Ευρωπαϊκή Ένωση και απώλεια εθνικής κυριαρχίας

Γράφει ο Ηλίας Πολατίδης

Πρώην βουλευτής

Με αφορμή τα μνημόνια και τον «κίνδυνο» εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ, έχουν ενταθεί οι φωνές που μιλούν με πάθος υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Επιχειρηματολογούν ότι καμία απαιτούμενη θυσία δεν δύναται να είναι αποτρεπτική διότι το ευρωπαϊκό όραμα είναι ο υπέρτατος εθνικός στόχος. Υπάρχει όμως κάποια ουσία σε όλη αυτή την συζήτηση; Έχει ανάγκη η Ελλάς την ΕΕ (με την σημερινή της υπαρκτή μορφή) για να ζήσει; Ποια είναι τα συν και τα πλην της συμμετοχής κατ’ αρχήν στην ΕΟΚ και κατόπιν στην ΕΕ;

Μία ιστορική αναδρομή θα τοποθετήσει την αναζήτηση απαντήσεων στο σωστό πλαίσιο. Η ΕΟΚ στην ουσία ιδρύθηκε το 1957 και έχει τις ρίζες της στις πολιτικές συνθήκες που επεκράτησαν κατά την διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρώτες αναφορές για Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ με ακριβώς αυτές τις λέξεις) γίνονται από το Γ’ Ράιχ. Κατά την διάρκεια του πολέμου και κυρίως προς το τέλος του, όταν η Επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» έχει «βαλτώσει» και η Γερμανία κατανοεί ότι απαιτείται συσπείρωση μεγαλύτερων δυνάμεων για να καταβάλλει την Σοβιετική Ένωση, το ευρωπαϊκό όραμα προβάλλεται ως ο ενοποιητικός παράγοντας. Η προσχώρηση στα Waffen SS μεγάλου αριθμού μη-Γερμανών εθελοντών είναι το πιο ορατό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής. Όσο η πλάστιγγα γέρνει εις βάρος της Γερμανίας, τόσο εντείνεται η αναφορά στην Ευρώπη. Το ερώτημα που μένει είναι αν η ρητορική αυτή ήταν ειλικρινής ή ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας να ανευρεθούν σύμμαχοι. Το συναφές ερώτημα είναι αν η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» ήταν πόλεμος κατά του κομμουνισμού ή κατά της Ρωσίας.

Εύκολη απάντηση δεν μπορεί να δοθεί στο ερώτημα, αλλά η γνώμη του γράφοντος είναι ότι η Γερμανία ήδη από τον 19ο αιώνα και με βάση τις γεωπολιτικές θεωρίες που είχαν αναπτυχθεί, θεωρούσε ως εχθρό της τον όγκο της Ρωσίας. Η εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ρωσία έγινε με την ενεργό συμπαράσταση της Γερμανίας, που μετέφερε τον Λένιν από την Ελβετία το 1917. Ο στόχος ήταν η αποδυνάμωση της Ρωσίας. Συνεχίζοντας αυτή την πολιτική ο Χίτλερ, όπως περιγράφεται στο «Ο Αγών μου» και με δεδομένο ότι η Ρωσία με τον κομμουνισμό έβρισκε συμπαραστάτες για λόγους ιδεολογικούς, κατανόησε ότι έπρεπε να βρεθεί κάτι αντίστοιχο. Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένα γερμανικό ιδεολόγημα και, όπως έλεγε και ο Γκέμπελς, δεν ήταν προϊόν προς εξαγωγή. Έπρεπε να βρεθεί ένα ιδεολογικό αντίβαρο στον κομμουνισμό, το οποίο θα συσπείρωνε ευρύτερες δυνάμεις στον αγώνα της Γερμανίας κατά της Ρωσίας. Το ότι ο αγώνας ήταν Γερμανία κατά Ρωσίας και όχι εθνικοσοσιαλισμός κατά κομμουνισμού, φαίνεται και από την συμπεριφορά έναντι των Ρώσων αντικομμουνιστών (Α. Ρόζενμπεργκ, «Το οικοδόμημα εκτίσθη επί της άμμου», εκδόσεις ΓΕΣ).

Μετά τον πόλεμο, η είσοδος της Αμερικής στα ευρωπαϊκά πράγματα, άλλαξε ριζικώς τις συνθήκες. Η Γαλλία αισθάνθηκε να συνθλίβεται ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις και αναζητούσε εναγωνίως ζωτικό χώρο. Η σύμμαχός της στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, Μεγάλη Βρετανία, επέλεξε να ταυτισθεί πλήρως με τις ΗΠΑ, στις οποίες χρωστούσε και τα δάνεια του προγράμματος παροχής πολεμικού υλικού «Lend Lease». Η Γερμανία, εκτός από ηττημένη, κατεκτημένη, διαιρεμένη και πτωχευμένη (1953), αναζητούσε εναγωνίως διεθνή ερείσματα. Τα αμοιβαία συμφέροντα των δύο, η ανάγκη να μπορέσουν να ανταγωνισθούν σε οικονομικό επίπεδο τις ΗΠΑ, αλλά και η ιδεολογική προεργασία που είχε γίνει από το Γ’ Ράιχ και η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Γαλλία του Βισύ, οδήγησαν στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος (ΕΟΚ) το 1957. Σε αυτήν συνωστίσθηκαν και τέσσερεις δορυφόροι του γαλλογερμανικού άξονος, με μεγαλύτερη χώρα την Ιταλία.

Η Ελλάς, ήδη από το 1961, έκανε αίτηση συνδέσεως με την ΕΟΚ, για να γίνει τελικώς μέλος το 1980. Αυτό απετέλεσε το υποτιθέμενο μεγάλο επίτευγμα του «εθνάρχη» της Δεξιάς Κ. Καραμανλή. Όπως δήλωσε τότε ο ίδιος, η Ελλάς δεν μπήκε στην ΕΟΚ για οικονομικούς λόγους, αλλά για να αποτρέψει την οποιαδήποτε πιθανότητα νέας 21ης Απριλίου και να διευρύνει τα ερείσματα της χώρας σε περίπτωση μελλοντικών προβλημάτων με την Τουρκία. Και αυτό δηλώθηκε διότι ήταν σαφές ότι δεν θα υπήρχε εύκολα οικονομικό όφελος από την συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ. Η ελληνική γεωργία μπήκε στην λογική των επιδοτήσεων και αποσυνδέθηκε το εισόδημα του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας από αυτή καθ’ αυτή την παραγωγή. Ήταν τραγικό σφάλμα (;) να εισέλθει η χώρα σε έναν οικονομικό συνεταιρισμό, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη. Οι μεγάλες χώρες της ΕΟΚ έψαχναν για καταναλωτές των προϊόντων τους και υποτακτικούς και όχι για εταίρους.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πολέμησε την προοπτική εισόδου της χώρας στην ΕΟΚ, δηλώνοντας ότι θα κάνει δημοψήφισμα για το θέμα όταν αναλάβει την εξουσία. Όταν εξελέγη πρωθυπουργός, ξέχασε και αυτή την υπόσχεσή του. Σε αντιστάθμισμα, ζήτησε και πέτυχε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), τους προγόνους των πακέτων τύπου ΕΣΠΑ κ.λπ. Σταδιακώς άρχισε να δημιουργείται η φυλή των ευρωλιγούρηδων, των υπαλλήλων της ΕΟΚ, συμβούλων, διαχειριστών προγραμμάτων κ.λπ., οι οποίοι συνέδεσαν το προσωπικό και κυρίως το οικονομικό τους μέλλον με τα προερχόμενα από την ΕΟΚ χρήματα. Βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή στο πάρτυ, ήταν η απώλεια της εθνικής συνειδήσεως και η αντικατάστασή της με μια ευρωπαϊκή. Αυτό όμως δεν ήταν και μεγάλο πρόβλημα, διότι πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την διεργασία, είχε το ευρωκομμουνιστικό ΚΚΕ Εσωτερικού, η «Γενιά του Πολυτεχνείου» και οι πρωτοεμφανιζόμενοι νεοφιλελεύθεροι της Δεξιάς.

Ο εθνικιστικός και πατριωτικός χώρος σε αυτές τις εξελίξεις δεν είχε σαφή θέση. Ενώ θα ανέμενε κάποιος να υπάρξει σαφής αντίδραση στην προοπτική απώλειας εθνικής κυριαρχίας, επικεντρώθηκε η συζήτηση σε δευτερεύοντα ζητήματα. Η ΕΟΚ θεωρήθηκε ένας αντικομμουνιστικός συνασπισμός και έτσι κέρδισε την συμπάθεια του χώρου. Το ουσιαστικό ιδεολογικό ζήτημα μπήκε στο περιθώριο. Αντιθέτως άλλα θέματα, όπως η αποφυλάκιση των πρωτεργατών της 21ης Απριλίου, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη εξέλιξη αν δινόταν η προσπάθεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η πραγματικότητα βέβαια διέψευσε αυτές τις προσδοκίες. Η κατάρρευση του κομμουνισμού, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η επανένωση των Γερμανιών, άλλαξε τα δεδομένα στην ΕΟΚ, που πλέον δεν είχε λόγο ύπαρξη.

Πέρα όμως από τα όσα καταθέτει στο άρθρο του ο κ. Πολατίδης, μία σημαντική εξέλιξη υπήρξε σήμερα στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στο ραδιόφωνο του realfm, ο Γραμματέας της Ν.Δ κ. Κεφαλογιάννης μίλησε για την Ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης αμέσως μετά τις Γερμανικές εκλογές: 

«…Η Ευρώπη πρέπει να κάνει ένα μεγάλο βήμα και αυτό το βήμα που πρέπει να κάνει είναι προς την Ομοσπονδιακή Ευρώπη, είναι προς την εμβάθυνση και διεύρυνση των θεσμών, και κυρίως στα οικονομικά ….για αυτό λέμε ότι μετά τις Γερμανικές εκλογές θα γίνουν διάφορα πράγματα στην Ευρώπη, προς την κατεύθυνση της Ομοσπονδιοποίησης», παραδέχτηκε ότι η Γερμανία έχει δώσει μόνον εγγυήσεις «Μέχρι τώρα η Γερμανία το μόνο που έχει κάνει είναι να έχει δώσει ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ άρα ουσιαστικά δεν έχει πληρώσει τίποτα», ενώ ανέφερε το καταπληκτικό: «Η Ελλάδα ήταν το ΠΡΩΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ σε αυτήν την ιστορία»!

Είναι πλέον φανερό ποιά είναι η επικίνδυνη και τραγική πολιτική που εφαρμόζεται προκειμένου η Ελλάδα και οι Έλληνες να περιέλθουν σε μία κατάσταση που καμία σχέση δεν έχει με ένα ΕΘΝΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ.  

Η «Ομοσπονδιοποίηση» θα σημάνει το οριστικό τέλος της Εθνικής μας Κυριαρχίας, οι εκλογές θα αφορούν στην εκλογή Κεντρικού Κυβερνήτη, δεν θα έχουμε Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδος καθώς αυτό θα ενοποιηθεί και φυσικά δεν θα μας ανήκει καμία ΑΟΖ που σημαίνει το ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΘΝΙΚΑ μας ΣΧΕΔΙΑ. 

Ακούστε το ηχητικό http://www.real.gr/audiofiles/210669.mp3 (από το 7:30).

Μήπως, τελικά, θα πρέπει να υπάρξει μία ευθεία ερώτηση από κάποιον βουλευτή, προς τον φερόμενο ως πρωθυπουργό της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά, με απαίτηση να απαντήσει χωρίς υπεκφυγές; Γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες τι συμβαίνει και τι έχει προγραμματισθεί να συμβεί, αλλά και τι θα σημαίνει μία εξέλιξη με επίσημη, εκτεταμένη και παρατεταμένη απώλεια εθνικής κυριαρχίας;

internet advertising

kostasxan.blogspot.com