H σφαγή των 14.000 νηπίων τής Βηθλεέμ, ένα γεγονός που δεν έγινε ποτέ

Ο Ηρώδης ήταν βίαιος άνθρωπος. Μεταξύ αυτών που υπέφεραν από την αιμοδιψή κτηνωδία του Ηρώδη ήταν και τα πλησιέστερα μέλη της οικογένειάς του. Πάντως έφτιαξε τον 2ο ναό της Ιερουσαλήμ ένα μεγάλο έργο εκείνης της εποχής

Η Μαριάμνη, που είχε κατηγορηθεί για μοιχεία και ήταν η μόνη σύζυγος με βασιλικό τίτλο, ανιψιά εκείνου του Αντίγονου του οποίου τη δολοφονία είχε πληρώσει ο Ηρώδης, εκτελέσθηκε καθώς και οι δύο γιοι της Αριστόβουλος και Αλέξανδρος, το 7 π.Χ., ―αυτοί με την κατηγορία ότι είχαν συνωμοτήσει εναντίον του πατέρα της. Ένα άλλος γιος του Ηρώδη, ο Αντίπατρος, τον οποίο είχε αποκτήσει από τη Δωρίδα, την πρώτη σύζυγό του ―αυτήν που είχε αποπέμψει για να παντρευτεί τη Μαριάμνη― δολοφονήθηκε με διαταγή του βασιλιά λίγο πριν πεθάνει και ο ίδιος ο Ηρώδης με τη σειρά του, το 4 π.Χ. (κρατήστε την ημερομηνία)

Στα τέλη του 4ου αιώνα, ο Μακρόβιος, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος, έγραψε για τη βασιλεία του τυράννου της Ιουδαίας «Θα προτιμούσα να ήμουν γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του». Όπως γίνεται συνήθως με τις περισσότερες ιστορικές ρήσεις,τίποτε δεν μας βεβαιώνει ότι τα λόγια του Αυγούστου είναι γνήσια.

Αλλά ακόμη και αν είναι κατασκευασμένα, μας επιτρέπουν να καταλάβουμε ότι ο Ηρώδης άφησε την ανάμνηση ενός δεσπότη που ήταν ανελέητος ακόμη και για τους δικούς του. Επομένως τι να πει κανείς για τους άλλους! Βέβαια το πιο γνωστό περιστατικό που έδωσε στον Ηρώδη τον χαρακτηρισμό του αιμοδιψούς μονάρχη είναι η Σφαγή των Νηπίων.

Ίσως θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ μια παραδοξότητα της χρονολογίας. Ο Ηρώδης πέθανε την άνοιξη του έτους 750 από Κτίσεως Ρώμης, δηλαδή το 4 π.Χ. (http://en.wikipedia.org/wiki/Herod_the_Great)

Όμως, ο ευαγγελιστής Ματθαίος είναι κατηγορηματικός: ο Ιησούς γεννήθηκε κατά τη βασιλεία του Ηρώδη. Αν τον πιστέψουμε, πρέπει το παιδί να ήρθε στον κόσμο τέσσερα χρόνια πριν γεννηθεί! Η λύση του προβλήματος βρίσκεται σε ένα λάθος υπολογισμού του καλόγερου Διονυσίου του Μικρού το πρώτο ήμισυ του 4ου αιώνα, ο οποίος είχε την ιδέα να αντικαταστήσει την εν χρήσει διοκλητιανή χρονολόγηση με μια άλλη η οποία όφειλε να αρχίζει με τη Γέννηση του Κυρίου. Δυστυχώς ο Διονύσιος όρισε τη Γέννηση στο έτος 754 από Κτίσεως Ρώμης, που αντιστοιχούσε στο έτος 1 της χριστιανικής εποχής. Αν πράγματι, ο Ηρώδης, που ζούσε ακόμη, διέταξε τον αφανισμό των μέχρι ηλικίας 2 ετών παιδιών της Βηθλεέμ, αυτό μας επιτρέπει να κάνουμε ένα νέο βήμα: ο Ιησούς γεννήθηκε περί το 748 από Κτίσεως Ρώμης, δηλαδή περίπου έξι χρόνια πριν από την επίσημη χρονολογία της χριστιανικής παράδοσης. Γενικά οι χρονολογίες περιέχουν λάθη και καλό θα ήταν να μην είμαστε απόλυτοι στα νούμερα

Ο Ηρώδης, ταραγμένος επειδή τον εξαπάτησαν οι μάγοι, και φοβούμενος την έλευση ενός διεκδικητή του θρόνου του, οργίσθηκε τόσο πολύ ώστε διέταξε αμέσως να σφαγιασθούν χωρίς οίκτο όλα τα κάτω των 2 ετών παιδιά στη Βηθλεέμ και στα περίχωρά της. Ο Ιησούς σώθηκε γιατί ο Ιωσήφ, χάρη στη θεϊκή προειδοποίηση.

Η απουσία της έννοιας του θαύματος θα έπρεπε να αρκεί για να επισημάνει ότι όσα περιγράφονται δεν είναι παραμύθι. Παρ? όλα αυτά, όμως, η αφήγηση θεωρήθηκε στεγνή από ορισμένους οι οποίοι ωραιοποίησαν την ιστορία για να την καταστήσουν μύθο. Το βλέπουμε αυτό σε πολλά κείμενα της απόκρυφης χριστιανικής φιλολογίας, που αναπτύσσουν τη διήγηση του Ματθαίου και γεμίζουν τα κενά που δημιουργούν οι αποσιωπήσεις της.

Ας πάρουμε το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το αρχαιότερο «από τα ευαγγέλια της παιδικής ηλικίας», που χρονολογείται στον 2ο αιώνα. Διηγείται ότι ο Ηρώδης έβαλε να αναζητήσουν όχι μόνο τον Ιησού αλλά και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Για να γλιτώσει ο Ιωάννης την καταδίωξη του βασιλιά, η μητέρα του η Ελισάβετ τον έκρυψε στη σπηλιά ενός βουνού που σχηματίσθηκε εκείνη την ώρα ακριβώς για να τον δεχτεί, ενώ ο Ηρώδης έβαλε να δολοφονήσουν μέσα στον Ναό τον πατέρα του, τον αρχιερέα Ζαχαρία, αφού πρώτα εκείνος του είπε:

«Είμαι μάρτυρας του Θεού. Πάρε το αίμα μου? το πνεύμα μου, όμως, θα το δεχθεί ο Κύριος γιατί χύνεις το αίμα ενός αθώου μέσα στον Ναό του Θεού».

Το ευαγγέλιο του Ματθαίου, ―η λατινική αναθεώρηση των πρωτοτύπων κειμένων έγινε περί τον 6ο αιώνα ή στις αρχές του 7ου― επιμένει λιγότερο στη σφαγή των Νηπίων, αλλά εξηγεί με ποιον τρόπο ο Ηρώδης σκόπευε να συλλάβει τους μάγους που κατάφεραν να ξεφύγουν από τους στρατιώτες που είχε στείλει να τους καταδιώξουν, ενώ η Αγία Οικογένεια στον δρόμο για την Αίγυπτο συνάντησε δράκοντες που δάμασε ο Ιησούς. Εξημέρωσε επίσης θηρία τα οποία, όπως και οι δράκοντες, άρχισαν αμέσως να τον προσκυνούν.

Όσο για τις «Πράξεις του Ματθαίου στην πόλη Καχενάτ», ένα άλλο απόκρυφο κείμενο που σώθηκε στα αραβικά και στα αιθιοπικά και που ισχυρίζεται ότι αναγράφει πράξεις και λόγια αυτού του αποστόλου, αναφέρεται επί τη ευκαιρία στα 140.000, κατά την αραβική εκδοχή, ενώ, κατά την αιθιοπική, στα 444.000 νήπια, που ο Ηρώδης διέταξε να σκοτώσουν και που η ψυχή τους δεν πρόφτασε να φθαρεί στον κόσμο αυτό.

Το ερώτημα που γεννάται βέβαια, είναι πως αυτό το φοβερό «γεγονός», «διέφυγε» όχι μόνο από τούς Ιουδαίους ιστορικούς (π.χ. Ιώσηπος), αλλά κυρίως από τους άλλους «σύγχρονους» ευαγγελιστές (Ιωάννης, Λουκάς και Μάρκος).

Το ανύπαρκτο, ιστορικά, «γεγονός», εκπληρώνει «πανηγυρικά» την «προφητεία» τού Ιερεμία, σύμφωνα με την οποία ο Κύριος είπε: «Aπό την Aίγυπτο κάλεσα το Υιό μου». Την ολοκλήρωση τής «προφητείας», σπεύδει, με περισσή χαρά θα μπορούσε να πει κανείς, να αναφέρει ο Ματθαίος σε δύο σημεία και μάλιστα μέσα σε λίγες γραμμές: α) «Ο δε εγερθείς παρ?λαβε το παιδ?ον και την μητ?ρα αυτού νυκτ?ς και ανεχ?ρησεν εις Αίγυπτον, και ην εκεί έως τής τελευτής Ηρ?δου, ίνα πληρωθή το ρηθ?ν υπό τού Κυρ?ου δι? τού προφήτου λ?γοντος? εξ Αιγ?πτου εκ?λεσα τ?ν υιόν μου» (Κατά Ματθαίον 2: 14-15) και β) «τότε επληρώθη το ρηθέν τού υπό Ιερεμίου τού προφήτου» (Κατά Ματθαίον 2: 17).

Εάν εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της πόλης ήταν περίπου 1000, πρέπει να υπολογίσουμε ότι υπήρχαν καμιά τριανταριά γεννήσεις τον χρόνο από τις οποίες ίσως οι μισές να ήταν γεννήσεις αγοριών, ενώ συγχρόνως γνωρίζουμε ότι πολλά νήπια πέθαιναν σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτός ο αριθμός αποδεικνύει ότι ο Ηρώδης, εξαιτίας της κτηνωδίας του, κατέληξε να θεωρείται η προσωποποίηση του Κακού την οποία μαρτυρούν τα Νήπια του Ευαγγελίου.

Μόλις μαθεύτηκε ο θάνατος του Ηρώδη, οι επί χρόνια αδρανοποιημένες στάσεις και εξεγέρσεις αφυπνίσθηκαν. Μεταξύ άλλων και η εξέγερση κάποιου Σίμωνα, την οποία κατέπνιξε ο κυβερνήτης της Συρίας Κοϊντίλιος Βάρος. Το βασίλειο μοιράσθηκε ανάμεσα στους γιους του Ηρώδη που το διεκδικούσαν.

Σύμφωνα μάλιστα με τους εκπροσώπους της εκκλησίας, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση “χρονικών” ή απλών “δημοσιογραφικών εκθέσεων” επί των ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση των πιστών στο πλαίσιο τού κατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας.

Ακούγεται περίεργο μιας και οι καθηγητές το παρουσιάζουν σαν γεγονός…. Μήπως με λίγα λόγια η εκκλησία παραδέχεται ότι τα ευαγγέλια δεν αποτελούν έγκυρη πηγή ιστορικών γεγονότων, χρησιμοποιεί όμως παραποιημένα ιστορικά γεγονότα προκειμένου να πετύχει τον ποιμαντικό της σκοπό.

πληροφορίες από Wiki, pare-dose.net, istoria.gr

πηγή