Καθίστε ήσυχα!

Του Νίκου Μπογιόπουλου. Πάνω από 56.000 επιχειρήσεις έβαλαν «λουκέτο» μόνο μέσα στους πρώτους 4 μήνες του 2012.

Μόνο μέσα στο προηγούμενο δεκαήμερο έκλεισαν τα «Costa Coffe», η Citibank ανακοίνωσε «λουκέτο» σε 16 υποκαταστήματα, η NEOSET οδεύει στο άρθρο 99, τα ΙΚΕΑ μειώνουν τους μισθούς των εργαζομένων.

Οσο για τους εργάτες του Σκαραμαγκά μετρούν 42 μήνες απλήρωτοι και οι χαλυβουργοί της«Χαλυβουργίας» Ασπροπύργου, εκεί που ο Σαμαράς και ο Δένδιας έστειλαν τα ΜΑΤ στην υπηρεσία του βιομήχανου Μάνεση εναντίον των απεργών

(σ.σ.: «για να ανοίξει το εργοστάσιο», όπως είπαν),

ο Μάνεσης από τις 12 Νοέμβρη έβαλε «λουκέτο» στο εργοστάσιο στέλνοντας τους εργάτες σε υποχρεωτική διαθεσιμότητα.

*

Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά;

Μα φυσικά το… ΠΑΜΕ. Και το ΚΚΕ.

Και γιατί ευθύνονται;

Μα διότι «δεν κάθονται ήσυχα». «Φωνασκούν», «διαμαρτύρονται», «απεργούν» και εν γένει εμποδίζουν την «ανάπτυξη» της χώρας.

Η οποία χώρα βρίσκεται σε φάση «επανεκκίνησης». Το βεβαιώνουν οι ταγοί της. Αυτοί που κάνουν «αναδιαρθρώσεις», που ψηφίζουν μνημόνια, και «ανοίγουν» επαγγέλματα – αλλά που το μόνο «επάγγελμα» που έχουν ανοίξει είναι αυτό της… ανεργίας.

«Καθίστε ήσυχα», λοιπόν…

Για το καλό της χώρας. Μιας χώρας, της Ελλάδας, που κάθε τρεις και λίγο τη «σώζουν». Που – κατά το σποτάκι του κυρίου πρωθυπουργού – «τώρα ξεκινάει».

Αλλά που με την πολιτική που ακολουθείται, το μόνο που ο λαός της έχει να περιμένει, αν τους ακούσει και «κάτσει ήσυχα», είναι ό,τι ακριβώς μας υποσχέθηκε ο κ. Στουρνάρας:

«Τώρα - κατά τον κ. Στουρνάρα – αρχίζουν τα δύσκολα»…

Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία επομένως. Αν όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα ήταν τα «εύκολα», τότε πίσω από τα «δύσκολα» που μας τάζει η κυβέρνηση, και που ο λαός πρέπει «να κάτσει ήσυχα» και να τα υποδεχτεί αδιαμαρτύρητα,

μια μόνο «ησυχία» είναι αυτή που ακολουθεί: Του νεκροταφείου δικαιωμάτων, ονείρων και ψυχών.

ΤΑ «ΔΥΟ ΑΚΡΑ»

Η θεωρία των «δύο άκρων» είχε και πάλι την τιμητική της χτες στη Βουλή. Μόνο που όσοι την αναπαράγουν συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω ως εκπρόσωποι όχι μόνο της ακραίας πολιτικής χυδαιότητας και της αχανούς ιστορικής αφασίας, αλλά και ως τυπικοί εκπρόσωποι του «θηλασμού» εκείνου του άκρου που υποτίθεται καταγγέλλουν.

Ακρα, λοιπόν…

Μα, φυσικά, και υπάρχουν άκρα.

Το ένα άκρο, λοιπόν, για να μιλάμε συγκεκριμένα, είναι το άκρο των κεφαλαιοκρατών. Το άλλο άκρο είναι αυτό των προλετάριων.

Το ένα άκρο είναι αυτό των τραπεζιτών. Σαν αυτούς που παρέδωσαν στον Χίτλερ την εξουσία. Το άλλο άκρο είναι του υποθηκευμένου λαού στις τράπεζες.

Το ένα άκρο είναι αυτό των βιομηχάνων. Σαν αυτούς που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του Μεταξά. Αυτούς είναι που υπηρετούν οι κυβερνώντες. Τέτοιοι, βιομήχανοι, μεγαλομέτοχοι, πλουτοκράτες, είναι εκείνοι που απειλούν στις επιχειρήσεις τους, όπως έγινε με εργαζόμενους στη Λάρισα, ότι αν απεργήσουν ξανά θα φωνάξουν τη Χρυσή Αυγή. Το άλλο άκρο είναι οι μισθωτοί σκλάβοι.

Το ένα άκρο είναι οι τσιφλικάδες τύπου Μανωλάδας. Αυτοί που εκμεταλλεύονται και εγκληματούν κατά ανήμπορων μεταναστών. Το άλλο άκρο είναι οι σύγχρονοι «μπάρμπα Θωμάδες».

Το ένα άκρο είναι οι εφοπλιστές. Σαν αυτούς που τάιζε η χούντα. Σαν αυτούς που η αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης τους έχει παραχωρήσει φορολογική ασυλία. Σαν αυτούς, για τους οποίους ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος διαμαρτυρόταν (σ.σ.: στην 1η Συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 2013) ότι τους «βάζουμε συνεχώς φόρους»! Το άλλο άκρο είναι οι ναυτεργάτες και ο υπό ομηρία μισός πληθυσμός μιας νησιωτικής χώρας.

Αυτά είναι τα κοινωνικά άκρα στον «ελεύθερο κόσμο» τους. Στην «ελεύθερη οικονομία» τους. Στον καπιταλισμό τους.

Και όπως συμβαίνει στις κοινωνίες των άκρων, το κάθε άκρο, εν προκειμένω της πλουτοκρατίας, έχει τις πολιτικές του εκφάνσεις, που όμως λειτουργούν μεταξύ τους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία που ρίχνουν νερό στον ίδιο καπιταλιστικό μύλο.

Ας μας πουν, λοιπόν, οι περί των «άκρων» δοκησισοφούντες:

Τελικά, το άκρο της δικής τους πλουτοκρατίας, του δικού τους καπιταλισμού, της πλουτοκρατίας που αυτοί εκπροσωπούν, είναι μια άλλη, κάποια λιγότερο ακραία πλουτοκρατία, είναι λιγότερο καπιταλισμός, από εκείνη την πλουτοκρατία και από εκείνον τον καπιταλισμό, τον καπιταλισμό των κοινωνικών άκρων και της κοινωνικής αγριότητας, που υπηρετούν ο ναζισμός και ο φασισμός;

Κι ας μας πουν, επίσης:

Αν ο καπιταλισμός των ναζί είναι ίδιος, σε επίπεδο οικονομικών και παραγωγικών σχέσεων, με τον καπιταλισμό των αστών δημοκρατών (και είναι), τότε ποιος είναι εκείνος που πολιτικά καλλιεργεί, που συντηρεί, που τροφοδοτεί και διατηρεί ως δολοφονικό όπλο στη φαρέτρα του καπιταλιστή την πολιτική αγριότητα του ναζισμού και του φασισμού, για όποτε εκείνος – ο καπιταλιστής – το χρειαστεί;

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012. / iskra

http://freepen.gr/?p=11912