Κάτω τα ξερά σας από την... Πελοπόννησο!

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η θειά μου η Αμερσούδα

τρία βρακιά φορεί,

μέχρι να πλύνει το ’να

τα δυο τα κατουρεί.

Το παραδοσιακό τετράστιχο μάλλον είναι η καλύτερη περιγραφή για όσα έχουν συμβεί με την Ελλάδα στη διάρκεια της κρίσης δανεισμού. Και για όσα συνεχίζουν να γίνονται με τις υποτιθέμενες «λύσεις» στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους.

Η «θεία Αμερσούδα» μπορεί άνετα να περιγράψει την ευρωζώνη, την Ε.Ε. και τις αποφάσεις τους σε όλη τη διάρκεια της κρίσης. Μέχρι να πλύνουν το ένα τους βρακί, κατουρούσαν άλλα δύο.

● Μέχρι να αποφασίσουν οι «εταίροι» μας ότι πρέπει στα σοβαρά να ασχοληθούν με την Ελλάδα και να κάνουν την μπουγάδα, είδαν την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να προστρέχουν σε «βοήθεια» για ν’ αποφύγουν την άμεση πτώχευση.

● Μέχρι να αποφασίσουν ότι τα χρέη των «μικρών» χρειάζονται μια «συνολική» αντιμετώπιση, είδαν την Ισπανία και την Ιταλία να μπαίνουν στο κάδρο. Με την Κύπρο, το Βέλγιο και άλλους να βρίσκονται στη λίστα αναμονής.

Και η ελληνική κυβέρνηση όμως θυμίζει τόσο έντονα τη θειά την Αμερσούδα, αφού, όπως όλοι είδαμε, από την αρχή της διακυβέρνησής της, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα δημιουργούσε δυο - τρία παραδίπλα. Κάπως έτσι βρέθηκε να πανηγυρίζει για μια απόφαση που θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς επίσημης χρεοκοπίας, η οποία μάλιστα θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της «διαρκούς χρεοκοπίας», για την οποία μιλάμε τόσον καιρό.

Είναι σωστή η χθεσινή παρατήρηση του Σαμαρά: «Τρώμε τη "ρετσινιά" για πολύ μικρό "κούρεμα": Αυτό που κερδίζουμε είναι λίγο, αλλά αυτό που χάνουμε – η "ρετσινιά" της επιλεκτικής χρεοκοπίας – είναι πιθανό να το πληρώσουμε μελλοντικά σε αυξημένο κόστος δανεισμού, όταν βγούμε στις αγορές».

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμη και αρθρογράφοι των... Financial Times μιλούν για αναγκαιότητα περικοπής του ελληνικού χρέους σε ποσοστά από 50% έως και 80% για να μπορεί αυτό να γίνει, κατά την εκτίμησή τους, βιώσιμο. Σε αυτή τη λογική είχαν πρωτοπορήσει οι Γερμανοί βιομήχανοι, των οποίων το οικονομικό ινστιτούτο (IFO) προ μηνών είχε υπολογίσει ως αναγκαία την περικοπή του 65% του χρέους της Ελλάδας.

Η ελληνική κυβέρνηση ωστόσο πανηγυρίζει για το ότι θα χρεωθεί όλες τις συνέπειες μιας επίσημης χρεοκοπίας έναντι μιας μείωσης που θα την οδηγήσει, στη φάση της κορύφωσης, σε χρέος 150% του ΑΕΠ της αντί για... 172%. Να γελάς και να κλαις ταυτόχρονα, την ώρα μάλιστα που καταφθάνουν οι ξένοι επίτροποι, οι οποίοι πλέον θα ελέγχουν το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.

Και να σκεφθεί κανείς ότι, σύμφωνα με τον... μύθο, ο πρωθυπουργός, που άκουγε για ώρα κάποιους εκ των «εταίρων» να απαιτούν όλο και περισσότερες εγγυήσεις για τη νέα... «βοήθεια», αναγκάστηκε να το ρίξει στο μελόδραμα: «Τι θέλετε να κάνω για να πεισθείτε; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά μας ή να πουλήσουμε την Πελοπόννησο; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και το ξέρετε».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μύθο, «κάπου εκεί η συζήτηση φαίνεται ότι πήρε άλλη τροπή. Από εκείνο το σημείο άνοιξε η επιμήκυνση, προσφέρθηκε η ανταλλαγή των παλαιών τίτλων με νέους, πιο μακροχρόνιους, μειώθηκαν τα επιτόκια, προβλέφθηκε η επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά και περιελήφθη αναπτυξιακό σχέδιο τύπου Μάρσαλ».

Όσο για το... «σχέδιο Μάρσαλ», δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ακόμη πολιτική απάτη, από αυτές που η κυβέρνηση συνηθίζει στη μάταιη προσπάθειά της να μας πείθει κάθε τρεις και λίγο ότι «μας σώζει». Επειδή όμως το ψέμα έχει πάντοτε μικρά ποδάρια, δείτε ένα χθεσινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, το οποίο εξηγεί το είδος της νέας αυτής επικοινωνιακής απάτης.

Δεν ξέρω αν τα κόκαλα του... Μάρσαλ θα τρίζουν στον τάφο του, ξέρω όμως ότι όποιος τολμήσει να απλώσει τα ξεράδια του στα νησιά και την Πελοπόννησο θα του κοπούν από τη ρίζα. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά τούτους εδώ τους σκιτζήδες, Έλληνες και Ευρωπαίους, δεν είναι να τους παίρνεις και πολύ στ’ αστεία...

topontiki