Το πολύ το Κύριε Ελέησον, το βαριέται και ο Θεός

Τον τελευταίο καιρό μου κάνει εντύπωση πως συναντάω ανθρώπους που –για άγνωστους λόγους- έχουν αποδεχθεί την προπαγανδιστική λογική των κυβερνο-ΜΜΕ, η οποία λέει «είναι μάταιο, αφέσου»…
Ίσως θα εκπλαγούν κάποιοι, αλλά τα περισσότερα από τα δανεικά που μας δίνουν, οι «φίλοι», οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι», είναι χρέος. Ξεκάθαρο χρέος. Μας διασώζουν με χρέος τους και για το wellbeing της Ένωσης δεν βγάζουμε άχνα.
Αλλά όχι και να μας αλλάξουν τον αδόξαστο χωρίς μιλιά, έτσι;
Όχι και να αποδεχθούμε πως «τελειώσαμε», επειδή έτσι τους βολεύει…!

Στην εξίσωση δεν βάζω το έγκλημα του PSI και ιδίως των όρων του – και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο δίκαιο, που είναι ένα από τα προβλήματα -, ούτε ποιος τελικά ζημιώθηκε περισσότερο από αυτό, ούτε το κέρδος των δανειστών από τα επιτόκια, ούτε τις εκβιαστικές καθυστερήσεις στις δόσεις, ούτε την κερδοσκοπία της ΕΚΤ, ούτε στο ξεμάτωμα της χώρας με το βασανιστήριο του δανεισμού με τρίμηνα και εξάμηνα έντοκα γραμμάτια με τόκο 4 και 5 %.

Το έγκλημα του PSI δεν έγκειται στην φιλοσοφία του, δηλαδή στην ανάγκη απομείωσης του χρέους της χώρας προς τους ιδιώτες κατόχους. Το έγκλημα έγκειται στο ότι, μέχρι να γίνει αυτό, το χρέος προς τους ξένους ιδιώτες δανειστές, ξεφορτώθηκε από αυτούς και με μέριμνα του Επίσημου Τομέα (Κράτη, ΕΚΤ, ΔΝΤ), νοικοκυρεμένα, μεταβλήθηκε σε χρέος προς ελληνικές Τράπεζες και Ταμεία, ενώ κατέστη πασιφανές ότι για την επιτυχία του εγχειρήματος, ομολογοποιήθηκαν (αδόκιμος ο όρος, το ξέρω) άρον – άρον, κατ’ απαίτηση των δανειστών και τα αποθεματικά όποιου ατυχούς Οργανισμού στη χώρα τα είχε θέσει στη Τράπεζα της Ελλάδος.

Τέλος, εξαϋλώθηκαν οι οικονομίες χιλιάδων μικροκαταθετών και μικροεπενδυτών που εμπιστεύτηκαν το ελληνικό κράτος, ενώ τελικά τα νέα δάνεια, απλώς μετέβαλαν τη σύνθεση του χρέους, από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό χρέος ή χρέος προς εταιρίες (EFSF), που ούτε άδεια λειτουργίας ως χρηματοπιστωτικό ίδρυμα δεν έχουν! Διαβάστε τα σχέδια συμβάσεων που επικύρωσε η Ελληνική Βουλή τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο και θα με θυμηθείτε.

Η «επιτυχία» του προγράμματος ήταν ότι κουρεύτηκαν ομόλογα ονομαστικής αξίας 200 δις στο μισό, και την ίδια στιγμή ελήφθη δανειακή υποστήριξη μεγαλύτερη από 200 δις. Δηλαδή και αυξήσαμε εκ νέου το δημόσιο χρέος, και διαλύσαμε τράπεζες, ταμεία και οργανισμούς στη χώρα, και δεν πρόκειται κανείς πλέον από τον ιδιωτικό τομέα να μας ξαναδανείσει και πάντως όχι πριν κουρέψουμε και τον Επίσημο Τομέα (OSI) και οι μικροκαταθέτες, Έλληνες και μη, δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδούν τις οικονομίες τους.

Και το καλύτερο: Για να ξεπληρώσουμε τα νέα δάνεια σε ορίζοντα τριακονταετίας με το μικρότερο επιτόκιο για το οποίο μερικοί πανηγύριζαν, χρειαζόμαστε περισσότερα τοκοχρεολύσια στο τέλος της. Με άλλα λόγια δεν μείωσες χρέος, μετέφερες χρέος στο μέλλον.

Και αφού είναι τόσο ωραία αυτά τα δεδομένα, γιατί δεν μας κάνει εντύπωση και κάτι άλλο;

Πρώτον, γιατί δεν έχει δημοσιευτεί εδώ και 6 μήνες η έκθεση της Blackrock και δεν έχουν οριστεί ακόμη οι όροι ανακεφαλαιοποίησης, ενώ εκκρεμεί η δόση των 31 δισ.;
Και δεύτερον, έχετε ακούσει κάτι από ΔΝΤ για την έκθεση βιωσιμότητας του χρέους;
Σχετίζονται αυτά τα δύο;
Διότι, ξέρετε, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ακόμη και αν πρέπει στο ενδιάμεσο ο μισθός και η σύνταξη να πάει στα 200 ευρώ, για να πληρώνουμε τα δάνεια που μας έχουν χορηγήσει και τα οποία κάποιοι τα κατατάσσουν στις «επενδύσεις». Το πακέτο είναι εξόχως ετεροβαρές.

Βέβαια, όπως μας λένε ξανά και ξανά (για να το πιστέψουμε), «επενδύθηκαν» εδώ 400 δισ., δεν είναι παίξε – γέλασε. Και κοιτάξτε μία σύμπτωση: Αυτά, τα ίδια, έλεγε και ο ΓΑΠ: «Πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που έγινε ποτέ», έλεγε με υπερηφάνεια. Και η τότε αντιπολίτευση λίγο που δεν τον λιντσάρισε για τα λεγόμενά του.

Κάποιοι παραδίδουν την χώρα στο έλεος των «δανειστών» της, λέγοντας πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, επειδή υπάρχει υπογεννητικότητα και άρα μηδενική πιθανότητα ανάπτυξης. Το πρόβλημα αυτό, όμως, δεν είναι μόνο Ελληνικό πρόβλημα. και δεν σχετίζεται, άμεσα πάντως, με το πρόβλημα της εσκεμμένης απομείωσης της αξίας πώλησης, εκποίησης ή αξιοποίησης των ασημικών που καλλιεργείται από ορισμένους. Και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να αποδεχθώ «λογικές» οι οποίες έχουν ξεπεράσει και τον ορισμό της παραφροσύνης. Δεν μπορώ, λοιπόν, να δεχθώ πως επειδή δηλαδή και η Ελλάδα αντιμετωπίζει τέτοιας υφής προβλήματα, πρέπει να εφαρμοστεί καταρχήν σε εμάς, ευγονική μέθοδος αποψίλωσης πληθυσμού και τιμωρητικές πολιτικές γερμανικού πουριτανιστικού τύπου, για όσους γλιτώσουν την αποψίλωση.

Αλλά το κυριότερο σφάλμα σε αυτή την συλλογιστική νομίζω ότι είναι το εξής: Αποδέχεσαι ότι κάποιος που σε φουσκώνει με λογιστικές εγγραφές χρέους είναι «επενδυτής», και δεν βλέπεις ότι όταν θα σου κάνει call την εγγύηση που έχεις στο δανειάκι σου -και η οποία είναι η μόνη που τον ενδιαφέρει, διότι τα δανεικά που σου έχει δώσει δεν τον νοιάζουν- θα σε ξεβρακώσει για τον αέρα (τον κοπανιστό) που, λογιστικά, σε υποχρέωσε να αποδεχτείς ότι του οφείλεις ως χρέος. Και τότε ξέχνα ρεύμα, νερό, ορυκτά, υδρογονάνθρακες.
Και επειδή θέλω να το καταλάβουν άπαντες, ας δώσω ένα παράδειγμα από τη ζωή.
Αν έχεις πάρει σπίτι με στεγαστικό δάνειο, θυμήσου αν, τα χρήματα του δανείου, η Τράπεζα στα έδωσε σε βαλίτσα ή σε σακούλα στο ταμείο της. Στα έδωσε είτε σε δίγραμμη τραπεζική επιταγή ή με μεταφορά πίστωσης από λογαριασμό. Κοινώς, δεν τα είδες ποτέ. Όμως υπέγραψες τη σύμβαση κανονικά σε έντυπο και υποχρεώθηκες σε τόκο. Τόκο, που μαζί με το κεφάλαιο του δανείου, το πληρώνεις κάθε μήνα σε τοκοχρεολύσιο, βγάζοντάς το από την τσέπη σου, με πόνο. Αν όμως καθυστερήσεις την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων, το σπιτάκι, που με τόσο κόπο έβαλες κάτω από το κεφάλι σου, θα κατασχεθεί. Βλέπετε, για το δάνειο που δεν είδατε ποτέ, η Τράπεζα σας προσημείωσε tangible property (τα ασημικά), που λεν και στο χωριό, για τον κίνδυνο μη εξυπηρέτησης του δανείου.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Διότι ακόμη και να εφαρμόσουμε ενάρετα όλα τα μέτρα και επιτύχουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη, τίποτε δεν πρόκειται να μείνει στη χώρα να επενδυθεί. Διότι έχουμε αποδεχτεί, με τον Ειδικό Λογαριασμό Εξυπηρέτησης Χρέους, το seniority του χρέους, έναντι της εσωτερικής χρηματοδότησης της οικονομίας, οπότε ακόμη και 10% ανάπτυξη να πετύχουμε, το πλεόνασμα θα πηγαίνει στην εξυπηρέτηση των αεροδανείων.
Και μάλλον θα αποδεχτούμε και τη ρήτρα απόδοσης μέτρων. Που σημαίνει ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους για το 2013, αυτομάτως θα επέρχονται μειώσεις σε δαπάνες – βλέπε μισθούς και συντάξεις – χωρίς άλλη διαπραγμάτευση για το 2014 και επέκεινα. Μονά – ζυγά δικά τους.

Good Deal!
Αυτά δεν είναι πρακτικές που εφαρμόζονται σε Κράτη. Ούτε καν σε αποικίες. Αυτά ούτε στη Ζιμπάμπουε δεν γίνονταν.

Εσάς, τώρα, σας φαίνονται φυσιολογικά;
Σας φαίνονται αναγκαία;
Σας φαίνονται απαραίτητα;
Τι ακριβώς σας φαίνονται;

Και επειδή προσπαθώ να είμαι ακόμα σοβαρός, έχω να σας απευθύνω μια ερώτηση:
Πόσο αξίζει ένα καλό ασημικό, π.χ. η ΔΕΗ; Ένα, δύο, 200 δισ.;
Πριν την πουλήσεις, θα πρέπει να υπολογίσεις
α) την αξία των υποδομών της σε κτήρια και μηχανές – διοικητικά και εργοστάσια, εξορυκτικές μηχανές, βαγονέτα, ορυχεία κλπ,
β) το ανθρώπινο δυναμικό της και την δαπάνη που έχεις καταβάλει για αυτό, διαχρονικά,
γ) τις επενδύσεις σε τεχνολογίες και δίκτυα
δ) την αξία του δικτύου της
ε) την κυριότητα επί των κοιτασμάτων λιγνίτη
στ) τον όγκο των κοιτασμάτων λιγνίτη και τον χρόνο που εκμεταλλευόμενος αυτό το ορυκτό, μπορείς να εξασφαλίζεις φθηνή ενέργεια
ζ) την αξία των κοιτασμάτων λιγνίτη βάσει της διεθνούς τιμής του ορυκτού με projection στην επόμενη 30ετία
η) τις επενδύσεις της σε αιολική και ηλιακή ενέργεια
θ) Τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και τα φράγματα
και άλλα που μπορεί να ξεχνώ.

Πόσο αξίζει το πόσιμο νερό στην Αθήνα (ΕΥΔΑΠ) ή στη Θεσσαλονίκη (ΕΥΑΘ), ή στην Ελλάδα; Τι, πως και πόσο θα πουλήσετε εσείς που θέλετε να δώσουμε τα «ασημικά» για να σωθούμε (που δεν θα σωθούμε, αλλά…);
Ή μήπως το νερό απλά δεν το πουλάς;
Προσέξτε το νούμερο που θα πείτε, γιατί όχι μόνο δεν θα είναι –σε καμία περίπτωση πραγματικό-, αλλά υπό προϋποθέσεις, μπορεί να κατηγορηθείτε και για απιστία και να πάτε για παρέα στον Άκη…
Η πραγματική αξία των ασημικών είναι τεράστια. Λυπάμαι που υπάρχουν μεταξύ μας κάποιοι που παραδόθηκαν και αποδέχονται το ρητό «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω».

Πιθανότατα δεν το αντιλαμβάνεστε ίσως, αλλά έτσι υποβαθμίζεστε σε παθητικό δέκτη της μασημένης τροφής άλλων και δεν δράτε ως ενεργητικοί ερευνητικοί πομποί. Τελικά, επιτρέπετε στον εαυτό σας το σφάλμα που κάνουν και άλλοι άνθρωποι, να κλείνετε δηλαδή τα μάτια σε όσους, είτε λόγω ανηκέστου ανικανότητας ή αμέλειας, είτε δολίως, είναι έτοιμοι να επιτρέψουν τη σκύλευση του πτώματος της χώρας. Το δυστύχημα είναι πως το αποδέχεστε αυτό, επαφιόμενοι στις ψευδαισθήσεις που σας παρουσιάζονται ως λύσεις και μονόδρομοι.

Συγχωρήστε με, αλλά δεν θα πάρω.

Μας διασώζουν μεν, αλλά το τίμημα είναι βαρύτατο δε. Και μόλις πάρουν και τα ασημικά, να αναμένουμε φουλ πτώχευση. Αυτό πρέπει να αποτρέψει ο πρωθυπουργός. Και αν δεν μπορεί να το αποτρέψει, ας κρατήσει υπό τον έλεγχο της χώρας τα ασημικά της, και ας επιλέξει αυτός τον τρόπο και τον χρόνο της φουλ χρεοκοπίας. Μπορούμε να την ξανακτίσουμε από την αρχή τη χώρα αν οι υποδομές μας είναι ακόμη στα χέρια μας.

Και για να κλείσω την πολυλογία μου, έχω να στείλω για μελέτη μία παροιμία στον πρωθυπουργό:
«Ο λύκος έχει μεγάλο σβέρκο, γιατί κάνει τις δουλειές του, μόνος του…».

Ιεροφάντης

Πηγή:kostasxan.blogspot.com

troktiko.eu