Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας! Δυστυχώς όχι από τη Μεγκ Ράιαν αλλά από την Τρόικα

Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας! Δυστυχώς όμως όχι από τη γλυκύτατη Μεγκ Ράιαν αλλά από την άχαρη Τρόικα είτε αυθορμήτως είτε κατόπιν … εσωτερικής παράκλησης. Κάτι σαν εκείνες τις μειώσεις του 22% που και καλά δεν ήθελαν κάποιοι και τις εφάρμοσαν με βαριά καρδιά.

του Στρατή Μαζίδη

Η …τρόικα λοιπόν ζητά να εργαζόμαστε 6ημερο, να υποχωρήσει έτι περισσότερο ο βασικός μισθός, τα δώρα, να περιοριστεί στις 11 ώρες η ανάπαυση και πιθανολογώ και άλλα που ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει. Όπως πχ εκείνη η ατάκα προ μηνών για περικοπή της ετήσιας αδείας των εργαζομένων. Και βέβαια ξαναρίχνουν στο τραπέζι το θέμα της μείωσης των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης. Εμ βέβαια, επειδή εσύ έχεις κάπου 10,15,20 χρόνια και δε θα ξαναπιάσεις δουλειά ποτέ, θες και Χ μισθούς αποζημίωση; Ή 3 1/2 μήνες προειδοποίηση;
Το κακό είναι πως αυτές οι …μεταρρυθμίσεις βρίσκουν ευήκοα ώτα και υποστηρικτές. Πρώτος και καλύτερος ο αρθρογράφος της Εστίας στο πρωτοσέλιδο που πράγματι θεωρεί εξωφρενικό να τιμωρείται ο εργοδότης με αποζημιώση. Μα είναι δυνατόν; Έχει δίκιο! Ποιος σου είπε να κάνεις παιδιά; Γιατί θα πρέπει να τρως; Άκου να ντύσεις τα παιδιά σου! Άκου να λάβεις δάνειο για να αγοράσεις σπίτι! Και αξιώνεις και αποζημίωση!
Πιθανότατα να πετάχτηκε στο ντούκου που λέμε, ώστε με το νέο αυτό εργασιακό σοκ να περάσουν πιο εύκολα τα μέτρα των 11,5 δις. Αλλά η συχνή επανάληψη δείχνει το δρόμο.
Αντί να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές που στο σύνολό τους αγγίζουν το 45% του μεικτού μισθού ή η φορολογία ή τα διάφορα χαράτσια του στυλ τέλος επιτηδεύματος ή έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις, τρώμε το ψωμί των εργαζομένων.
Φυσικά τίποτε δεν είναι υποχρεωτικό. Πρέπει και ο εργαζόμενος να πει το ναι. Αν τολμά όμως, ας πει όχι.
Αλήθεια με τι ψυχολογία να εργαστεί ένας άνθρωπος όταν θέλουν να του κόψουν 200, 300, 400 ευρώ το μήνα με τα οποία καλύπτει βασικότατες ανάγκες; Ακόμη και κλάδοι που δεν έχουν ανάγκη περικοπών και που δε θα γλυτώσουν τίποτε ουσιαστικό, περιμένουν πως και τι την εκπνοή των συλλογικών συμβάσεων… Αυτό όμως δεν απασχολεί κανένα. Λες κι αν ακόμη δεν άλλαζε η ψυχολογία των υπαλλήλων μιας εταιρείας η αύξηση της παραγωγικότητας θα έφερνε κέρδη. Μα όλες οι επιχειρήσεις κάτι πωλούν, είτε αγαθό είτε υπηρεσία. Ποιος όμως θα το αγοράζει όταν δεν έχει;
Από εργάτης το μεσαίωνα λοιπόν καλύτερα κωπηλάτης σε ρωμαϊκή γαλέρα. Εκεί με καμιά βουρδουλιά μπορεί να μείνεις στον τόπο και να γλυτώσεις… Και που ξέρεις! Ίσως στην άλλη ζωή να λάβεις και κανένα e-mail από τη Μεγκ Ράιαν!




freepen.gr