Ένας σε κάθε οικογένεια

Ένας θα δουλεύει στην οικογένεια, ένας θα φοράει καθαρά εσώρουχα, ένας θα τρώει, ένας θα πηγαίνει σχολείο και όλα αυτά εναλλάξ για να επιτυγχάνεται η επιθυμούμενη δικαιοσύνη, όπως την προπαγανδίζει τις τελευταίες μέρες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών.
Του Γιώργου Τσαντίκου


«Βασικός μου στόχος είναι να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο».
Αν δεν το έβλεπα σε τηλεόραση, θα πίστευα για μια στιγμή ότι ανοίγοντας την εξώπορτα θα μου την έπεφτε κανένα πλειόκενο μαμούθ.
Και όμως, το έλεγε ένας χόμο σάπιενς πρωθυπουργός, υπογράφοντας με αυτό τον τρόπο την επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας στη φάση του συλλέκτη.

Ίσως ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει ότι το όραμά του ισχύει ήδη σε πολλές ελληνικές οικογένειες και μάλιστα με πολύ χειρότερο τρόπο από ό,τι πιθανώς φαντάζεται ή ξέρει αλλά δεν θέλει να το πει: δουλεύει ένας, παίρνει μισθό για… μισό εργαζόμενο και τον παίρνει και όποτε να ΄ναι, για να ζήσει άλλους δύο και τρεις.

Αν δεν έχετε διαβάσει το πολύ καλό βιβλίο «Γιατί έφαγα τον πατέρα μου» του Ρόι Λιούς, ήρθε η ώρα να το κάνετε, ως μια συστηνόμενη προετοιμασία για έναν πολύ σκληρό χειμώνα. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τη φωτιά και τη ζωή με τα δυνατόν λιγότερα προκειμένου όχι απλώς να συντηρηθούμε περιμένοντας κάτι καλύτερο, όπως πιθανώς ήταν η περσινή προσδοκία, τέτοιον καιρό, αλλά να επιβιώσουμε. Ένας θα δουλεύει στην οικογένεια, ένας θα φοράει καθαρά εσώρουχα, ένας θα τρώει, ένας θα πηγαίνει σχολείο και όλα αυτά εναλλάξ για να επιτυγχάνεται η επιθυμούμενη δικαιοσύνη, όπως την προπαγανδίζει τις τελευταίες μέρες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Και όταν θα ΄ρχεται εκείνη η ώρα, ο αρχηγός της οικογένειας θα διαλέγει ποιο από τα παιδιά θα σπουδάσει, ποιο θα γίνει μάστορας, ποιο θα πάει στην Αυστραλία και ποιο (ποια) θα παντρευτεί. Η «κοινωνική πολιτική» της κυβέρνησης έχει καταντήσει πολιτικώς ανορθολογικό ανέκδοτο για κρατούμενους στρατοπέδου συγκέντρωσης που αλλάζουν εσώρουχα μεταξύ τους.

Αν πάλι διαβάζετε το «Δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν αυτή την περίοδο και βρίσκετε πολλές ομοιότητες μεταξύ των οικονομικών «θαυμάτων» που εφάρμοσαν οι φριντμανικές οικονομικές σχολές, από τη Χιλή μέχρι την Πολωνία, μην ταραχτείτε γιατί αυτό συμβαίνει και εδώ. Ο οικονομικός πόλεμος είναι ήδη εντός των πυλών και τα καλύτερα επιχειρήματα που προβάλλει είναι ότι το 2012 θα βγούμε σε «ξέφωτο» πλεονασμάτων. Θα είμαστε κάτω από το επίπεδο της φτώχιας βέβαια, αλλά θα είμαστε σε ξέφωτο...

Η κυβέρνηση εξάντλησε στη ΔΕΘ τα αποθέματα «κοινωνικής δικαιοσύνης», ανακοινώνοντας τετελεσμένες εισφορές για τους φορολογούμενους, μαζί με ευγενικές προσκλήσεις προς εφοπλιστές και πλούσια στρώματα που αντίθετα με την «πλέμπα» θα έχουν τη δυνατότητα διαλόγου, για να δουν «αν και εφόσον μπορούν». Και επειδή, όταν το σύστημα βάζει χέρι στην απόλυτη θρησκευτική πίστη της αστικής τάξης, την ιδιοκτησία, τότε πρέπει να ντύσει το επιχείρημα με το επόμενο τοτέμ-ιδεολόγημα: το πατριωτικό καθήκον. Αυτό που για άλλους σημαίνει χαράτσι με τη ΔΕΗ μέσα σε 1,5 μήνα από τώρα και για άλλους, φιλική κουβέντα με τον υπουργό Οικονομικών.

Μόνο που μια κυβέρνηση η οποία τα ανακοινώνει όλα αυτά όντας η μεσαία στρώση του μιλφέιγ, κάτω από χιλιάδες αστυνομικούς, ΜΑΤ, Ζήτα, Δίας, τείχη από πλέξιγκλας και χιλιάδες κόσμου, τους περισσότερους από ποτέ σε ΔΕΘ να αμφισβητούν την τρομοκρατία στο δρόμο, τότε είναι μια κυβέρνηση ήδη φευγάτη. Επειδή όμως ποτέ δεν παίρνει μαζί της και την πολιτική της, αλλά την αφήνει για τους επόμενους, το θέμα είναι τι θα γίνει μετά. Και αυτή θα πρέπει να είναι η κεντρική κουβέντα πλέον…


aristerovima