής.

Ο «εκδημοκρατισμός», ο αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής, τόσο της οικονομικής τους βάσης, όσο και του πολιτικού εποικοδομήματος αποτελεί σημαντικό οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό όχημα για τις Η.Π.Α.

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο για τη Νέα ή Μεγάλη Μέση Ανατολή δε μπορεί να υλοποιηθεί. Είναι τόσες πολλές οι αντιφάσεις του και τόσες πολλές οι αντιθέσεις, πολλές φορές ακόμη και μεταξύ «συμμάχων», στη περιοχή που οδηγούν το σχέδιο σε αποτυχία, καθιστώντας το μια «αδύνατη αποστολή». Μια mission impossible.

Αποτυχία του ή επιτυχία του συνοδεύεται από εκατόμβες νεκρών.

Τα παραδείγματα των αντιθέσεων πολλά. Και εντός του εσωτερικού μετώπου των Η.Π.Α. Αλλά και ευρύτερα στη περιοχή.

Αντί στο Ιράν εξεγέρσεις έγιναν στην Τυνησία, οι σουνίτες «σύμμαχοι» του ISIS απειλούν τους εξίσου «συμμάχους» Κούρδους, το Ισραήλ με την Τουρκία ανταγωνίζονται για το ρόλο της περιφερειακής υπερδύναμης, Σαουδική Αραβία και εμιράτα αντιστέκονται στον «εκδημοκρατισμό» και χρηματοδοτούν ακραίους φονταμενταλιστές, η συνομιλίες μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής δεν προχωρούν, οι προσπάθειες προσέγγισης της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας να στηρίξουν τις προσπάθειες των ΗΠΑ δεν γίνονται πάντα με ομαλό τρόπο.

Η Ε.Ε. ακολουθεί, με διαφοροποιήσεις ,το Νατοϊκό σχέδιο. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από την τοποθέτηση του Volker Perthes, διευθυντή του Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP)-Γερμανικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων.

«Ο εκδημοκρατισμός (σ.σ. της Μέσης Ανατολής) δεν είναι μια γραμμική διαδικασία, αλλά μάλλον μια μακρά, περίπλοκη επιχείρηση, γεμάτη αντιθέσεις, πολιτικές μάχες και οπισθοδρομήσεις…».

Την ίδια στιγμή έχουμε τις εξελίξεις στην Ουκρανία, με την Ε.Ε. να στηρίζει ανοιχτά νεοναζιστικά μορφώματα και πρακτικές. Οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Αν. Ουκρανία, με τις μαζικές εκτελέσεις-αντίποινα , το εμπόριο οργάνων εκατοντάδων τραυματισμένων ρωσόφωνων και την καταστροφή, προς παραδειγματισμό, ολόκληρων χωριών είναι σκηνές βγαλμένες κατ ευθείαν από τα επίκαιρα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΟΙ ΛΟΦΟΙ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΑ ΣΤΟ ΛΟΥΓΚΑΝΣΚ. ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ;

Τα σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβάνουν και τη Κύπρο και τα Βαλκάνια. Η ελληνική αριστερά όλο αυτό το διάστημα, έδειξε να υποτιμά τις εξελίξεις. Και κριτήριο γι αυτή την εκτίμηση δεν είναι μόνο (ή κυρίως) εάν το πολιτικό της GPS βρήκε ή δεν βρήκε το δρόμο για την Ουκρανική ή την Ισραηλινή πρεσβεία ή το ότι η οργή για τη βαρβαρότητα βρήκε διέξοδο σε αναρτήσεις φωτογραφιών φρίκης στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Το κυριότερο είναι εάν καλλιεργούνται -και σε ποιό βαθμό- αυταπάτες για τη δυνατότητα εκδημοκρατισμού του ΝΑΤΟ ή της Ε.Ε., ή για το εάν καλλιεργούνται αυταπάτες για γεωστρατηγικούς μονόδρομους ή (αντίθετα ) για τη δυνατότητα επιβίωσης (διαφόρων ειδών) νησίδων.

Παραδείγματα μιας διαφορετικής, ρεαλιστικής –και άρα πιο πλουραλιστικής- πολιτικής μπορούμε να παρατηρήσουμε ακόμη και στα Βαλκάνια. Όπως η συμφωνία που υπογράφηκε πριν λίγες μέρες στο Βελιγράδι, για την κατασκευή τμήματος του αγωγού φυσικού αερίου South Stream που θα διέρχεται από τη Σερβία.

Η σκληρότητα των εικόνων από τη Γάζα ή την Ουκρανία, η σκληρότητα ενός θανάτου τόσο «ξένου», τόσο «μακρινού», τόσο απελπιστικά -και φαινομενικά- ανοίκειου δοκιμάζουν - και θα δοκιμάσουν ακόμη περισσότερο στο μέλλον- όχι μόνο τα όρια του ανθρωπισμού μας αλλά και των πολιτικών μας εκτιμήσεων και αποφάσεων.

ΠΗΓΗ

sahiel.gr