ΕΜΕΙΣ ΚΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ

Πολλοί άνθρωποι που ακούνε το Δημοσθένη Λιακόπουλο να μιλάει για το Χριστό στις εκπομπές του, κατά γενική ομολογία αισθάνονται μια δύναμη στα λόγια του να τους διαπερνά και να αρχίζει να σκαλίζει τα στρώματα της στάχτης της ψυχής τους και σκαλίζοντας, τα μαύρα κάρβουνα αρχίζουν να κοκκινίζουν, να πυρώνουν και σιγά-σιγά ν' ανάβουν σε φλόγα που γεμίζει με θέρμη την ψυχή για τον Χριστό.
Η δύναμη των λόγων του Θεού φτιάχνει ένα αόρατο, αιθερικό δίχτυ κι όλους, όσους ακούμε εκείνη τη στιγμή, μας ενώνει με το Χριστό για τον οποίο γίνεται λόγος.

Ύστερα, ο καθένας από εμάς, με την μικρή φλόγα αναμμένη στην ψυχή, προσπαθεί να κρατήσει αυτή την ένωση με το Χριστό, ζεστή και ζωντανή, ανανεώνοντας, όπως μπορεί ο καθένας, το κανάλι της επικοινωνίας μαζί Του, κρατώντας αναμμένη τη φλόγα και προσπαθώντας να την μετατρέψει σε πυρκαγιά, που θα τον ενώνει με τον Τριαδικό Θεό.

Την ώρα της ένωσής μας με τον Χριστό, όταν ανοίγει το κανάλι της επικοινωνίας μας μαζί Του, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να παρεμβληθεί, ούτε να το διακόψει, όταν είμαστε προσηλωμένοι σε Αυτόν.

Επειδή όμως οι πιο πολλοί είμαστε αδύναμοι και για διάφορους λόγους δεν μπορούμε να διατηρούμε ζεστή αυτή την επικοινωνία, έρχονται σε βοήθειά μας, η ανάγνωση του Ευαγγελίου, τα Μυστήρια της εκκλησίας, η ιερότητα του ναού στον οποίο τελούνται, με τους ήχους, τα αρώματα και η επενέργεια του Αγίου Πνεύματος και μας βοηθούν να βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε τον αγώνα της προσευχής και της επικοινωνίας μας με τον Χριστό.

Όταν καταφέρουμε να ανοίξουμε πάλι το κανάλι, τίποτα από όλα αυτά, που μας βοήθησαν δεν υπάρχει.
Είμαστε μόνο εμείς κι Αυτός κι αυτή είναι η ουσία. Αυτό είναι που ζήτησε από εμάς. Να Τον ακολουθήσουμε.
Άσχετα από τον τρόπο που ο καθένας από εμάς καταφέρνει να ανοίξει το κανάλι, το θέμα είναι απλά να το ανοίξει και να μιλήσει με τον Χριστό. Να ξεφύγει από το απλό διάβασμα ή την επανάληψη μιάς προσευχής, που πολλές φορές γίνεται μηχανικά. Να μη μας εγκλωβίζει το τυπικό. Απλά να το χρησιμοποιούμε για να βρίσκουμε το στόχο. Να μην αναλωνόμαστε στο τι θα πούμε, πως θα το πούμε, πόσες φορές θα διαβάσουμε τι, τι πρέπει να κάνουμε και τι δεν πρέπει να κάνουμε και στο τέλος δε θυμόμαστε, ούτε από που ξεκινήσαμε.
Να ξεφύγουμε από τις τυπικές ιεροτελεστίες, που πολλές φορές χάνουν το ρόλο τους κι αντί να εξυπηρετούν τον σκοπό τους, που είναι να ανάψουν την επιθυμία μας για προσευχή, να γίνονται κανόνας απαράβατος, που αν δεν τον ακολουθήσουμε, μετά αισθανόμαστε ενοχές, επειδή δεν κάναμε ότι έπρεπε κατά το τυπικό, ενώ όλοι όσοι καταφέρνουν να ανοίξουν το κανάλι επικοινωνίας με τον Χριστό, γνωρίζουν πολύ καλά, πως γίνονται ένα μαζί Του.
Γνωρίζουν αυτή την ανείπωτη ευτυχία. Ακόμη κι αν αυτή η ένωση διαρκεί μόνο για μια στιγμή, γνωρίζουν πως γίνεται να συμβεί και πως υπάρχει, κι ότι ακόμη και για μια μικρή στιγμή μέσα στο χρόνο, κατάφεραν να γίνουν ένα με τον Χριστό.

Τομέας ενημέρωσης prisonplanet.gr