Ψυχολογική βία και... αλληλοφάγωμα ο στόχος της πολιτικής προπαγάνδας

Ενα από τα μεγάλα διαχρονικά κατορθώματα του πολιτικού κόσμου είναι η διασπορά του αισθήματος αόριστης ή και συγκεκριμένης ενοχής στον κάθε πολίτη. Είναι, φαίνεται, ένα τέχνασμα κυβερνητικής ή μακιαβελικού μηχανισμού κάθε εξουσίας. Και ενώ η πολιτική ηγεσία ευθύνεται για όλες τις εξελίξεις, έχει την ικανότητα να αγκαλιάζει μόνο τις πρόσκαιρες επιτυχίες, έστω και αν τις αποφάσισαν κάποιοι άλλοι. Για τα πάντα φταίνε οι ομάδες πολιτών: οι δικαστικοί, οι εργαζόμενοι στον τάδε κλάδο, οι αντιπαραγωγικοί συνταξιούχοι. Η απόλυτη εφαρμογή τού «διαίρει και βασίλευε». Ομάδες πολιτών ενάντια άλλων ομάδων. Και η εξάπλωση της ψευδαίσθησης ότι ο λαός κυβερνάει καλά κρατεί. Και το σπουδαιότερο σύμπτωμα: άνεργοι εναντίον εργαζομένων. Αδικημένοι από το πολιτικό σύστημα και τις διαχρονικές σαπίλες του εναντίον των λιγότερο αδικημένων.

Εντεχνη δημιουργία σύγχυσης: αντί να μας κατηγορούν, ας επιτεθούν ο ένας εναντίον του άλλου. Μεγάλος σύμμαχος τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα η φιλολαϊκή τηλεόραση που προκειμένου να γεμίσει τις ώρες που της περισσεύουν από τα οθωμανικά σίριαλ οργανώνει συζητήσεις και περισπούδαστες αναλύσεις για το τι έφταιξε και τι πρέπει να γίνει, ξεχνώντας ότι αν είχε την ικανότητα να βελτιώσει τις καταστάσεις τόσα χρόνια με τόση «ελευθερία του Τύπου» και τόσες τηλεοπτικές αναμετρήσεις, σίγουρα θα το είχε επιτύχει και με το παραπάνω. Με δεδομένο ότι οι ανάγκες και οι απόψεις με το να είναι συγκρουόμενες και αντιφατικές το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η δημιουργία αμφιβολίας. Διαιρούν τους πολίτες σε κατηγορίες αντί να τους ενώνουν. Μεγάλοι υπεύθυνοι και οι κομματικοί μηχανισμοί με τον φανατισμό τους και τη θρησκευτική προσήλωσή τους σε πεποιθήσεις που δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο από τον αποπροσανατολισμό και τον διχασμό της κοινωνίας.

Φταίμε όλοι μας εκτός από τους αρχηγούς, είμαστε όλοι καταστροφείς της χώρας μας, γιατί αν και εκτός εξουσίας κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη, οι ανεύθυνοι άρχοντες ποτέ. Τι μας θυμίζει αυτό; Ποιος ήταν συνταγματικά ανεύθυνος; Ετσι, φτάσαμε στο απίστευτο σύμπλεγμα: φταίνε οι δικαστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, οι απεργοί, οι διαδηλωτές, οι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όλοι βαπτίζονται προνομιούχοι, αλλά πάνω απ’ όλα ο κυρίαρχος λαός. Χαϊδεύουν αφτιά με αυτή την αοριστία. Και κανείς δεν σκέφθηκε το απλό: λαός είναι το σύνολο όλων αυτών ως κάθε άλλος πολίτης. Λαός είναι και οι καταδιωκόμενοι συνταξιούχοι με τις «υψηλές» συντάξεις και τα ακόμη υψηλότερα ασφάλιστρα που πλήρωναν αδιάκοπα.

Σπουδαίο το επίτευγμά τους αν το δημιούργησαν επίτηδες, αν είχαν αυτή την ικανότητα ή την πανουργία: καλλιέργησαν κλίμα ώστε να προκληθούν συμπλέγματα ενοχής στις λιγότερο αδικημένες ομάδες, καθώς και σε συγκεκριμένους ανθρώπους που, παρά την κρίση και τα όσα δεινά υπέστησαν, εξακολουθούν να έχουν ακόμη κάποια εργασία, άσχετα αν κινδυνεύουν από μέρα σε μέρα. Εργαζόμενοι και επιχειρηματίες που εξακολουθούν έστω με μεγάλες δυσκολίες να υπάρχουν σε ένα περιβάλλον με αβέβαιες προοπτικές αντιμετωπίζονται με κάθε μορφής αρνητικό συναίσθημα, επειδή είτε δεν έγιναν σαν την πλειονότητα είτε αδικήθηκαν λιγότερο είτε αντέχουν ακόμα.
 

Ολες οι ομάδες των ανθρώπων ζημιώθηκαν από την κρίση και τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας του εξωτερικού και των εκτελεστών του εσωτερικού. Η ψυχολογική βία που ασκεί η προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος εξώθησε τους πολίτες να αισθάνονται αντίπαλοι με τους άλλους που αδικήθηκαν λιγότερο, κατά τη γνώμη τους, μετά την πλύση εγκεφάλου: τους αποδιοπομπαίους τράγους που σε πείσμα κάθε μέτρου εξακολουθούν να έχουν συναλλακτική δραστηριότητα. Χωρίζουν τους Ελληνες σε δύο κατηγορίες: στους «βολεμένους», δηλαδή αυτούς που έχουν εργασία και ζουν έστω με στερήσεις, και τους αβόλευτους, που είναι άνεργοι και απελπισμένοι. Στοχοποιούνται οι «κατέχοντες»: άνεργος ή ένοχος.

Το κλίμα αυτό συντελεί και στον περιορισμό της κατανάλωσης, με φυσική συνέπεια την πτώση των τιμών και τον πολύ χαμηλό τιμάριθμο. Καταναλώνουν λιγότερα όχι μόνο αυτοί που δεν μπορούν αλλά ακόμη και όσοι έχουν τη δυνατότητα, γιατί το σύστημα έχει δημιουργήσει ενοχές σε κάθε πολίτη. Πώς μπορείς να ζεις με τους παλιούς ρυθμούς όταν ο διπλανός σου έχει οικονομικά προβλήματα; Με τι ψυχολογία θα συνεχίσεις να είσαι καταναλωτής ή αγοραστής προϊόντων των οποίων η τιμή είναι απαγορευτική για τον φίλο σου που είναι άνεργος; Μεγάλο το τέχνασμα της κάστας που δημιούργησε την ύφεση για να προστατέψει το τραπεζικό σύστημα! Περιόρισε την κατανάλωση όχι μόνο με την αύξηση της ανεργίας αλλά και με την επιβολή αρνητικής ψυχολογίας στους εργαζομένους.

Ανεργοι εναντίον εργαζομένων! Μια διχασμένη κοινωνία όπου όσοι ζημιώθηκαν μέχρι εξαθλίωσης ζηλεύουν όσους έχασαν ίσως περισσότερα αλλά αντέχουν ακόμα, εξακολουθούν να υπάρχουν στην προβληματική οικονομία. Το μόνο που μας μένει είναι να ελπίζουμε να μη φτάσουμε σε μια κοινωνική επανάσταση του μέλλοντος, όπου οι επαναστατημένοι θα κατηγορούν τους καταδικασμένους σε μια σύγχρονη παραλλαγή αυτού που αναφέρει ο Κάρολος Ντίκενς στο κλασικό μυθιστόρημα «Ιστορία δύο πόλεων», περιγράφοντας ένα επεισόδιο από τα χρόνια της τρομοκρατίας στη Γαλλική Επανάσταση. «Ποια είναι η κατηγορία; Εμείς φερθήκαμε καλά και σας βοηθήσαμε!», απορούσαν μερικοί που καταδικάστηκαν στοχοποιημένοι αθώοι. Και η απάντηση των εξαγριωμένων: «Τρώγατε όταν εμείς πεινούσαμε».

[Του Γ.Ι. Πατσόπουλου από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr