Το κείμενο γράφεται, ενώ κάθε λίγα δευτερόλεπτα (και όχι λεπτά) το σπίτι κουνιέται.
Ζημιές μόνο σε σπίτια και κυρίως σε μαγαζιά και δρόμους.
Έχοντας ζήσει σεισμούς άνω των 7 ρίχτερ, ισοδύναμων του καταστροφικού του 1953, η αίσθηση ήταν ότι αυτό που ζούσαμε ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσα έχουμε ζήσει. Οι επίσημοι σεισμολόγοι μας διαψεύδουν. Η αίσθηση, όμως ήταν αυτή. Και αυτό που εντυπωσίαζε ή προκαλούσε φόβο ήταν η διάρκεια.
Μιλάμε για μια κατάσταση που κράτησε πάνω από 5 λεπτά. Έμεινα ακίνητος αρκετή ώρα στο γραφείο, έκοψα βόλτες μέσα στο σπίτι, ανέβηκα στον πάνω όροφο να δω τις ζημιές από την πτώση σοβάδων και τη διαρροή νερού, από σπασμένο σωλήνα. Επέστρεψα κάτω, κάτσαμε κάτω από την κεντρική πόρτα, γιατί έξω έκανε κρύο και είχαν πέσει ξεκληρισμένα κεραμίδια και σοβάδες, έστριψα τσιγάρο και ακόμα κούναγε.
Το άλλο παράξενο είναι η αλυσιδωτή ενεργοποίηση τοπικών επίκεντρων, όπως δείχνει η φωτογραφία. Το ένα, το οποίο στο χάρτη εμφανίζεται με το περισσότερο κόκκινο, βρίσκεται εδώ που κάθομαι (Φαρακλάτα). Ίσως αυτή η αλυσιδωτή ενεργοποίηση επίκεντρων να έδωσε και τη μεγάλη διάρκεια. Ο σεισμός έκοβε βόλτες στο νησί.
Φυσικά, τις συστάσεις των σεισμολόγων να μη μείνουμε για λίγες μέρες στα σπίτια μας, την γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια. Το σπίτι μου, αν και κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 30, άντεξε, με μεγάλες ζημιές, το σεισμό του ’53, και αντέχει ακόμα, χάρις στους μηχανικούς που το έκαμαν κατοικήσιμο το 1989.
Και, επίσης φυσικά, κάποιοι θα ακούσουν με προσοχή τις υποδείξεις των σεισμολόγων. Φόβος υπάρχει για τα σπίτια που φτιάχτηκαν πριν την καταστροφή του 1953 και είναι, ακόμα, κατοικήσιμα. Και ο καθένας πρέπει να πράττει σύμφωνα με ότι του υπαγορεύει η λογική και τα διαμορφωμένα συναισθήματα.
Τελειώνοντας το κείμενο, τα διαλείμματα ανάμεσα στους σεισμούς κρατάνε απόδευτερόλεπτα έως λεπτά. Κι επειδή, παρακολουθούμε με σεβασμό το Βαν και τον συμπατριώτη Άκη Τσελέντη, ο σεισμός που έγινε, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν ο κεντρικός σεισμός. Το Βαν, σύμφωνα με τον κ. Τσελέντη, έδινε ηλεκτρικά σήματα που δεν υπερέβαιναν τα 6 ρίχτερ.
Μάλλον, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.
Η Κεφαλονιά άντεξε. Όπου οι άνθρωποι έζησαν καταρρεύσεις νεότευκτων κτηρίων και θανάτους ανθρώπων, η ευθύνη βαραίνει τους μηχανικούς που τα έφτιαξαν. Οι σεισμοί δεν γκρεμίζουν και δεν σκοτώνουν. Όταν οι άνθρωποι που χτίζουν, σέβονται τον εαυτό τους, τη φύση και τον άνθρωπο που θα κατοικήσει μέσα σε ότι φτιάχνουν.
Και στην Κεφαλονιά, κανείς δεν παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.
Αν κάτι με έθλιψε, είναι η καταστροφή των πιο κάτω οροφογραφιών, στο διπλανό παλιό σπίτι του 1910. Οι οροφογραφίες και τοιχογραφίες δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του 30 και έμειναν ημιτελείς, γιατί ο ζωγράφος πέθανε, ενώ ζωγράφιζε. Το παλιό σπίτι άντεξε, αλλά αυτές οι εικόνες δεν θα είναι ποτέ ίδιες:
Ο ιδιοκτήτης, ανήμπορος να κάμει οτιδήποτε άλλο, θα μαζέψει προσεκτικά τα πεσμένα κομμάτια και θα τα φυλάξει.
Και κανένα Υπουργείο “Πολιτισμού” δεν θα ενδιαφερθεί.
Εγώ, “ευτυχώς”, κάποτε τα φωτογράφισα.
(Οι ασθενείς μεταφέρονται από το νεότευκτο νοσοκομείο στο διπλανό παλιό ξύλινο νοσοκομείο, προσφορά των Σουηδών, μετά την καταστροφή του ’53. Στην καταστροφή του ’53, το νοσοκομείο ισοπεδώθηκε, αλλά κανένας ασθενής δεν έπαθε το παραμικρό. Είχε προηγηθεί ισχυρός προσεισμός στον Πόρο της Κεφαλονιάς και είχαν αποσταλεί γιατροί. Ένας από αυτούς, βλέποντας την καταστροφή γύρισε πίσω κι έδωσε εντολή: όσοι ασθενείς μπορούν να μετακινηθούν να φύγουν και οι υπόλοιποι να μεταφερθούν στο υπόγειο, που εκτίμησε ότι είναι σταθερό. Την επομένη το νοσοκομείο ισοπεδώθηκε. Το μόνο που άντεξε ήταν το υπόγειο).
Είμαστε ακόμα ζωντανοί (σαν ροκ συγκρότημα, στους ρυθμούς ενός ροκ σεισμού).
Άλλες δύο φορές η Κεφαλονιά έδωσε πάνω από 7 ρίχτερ.
Αυτές τις εικόνες καταστροφής από σεισμό, δεν θα τις ξαναδούμε, στον αιώνα τον άπαντα.
Σήμερα, ζούμε μια άλλη καταστροφή, πολύ πιο θανατηφόρα και επικίνδυνη.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.