Η βαθύτερη τρύπα του κόσμου και το μυστήριο που την περιβάλλει

Η πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν τόσο περήφανη για αυτήν όσο ήταν και για τα διαστημικά της οχήματα και τα υποβρύχια της. Όπως φημολογείται, κάθε μέτρο που έσκαβαν ήταν και μια αποκάλυψη για τους επιστήμονες καθώς ένας αριθμός από ανωμαλίες και παράξενα γεγονότα συνέβαιναν κατά την διάρκεια της κατασκευής της και τα οποία ακόμη και σήμερα δίνουν τροφή για εικασίες.

 Η διάτρηση ξεκίνησε στις 24 Μαΐου 1970. Για να πάρει κανείς μέρος στο σχέδιο έπρεπε να είναι πολύ τυχερός - μόνο ένας ειδικός στους 1000 μπορούσε να πάει στο σημείο κατασκευής και να είναι ένας από αυτούς που άνοιγαν την τρύπα. Όλα τα μέλη της κατασκευαστικής ομάδας έπαιρναν ένα διαμέρισμα στην Μόσχα και λάμβαναν μηνιαίο μισθό ισοδύναμο με το ετήσιο εισόδημα ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Υπήρχαν 16 εργαστήρια που εργαζόταν επάνω στην τρύπα ταυτόχρονα και του προγράμματος ηγείτο το υπουργείο γεωλογίας. Το πρόγραμμα τέθηκε εκτός λειτουργίας το 1994. Το 1983 και έχοντας φθάσε σε βάθος 12 χιλιομέτρων, αποφάσισαν να σταματήσουν την διάνοιξη. Αφού λοιπόν ανοίχτηκαν 262 μέτρα επιπλέον (χρειάστηκαν μια δεκαετία για να καλύψουν αυτήν την απόσταση), το πρόγραμμα ακυρώθηκε οριστικά. Ο επίσημος λόγος ήταν η έλλειψη χρηματοδότησης αλλά άτομα εκ των έσω λένε ότι έγινε εξαιτίας υπερφυσικών φαινομένων που λάβαιναν χώρα μέσα στην τρύπα. Ο επικεφαλής τεχνικός της γεώτρησης διαβεβαίωσε τους δημοσιογράφους ότι το πρόγραμμα δεν είχε την απαραίτητη χρηματοδότηση από τα επιστημονικά ιδρύματα και σταμάτησαν τις εργασίες επειδή "δαίμονες άρχισαν να ανεβαίνουν κάτω από το έδαφος". Οι μακρινοί γαλαξίες έχουν εξερευνηθεί καλύτερα από τον άνθρωπο απ' ότι το εσωτερικό της γής. Το να φτάσουμε στα όρια του ηλιακού μας συστήματος ήταν ευκολότερο από το να πάμε 3 χιλιόμετρα σε βάθος. Οι περισσότερες από τις τρύπες δεν μπορούσαν να πάνε βαθύτερα από αυτό, επειδή όταν τα τρυπάνια έφταναν εκεί, συνέβαιναν απίστευτα πράγματα - έλιωναν από τις υψηλές θερμοκρασίες ή έλκονταν κάτω και οι τεχνικοί τραβούσαν στην επιφάνεια μόνο σκοινιά. Επιπλέον, από τις τρύπες οι άνθρωποι μπορούσαν να ακούσουν κραυγές και φωνές που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν επιστημονικά. Την δεκαετία του '70 οι επιστήμονες πήραν δείγματα από την επιφάνεια της Σελήνης και ανακάλυψαν ότι η σύσταση τους ήταν ίδια με τους βράχους που είχαν ληφθεί από το βάθος των 3 χιλιομέτρων. 

Όταν τα τρυπάνια έφτασαν κοντά στο 13ο χιλιόμετρο, οι συσκευές στην επιφάνεια κατέγραψαν παράξενους ήχους στο πηγάδι. Παραξενεμένοι από αυτήν την απίθανη ανακάλυψη, οι εργάτες κατέβασαν ένα μικρόφωνο εξαιρετικά ανθεκτικό στην υψηλή θερμοκρασία σε συνδυασμό με άλλες αισθητηριακές συσκευές που κατέγραψαν ήχους από ανθρώπινα ουρλιαχτά. Οι εργάτες μπορούσαν να ορκιστούν ότι ακουγόταν σαν "φωνές από αμαρτωλούς στην κόλαση" και στην συνέχεια εντόπισαν μια ισχυρή έκρηξη άγνωστης φύσεως. Λίγες μέρες αργότερα, όταν οι εργασίες συνεχίστηκαν, δεν βρέθηκε τίποτα στο πηγάδι. 

Το πρόγραμμα στοίχισε αρκετά χρήματα αλλά άξιζε τον κόπο και τα έξοδα καθώς όταν το τρυπάνι έφτασε σε βάθος 9.5 χιλιομέτρων έπεσε επάνω σε πετρώματα πλούσια σε χρυσό και διαμάντια. Η συγκέντρωση σε χρυσό ήταν 80 γραμμάρια ανά τόνο. Αυτό αποτελούσε πραγματικό θησαυρό καθώς η εμπορική εκμετάλλευση συνήθως ξεκινάει όταν η πυκνότητα είναι μόλις 4 γραμμάρια, ενώ τα μέρη με 10 γραμμάρια ανά τόνο είναι ελάχιστα στον κόσμο.

Επομένως, ακόμη και αν η κόλαση υπάρχει πραγματικά (πράγμα που πολύ αμφιβάλλω), είναι ένα υπέροχο μέρος γεμάτο με πολύτιμους λίθους και χρυσό, μολονότι είναι λιγάκι ζεστό για να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας.  
by SociaLMagazinE 

  aorata-gegonota 
http://www.katohika.gr/2012/12/blog-post_811.html