Όταν οι Άρχοντες βάλανε τους ανθρώπους να μοχθούν

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Τι θα δείτε;

Θα δείτε ανθρώπους να μοχθούν για τον επιούσιο άρτο, θα δείτε ανθρώπους να αγχώνονται για το αν θα τα βγάλουν πέρα, θα δείτε ανθρώπους να πανικοβάλλονται με μια δυσάρεστη φορολογική (για παράδειγμα) είδηση και να τρέμουν μήπως χάσουν και αυτά τα λίγα τα οποία, με τόσο κόπο, απέκτησαν.

Και επειδή λογικά είστε ευκατάστατοι σε σχέση με ένα τεράστιο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού, μάλλον δεν θα δείτε γύρω σας ανθρώπους να ιδρώνουν από το πρωί ως το βράδυ, σε δουλειές απάνθρωπες και επικίνδυνες, για να βγάλουν ένα μόλις δολάριο ή ένα πιάτο κακής ποιότητας φαγητό. Δεν θα δείτε μικρά παιδιά να εργάζονται σκληρά, καταδικασμένα από την ίδια τους τη ζωή να είναι για πάντα δούλοι.

      Όλα αυτά βέβαια δεν είναι νέο φαινόμενο. Υπήρχαν από πάντα. Αυτό ακριβώς! Υπήρχαν «από πάντα». Το ερώτημα είναι, γιατί;

Φταίει η ανθρώπινη πλεονεξία και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως μας λένε; Αυτό είναι το μέσο, όχι η αιτία. Ποιος φταίει λοιπόν;

Τα αρχαία κείμενα είναι διαφωτιστικά σε κάποια σημεία τους. Διαβάζουμε από το κείμενο «Η Υπόσταση των Αρχόντων», από τη συλλογή του Ναγκ Χαμμάντι: «Οι Άρχοντες έριξαν την ανθρωπότητα σε μια μεγάλη καταστροφή και μια ζωή μόχθου, έτσι ώστε οι άνθρωποί τους να μπορούν να απορροφώνται σε επίγειες υποθέσεις και να μην έχουν χρόνο να αφιερωθούν στο Άγιο Πνεύμα». Κάτι παρόμοιο βλέπουμε και στη Γένεση, όπου ο Γιαχβέ καταριέται τους ανθρώπους να δουλεύουν σκληρά.

      Θυμηθείτε σκηνές από τις ιστορίες των παππούδων μας, βγαλμένες από το παρελθόν της Ελλάδας, όχι κάποιας άγνωστης και μακρινής χώρας. Οι άνθρωποι της υπαίθρου να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σκληρά, και όταν γυρίσουν τη νύχτα στο σπίτι τους, οι γυναίκες να συνεχίζουν τη δουλειά μαγειρεύοντας κτλ, για να κοιμηθούν όλοι εξαντλημένοι και να ξυπνήσουν εν τέλει, την άλλη μέρα το χάραμα και να κάνουν τα ίδια, σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Μα είναι ζωή αυτή; Είναι ζωή αυτή, όταν οι μέριμνες του υλικού κόσμου σου τρώνε όλο το χρόνο και όλη την ενέργεια και δεν σε αφήνουν να αναζητήσεις κάτι ανώτερο; Είναι ζωή αυτή, όταν θα γυρίσεις κυριολεκτικά πτώμα στο σπίτι σου αγράμματος, και αγράμματος θα συνεχίσεις να γυρνάς, μέχρι να φύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο, απλά επειδή η «άπονη και άδικη ζωή» σε καταδίκασε να εργάζεσαι σαν χαμάλης, χωρίς ελπίδα φωτός στη ψυχή σου; Είναι, τέλος, ζωή αυτή, όταν όλο αυτό το ανθρώπινο κατάντημα σε καταδικάζει να μείνεις ευκολόπιστος, δεισιδαίμονας και προληπτικός, αναζητώντας φτηνές και μερικές φορές χαμερπείς απολαύσεις από τη ζωή (ποτό, γυναίκες, γλέντια) για να ξεχάσεις ή να απαλύνεις το κατάντημά σου, γιατί ποτέ δεν έμαθες να αναζητάς κάτι ανώτερο, χωρίς φαντασία, χωρίς γνώση, χωρίς νέους ορίζοντες, χωρίς ελευθερία στο πνεύμα, χωρίς τίποτα σχεδόν από αυτά που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τις μηχανές ή τα ζώα; Είσαι απλά μια μηχανή που λειτουργεί για να συντηρεί τις άλλες μηχανές που ζουν μαζί σου, υποδουλωμένος σε αυτές, και για να πληρώνει σε χρήμα ή εργασία εκείνους που σε έκαναν, από τη στιγμή της γέννησής σου, να είσαι ένα γρανάζι της μηχανής τους, της μηχανής εκείνης που θα υποδουλώσει και τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου.

      Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια και το ξέρουμε όλοι, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Έτσι δεν είναι;

Ίσως βρεθούν κάποιοι να αντιγυρίσουν, ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ήταν πιο αγνοί, πιο καλοί και ανοιχτοί σε σχέση με τώρα. Δεν το αρνείται κανείς, αλλά δεν έχει και σχέση με το θέμα. Εξακολουθούσαν να δασκαλεύουν τις κόρες τους να καλοπαντρευτούν κάποιον «πλούσιο και καλό νέο», εξακολουθούσαν να προτρέπουν τους γιους τους να σπουδάσουν για να βγάλουν λεφτά και να ζήσουν καλά και να κάνουν πολλά παιδιά, λες και αυτός ήταν ο μοναδικός σκοπός της ζωής, εξακολουθούσαν να παρακαλάνε τον παπά του χωριού να κάνει καμιά λιτανεία για να μη καταστραφεί η σοδειά ή μην αρρωστήσουν τα ζώα του κοπαδιού, εξακολουθούσαν να μη ξέρουν ποιοι είναι, από πού έρχονται και πού πρέπει να πάνε. Εξακολουθούσαν να φτύνουν το κόρφο τους αν ανέφερε κανείς το Παράδεισο, γιατί δεν επιθύμησαν ποτέ την αιώνια ζωή, αλλά προτιμούσαν αυτή την μίζερη καθημερινότητα. Εδώ ήταν που θέλω να καταλήξω.

      Όχι ότι σήμερα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Έρευνες που γίνανε στις αρχές του 20ου αιώνα, έδειχναν ότι με την αυξανόμενη χρήση της τεχνολογίας στις δουλειές των ανθρώπων, θα είχαμε στις αρχές του 21ουπρώτου αιώνα άφθονο χρόνο και χρήμα και θα ζούσαμε, λέει, σαν βασιλιάδες. Είχαν δίκιο εκ πρώτης όψεως, αλλά γιατί στην εποχή μας δουλεύουμε το ίδιο πολύ (ίσως όχι τόσο κοπιαστικά όσο τότε), αλλά βγάζουμε τα ίδια, και λιγότερα, και μπορούμε να απολαύσουμε τα «αγαθά» του κόσμου αυτού, το ίδιο με τότε και ούτε στάλα παραπάνω; Αυτό δεν δείχνει ότι «κάποιος» κρατάει τεχνηέντως τους ανθρώπους συνεχώς απασχολημένους με ανούσια προβλήματα, όπως ένα γατάκι που του ρίχνεις ένα κουβάρι κλωστή, απλά για να μη το έχεις στα πόδια σου και σε ενοχλεί;  

      Ίσως ακούγονται όλα αυτά να έχουν ένα οξύ και αιχμηρό ύφος, και μάλλον έτσι είναι. Αλλά είναι η αλήθεια. Δυστυχώς, είναι η αλήθεια. Όμως δεν θα κρίνουμε κανέναν, ούτε άξιοι είμαστε, ούτε ικανοί, ούτε αρμόδιοι. Αυτό που θα κρίνουμε όμως, είναι η κατάσταση αυτή της ζωής, που οι άνθρωποι, νεκροί στο πνεύμα, ζουν μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες αυτού του επίγειου βίου. Και θα αναγνωρίσουμε το ποιοι είναι υπεύθυνοι για όλο αυτό το κατάντημα της ανθρωπότητας, εκατομμύρια χρόνια τώρα: «Οι Άρχοντες έριξαν την ανθρωπότητα σε μια μεγάλη καταστροφή και μια ζωή μόχθου, έτσι ώστε οι άνθρωποί τους να μπορούν να απορροφώνται σε επίγειες υποθέσεις και να μην έχουν χρόνο να αφιερωθούν στο Άγιο Πνεύμα».

 ΔΙΟΝΥΣΟΣ1991ΕΛ

el.gr