Ανοησία ή έγκλημα εκ προμελέτης;

Της Βάλιας Μπαζού

 Ή μήπως και τα δυο σε ιδανικό συνδυασμό; Το ερώτημα είναι στην πραγματικότητα ρητορικό αφού  για την 3^η μνημονιακή κυβέρνηση η πολιτική φιλοσοφία του «λιγότερου κράτους» φαίνεται ότι είναι συνώνυμη μόνον με το «λιγότερο περιβάλλον».

Το πρώτο ηχηρό δείγμα γραφής της δήθεν διοικητικής μεταρρύθμισης είναι η διάλυση επί της ουσίας των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών αφού σύμφωνα με το νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ, από τους 29 Φορείς Διαχείρισης καταργούνται οι 4, οι 20 συγχωνεύονται σε 9 και διατηρούνται μόνον πέντε…

Ο σχεδιασμός αυτός δεν έχει καμιά λογική και δεν επιτυγχάνει τίποτε παρά μόνον μια τρύπα στο νερό. Και όταν λέμε τίποτα κυριολεκτούμε αφού όχι μόνον δεν επιτυγχάνει εξοικονόμηση πόρων αλλά πυροδοτεί τον κίνδυνο να χαθούν εξασφαλισμένα ευρωπαϊκά κονδύλια.

Και αυτό γιατί η λειτουργία των Φορέων Διαχείρισης επί της ουσίας δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό:

-Τα διοικητικά συμβούλια δεν αποτελούνται από golden boys αλλά από επιστήμονες που συμμετέχουν αμισθί

- Ο προϋπολογισμός των Φορέων καλύπτεται από το ΕΣΠΑ αφού έχουν εξασφαλιστεί ως το 2015 κονδύλια ύψους 100 εκατ. ευρώ με την εθνική συμμετοχή να είναι μόλις 5%!

- Το προσωπικό των Φορέων Διαχείρισης είναι 300 άτομα εκ των οποίων μόνον έξι μόνιμοι και σύμφωνα με το σχέδιο νόμου κανείς δεν πρόκειται να χάσει τη δουλειά του.

Ποιοι λόγοι, τότε, υπαγορεύουν το ξεθεμελίωμα των Φορέων Διαχείρισης;

Σε ποιους χαλάνε τη σούπα;                                                                  

Όπως λένε άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα η κατάργηση και συγχώνευση των Φορέων Προστασίας έχει να κάνει με τον ευσεβή πόθο για κατάργηση των προστατευόμενων περιοχών στο όνομα μεγάλων αλλά και τοπικών συμφερόντων και με το άλλοθι μιας αμφιλεγόμενης και αποτυχημένης μέχρι σήμερα ανάπτυξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ίδιο το εισαγωγικό σημείωμα του σχεδίου νόμου ομολογείται επί της ουσίας ότι ο σχεδιασμός έχει γίνει επιεικώς στο πόδι αφού χαρακτηριστικά αναφέρεται: « δεν έχει μελετηθεί πλήρως το συνολικό ζήτημα θεσμικής αναδιάταξης ώστε να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο συνεκτικό και βιώσιμο εθνικό σύστημα προστατευόμενων περιοχών».

Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα σχέδιο καταργούνται οι Φορείς Διαχείρισης της Λίμνης Καστοριάς, της Παμβώτιδας, του Εθνικού Δρυμού Αίνου και της Κάρλας- Μαυροβουνίου- Κεφαλοβρύσου.

Χωρίς να επιτυγχάνεται καμιά εξοικονόμηση πόρων δημιουργούνται 9 γιγαντιαίοι Φορείς Διαχείρισης μέσα από τη συγχώνευση 20 Φορέων, ορισμένοι εκ των οποίων δεν έχουν ούτε γεωγραφική συνέχεια.

Για παράδειγμα, ο Φορέας Διαχείρισης της Σαμαριάς συγχωνεύεται με αυτόν της Καρπάθου!

Για παράδειγμα, δημιουργείται ένας Φορέας Διαχείρισης Πίνδου που περιλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη των 3 εκατομμυρίων στρεμμάτων, από τον Βίκο και τον Αώο μέχρι τον Άραχθο!

Για παράδειγμα, δημιουργείται ένας Φορέας Διαχείρισης για τον Αμβρακικό, το Μεσολόγγι, τον Καλαμά και τον Αχέροντα!

Just for the record, οι μοναδικοί φορείς που διασώζονται είναι των Θαλάσσιων Πάρκων Ζακύνθου, Αλοννήσου - Β. Σποράδων, Πρεσπών, Ολύμπου, και Πάρνωνα.

topontiki.gr