Ως γνωστόν, ο μεγαλύτερος ήρωας της Ρουμανίας στις μέρες μας, θεωρείται ο Βλαντ Γ’ ο Ανασκαλοπιστής, ο οποιος είναι γνωστός σε όλους μας ως Δράκουλας (που σημαίνει ο γιος του Δράκου, ο οποιος ήταν ο τίτλος του πατερά του, ο οποίος που ήταν μέλος του ουγγρικού ιπποτικού τάγματος του Αγίου Γεωργίου, το οποίο είχε ως έμβλημα τον Άγιο να φονεύει τον Δράκο).
αποσταλεί ως αιχμάλωτοι-όμηροι στους Τούρκους, από τους οποίους είχαν βασανιστεί και βιαστεί επανειλημμένα (ο Ραντού ειδικά ήταν το γιουσουφάκι του πατερά του Μωάμεθ, του Β’ του Πορθητή, του Μουράτ).
Εκεί, έβλεπαν παράλληλα και τα βασανιστήρια πολλών και αναμεσά σε αυτά και του παλουκώματος, το οποίο έμεινε ιδιαίτερα στην μνήμη του μικρού Βλαντ και συντέλεσε σημαντικά στην διαμόρφωση του μετέπειτα βίαιου χαρακτήρα του.
Παρόλα αυτά, ο Δράκουλας, σε αντίθεση με τον αδερφό του, ο οποιος έγινε πιστός υπηρέτης των Τούρκων, παρέμεινε πιστός στην πατρίδα του, όταν κατάφερε να γυρίσει σε αυτήν και να ανακαταλάβει με την βοήθεια των Τούρκων (τους οποίους και έπεισε πως δήθεν θα ήταν πιστός σύμμαχος τους) και των πιστών υποστηρικτών της δυναστείας του τον θρόνο της Βλαχίας.
Έτσι, άρχισε να καίει τα χωράφια της Βλαχίας, να δηλητηριάζει τα πηγάδια νερού, να στέλνει επίτηδες πανουκλιασμένους (αυτό αλώσατε σημαίνει και η λέξη Νοσφεράτου από την ομώνυμη ταινία) στο στρατόπεδο των Τούρκων για να τους μεταφέρει αρρώστιες.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος, μεταμφιεσμένος σε Οθωμανό εισήλθε στο στρατόπεδο των Τούρκων για να τους κατασκοπεύσει (να μετρήσει τις δυνάμεις τους) καθώς και για να ανακαλύψει που βρισκόταν η σκηνή του Σουλτάνου.
Την ίδια νύχτα, ο Δράκουλας εξαπέλυσε μια θυελλώδη και ιδιαίτερα βίαιη νυχτερινή εισβολή στο Οθωμανικό στρατόπεδο, με σκοπό να βρει την σκηνή του σουλτάνου και να τον δολοφονήσει (αποκεφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό τον Οθωμανικό στρατό που χωρίς τον αρχηγό του θα διαλυόταν).
Όμως, λόγω του σκοταδιού, έγινε λάθος και έφτασαν σε λάθος σκηνή (του Μεγάλου Βεζίρη, καθώς και των υπολοίπων Βεζίρηδων) και στρατεύματα, τα οποία κατέσφαξαν.
Αναγκάστηκε τελικά να φύγει λίγο πριν ξημερώσει, προκειμένου να μην τον πριν περικυκλώσουν οι Τούρκοι, οι οποίοι λόγω της ημέρας θα είχαν πλήρη ορατότητα και από τότε βγήκε η φράση (που ήταν ιστορικά σωστή, αλλα όχι για τον λόγο που λένε οι ταινίες) που λέει ότι: «ο δράκουλας φεύγει πάντα λίγο πριν ξημερώσει».
Ο Σουλτάνος, τρομοκρατημένος, προσπάθησε να το σκάσει μετά την απόπειρα δολοφονίας του, αλλα τον συγκράτησαν οι στρατηγοί του, οι οποίοι του τόνισαν ότι κάτι τέτοιο θα έπληττε το ηθικό του στρατού, πείθοντας τον να παραμείνει και να διατάξει συνέχιση της προέλασης.
Όμως το θάρρος του Μωάμεθ του Β’ τον εγκατέλειψε όταν έφτασε στην πρωτεύουσα του Δράκουλα και αντίκρυσε τα 20.000 κουφάρια νεκρών Οθωμανών (τους οποίους ο Δράκουλας είχε αιχμαλωτίσει σε μια πρότερη εισβολή του στην Τουρκοκρατούμενη Βουλγαρία).
Ο ίδιος ο βίαιος Σουλτάνος φρικάρισε, οι Τούρκοι στρατιώτες έλεγαν πως μόνο ο ίδιος ο διάβολος θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο, με συνέπεια ο Μωάμεθ να διατάξει άμεσα ατακτεί υποχώρηση.
Όμως, πιο πριν, άφησε τον αδίστακτο και φιλότουρκο αδερφό του Βλαντ, Ραντού, με μισθοφόρους να συνεχίσει τον πόλεμο εναντίον του αδελφού του, με στόχο να καταλάβει τον θρόνο της και να γίνει υποτελής των Τούρκων.
Στην συνέχεια, στράφηκε άμεσα εναντίον τους και εκτέλεσε βίαια δυο πρεσβευτές τους, καρφώνοντας καρφιά στα κεφαλιά τους, όταν αυτοί αρνήθηκαν να τα βγάλουν όταν τους το ζήτησε.
Τότε, ο Μωάμεθ ο Β’, οργισμένος επιτέθηκε στην χώρα του Δράκουλα με 200.000 στρατό, αλλα αυτός του έκανε βίαιο και συνεχή ανταρτοπόλεμο, επιστρατεύοντας κάθε είδους τεχνική για την επιτυχία του σκοπού αυτού.
Ο Δράκουλας, συνέχισε να χτυπά αλύπητα τους Τούρκους στην υποχώρηση τους και τους κατάφερε σχεδόν 120.000 απώλειες, και αν δεν δεχόταν τότε επίθεση από την Μολδαβία (κάτι που τον ανάγκασε να στραφεί εναντίον της εγκαταλείποντας τον αγώνα κατά του Σουλτάνου), πολλοί λένε πως θα είχε διαλύσει πλήρως τον Οθωμανικό στρατό.
Τότε, οι αριστοκράτες τον προδώσαν και συμμάχησαν με τον αδερφό του, ο οποιος και κατάλαβε τον θρόνο της Βλαχίας (από τον οποίο σύντομα εκδιώχθηκε) και ο Βλαντ, κατέφυγε στην Ουγγαρία οπού και συνελήφθη.
Εκεί, υστέρα από δέκα χρονιά εξορίας, απελευθερώθηκε, όταν οι Ούγγροι ήθελαν έναν σύμμαχο κατά των Τούρκων, ανακατέλαβε τον θρόνο του και συνέχισε τον πόλεμο κατά των Τούρκων.
Με τον στρατό τους, μεταμφιεσμένοι σε Οθωμανούς εισερχόταν σε Τουρκικά κάστρα και τα καταλάβανε, παλουκώνοντας τους πάντες, αλλα στο τέλος, προδόθηκε ξανά από τους Βιάρους (αριστοκράτες), όταν μετά την επίθεση του κατά ενός Τουρκικού φρουρίου (που για να καταλάβει είχε μεταμφιεστεί σε Τούρκο), δέκα άντρες αυτών, τον περάσαν (δήθεν κατάλαλος) για Τούρκο και του επιτέθηκαν.
Αυτός, αν και μονός, κατάφερε να σκοτώσει έξι τους δέκα επιτιθέμενους, αλλα τελικά σκοτώθηκε και στην συνέχεια, κάποιες (όχι σίγουρες) πήγες λένε, ότι το τελικά το κεφάλι (ή το «σκαλί» του) στάλθηκε στους Οθωμανούς Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη και κρεμάστηκε στα τείχη της.
Αργότερα, όταν άνοιξαν τον τάφο του βρήκαν μέσα του έναν σκελετό αλόγου, ενώ κατά τα αλλα, αυτός ήταν εντελώς άδειος, ενώ πολλοί σήμερα συν Ρουμανία (όπου τον θεωρούν εθνικό ηρώα), περιμένουν την επιστροφή του, (στο στυλ που εμείς αναμένουμε την επιστροφή του Μαρμαρωμένου βασιλιά), για να συνεχίσει τους Αγώνες του κατά Τούρκων και Σαξώνων (Γερμανών) και να εγκαθιδρύσει μια βασίλεια τρόμου, ως και την Δευτερά Παρουσία.
Η μετέπειτα εικόνα του ως τέρας, δημιουργήθηκε τόσο λόγω των αποτρόπαιων πράξεων του ιδίου, όσο και λόγω των συνεχών δυσφημιστικών κείμενων, τα οποία έγραφαν οι Γερμανοί εμπόριο εναντίον του.
(π.χ., ο Βλαντ, παλούκωσε όλους τους 100.000 φτωχούς της χώρας του, καλώντας τους αρχικά για δείπνο και λέγοντας πως είχε βρει την «λύση στα βάσανα τους», έβαλε τους αριστοκράτες να σκάβουν με τα χεριά τους το έδαφος για να χτιστούν τα κάστρα του μέχρι να λιώσουν τα ρούχα τους και οι ίδιοι να πεθάνουν από την πείνα).
Αυτοί τότε (πως ακριβώς και σήμερα), είχαν επιβάλει ένα οικονομικό καθεστώς ανάλογα με τα μνημόνια σήμερα (σαν τις «διομολογήσεις» των Βένετων και Γενουατών με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία) και καταπίεζαν βάναυσα τον ντόπιο πληθυσμό.
Ο Βλαντ, όταν ανέβηκε στην εξουσία, σκότωσε όλους τους Γερμανούς εμπόρους, και ανακάλεσε τα προνομία τους, κερδίζοντας την ευγνωμοσύνη του λαού του, ενώ αυτοί και οι ντόπιοι αριστοκράτες (οντάς και φιλότουρκοι), οι οποίοι επίσης καταπίεζαν τον λαό, ήταν υπεύθυνοι για την σύλληψη του από τους Ούγγρους μετέπειτα.
Ο Βλαντ, ήταν όντως πολύ σκληρός με τους πλούσιους, οι οποίοι όμως είχαν σκοτώσει τον πατερά του, αλλα και δίκαιος (οποιος δεν τηρούσε τους νομούς ή τεμπέλιαζε παλουκωνόταν, ενώ στις βρύσες, υπήρχαν αφύλακτα χρυσά ποτήρια, τα οποία κάνεις δεν τολμούσε να κλέψει υπό τον φόβο της οργής του Βλαντ.
Είναι γνωστή η ιστορία, όπου το ζήτησε σε δυο καθολικούς ιερείς, να του πουν την αλήθεια για το πίστευαν για αυτόν. Ο ένας του είπε ψέματα, πως δεν είναι σκληρός, αλλα εντελώς δίκαιος για να τον «γλύψει», ενώ ο άλλος θαρραλέα του είπε το αντίθετο. Και λένε ότι τον πρώτο τον παλούκωσε, ενώ τον δεύτερο τον αντάμειψε (αν και άλλοι λένε ότι έκανε ακριβώς το αντίθετο).
Γνωστή είναι επίσης και η ιστορία για έναν έμπορο, του οποίου είχαν κλαπεί τα χρήματά. Ο Βλαντ, του είπε, ότι θα βρει ποιος τα είχε κλέψει και θα του τα επιστρέψει.
Όντως, την επόμενη μέρα, επιστραφεί το κουτί με τα 1.000 φλορίνια που είχαν κλαπεί. Όμως, μέσα του, αντί για 1.000, βρισκόταν 1.001 φλορίνια. Όταν το είδε αυτό ο τίμιος έμπορος, επέστρεψε το περισσευούμενο φλορίνι στον Δράκουλα. Τότε, αυτός γελώντας του είπε, ότι έκανε καλά που το επέστρεψε, γιατί αν δεν το έκανε, θα είχε ίδια τύχη με τον άντρα που του είχε κλέψει τα χρήματα, που βρισκόταν παλουκωμένος, πίσω από το κάστρο του Δράκουλα.
[Ένας επίσης πολύ προσιτός ικανός και γνωστός Ρουμάνος στρατηγός, στην υπηρεσία των Ούγγρων, ήταν ο Παύλος Κίνης, του οποίου οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν σκοτώσει τους γονείς.
Αυτός, όταν νικούσε τους Τούρκους (σε πάρα πολλές μάχες), ασκούσε πάνω τους ακόμα χειρότερα βασανιστήρια από τον Δράκουλα (σε στυλ ψυχολογικού τρόμου), πετώντας τους δεμένους και πετώντας τους σε πεινασμένα γουρούνια, τα οποία τους καταβρόχθιζαν, ή τους έβαζε να φανέ τα ίδια τους τα μέλη (χέρια, ποδιά ή των συμπολεμιστών τους), ενώ πολλές φορές προΐστατο ο ίδιος στα βασανιστήρια τους.
Μάλιστα ο Παύλος Κίνης, ήταν τόσο δυνατός, που μια φορά, άρπαξε έναν νεκρό Τούρκο με το στόμα από τη ζώνη του και τον κράτησε με στόμα του όρθιο, χορεύοντας ταυτόχρονα, θέλοντας να δείξει την δύναμή του μπροστά σε όλους τους συμπολεμιστές και τους συμμάχους του.
Τελικά, ο Παύλος Κίνης, πέθανε αργότερα στο σπίτι του από εγκεφαλικό, έχοντας κερδίσει τους Τούρκους σε πάρα πολλές μάχες, ενώ το όνομα του και μόνο, τους έφερνε τον απολυτό τρόμο (το χρησιμοποιούσαν μάλιστα οι Τουρκάλες στα παιδιά τους σαν «μπαμπούλα»).
[Εξίσου ηρωικοί, αλλα χωρίς ίχνος βίας και ανωφελούς σκληρότητας, ήταν οι ηρωικοί ηγέτες Στέφανος ο Μεγάλος της Μολδαβίας (http://www.diakonima.gr), καθώς και ο Έλληνας Γεώργιος Καστριώτης της Βορείου Ηπείρου (γνωστός και ως Σκεντερμπέης (https://www.himara.gr), δηλαδή Ισκαντάρ-Μπέης, που ήταν ένας τίτλος που του έδωσαν οι Τούρκοι, επειδή νικούσε σε πολλές μάχες και θύμιζε και εμφανισιακά τον Μέγα Αλέξανδρο-Ισκαντάρ στα τουρκικά-αραβικά, σημαίνει Αλέξανδρος].
Στις μέρες μας, οι συνθήκες που επικρατούν, τόσο στην Ρουμανία, όσο και στην χωρά μας, είναι σχεδόν παρεμφερείς με τότε (οικονομικά μνημόνια και καταπίεση από τους Γερμανούς σε συνεργασία με εγχωρίους δωσίλογους-πολιτικούς «αριστοκράτες», καθώς και απειλές ξένων εχθρικών κρατών για βίαιη κατάληψη των εδαφών των χωρών αυτών, ιδίων των Τούρκων στην Ελλάδα).
Και οι λαοί των καταπιεσμένων αυτών εθνών, αναμένουν την εμφάνιση του «ήρωα-λυτρωτή», ο οποιος θα παύσει όλη αυτή την τυραννία, θα τιμωρήσει τους ενόχους (ντόπιους και ξένους) και θα ανορθώσει ξανά τις υπόδουλες πατρίδες.
Θα γίνει άραγε αυτή η προσδοκία των λαών πραγματικότητα; Θα εμφανιστεί άραγε ένας αντιήρωας (Βλαντ, Παύλος Κίνης) ή ήρωας (Γεώργιος Καστριώτης, Στέφανος ο Μέγας), ο οποίος ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος θα κόψει τον «Γόρδιο δεσμό της τυραννίας»;
Άγνωστο, αλλα δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η καταπίεση οδήγησε τελικά στην ανάδειξη πολλών ηγετών, οι οποίοι, αρκετές φορές, προσπάθησαν να βοηθήσουν τους λαούς τους, τόσο για να πάρουν την εξουσία, επειδή τον κατανοούσαν ή ακόμα και για προσωπικούς λογούς.
Μόνο όμως η συνεχής επαγρύπνηση μας ως λαός συνολικά, αλλά και του καθενός ατομικά, θα μπορέσει να «βοηθήσει» στην ανάδειξη ενός ηγέτη (αν αυτός εμφανιστεί κάποια στιγμή), ο οποίος θα προάγει την δικαιοσύνη και αντίθετα με τον Βλαντ, δεν θα εξοντώνει βιαιότατα και αλύπητα δίκαιους και αδίκους (π.χ. φτωχούς-πλουσίους), και ως μια λύση για την εκτόνωση των προσωπικών ψυχολογικών του προβλημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.