Νέοι στην ανεργία, υπερήλικες στην εργασία

Οι εκτιμήσεις είναι δυσοίωνες. Κάθε φορά χειρότερες. Οι προοπτικές αρνητικές. Η ύφεση όχι μόνον δεν θα αρχίσει να ανακόπτεται, αλλά αντίθετα θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι πως θα βαθύνει κι άλλο. Η οικονομία θα συνεχίσει να συρρικνώνεται και το 2013 αλλά και το 2014.

 

Ήδη μετρούμε τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο ανέργους, επισήμως. Διότι ανεπισήμως είναι πολλοί περισσότεροι. Άνεργοι είναι και οι έμποροι που κλείνουν τα καταστήματά τους, άνεργοι και οι εποχικοί –τουλάχιστον τον μισό χρόνο- και στο εξής χωρίς καν επίδομα ανεργίας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, είναι νέοι. Με προσόντα, σπουδές και κάποτε με φιλοδοξίες. Μεγάλα είναι τα ποσοστά των ανέργων γυναικών αλλά και των μεσηλίκων, των 55άρηδων, με χρόνια μπροστά τους μέχρι τη σύνταξη.

 

Στα νέα μέτρα προβλέπεται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Θα μου πείτε, τι 65 τι 67; Τα δύο χρόνια θα κάνουν τη διαφορά; Μα ναι, η διαφορά είναι τεράστια. Ειδικά όταν κινδυνεύεις να είσαι ο άνεργος της επόμενης μέρας χωρίς καμία προοπτική να ξαναβρείς δουλειά. Κι αφού τη δουλειά θα τη συναντάς μόνο σαν λήμμα στα λεξικά, πώς θα βγεις στη σύνταξη; Πώς θα συμπληρώσεις τα ένσημα;

Και τελικά ποια είναι η προοπτική, σε περιβάλλον βαθειάς ύφεσης που αναμένεται να κρατήσει τουλάχιστον δύο ακόμη χρόνια; Διατήρηση της ύφεσης σημαίνει πως απομακρύνεται κάθε προοπτική εργασίας για τους ήδη άνεργους νέους. Σημαίνει ακόμη πως η ανεργία θα αυξηθεί περισσότερο.

 

Το ερώτημα είναι, τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπισθεί αυτή η λαίλαπα;

Οι δύο πολιτικοί αρχηγοί ο κ. Κουβέλης και ο κ. Βενιζέλος περιέγραψαν στις δηλώσεις τους την τιμωρητική διάθεση της τρόϊκας απέναντι στον ελληνικό λαό.

 

Οι τροϊκανοί θέλουν να μας τιμωρήσουν. Επιμένουν ότι το κύριο βάρος των μέτρων και των περικοπών πρέπει να πέσει στις πλάτες των αδύναμων, μισθωτών και συνταξιούχων. Αυτών που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Τι μας λένε οι τροϊκανοί; Αφού δεν είστε ικανοί να υποχρεώσετε όλους να πληρώσουν αυτά που τους αναλογούν, τότε θα υποστείτε τα πάνδεινα. Έχει αυτό πολιτικό κόστος; Του είναι αδιάφορο του κ. Τόμσεν, ο οποίος αντιλαμβάνεται πώς όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό το κόστος, είναι σίγουρα μικρότερο από το άλλο κόστος. Αυτό που αρνούνται δεκαετίες τώρα να πάρουν όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τούτο τον τόπο. Να βάλουν τάξη, να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Να κυβερνήσουν δίκαια, να σταματήσουν να κάνουν τα στραβά μάτια στους ισχυρούς και να ποδοπατούν τους αδύναμους. Να νομοθετήσουν σύμφωνα με τα δίκαια κι όχι με τα συμφέροντα. Να σταματήσουν τα ρουσφέτια, την ατιμωρησία, το αλισβερίσι. Να επιβραβεύσουν τους άξιους κι όχι τους κολλητούς. Να δώσουν ευκαιρίες στους νέους και να σεβαστούν τους γέροντες. Να βοηθήσουν τις μανάδες και να μορφώσουν τα παιδιά.

Τον κ. Τόμσεν τον αφήνει παγερά αδιάφορο εάν οι πολιτικοί αρχηγοί αντιδρούν, οι βουλευτές απειλούν πως δεν θα ψηφίσουν, ο κόσμος θα βγει στους δρόμους.Τώρα πια είναι προφανές πως εξ ίσου αδιάφορα είναι όλα αυτά και για την Μέρκελ που δηλώνει συμπαράσταση, και την κ. Λαγκάρντ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες και αξιωματούχους που δίνουν τις εντολές στην τρόικα.

 

Η τρόικα δεν δέχεται την αποτελεσματικότητα των διαρθρωτικών μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση. Θέλει εδώ και τώρα όλα τα ευρώ στο τραπέζι. Θέλει τις εισπράξεις cash.

Όμως ούτε η κυβέρνηση πολιτικά, ούτε ο κ. Στουρνάρας τεχνοκρατικά μπορούν να κάνουν το θαύμα. Οι λύσεις είναι ελάχιστες. Να ξαναπληρώσουν αυτοί που πάντα πλήρωναν. Μερικά μερεμέτια στο φορολογικό, ένα χαράτσι ακόμη στα ακίνητα που ενοικιάζονται, μια καινούργια οριζόντια φορολόγηση στους ελεύθερους επαγγελματίες, η οποία και πάλι ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα και δεν πιάνει τα αδήλωτα. Μαζεύονται έτσι μερικά εκατομμύρια ακόμη στραγγαλίζοντας κι άλλο αυτούς που έχουν εξαντλήσει τα όρια αντοχής.

Ας υποθέσουμε ότι τα νέα μέτρα είναι αναπόφευκτα γιατί αλλιώς, δόση δεν βλέπουμε. Ας υποθέσουμε ότι τελικά εξαντλημένοι και ατιμασμένοι θα πάρουμε έστω και καθυστερημένα την δόση των 31 (;) δις ευρώ. Και μετά;

- Πώς θα αντέξουμε άλλα δύο ή και περισσότερα χρόνια ύφεσης;

- Πόσοι θα εργάζονται και τι θα παράγουν; Πόσοι θα φυτοζωούν και πώς θα ζήσουν;

- Τι θα γίνει με τους σημερινούς 25αρηδες που έκαναν τα πτυχία κορνίζα και οι ίδιοι σέρνονται με το χαρτζιλίκι του χαμηλοσυνταξιούχου παππού;

- Αν ακόμη δεν πιάσαμε πάτο, για πόσο θα αντέξουν να υπομένουν τον αμετακίνητο κ. Λουράντο οι φουκαράδες που κάνουν χιλιόμετρα να βρουν ένα κουτί χάπια για την πίεση;

- Πόσο και πώς θα αντέξει μια κοινωνία που η κρίση μετέτρεψε σε παρίες τους αδύναμους κι έκανε ακόμη πιο ανάλγητους όσους αντέχουν;

 

Δεν γνωρίζουμε εάν οι Eυρωπαίοι –εσχάτως φίλοι και συμπαραστάτες- έχουν κάποια άλλη δική τους ατζέντα και εκβιάζουν, με μέτρα ανήκουστα έως βάρβαρα. Γνωρίζουμε όμως ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει με τους νέους της καταδικασμένους στην ανεργία και τους υπερήλικες στην εργασία. Αυτό δεν είναι απλώς παράδοξο. Είναι ενάντια στους νόμους της φύσης και σίγουρα έχει ένα τίμημα που θα πληρωθεί στην ώρα του. Μάλλον μόλις πιάσουμε πραγματικά πάτο.

 

[Της Κλεοπάτρας Κοντονίκα από protothema.gr]

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr