Ηταν 1973 όταν ο Νίκος Φώσκολος, παράλληλα με τον δεύτερο κύκλο της σειράς "Ο άγνωστος πόλεμος", γύρισε το "Εν Τούτω Νίκα". Βυζάντιο και πορφύρα, με το μισό επιτελείο του συνταγματάρχη Βαρτάνη αλλά και τις Νίκη Τριανταφυλλίδη, Αννα Καλουτά και Αιμιλία Υψηλάντη. Υψηλές θεαματικότητες και κράξιμο, 116 επεισόδια υψηλού κραξίματος, αφού από εξεκανέκαθεν, που έλεγε και μία τραγουδίστρια, οτιδήποτε είχε χλαμύδα, ιστορικές αναφορές, αρχαίο πνεύμα αθάνατο και ζήτω το έπος γενικώς, ήταν κιτς. Γενικώς η Ελλάδα για τους κριτικούς είναι κιτς.
Πόσο μάλλον το Βυζάντιο, που μια περατζάδα φυλών, ένα μπαστάρδεμα το είχε. Βασικά τούς ενοχλούσε η χλαμύδα.
Ηθελαν ας πούμε τον Ηρακλή με τζιν και τη Μεγάλη Θεοδώρα ντυμένη στης Λουκίας. Κι όταν την έπαιξε η Ντενίση ακριβώς έτσι, πάλι πρόβλημα είχαν.
Αυτοί βλέπουν μπροστά, αλλά ούτε και το μπροστά τους αρέσει. Ο Φώσκολος δεν το έβαλε κάτω. Επανήλθε το 1978 με το "Πορφύρα και Αίμα". Μυράτ - Ζουμπουλάκη και η βιογραφία του Ρωμανού Διογένη. Βεβαίως, να πούμε ότι εν μέσω χούντας και στο γκραν σουξέ του «Αγνωστου Πολέμου»... κιχ. Δόξα και τιμή στην Πολεμική Αρετή των Ελλήνων!
Λίγο πριν από τα τηλεοπτικά Βυζάντια του Φώσκολου είχαμε την τουρκική κινηματογραφική επέλαση. Η Χούλια, η Τουρκάν Σοράι και η Αζντά Πεκάν. Η Βουγιουκλάκη, η Καρέζη και η Λάσκαρη της γείτονος. Η τελευταία, μάλιστα, περασμένα τα 70, έχοντας κάνει λίφτινγκ και στις φτέρνες συνεχίζει να είναι σούπερ σταρ του τραγουδιού. Ο Μωάμεθ να το κάνει τραγούδι. Τότε λοιπόν δεκάδες τούρκικα μελό εκτόπισαν από τους κινηματογράφους τις ελληνικές ταινίες, βάζοντας στην ουσία ταφόπλακα στη βιομηχανία του ελληνικού σινεμά, το οποίο ουδέποτε αγάπησαν οι κριτικοί.
Απέδωσαν το θάνατό του στην τηλεόραση, αγνοώντας την προετοιμασία που είχαν κάνει οι ταινίες της Χούλια. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η ελληνική τηλεόραση μιλά τούρκικα, παίζονται συγχρόνως σίριαλ στα 2 μεγάλα κανάλια, δεν απομένει παρά να δούμε και στη θέση των δελτίων ειδήσεων, τούρκικα δελτία με υπότιτλους, αφού είμαστε η μοναδική χώρα, κατόπιν απαιτήσεως της Τουρκίας, στην οποία δεν μεταδίδονται μεταγλωττισμένες οι σειρές. Ετσι φτάσαμε στον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή»! Στο πρώτο επεισόδιο μπήκε το θέμα της αλλαξιθρησκείας. Είναι κακό; Αντε καλέ. Αρκεί να γίνεις Μωαμεθανός. Μεταξύ μας, οι διάλογοι δεν μεταφέρονται εντελώς πιστά. Κρατούν τα προσχήματα. Ταμάμ; Ταμάμ!
ΒΑΣΤΑΤΕ ΤΟΥΡΚΟΙ Τ' ΑΡΜΑΤΑ
Το θέμα της Τουρκοκρατίας ήταν πάντα ταμπού για το σινεμά. Οπως και ο πόλεμος του ’40. Χώρια που η φουστανέλα δεν γράφει καλά. Κακώς ο Κολοκοτρώνης δεν πολέμησε με φράκο, ευτυχώς που η Καρέζη και η Βουγιουκλάκη βγήκαν στην αντίσταση και μάς απελευθέρωσαν.
Στα ένδοξα χρόνια του 1921 ο Δημήτρης Γαζιάδης γύρισε τη «Μικρασιατική Εκστρατεία» που ήταν όλο το ιστορικό της επιχείρησης ανάκτησης εδαφών στη Μ. Ασία από τα ελληνικά στρατεύματα.
Ο ίδιος σκηνοθέτης γύρισε και το «Ελληνικό Θαύμα». Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με Ρώσους ηθοποιούς και ρώσικα στρατεύματα. Θέμα, η ζωή του μικρασιατικού πολιτισμού και οι νίκες του στρατού στη Μ. Ασία. Δεν παίχτηκε ποτέ λόγω Μικρασιατικής Καταστροφής.
Και ενώ η φουστανέλα με αγαπητικούς βοσκοπούλων έσκιζε τότε, από κατορθώματα ηρώων είχαμε τις τελευταίες ημέρες του Οδυσσέα Ανδρούτσου και το λάβαρο του ’21 με τον Μ. Κατράκη το 1929.
Στη δεκαετία του ’50 ο Ορέστης Λάσκος γύρισε την «Ωραία του Πέραν», ερωτικό δράμα με Ελληνες, μεταξύ Πόλης και Σμύρνης. Και ενώ οι ταινίες με αναφορές στον πόλεμο του ’40 δεν είχαν καμία σοβαρότητα, άρχισαν οι Μπουμπουλίνες, ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη στη Λίμνη των Στεναγμών, το Ζάλογγο και ο Λύγκος ο Λεβέντης ο αρχιληστής.
Το 1960 είχαμε την πρώτη αναφορά στο Βυζάντιο με μιαν έγχρωμη Κασσιανή.
Επειτα, τα όπλα πέρασαν στην Αλίκη που πήγε ναυτικό, ώσπου 3 χρόνια μετά, το 1963, γύρισε σκηνές στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες της ταινίας «Χτυποκάρδια στο Θρανίο».
Η ταινία γυρίστηκε συγχρόνως και με Τούρκους ηθοποιούς, από το ελληνικό καστ μόνο η Αλίκη συμμετείχε αλλά... την πρόλαβαν τα πολιτικά προβλήματα, τα πρώτα επεισόδια στην Πόλη και η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες. Πολλά χρόνια μετά, άρχισε να προβάλλεται σε τούρκικα κανάλια, αν ψάξετε σε παλιατζίδικα της Κωνσταντινούπολης μπορεί να την βρείτε σε βιντεοκασέτα.
Την ίδια περίοδο γυρίστηκε μια ελληνοτουρκική παραγωγή, Ελληνίδα αγαπά Τούρκο και τον φέρνει στην Αθήνα να τον γνωρίσουν οι δικοί της. Πρωταγωνίστρια, η Ντέπυ Γεωργίου, εδώ παρέμεινε τριτοτέταρτη και η ταινία παίζεται συνεχώς σε μεγάλα τούρκικα κανάλια.
Μετά από ’κει, είχαμε μόνο αναφορές για πρόσφυγες. Στα «Κόκκινα Φανάρια» και στις ταινίες του Ξανθόπουλου 4 ώρες έψαχνε τον μπαμπά του στα βάθη της Μικράς Ασίας, μέχρι με αρκούδα πάλεψε.
Το 1966 η Λίλα Κουρκουλάκου γύρισε το ντοκιμαντέρ «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η χούντα το απαγόρευσε, όπως απαγορεύτηκε αργότερα το «1922» του Κούνδουρου για να μη δυσαρεστηθούν οι Τούρκοι. Διότι αν είχαν δυσαρεστηθεί ούτε στην Κύπρο θα έμπαιναν, ούτε Ιμια θα είχαμε.
Ενδιάμεσα είχαμε τους Σουλιώτες, τα παιδομαζώματα του Τζέιμς Πάρις και τον «Παύλο Μελά» του Λάκη Κομνηνού.
Κριτικός κινηματογράφου δεν είμαι, ούτε ειδικός. Βλέπω όμως ότι πάντα μάς ενοχλούσε το εθνικοπατριωτικό παρελθόν και σήμερα μάς διαφεντεύουν οι Γερμανοί που γλίτωσαν από τα νύχια μας στην κατοχή και όσοι Τούρκοι δεν έπεσαν στη θάλασσα από τον Παπαμιχαήλ, όταν έκανε τον Παπαφλέσσα με το καπέλο ουρανοξύστη. Μην παραπονιόμαστε λοιπόν. Τα θέλουμε, τα θέλει ο οργανισμός μας. Κι επειδή μάς άρεσαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, φέρνουμε πίσω μετανιωμένοι τους Γερμανούς, να μείνουν 400 χρόνια, μη μας πουν και αφιλόξενους.
Πόσο μάλλον το Βυζάντιο, που μια περατζάδα φυλών, ένα μπαστάρδεμα το είχε. Βασικά τούς ενοχλούσε η χλαμύδα.
Ηθελαν ας πούμε τον Ηρακλή με τζιν και τη Μεγάλη Θεοδώρα ντυμένη στης Λουκίας. Κι όταν την έπαιξε η Ντενίση ακριβώς έτσι, πάλι πρόβλημα είχαν.
Αυτοί βλέπουν μπροστά, αλλά ούτε και το μπροστά τους αρέσει. Ο Φώσκολος δεν το έβαλε κάτω. Επανήλθε το 1978 με το "Πορφύρα και Αίμα". Μυράτ - Ζουμπουλάκη και η βιογραφία του Ρωμανού Διογένη. Βεβαίως, να πούμε ότι εν μέσω χούντας και στο γκραν σουξέ του «Αγνωστου Πολέμου»... κιχ. Δόξα και τιμή στην Πολεμική Αρετή των Ελλήνων!
Λίγο πριν από τα τηλεοπτικά Βυζάντια του Φώσκολου είχαμε την τουρκική κινηματογραφική επέλαση. Η Χούλια, η Τουρκάν Σοράι και η Αζντά Πεκάν. Η Βουγιουκλάκη, η Καρέζη και η Λάσκαρη της γείτονος. Η τελευταία, μάλιστα, περασμένα τα 70, έχοντας κάνει λίφτινγκ και στις φτέρνες συνεχίζει να είναι σούπερ σταρ του τραγουδιού. Ο Μωάμεθ να το κάνει τραγούδι. Τότε λοιπόν δεκάδες τούρκικα μελό εκτόπισαν από τους κινηματογράφους τις ελληνικές ταινίες, βάζοντας στην ουσία ταφόπλακα στη βιομηχανία του ελληνικού σινεμά, το οποίο ουδέποτε αγάπησαν οι κριτικοί.
Απέδωσαν το θάνατό του στην τηλεόραση, αγνοώντας την προετοιμασία που είχαν κάνει οι ταινίες της Χούλια. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η ελληνική τηλεόραση μιλά τούρκικα, παίζονται συγχρόνως σίριαλ στα 2 μεγάλα κανάλια, δεν απομένει παρά να δούμε και στη θέση των δελτίων ειδήσεων, τούρκικα δελτία με υπότιτλους, αφού είμαστε η μοναδική χώρα, κατόπιν απαιτήσεως της Τουρκίας, στην οποία δεν μεταδίδονται μεταγλωττισμένες οι σειρές. Ετσι φτάσαμε στον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή»! Στο πρώτο επεισόδιο μπήκε το θέμα της αλλαξιθρησκείας. Είναι κακό; Αντε καλέ. Αρκεί να γίνεις Μωαμεθανός. Μεταξύ μας, οι διάλογοι δεν μεταφέρονται εντελώς πιστά. Κρατούν τα προσχήματα. Ταμάμ; Ταμάμ!
ΒΑΣΤΑΤΕ ΤΟΥΡΚΟΙ Τ' ΑΡΜΑΤΑ
Το θέμα της Τουρκοκρατίας ήταν πάντα ταμπού για το σινεμά. Οπως και ο πόλεμος του ’40. Χώρια που η φουστανέλα δεν γράφει καλά. Κακώς ο Κολοκοτρώνης δεν πολέμησε με φράκο, ευτυχώς που η Καρέζη και η Βουγιουκλάκη βγήκαν στην αντίσταση και μάς απελευθέρωσαν.
Στα ένδοξα χρόνια του 1921 ο Δημήτρης Γαζιάδης γύρισε τη «Μικρασιατική Εκστρατεία» που ήταν όλο το ιστορικό της επιχείρησης ανάκτησης εδαφών στη Μ. Ασία από τα ελληνικά στρατεύματα.
Ο ίδιος σκηνοθέτης γύρισε και το «Ελληνικό Θαύμα». Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με Ρώσους ηθοποιούς και ρώσικα στρατεύματα. Θέμα, η ζωή του μικρασιατικού πολιτισμού και οι νίκες του στρατού στη Μ. Ασία. Δεν παίχτηκε ποτέ λόγω Μικρασιατικής Καταστροφής.
Και ενώ η φουστανέλα με αγαπητικούς βοσκοπούλων έσκιζε τότε, από κατορθώματα ηρώων είχαμε τις τελευταίες ημέρες του Οδυσσέα Ανδρούτσου και το λάβαρο του ’21 με τον Μ. Κατράκη το 1929.
Στη δεκαετία του ’50 ο Ορέστης Λάσκος γύρισε την «Ωραία του Πέραν», ερωτικό δράμα με Ελληνες, μεταξύ Πόλης και Σμύρνης. Και ενώ οι ταινίες με αναφορές στον πόλεμο του ’40 δεν είχαν καμία σοβαρότητα, άρχισαν οι Μπουμπουλίνες, ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη στη Λίμνη των Στεναγμών, το Ζάλογγο και ο Λύγκος ο Λεβέντης ο αρχιληστής.
Το 1960 είχαμε την πρώτη αναφορά στο Βυζάντιο με μιαν έγχρωμη Κασσιανή.
Επειτα, τα όπλα πέρασαν στην Αλίκη που πήγε ναυτικό, ώσπου 3 χρόνια μετά, το 1963, γύρισε σκηνές στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες της ταινίας «Χτυποκάρδια στο Θρανίο».
Η ταινία γυρίστηκε συγχρόνως και με Τούρκους ηθοποιούς, από το ελληνικό καστ μόνο η Αλίκη συμμετείχε αλλά... την πρόλαβαν τα πολιτικά προβλήματα, τα πρώτα επεισόδια στην Πόλη και η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στις αίθουσες. Πολλά χρόνια μετά, άρχισε να προβάλλεται σε τούρκικα κανάλια, αν ψάξετε σε παλιατζίδικα της Κωνσταντινούπολης μπορεί να την βρείτε σε βιντεοκασέτα.
Την ίδια περίοδο γυρίστηκε μια ελληνοτουρκική παραγωγή, Ελληνίδα αγαπά Τούρκο και τον φέρνει στην Αθήνα να τον γνωρίσουν οι δικοί της. Πρωταγωνίστρια, η Ντέπυ Γεωργίου, εδώ παρέμεινε τριτοτέταρτη και η ταινία παίζεται συνεχώς σε μεγάλα τούρκικα κανάλια.
Μετά από ’κει, είχαμε μόνο αναφορές για πρόσφυγες. Στα «Κόκκινα Φανάρια» και στις ταινίες του Ξανθόπουλου 4 ώρες έψαχνε τον μπαμπά του στα βάθη της Μικράς Ασίας, μέχρι με αρκούδα πάλεψε.
Το 1966 η Λίλα Κουρκουλάκου γύρισε το ντοκιμαντέρ «Ελευθέριος Βενιζέλος». Η χούντα το απαγόρευσε, όπως απαγορεύτηκε αργότερα το «1922» του Κούνδουρου για να μη δυσαρεστηθούν οι Τούρκοι. Διότι αν είχαν δυσαρεστηθεί ούτε στην Κύπρο θα έμπαιναν, ούτε Ιμια θα είχαμε.
Ενδιάμεσα είχαμε τους Σουλιώτες, τα παιδομαζώματα του Τζέιμς Πάρις και τον «Παύλο Μελά» του Λάκη Κομνηνού.
Κριτικός κινηματογράφου δεν είμαι, ούτε ειδικός. Βλέπω όμως ότι πάντα μάς ενοχλούσε το εθνικοπατριωτικό παρελθόν και σήμερα μάς διαφεντεύουν οι Γερμανοί που γλίτωσαν από τα νύχια μας στην κατοχή και όσοι Τούρκοι δεν έπεσαν στη θάλασσα από τον Παπαμιχαήλ, όταν έκανε τον Παπαφλέσσα με το καπέλο ουρανοξύστη. Μην παραπονιόμαστε λοιπόν. Τα θέλουμε, τα θέλει ο οργανισμός μας. Κι επειδή μάς άρεσαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, φέρνουμε πίσω μετανιωμένοι τους Γερμανούς, να μείνουν 400 χρόνια, μη μας πουν και αφιλόξενους.
AΓΓΕΛΟΣ ΠΥΡΙΟΧΟΣ
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.