Bail-in: Μετάβαση στην εποχή της απόλυτης ανασφάλειας και της νόμιμης κλοπής

Η κλοπή ιδιωτικού πλούτου από το κράτος, όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες στην Κύπρο, όταν μάλιστα ως πρώτη και ύψιστη αρχή στα καταστατικά του αναφέρεται η άνευ όρων προστασία του, αποτελεί μια πρωτάκουστη στροφή της Ευρώπης από τα προτάγματα του φιλελευθερισμού στα οποία για αιώνες γαλουχήθηκε, στην αυθαιρεσία των δικτατοριών και ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ασύντακτες και πολιτειακά αδιευκρίνιστες.



Αν οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα, θα πρέπει να είχαν προσέξει τα συνεχόμενα δημοσιεύματα, εδώ και μήνες του Reuters για το ενδεχόμενο αυτό, τα οποία έρχονταν, διαψεύδονταν, αποσύρονταν και επανέρχονταν. Και πριν από αυτά, ήταν και τα δημοσιεύματα του Spiegel, ήδη από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, που δρώντας ξεκάθαρα σαν το λαγό του Βερολίνου, έθεταν για πρώτη φορά θέμα ανόσιων ρωσικών κεφαλαίων τα οποία, για λόγους που συγκρούονταν με την πρωσική «ηθική» δεν θα έπρεπε να διασωθούν με τα τίμια χρήματα του μέσου σκληρά εργαζόμενου Γερμανού φορολογούμενου, αποκρύπτοντας φυσικά το γεγονός ότι μέρος των χρημάτων αυτών προέρχονταν από τα ίδια αυτά ανίερα ρωσικά χρήματα, μόνο, που αντί της Λαϊκής στην Κύπρο ήταν παρκαρισμένα στα βάθη της Deutsche Bank. Πάντως το ίδιο περιοδικό, σε χρόνο ανύποπτο, (Σεπτέμβριος του 2009), όταν μπορούσε ακόμα, ως φαίνεται, να αρθρογραφεί ελεύθερα, δημοσίευσε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Germany Becomes Tax Haven for Firms and Wealthy», παραθέτοντας ποικίλες λεπτομέρειες για το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας, στην ένατη μόλις θέση από άποψη εχεμύθειας, σύμφωνα με την κατάταξη του Tax Justice Netowrk.

Τώρα πλέον που εμπεδώθηκε η καταστρατήγηση της αρχής προστασίας της ιδιωτικής περιουσίας, ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά ότι η Κύπρος δεν αποτελεί μια στιγμιαία ανωμαλία και εξαίρεση της καπιταλιστικής τάξης, αλλά στην πραγματικότητα τον κανόνα για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει. Και τούτο επιβεβαιώνεται από μια πλειάδα συναφών, και απ’ ότι φαίνεται συντονισμένων κινήσεων και από διάφορες άλλες χώρες. Διότι, πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί ότι,

πριν ο «αλέκτωρ φωνήσαι τρις», βλέπουμε την Ισπανία, χωρίς ίχνος ενοχής, να σπάει το ταμπού, όπως ας πούμε η παρθένα κόρη μετά την πρώτη της φορά, και να κάνει το ίδιο ακριβώς, όπως και η Κύπρος. Σε μικρότερη, προς το παρόν κλίμακα, με ένα μικρό μόνο ξάφρισμα στην αρχή, αλλά είπαμε, έτσι και αρχίσει η κόρη να της καλαρέσει, δύσκολα θα βάλει φρένο, άσε που κάποια μέρα μπορεί να βγει και στο καλντερίμι.

Τα ίδια ακριβώς μαντάτα μας έρχονται και από άλλο γεωγραφικό χώρο, τη μακρινή μας Νέα Ζηλανδία, η οποία ετοιμάζοντας εδώ και καιρό την εφαρμογή ενός πανομοιότυπου σχεδίου, (Open Bank Resolution Policy το ονομάζει), απαλλοτρίωσης ιδιωτικού πλούτου, συγκεκριμένα των καταθέσεων, διευκρινίζει την αλλαγή παραδείγματος ως προς τις υφιστάμενες εγγυήσεις, οι οποίες παύουν πλέον να ισχύουν. Οι τράπεζες θα μπορούν εφ εξής να παίζουν, να χάνουν και λογαριασμό να μην δίνουν, αφού πλέον τις ζημιές θα τις καλύπτουν οι καταθέτες, υποχρεωτικά και με το νόμο. Αν αυτό δεν είναι ο θρίαμβος και η αποκορύφωση της ισχύος των τραπεζιτών, τότε τι άλλο να ‘ναι!

Και νάταν μόνο η Νέα Ζηλανδία; Πίσω στον Δεκέμβρη του 2012, η Τράπεζα της Αγγλίας εκπόνησε σχέδιο για τη διάσωση των Too-Big-To-Fail τραπεζών, στο οποίο προβλέπεται και η συμμετοχή των καταθετών στην ανακεφαλαιοποίησή τους, κάτω από τη λογική ότι αν δεν αναλάβουν οι καταθέτες, η τράπεζα θα χρεοκοπήσει, οπότε…Έκτακτα!

Ο ιδιωτικός πλούτος όμως δεν συνίσταται μόνο σε αποταμιεύσεις, αλλά περιλαμβάνει και ακίνητα και κινητά και μετοχές, ομόλογα, αξιόγραφα, και άλλα πολλά που μπορούν να αποτιμηθούν. Τον τελευταίο καιρό βλέπω διάφορα δημοσιεύματα, γερμανικής προέλευσης, όπως αυτό στη Handelsblatt από τον chief economist της Commerzbank, γεμάτα από προσθαφαιρέσεις και συγκρίσεις του ιδιωτικού πλούτου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες της περιφέρειας, τα οποία συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι οι φτωχοί της παρέας, συγκρινόμενοι με τους Κύπριους, αλλά και τους Ιταλούς, οι οποίοι εσχάτως μπαίνουν κι αυτοί στο στόχαστρο, είναι οι Γερμανοί! Χωρίς να δηλώνεται ακόμα ρητά, η σκοπιμότητα μιας τέτοιας σύγκριση είναι πασιφανής. Bουρ, για φόρο περιουσίας λοιπόν στους Ιταλούς, μιας και τα περιουσιακά στοιχεία της Ιταλίας αποτιμώνται στο 173% του ΑΕΠ, ενώ της Γερμανίας μόλις στο 124%!

Όλα πλέον δείχνουν ότι το τέρας όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πληγωμένο πλέον βαριά και ανεπανόρθωτα, κάνοντας απεγνωσμένες κινήσεις για να σωθεί, καταστρέφει, καίει και καίγεται.




http://e-cynical.blogspot.gr