Είναι πλέον σίγουρο πως το περιστατικό του σκάφους Mavi Marmara θα επηρεάσει τις σχέσεις (ή την έλλειψη σχέσεων) μεταξύ Τουρκίας –Ισραήλ για το προσεχές μέλλον. Σχέσεις που κάποτε ήταν ισχυρές, εξαιτίας των ζωτικών και πρακτικών πλεονεκτημάτων που πρόσφεραν στις δυο χώρες.
Απομένει τώρα να δούμε αν οι ιστορικοί δεσμοί μεταξύ Τούρκων και Εβραίων μπορούν να επιβιώσουν από αυτή τη ρήξη. Και τα δύο έθνη είναι συναισθηματικά, και υπάρχει πλέον μια αίσθηση αμοιβαίας εχθρότητας που έχει περάσει στη συνείδηση του απλού λαού.
Σε τελική ανάλυση, η άποψη πολλών Τούρκων είναι πως το Ισραήλ διοικείται από μια αγέλη πολεμοχαρών δολοφόνων αόπλων πολιτών, ενώ για πολλούς Ισραηλινούς, η Τουρκία κυβερνάται από μια ομάδα που υποστηρίζει την ισλαμική φονταμενταλιστική τρομοκρατία, που έχει σκοπό να καταστρέψει τη χώρα τους.
Δεν φαίνεται να υπάρχει μια μέση οδός σε αυτή την εξέλιξη, και καμία από τις δυο κυβερνήσεις δεν φαίνεται να διαθέτει τη πολιτική σοφία να βρει τρόπο εξόδου από τη κρίση. Τώρα απομένει να δούμε αν η περίφημη «Αναφορά Palmer», που ανατέθηκε από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, και θα δημοσιευτεί αύριο, θα παίξει κάποιο ρόλο. Η δημοσίευση του πορίσματος έχει ήδη αναβληθεί αρκετές φορές εξαιτίας απαιτήσεων του Ισραήλ ή της Τουρκίας, ανάλογα με το ποια ΜΜΕ το αναφέρουν.
Βέβαια, ότι και να λέει το πόρισμα, ένα είναι σίγουρο: Πως το Ισραήλ αποκλείεται να ζητήσει συγγνώμη για τη δολοφονία εννέα Τούρκων ακτιβιστών στο σκάφος Mavi Marmara την 5/5/2010, ακόμη και αν θα έπρεπε να το κάνει για γενικότερους στρατηγικούς λόγους.
Το ίδιο σίγουρο είναι ότι η Τουρκία αποκλείεται να αφήσει το ζήτημα (πολιτικά και νομικά) να ξεθωριάσει, μέχρις ότου υπάρξει δημόσια συγγνώμη, αποζημίωση, και άρση του αποκλεισμού της Γάζας, όπως επιτακτικά ζητάει.
Αμφότερες οι κυβερνήσεις, που είναι εθνικιστικά και θρησκευτικά σκληροπυρηνικές, μοιάζουν να έχουν καταλήξει σε στρατηγικές αποφάσεις αναφορικά με τις σχέσεις τους. Στην γενικά «παράλογη» Μέση Ανατολή, είναι σύνηθες φαινόμενο τα κράτη να βάζουν το εθνικό γόητρο πάνω από τη λογική, και τα κοινά συμφέροντα.
Ποιος όμως θα είναι ο χαμένος; Στη Τουρκία κανένας δεν εκφέρει άποψη, ενώ αντίθετα στο Ισραήλ, τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από απόψεις υπέρ και κατά σε σχέση με μια συγγνώμη προς τη Τουρκία.
Υπάρχουν απόψεις που θεωρούν ότι θα μεγεθυνθεί η διεθνής απομόνωση του Ισραήλ, ειδικά μετά την αναμενόμενη απόφαση του ΟΗΕ υπέρ του παλαιστινιακού κράτους, που είναι να παρθεί εντός του Σεπτεμβρίου.
Σε ένα άρθρο του Alan Berger στην εφημερίδα Boston Globe, που μάλλον απηχεί την επίσημη άποψη των ΗΠΑ, αναφέρεται πως:
«Από την Ιλιάδα του Ομήρου έως τον Don Corleone του Μακιαβέλι, είναι πλέον κοινός τόπος ότι ένας σοφός ηγέτης θα πρέπει να διαιρεί τους εχθρούς του και να ενώνει τους συμμάχους του. Όταν όμως η ισραηλινή κυβέρνηση του Benjamin Netanyahu αρνείται να ζητήσει συγγνώμη για το θάνατο εννέα Τούρκων πολιτών, παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή της πολιτικής διοίκησης».
Και ο Berger προσθέτει: «Ο Netanyahu θα έπρεπε να αγκαλιάσει τη τουρκική πρόταση για ανάκαμψη των σχέσεων, ενισχύοντας έτσι μια συμμαχία Δύσης. Αράβων, Τούρκων, και Ισραήλ, με σκοπό τον τερματισμό του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, και περιορισμού του ιρανικού κύματος».
Όπως όμως φαίνεται, η ισραηλινή ηγεσία δεν μοιάζει να συμφωνεί, και μάλιστα συνεχίζει την αδιαλλαξία της, εκστομίζοντας λαϊκισμούς όπως: «Μα τον Θεό, ποτέ δεν πρόκειται να ζητήσουμε συγγνώμη από τους Τούρκους…».
Hurriet
Απόδοση: S.A.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.