Το θέατρο του παραλόγου και η πρόβα της έκρηξης

Στο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα το κρίσιμο ζήτημα υποτίθεται ότι είναι κατά πόσον θα συμφωνήσουν Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης για τα μέτρα, ενώ η αγωνία των θεατών κλιμακώνεται διότι δεν ξέρουν αν η τρόικα θα δεχθεί από "λογιστική σκοπιά" τις περικοπές.

Το επόμενο επεισόδιο θα παιχθεί στη Βουλή, όπου το ερώτημα θα είναι εάν τα μέτρα θα ψηφιστούν από τους βουλευτές.

Όμως η διάχυτη υποψία είναι ότι το θρίλερ δεν είναι απολύτως πραγματικό, και ότι σε κάποιο βαθμό παίζεται ένα παιχνίδι επικοινωνίας (τουτέστιν προπαγάνδας). Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, λίγο οι φανφάρες στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, τα μέτρα θα περάσουν.

Οι υποψίες βασίζονται άλλωστε και στην ιστορία του μνημονίου, όπου φάνηκε ότι όλα όσα ζητούσε η τρόικα αργά ή γρήγορα εφαρμόστηκαν.

Αυτή τη φορά, όμως, είναι αμφίβολο ότι η πίεση στην κοινωνία μπορεί να εκτονωθεί με προπαγανδιστικά τεχνάσματα, ενώ μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι πιθανότητες να σημειωθεί η "κοινωνική έκρηξη".

Πέρα από τις άμεσες συνέπειες που θα έχουν τα νέα μέτρα, όπως είναι η αφαίρεση εισοδήματος και η υποβάθμιση κρίσιμων δημοσίων υπηρεσιών (Υγεία, Παιδεία), υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι για τους οποίους οι παρεμβάσεις γίνονται αφόρητες.

Ο πρώτος είναι ότι για πολλοστή φορά τα μέτρα θα εντείνουν την ύφεση, χωρίς να γίνεται το παραμικρό σε αναπτυξιακή κατεύθυνση. Μόνο κάποιες δογματικές διακηρύξεις που βασίζονται στη νεοφιλελεύθερη θεολογία ότι εάν γίνουν 1-2 επιτυχημένες αποκρατικοποιήσεις ξαφνικά... τα διεθνή κεφάλαια θα αλλάξουν γνώμη και θα επενδύσουν στην Ελλάδα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με κάθε νέα παρέμβαση η αδικία μεγαλώνει.

Υπάρχουν αρκετοί πολίτες στην Ελλάδα που αντιλαμβάνονται ότι η προηγούμενη κατάσταση ήταν λάθος. Αρκετοί ίσως συναισθάνονται και τις ευθύνες τους. Πολλοί είναι αυτοί που δέχθηκαν όσα έπεσαν στο κεφάλι τους, ίσως όχι αδιαμαρτύρητα, αλλά πάντως με μεγάλη ανοχή. Και τούτο διότι είχαν την ελπίδα ότι η πτώση σε ένα χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης θα ήταν ομαλή και δεν θα τους έφερνε στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά, όπως συμβαίνει σήμερα με ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Είχαν επίσης την προσδοκία ότι μαζί με τη λαίλαπα θα έρχονταν και αλλαγές που θα βελτίωναν τα πράγματα σε κάποιους κρίσιμους τομείς.

Η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο, εάν είχε μια αίσθηση δικαιοσύνης και προοπτικής.

Στην πράξη, όμως, για άλλη μια φορά θριαμβεύει η αδικία στον επιμερισμό των θυσιών αλλά και η ματαιότητα, καθώς δεν φαίνεται προοπτική.

Και υπό τις συνθήκες αυτές, διαμορφώνεται ένα εύφλεκτο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο η έκρηξη μπορεί να προκύψει ακόμα και από μια ασήμαντη αφορμή.

Γ. Χ. Παπαγεωργίου - protothema.gr

dailynews24.gr