Όπως πήγε …γύρισε ο Αντ. Σαμαράς από τις Βρυξέλλες

Του Λ.Βατικιώτη

Καμία δέσμευση για την έγκαιρη καταβολή της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ

Με άδεια χέρια επέστρεψε ο πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες, καθώς η καταβολή της επίμαχης δόσης ύψους 31,5 δισ. ευρώ που αναμένεται από τον Ιούνιο παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Το μόνο που κατάφερε ο Αντώνης Σαμαράς να αποσπάσει από τους ηγέτες της ΕΕ, στη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής, ήταν πως θα καταβληθεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου κι επίσης ότι δεν θα απαιτηθεί νέα σύνοδος για την έγκριση της εκταμίευσής της. Κατά συνέπεια η σύνοδος ήταν απόλυτη αποτυχία, μια και το μοναδικό που ενδιέφερε την κυβέρνηση, πέρα από την επίδειξη υποτέλειας, ήταν η επίσπευση των διαδικασιών εκταμίευσης της δόσης, που να θυμίσουμε ότι σχεδόν καθόλου δεν αφορά την χρηματοδότηση αναγκών του κρατικού προϋπολογισμού, μιας και από τα 31,5 δισ. ευρώ τα 23 θα πάνε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα 7,9 δισ. ευρώ για υποχρεώσεις πληρωμής ομολόγων. Για τον κρατικό προϋπολογισμό απομένουν επομένως μόνο 600.000 ευρώ! Οι μοναδικοί ωφελημένοι απ’ όλη την υπόλοιπη επιβάρυνση στα δημόσια οικονομικά θα είναι οι πιστωτές! Κατά συνέπεια οι εκκλήσεις του Σαμαρά για επίσπευση της καταβολής της, επικαλούμενος τα ευεργετικά αποτελέσματα που θα σημάνει στην ελληνική οικονομία, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε η κυβέρνηση ούτε η Τρόικα έχουν επιβάλλει στις τράπεζες να διοχετεύσουν ένα μικρό μέρος έστω αυτής της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα μιας και, σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Σπίγκελ, η δόση κατόπιν συμφωνίας της Γαλλίας και της Γερμανίας θα συνοδευτεί με την ενεργοποίηση του ειδικού, κλειστού λογαριασμού, στον οποίο θα τοποθετηθεί το μέρος της δόσης που αφορά την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Σε αυτό τον δεσμευμένο λογαριασμό η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει καν πρόσβαση. Θα «γεμίζει» από τους πιστωτές μας, δηλαδή τα κράτη μέλη της ΕΕ και το ΔΝΤ, και θα αδειάζει από τους άλλους πιστωτές μας, τράπεζες κ.α. Γιόχαν κερνάει Ζαν πίνει…

Η κυβέρνηση επιχείρησε να συγκαλύψει το φιάσκο της προβάλλοντας ένα υποτιθέμενο καλό κλίμα υπέρ της Ελλάδας, το οποίο όμως δεν μεταφράστηκε σε τίποτε το πρακτικό. Αν ωστόσο εξετάσουμε πιο προσεκτικά ακόμη κι αυτές τις (ανέξοδες) δηλώσεις υπέρ της Ελλάδας, αποκαλύπτεται πεντακάθαρα ότι η Τρόικα κάθε άλλο παρά αυθαιρετεί όταν ρίχνει όλο της το βάρος στον ιδιωτικό τομέα, απαιτώντας την υλοποίηση φιλο-εργοδοτικών μεταρρυθμίσεων, όπως συνέβη με το προχθεσινό ανεπίσημο κείμενο για την διευκόλυνση των απολύσεων. Ανέφερε συγκεκριμένα η δήλωση των 17 ηγετών της ευρωζώνης για την Ελλάδα, μεταξύ άλλων: «Αναμένουμε από την Ελλάδα να συνεχίσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ενθαρρύνουμε τις προσπάθειές της να διασφαλίσει την ταχεία εφαρμογή του προγράμματος. Αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πιο ανταγωνιστικός ιδιωτικός τομέας»! Όταν επομένως η Τρόικα ζητάει «την μάνα και τον πατέρα της» όπως «διέρρεε» το ίδιο το υπουργείο και για την ακρίβεια πριμοδότηση των απολύσεων που όπως αναγνωρίζει ακόμη κι ο Γ. Πρετεντέρης κάθε άλλο παρά δημοσιονομικό όφελος παράγουν, οξύνουν δηλαδή την κρίση χρέους και υπονομεύουν την δημοσιονομική σταθερότητα, δεν δρα από μόνη της! Η Τρόικα εκτελεί εντολές της ΕΕ, όπως φαίνεται πεντακάθαρα από την πολιτική δήλωση των 17.

Με υπόδειξη της ΕΕ κι όχι από μόνη της ζητάει η Τρόικα φιλοεργοδοτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας

Το ελληνικό ζήτημα ωστόσο μόνο στο περιθώριο της συνόδου εξετάστηκε. Στο επίκεντρο όχι μόνο της Συνόδου αλλά και των διμερών επαφών που διεξήχθησαν επ’ αφορμή την σύνοδο, με σημαντικότερη αυτή της Άνγκελα Μέρκελ με τον Φρανσουά Ολάντ, βρέθηκε το θέμα της τραπεζικής ένωσης και της δημοσιονομικής εποπτείας. Ο ενιαίος έλεγχος του χρηματοπιστωτικού τομέα της ΕΕ συνιστά επί της ουσίας μια μακροπρόθεσμη απάντηση του γερμανικού ιμπεριαλισμού στο διπλό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας: το πρόβλημα του κατακερματισμού από την μια και της άτυπης χρεοκοπίας από την άλλη – αν όχι για τις περισσότερες από τις 6.000 τράπεζες που λειτουργούν στο έδαφος της ΕΕ, τουλάχιστον για τις μεγαλύτερες. Η επιμονή της Γερμανίας να αποφευχθούν βιαστικά βήματα και η πρόκριση της σε βάθος ενοποίησης αντανακλά την επιλογή του Τέταρτου Ράιχ να αποφύγει επιφανειακές κινήσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα τα δύο τεστ αντοχής που έγιναν στο παρελθόν που το μοναδικό το οποίο κατάφεραν ήταν να υπονομεύσουν την αξιοπιστία της ίδιας της ΕΕ, καθώς τα βρήκαν όλα μια χαρά… Και μετά ξεκίνησε η κατάρρευση! Η Γερμανία αντίθετα τώρα τάσσεται υπέρ ενός ουσιαστικού εποπτικού ελέγχου, με την δημιουργία μιας ευρωπαϊκής τραπεζικής αρχής, που θα επιτρέψει τις απαραίτητες δομικές αλλαγές στον τραπεζικό χάρτη, με μέγα ωφελημένο φυσικά τον γερμανικό τραπεζικό τομέα…

Πολύ μεγαλύτερης σημασίας ωστόσο για την ζωή όλων μας, θα είναι οι αλλαγές που ωριμάζουν με επίκεντρο την δημοσιονομική ένωση και πρόκειται να οριστικοποιηθούν στην επόμενη τακτική σύνοδο κορυφής που θα γίνει στις 13-14 Δεκεμβρίου. Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει η Γερμανία απαντούν στην κριτική που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί για την ανεπαρκή προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. «Περισσότερη Ευρώπη;» ρωτάει η Μέρκελ. Και απαντάει ζητώντας τους κρατικούς προϋπολογισμούς αν όχι των 27 κρατών μελών της ΕΕ τουλάχιστον (ή, καλύτερα, για αρχή) των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης. Το ουσιαστικό αίτημα που υπάρχει πίσω από τον ορισμό αντίστοιχου επιτρόπου και την λεγόμενη δημοσιονομική ένωση είναι πλέον οι κρατικοί προϋπολογισμοί όλων των κρατών μελών να ελέγχονται εξονυχιστικά και να τελούν υπό την τελική έγκριση του Βερολίνου. Έτσι κάθε δημοσιονομική παρέκκλιση θα εξαλείφεται, από το στάδιο της σύνταξης ακόμη, του κρατικού προϋπολογισμού. Θύμα δεν θα είναι μόνο οι κοινωνικές δαπάνες, καθώς κανείς δεν πρόκειται να περικόψει τα δισ. των τραπεζών, αλλά και τα κυριαρχικά δικαιώματα, που θα θυσιαστούν στο βωμό της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», κάτω δηλαδή από την γερμανική μπότα…

Η Γερμανία επιλέγει την οδό της σιδερένιας δημοσιονομικής πειθαρχίας στο εσωτερικό της ευρωζώνης ξέροντας εκ των προτέρων αυτό που έγινε γνωστό από το περιοδικό Σπίγκελ, προ λίγων ημερών, με αφορμή μια έκθεση του ιδρύματος Μπέρτελσμαν: Ότι κατ’ αρχάς μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι σχετικά διαχείρισιμη, προκαλώντας για παράδειγμα στην Γερμανία κόστος 64 δισ. ευρώ σε χαμένα δάνεια και 73 δισ. σε απώλεια οικονομικής ανάπτυξης μεταξύ 2013 και 2020. Πρόκειται για ποσά που αντιστοιχούν στο 2,9% του ΑΕΠ. Αν κάτι ωστόσο δεν είναι γνωστό σχετίζεται με την έκταση που θα προσλάβουν οι αποχωρήσεις. Αν δηλαδή τον δρόμο της Ελλάδας τον ακολουθήσουν Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία τότε θα δημιουργηθούν καταστάσεις εκτός ελέγχου όχι μόνο για την Γερμανία αλλά και για την παγκόσμια οικονομία. Γι’ αυτό τον λόγο επιλέγουν να μας κρατήσουν εντός της ευρωζώνης – με τους όρους τους φυσικά. Γι’ αυτό κι η Αριστερά πρέπει να απαιτήσει την έξοδο από την ευρωζώνη – με τους όρους της φυσικά – και ξέροντας το κόστος που θα σημάνει για την Γερμανία!

leonidasvatikiotis

filologos10.wordpress.com

troktiko.eu