«Τραβάτε με κι ας κλαίω». Πώς βγήκε η φράση που αντέχει στο χρόνο και δηλώνει την απόλυτη επιθυμία, η οποία κρύβεται πίσω από δήθεν άρνηση.

Πηγή: “3.000 λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις” του Τάκη Νατσούλη, Εκδόσεις Σμυρνιωτάκη 

Τη φράση «τραβάτε με κι ας κλαίω» τη λέμε όταν κάποιος, για να κρατήσει τα προσχήματα, κάνει ότι τάχα δεν θέλει αυτό που του προτείνουν οι άλλοι, ενώ στην πραγματικότητα το επιθυμεί διακαώς.
Σε κάποια ελληνικά νησιά υπάρχει η εξής παμπάλαια συνήθεια. Όταν η γαμήλια πομπή πρόκειται να παραλάβει τη νύφη, για να την οδηγήσει στην εκκλησία ο γαμπρός, που στέκεται έξω από την πόρτα του σπιτιού τους, την τραβάει από το χέρι ενώ αυτή προσποιείται ότι δε θέλει να πάει μαζί του και φέρνει αντίσταση. Η περίεργη αυτή σκηνή ή μάλλον έθιμο, έδωσε στην αρχή τη φράση: «Τράβα με και ας κλαίω». Ο Ι. Βενιζέλος στις «Παροιμίες» του γράφει: «… νέα τις μελλόνυμφος κλαίουσα ως απαρεσκόμενη δήθεν εις τον γάμον, επειδή οι συμπέθεροι απαυδήσαντες από τα δάκρυα της απεφάσισαν να διαλύωσι τον γάμον, τότε αυτή είπε: Τραβάτε με κι ας κλαίω, κι αν κλαίω τις σας κάνω;». Στην Ελλάδα, όπως άλλωστε σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν εκατοντάδες προλήψεις για τον γάμο. Στη Μακεδονία για παράδειγμα, όταν πρόκειται να παντρευτεί μια νέα, την παραμονή του γάμου της και προτού πέσει στο κρεβάτι της της αναποδογυρίζουν τρεις φορές το στρώμα και τα μαξιλάρια, ενώ την ίδια στιγμή στο σπίτι του γαμπρού γίνεται κάτι ανάλογο. Στην Ήπειρο, τα πεθερικά των μελλόνυμφων, την παραμονή των γάμων των παιδιών τους, βγαίνουν παρέα έξω και πειράζονται μεταξύ τους με σατιρικά δίστιχα, που είναι πολύ ωραία και κρύβουν αληθινή ποίηση. Οι ανύπαντρες φιλενάδες της νύφης, το πρωί του γάμου στολίζουν το κρεβάτι της, ενώ οι φίλοι του γαμπρού τον συνοδεύουν για να διασκεδάσουν. Έτσι, πολλές φορές ο γαμπρός πάει στην εκκλησία, αλλά ζαλισμένος από το ποτό. Εν ολίγοις το μπάτσελορ υπήρχε παντα στην περιφέρεια, αλλά με ελληνικούς όρους.... 

mixanitouxronou.gr