ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΑΠΑΤΗ?

ΓΡΑΦΕΙ Ο  Charm A Tron  (ΑΘΗΝΑ 28/5/2012)

Ελευθερία. Στο όνομά της θάλασσες μελάνι χύθηκαν για να γράψουν ύμνους και παιάνες.

Ελευθερία. Στο όνομά της θάλασσες μελάνι χύθηκαν για να γράψουν ύμνους και παιάνες.

Στο όνομά της τόνοι αίμα χύθηκαν σε αναρίθμητες μάχες, από ανθρώπους με όραμα και μοναδική ελπίδα να ζήσουν ελεύθεροι, έστω και για λίγο.

Τι σημαίνει όμως να ζει κανείς ελεύθερος στον κόσμο αυτό?

Μήπως την ψευδοελευθερία του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, που πιο πολύ μοιάζει με ένα μάτσο από παραχωρημένα και άλλα κεκτημένα προνόμια ή δικαιώματα?

Η ελληνική γλώσσα, η ζωντανή αρχέγονη μαθηματική γλώσσα των Ελλήνων, που έρχεται απ τα βάθη των αιώνων και ταξιδεύοντας, μεταφέρει τις «Λέξεις που έδωσαν μορφή στο κενό» και έγιναν «πλίνθοι και κονίαμα» για να χτιστεί το στερέωμα της υλικής δημιουργίας, έχει την απάντηση κρυμμένη μέσα της.

Ετυμολογικά, η λέξη ελευθερία (ελεύσομαι + θέρος) ερμηνεύεται ως η «έλευσις του θέρους», ο ερχομός, δηλαδή, του καλοκαιριού, όπου η σπορά είναι έτοιμη για συγκομιδή. Κατά μια άλλη θεωρία, η λέξη μπορεί να αναλυθεί στις εξής αρχαίες ρίζες: ΕΛ-ΕΥ-ΘΡ (θρώσκω), δηλαδή κοιτώ προς το ιερό φως – φεύγω απ το σκότος. Επίσης: Ελεύθω (μετακινούμαι) + εράν (αγάπη):  επιθυμία της μετακίνησης - ελεύθερος είναι ο μη δούλος. Κατά μια άλλη θεωρία ο όρος έχει σχέση με τα Ελευσίνια μυστήρια και την σχέση θερισμού - στάχυ - ετήσια ανάσταση (απ-ελευθέρωση από τα χθόνια δεσμά) της φύσης.

Ωστόσο, η λέξη κρύβει και μια δεύτερη, βαθύτερη συμβολική ερμηνεία. Η λέξη θέρος συμβολίζει μια ιδανική κατάσταση, όπου ο άνθρωπος μπορεί πλέον και κατά απόλυτη έννοια, όχι να υπάρχει (υπ-άρχω = βρίσκομαι υπό της αρχής, εξουσιάζομαι), αλλά να ΕΙΝΑΙ. 

Πόσο εφικτή είναι όμως η επίτευξη αυτής της απόλυτα ιδανικής κατάστασης που περιγράφει η λέξη θέρος, μέσα στο υλικό σύμπαν της διττότητος και με όλους τους περιορισμούς που επιβάλλει η ύλη?  

Όπως λέει  ο Πυθαγόρας, ελεύθερος είναι αυτός που μπορεί πάντα να επιβάλλεται στον εαυτό του…  Αυτό όμως είναι φύσει αδύνατον, καθώς ο άνθρωπος αδυνατεί να αυτοπροσδιορίζεται , να επιβάλλεται στον εαυτό του κάθε στιγμή της ζωής του. Αυτό συμβαίνει διότι βρίσκει απέναντί του το σύστημα της διπολικής δημιουργίας να του διοχετεύει πάθη, εγωισμούς, φθορά, ασθένεια και τελικά θάνατο, όλα συνυφασμένα με τη μίζερη, ατελή ανθρώπινη φύση που δήθεν «εν σοφία» εποίησε ο πανάγαθος δημιουργός, η οποία τον ταλαντεύει συνεχώς μεταξύ των αντιθέτων…

Αυτό υποδηλώνει λοιπόν η αποκρυπτογράφηση της λέξης ελευθερία. Ότι η ιδανική αυτή κατάσταση, μονίμως ελεύσεται και ποτέ δεν επιτυγχάνεται.Πρόκειται για μια μια fata morgana, μια απατηλή ιδέα που, εντός των ορίων της δημιουργίας, είναι αδύνατη για τους ανθρώπους, ομοιάζοντας με το μύθο του Σίσυφου. Ουδόλως περίεργο δεν θα μπορούσε να είναι φυσικά και το γεγονός, ότι η Ελληνική γλώσσα δεν διαθέτει καμία λέξη που να περιγράφει την ύπαρξη σε αυτή την αυθεντική ελευθερία.

Κατά την άποψή μου, είμαστε όμηροι, απαχθέντες από έναν άλλο κόσμο και δολίως  φυλακισμένοι μέσα σε μια κακοφτιαγμένη δημιουργία. Οι σοφοί Γνωστικοί είχαν δίκιο. Μένει μόνο να παλέψουμε για τη δική μας ελευθερία. Να θυμηθούμε ότι δεν ανήκουμε εδώ, ότι εξαπατηθήκαμε, και να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα και πίστη (σας θυμίζει κάτι?) που μας δένει ακόμα πιο πολύ με την ύλη. Ο κόσμος δε θα γίνει καλύτερος, ούτε και πρόκειται να αλλάξει, και μαζί του δεν θα αλλάξει ούτε ο άνθρωπος, ο ποιηθείς κατ’ εικόνα και καθ ομοίωσιν του διεφθαρμένου δημιουργού του. Η αλήθεια επομένως είναι μία:

Υπό της του Λόγου ομηρίας, ουκ αν ελεύσατο θέρος.

afipnisoy.blogspot.com