Πινκ Φλόιντ: «Το Τείχος» (video)

Η ιστορική κινηματογραφική μεταφορά της πρωτοποριακής ροκ όπερας των Πινκ Φλόιντ: «Το Τείχος»

PINK FLOYD THE WALL
του Άλαν ΠάρκερΥπόθεση: Ο Πινκ μεγάλωσε με την υπερπροστατευτική του μητέρα αφού ο πατέρας του "έπεσε υπέρ πατρίδος" κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πινκ, που είναι εθισμένος στα ναρκωτικά αποφασίζει να χτίσει ένα "τείχος" μεταξύ του ιδίου και του έξω κόσμου προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του από τον έξω κόσμο. Δυστυχώς όμως, όσους τοίχους και να υψώσει κανείς, ποτέ δεν θα είναι τελείως προστατευμένος...

Γκρεμίστε το τείχος!

Το άλμπουμ των Pink Floyd το 1979, The Wall, ήταν και θα είναι από τα αριστουργήματα της ροκ και της σύγχρονης μουσικής γενικά. Είναι ομοιογενές ως θέμα και αναζητεί τη βαθιά έννοια της ύπαρξης, μέσα σε μια κοινωνία τόσο ημιτελή όσο και η ανθρώπινη φύση. Το 1982 ο γνωστός Εγγλέζος σκηνοθέτης Alan Parker (Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, Μπέρντι, Ο Δαιμονισμένος Άγγελος) συνεργάστηκε με τον frontman των Floyd, Roger Waters (που ανέλαβε το σενάριο) και δώσανε μια οπτική εκδοχή που, παρότι κάποιοι θέλουν να την αγνοούνε, είναι και η ίδια πολύ κοντά στο αριστούργημα. 
Το νόημα της ροκ όπερας των Floyd είναι ταυτόχρονα απλό μα και τόσο απορριπτέο από τον ανθρώπινο εγωισμό. Πράξεις που μας διαπερνούν από τα μικρά μας, κιόλας, χρόνια σαν τον πόλεμο, την αυστηρή μητρότητα, το σεξ, το μίσος, τις ιδεολογίες φωλιάζουν μέσα στο μυαλό μας, το ίδιο μας το είναι και χτίζουν ένα τείχος. Αυτό το ιδεατό τείχος μας απομακρύνει από τον ίδιο μας τον εαυτό και την ελευθερία που μας έδωσε ο δημιουργός. Ένα συνονθύλευμα προκαταλήψεων, φόβων, λανθασμένων αντιδράσεων και εντέλει ψυχασθένειας (ποιος δεν έχει, αληθινά, ανάγκη από ψυχολόγο στον κόσμο μας) που πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε, διακρίνοντας, απόλυτα καθαρά, τον κόσμο γύρω μας. Ένα τείχος που μόνο εμείς μπορούμε να γκρεμίσουμε περνώντας όμως μέσα από την απόλυτη παραδοχή αυτού που μας συμβαίνει. Και ποιος παραδέχεται το πρόβλημα του, όταν κατοικούμε σε ένα κόσμο που λατρεύει την απολυτότητα. 
Οι Floyd, γράφοντας το The Wall, επιλέξανε μια ακραία περίπτωση, από αυτές που έχτισαν τη Βρετανία, στη μεταπολεμική περίοδο. Συνδυάζουν την απώλεια από τον μεγάλο πόλεμο, με την αυστηρή μητέρα, το κακοστημένο εκπαιδευτικό σύστημα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την άνοδο των ειδώλων της μουσικής και της βίας και τελικά το απολυταρχικό καθεστώς, μια εύκολη εναλλακτική της ανθρωπότητας. Το πόσο έχουμε απομακρυνθεί από όλα αυτά, είστε σε θέση να αναλογιστείτε, κοιτάζοντας απλά το δέκτη της τηλεόρασης σας. 
Από την αρχή που εκδόθηκε το άλμπουμ, ο Roger Waters είχε την ιδέα της απόδοσης του σε ταινία. Μάλιστα επέκτεινε το πρόγραμμα των εμφανίσεων του γκρουπ το 1980 για να συμπεριλάβει τις εικόνες των συναυλιών σε αυτή. Όταν ανέλαβε ο Alan Parker (μεγάλος φαν του γκρουπ) τη σκηνοθεσία, η όλη ιδέα ήταν να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος ο Waters. Όμως στα δοκιμαστικά απέτυχε οικτρά και τη θέση του πήρε ο εξίσου διάσημος ροκ τραγουδιστής Bob Geldof, που επίσης δεν είχε καμία εμπειρία από ερμηνευτική. Τα τόσο ιδιαίτερα κινούμενα σχέδια, τα έφτιαξε ο Gerald Scarfe και από μόνα τους είναι εφιαλτικά αριστουργηματικά. Τα τραγούδια, άλλα διασκευαστήκανε (μεταξύ αυτών το διάσημο Another Brick in the Wall), άλλα μείνανε ως έχουν, άλλα εξαφανιστήκανε (Hey You), ενώ προστεθήκανε και λίγα ακόμα, που οι Floyd προσθέσανε σε επόμενα άλμπουμ. Δεν υπάρχει διάλογος, απλά οι εικόνες ακολουθούν τη μουσική. Κατά τα γυρίσματα, η κόντρα των δύο δημιουργών εντάθηκε τόσο πολύ, ώστε ο Parker απειλούσε συνεχώς με φυγή, αλλά και ο Waters ποτέ δεν παραδέχτηκε πως του αρέσει το αποτέλεσμα. 
Στα παράδοξα, ο Bob Geldof στη βιογραφία του, μετά από χρόνια, διηγείται πως έμαθε για το σχέδιο, από τον παραγωγό, κατά την μετάβαση του σε ταξί και πως άμεσα εξήγησε πως δεν το ήθελε, γιατί αντιπαθούσε τη μουσική των Floyd. Ο Roger Waters δεν χρειάστηκε να το μάθει τόσο αργά, αφού ο οδηγός ήταν αδελφός του! Ακόμα στη σκηνή με το δικτατορικό παραλήρημα του ήρωα, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε αληθινούς νεοναζί, για να υπάρχει περισσότερος ρεαλισμός.

Κριτική Σύνοψη

Ένα μεγαλούργημα ήχου και εικόνας. Η ταινία δεν προδίδει πουθενά το αυθεντικό άλμπουμ των Pink Floyd και ακολουθεί, κατά πόδας, τα σκληρά μηνύματα που εμπεριέχει. Είναι περισσότερο μια εμπειρία, ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας υπαρξισμό, ένα τραγούδι που θα σιγοτραγουδάμε για καιρό. Μπορεί να σε σημαδέψει, μπορεί, ταυτόχρονα, να σε ξενίσει, να σε απωθήσει. Αν καταφέρεις να μπεις στο νόημα, ίσως βρεις λόγους να κλάψεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο Alan Parker σε μεγάλη φόρμα, κόβει και ράβει σκηνές και τραγούδια, σαν μαχαίρια στην καρδιά. Πέφτει, βέβαια, στο παράπτωμα της υπεροψίας και του επιτηδευμένου αριστουργήματος, αλλά η μεγαλομανία του είναι καλοδεχούμενη, όταν υπάρχει τόσο ζωντανό και ατόφιο υλικό. Ηρεμήστε, καθίστε αναπαυτικά, πάρετε μια βαθιά ανάσα και αν νιώσετε πως κάτι σας ενοχλεί είναι απλά ένα μικρό τσίμπημα στη ψυχή. 




arxidiamedia.blogspot.com