Πριν από πολλά χρόνια είχα παρακολουθήσει στις ΗΠΑ μια εξόχως ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη θανατική ποινή.
Δύσκολο θέμα.
Η αφαίρεση μιας ζωής, ακόμα και ενός στυγνού εγκληματία, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Γιατί υπάρχει πάντα, έστω και μια μικρή, αμφιβολία μήπως ο εγκληματίας ήταν ….άλλος.
«Εδώ ο Χριστός συγχώρεσε επάνω στο σταυρό, είναι δυνατόν να μη δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία οι άνθρωποι;»
Το δεύτερο, πιο ουσιαστικό:
«Ακόμα και στις Πολιτείες που εφαρμόζουν την θανατική ποινή, δεν έχει μειωθεί η εγκληματικότητα. Άρα ο κίνδυνος εκτέλεσης δεν αποτρέπει το έγκλημα. Για ένα λόγο επιπλέον: αυτός που διαπράττει το έγκλημα, ελπίζει ό,τι θα διαφύγει!»
Οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής επιμένουν ότι λειτουργεί …αποτρεπτικά.
Λένε,επίσης, ότι σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν αδικήματα τόσο άγρια και αποτρόπαια για τα οποία ούτε η θανατική ποινή είναι αρκετή.
Προσωπικά ήμουν πάντα και παραμένω εναντίον της θανατικής ποινής.
Όμως, όταν διαβάζω τις λεπτομέρειες από αυτό το φρικιαστικό έγκλημα με την νεαρή κοπελιά στη Ξάνθη, αναρωτιέμαι: μήπως πρέπει να το ξαναδούμε το θέμα;
Μήπως να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση, με ηρεμία;
Και αν δεν καταλήξουμε στη θανατική ποινή, να συμφωνήσουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»;
Χωρίς άδειες, παραθυράκια και άλλες …διευκολύνσεις;
Γιατί η ζωή δεν επαναφέρεται…
ΚΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.