Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και... αυτόχειρες

 Υπάρχει μια συγκλονιστική φωτογραφία, την οποία δεν μπόρεσα να βρω όσο κι αν έψαξα στο ίντερνετ, αλλά θα την περιγράψω, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω χίλιες λέξεις:

Λίγες μέρες μετά το τσουνάμι της Ταϊλάνδης δύο Γερμανοί τουρίστες απολαμβάνουν τον ήλιο. Λίγα μέτρα παραδίπλα τους, πάνω στην αμμουδιά, χωρίς να απολαμβάνουν καθόλου τον ήλιο, αφού είναι πνιγμένοι και κλεισμένοι σε σακούλες, κείτονται δύο «άτυχοι», άγνωστης ταυτότητας και εθνικότητας.

«Αποτρόπαιο», θα πει όποιος δει τη φωτογραφία.

Ή μπορεί να αναρωτηθεί και να ρωτήσει: «Πως μπορούν να κάνουν ηλιοθεραπεία δίπλα στους νεκρούς; Τόσο αναίσθητοι είναι;»

Και όμως. Αυτοί οι δύο Γερμανοί τουρίστες είναι λιγότερο ένοχοι από το 40% των Ελλήνων που σήμερα προτίμησε να πάει στη θάλασσα ή έμεινε στο σπίτι του, αντί να ψηφίσει.

Έμεινε να παίζει με τα παιδιά του, να βλέπει τηλεόραση,  να ταΐζει το σκυλί του, να σκέφτεται τι θα κάνει με τη δουλειά του ή να διαβάζει για το πανεπιστήμιο.

Είναι ένοχοι, γιατί στην ακρογιαλιά που λιάζανε τα κορμιά τους ήταν στοιβαγμένα και τα κορμιά όλων των αυτοχείρων, των ανθρώπων που δεν άντεξαν να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια. Των ανθρώπων που δε θα αντέξουν να ζουν χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς φαΐ για τα παιδιά τους, χωρίς καμία ελπίδα.

Είναι ένοχοι, γιατί στην άκρη του τριθέσιου καναπέ όπου ξαπλώσανε τρώγοντας ποπ-κορν είναι πεταμένα τα πτώματα των ανθρώπων που κουραστήκανε να τρώνε καλαμπόκι για πρωινό-μεσημεριανό-βραδινό.

Κι αυτά τα πτώματα ήταν άνθρωποι, με σάρκα και οστά, που γεννηθήκανε από μάνες, που μεγαλώσανε παίζοντας στους ίδιους δρόμους με εκείνους που πήρανε τους δρόμους για την πιο κοντινή παραλία, που ενηλικιωθήκανε δουλεύοντας, γεννώντας, παλεύοντας για να ζήσουν, για να επιζήσουν, για να επιβιώσουν.

Δίπλα σε κάθε έναν που έμεινε να ταΐζει το σκυλί του και να ασχολείται με τις «δουλειές» του, στέκεται το φάντασμα ενός αυτόχειρα, ενός δολοφονημένου.

Και μετά τη σημερινή ψηφοφορία δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για τους δολοφόνους, δεν μπορεί να υπάρξει αποποίηση ευθυνών ούτε καν διάχυση της ευθύνης.

Εσύ, που προτίμησες τη δροσιά τη θάλασσας από την κάλπη, είσαι απόλυτα υπεύθυνος για τη θηλιά που θα φορέσει στο λαιμό του ο επόμενος μακροχρόνια άνεργος –και αυτός μπορεί να είναι ο αδελφός σου, ο γιος σου, ο φίλος σου, ο γείτονας σου.

Εσύ, που ψήφισες τη συνέχιση του νεοφιλελεύθερου εξανδραποδισμού, θα οπλίσεις το όπλο που θα βάλει στο κρόταφο του ο επόμενος φαλιρισμένος αυτοαπασχολούμενος.

Εσύ, ναι εσύ, που υπέκυψες στην τρομολαγνεία των διεφθαρμένων δημοσιογράφων και ψήφισες για «μια ισχυρή Ελλάδα», είσαι υπεύθυνος για όλους τους ανίσχυρους Έλληνες που θα πηδήσουν από το μπαλκόνι τους.

Εσύ, που έδωσες αξία στα σκουπίδια του φασισμού, είσαι υπεύθυνος για τους συμπατριώτες σου που θα γίνουν μετανάστες και σκουπίδια.

Εσύ, που ψηφίζεις για "ασφάλεια", είσαι υπεύθυνος για τον επόμενο άνθρωπο που θα δηλητηριαστεί από τα ΜΑΤ, επειδή τολμάει να ζητήσει πίσω τη ζωή του.

Εσύ, ανθρωπάκο και άκου με καλά, είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για τα ανδρείκελα που τόσο ευλαβικά προσκυνάς.

Εσύ, Ελληνάρα των σπορ καφέ και των τουρκικών σίριαλ, που πιστεύεις ότι οι εκλογές τίποτα δεν αλλάζουν, είσαι υπεύθυνος αν αύριο δε θα μιλάς τη γλώσσα σου, την ελληνική που κάποιοι σου έδωσαν για να παίζεις στις ακρογιαλιές του Ομήρου, και είσαι υπεύθυνος που θα σου απαγορεύεται η είσοδος στις ιδιωτικές ακρογιαλιές των ξενοδοχείων, με ταμπέλες γραμμένες στη γλώσσα που γνωρίζεις: «Apagoreyetai i eisodos se skylia kai se Ellines».

 

Εσύ, που ψήφισες ό,τι τόσα χρόνια ψηφίζεις, γιατί γέρασες μέσα σε ένα κόμμα και λίγο πριν πέσεις σε κώμα συνεχίζεις να ψηφίζεις τους ίδιους, εσύ, είσαι υπόλογος γενοκτονίας, όχι μόνο των παιδιών σου και «του παιδιού σου των παιδιών», αλλά όλων των παιδιών που θα μάθουν να είναι σκλάβοι και ερωτικά παιχνίδια των πλουσίων, για να έχουν ένα κομμάτι ψωμί.

Εσύ φταις, κανένας άλλος. Γιατί δεν τιμάς τους νεκρούς σου. Αυτούς που κρεμιούνται από τα δέντρα της αυλής σου.

Γιατί κάνεις μπάνιο στις ακρογιαλιές του θανάτου.

Γιατί σφυρίζεις ατάραχος το βαλς του απελπισμένου αυτόχειρα.

Γιατί φτιάχνεις από το δέρμα των νεκρών το νυφικό σου φουστάνι.

Γιατί ξεχνάς και –κυρίως- γιατί αδιαφορείς.

Εσύ είσαι.

Και ίσως να είμαι κι εγώ, αναγνώστη, αδελφέ μου, φονιά μου.

sanejoker.blogspot.gr