Γράφει η Έλενα Συρίβελη
Πάμε λοιπόν.
Πάμε σαν άλλοτε;
Όχι! Πάμε διαφορετικά τώρα.
Αυτές οι εκλογές θα είναι αλλιώς.
Καταρχήν, αποτελούν το επιστέγασμα του ξεκατινιάσματος αλλά και του ξεβρακώματος του συνόλου του πολιτικού κόσμου.
Ο βασιλιάς δεν είναι απλά γυμνός αλλά τσίτσιδος και μάλιστα τα ευκαιριακά αλληλοαγκαλιάσματα και στη συνέχεια τα καρφώματα, έκαναν τις διαβουλεύσεις ένα σκληρό και βιτσιόζικο, πολιτικό πορνό.
Όλοι είχαν έναν ρόλο, ανάλογο με εκείνον που θα βρει κάποιος στα κλασσικά μπορντέλα.
Η αντιστασιακή φράση "Στέλλα κρατάω μαχαίρι" πέρασε από τα στόματα όλων των "σωτήρων" καθώς όλοι υποτίθεται ότι ξιφούλκησαν, γιαυτό που προδίδουν: Για την πατρίδα (που τώρα την ονομάζουν και έθνος, χωρίς να τρομάζουν μην τους πουν εθνικιστές...).
Η πατρίδα όμως δεν είναι μαζί τους αλλά βρίσκεται μαζί μας, στριμωγμένη στην γωνιά, αμήχανη, θυμωμένη, φοβισμένη και ταυτόχρονα ανάβοντας κεριά, στον Θεό των ελπίδων μας.
Όχι δεν είναι η Ελλάδα η πόρνη που περιφέρουν, για να της βρουν τον καλύτερο πελάτη και να πάρουν και οι ίδιοι την αντιμισθία του ιδανικού προαγωγού.
Η Ελλάδα έχει φορέσει πια το... που την κατοικούν και συγχρόνως μέσα της αντρειώνεται, το πείσμα της καινούργιας ζωής που κάνει τους τάφους παρελθόν και την ανάσταση μέλλον.
Αυτοί μυρίζουν ακόμη το χώμα του ενταφιασμού κάθε αξιοπρέπειας, περιμένουν στην σειρά για το κόλλυβο της δημοκρατίας αλλά τα μάτια υπό την σκιά της μαύρης μαντήλας, τους έχουν ξεπεράσει καθώς καίνε τις φωτιές που θα φωτίσουν τις νύχτες που μας ετοίμασαν και θα ζεστάνουν τις παράξενες καλοκαιρινές παγωνιές, που έστησαν οι ξεδιάντροποι.
Ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση, αναδιάρθρωση, συναίνεση, αριθμοί....
Πουθενά λίγη καρδιά, ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο, λίγη ταπείνωση για τον εαυτό τους, λίγη περηφάνια για τους προγόνους, λίγο σέβας για τον Θεό, λίγη ντροπή για τις προδοσίες.
Ο πύργος της Βαβέλ λοιπόν γκρεμίστηκε. Όπως πάντα άλλωστε οι πύργοι της αλαζονείας....
Αυτοί πίσω δεν κάνουν από το να υπηρετούν ό,τι δεν είναι Θεός.
Αλλά κι' εμείς πίσω δεν κάνουμε από το να μπρουμυτιζόμαστε στα πόδια του Αναστημένου....Μέχρι να μας λυπηθεί, μέχρι να μας ελεήσει, μέχρι να βαρεθεί να μας βλέπει μπροστά Του, μέχρι να ξαστερώσει.
Πάμε λοιπόν......
Πάμε στις εκκλησιές, πάμε σε όσα μας ορίστηκαν ως αιδώς, σε όσα ανεμίζουν λάβαρα, σε όσα λένε στίχους Σολωμικούς, σε όσα υψώνουν σημαίες, σε όσα ανταμώνουν τα χέρια σε ικεσίες και γροθιές, σε όσα μυρίζουν άνοιξης γιασεμί.
Πάμε όχι σερνόμενοι σαν άλλοτε αλλά όπως ταιριάζει σε αποφασισμένους άχρι θανάτου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.