Πάρε κόσμε!

Γράφει η Κατερίνα Γκαράνη 

Μάς άλλαξε ο κόσμος, δεν τον αλλάξαμε. Ο κόσμος μάς μετάλλαξε σε συστημικά κύτταρά του ή σε καρκινικούς όγκους του συστήματος που θα αφαιρεθούμε με χειρουργική ακρίβεια για να επιβιώσει ο κόσμος που δεν άλλαξε ποτέ. Αλλαγή συστημάτων γινόταν επί χιλιετίες για να βολεύεται ανάλογα με τις οικονομοπολιτικές συνθήκες ο ίδιος ο κόσμος.
Ο κόσμος ήταν πάντα ένα σύστημα και η επιλογή ήταν πάντα μία: Ή μπαίνεις στο σύστημα ή αποβάλλεσαι από αυτό. Ο κόσμος επιλέγει, ο κόσμος σκοτώνει, ο κόσμος στηρίζει τις εξουσίες, ο κόσμος είναι ένα συμφεροντολογικό τσιμπούρι που κρατά πλακάτ και ενίοτε όπλο, όχι για να αλλάξει τον κόσμο, αλλά για να χωρέσει στον κόσμο που μεταβάλλεται σύμφωνα με τα θέλω πάντα των πολλών. 

Ο κόσμος δεν άλλαξε από τις εξαιρέσεις υψηλής εγκεφαλικής και συναισθηματικής ευφυΐας, θα αλλάξει με τα κοπάδια που θέλουν να βολεύονται ανάλογα με τις συνθήκες που επιβάλλουν οι καιροί; 

Ο κόσμος δεν άλλαξε από προσωπικότητες που δεν φιλολογούσαν αλλά που έμπαιναν μπροστά δίνοντας το δικό τους αίμα μη χαμπαριάζοντας θάνατο, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, βιασμούς γυναικών και αδελφών, θα αλλάξει από αυτούς που θεωρούν ότι ο πλανήτης θα πάψει να γυρίζει αν αυτοί βγάλουν σπυρί στον κώλο;

Ο κόσμος δεν άλλαξε γιατί οι πολλοί είναι ο κόσμος. Και οι πολλοί γουστάρουν δουλεία, ασφάλεια, ραγιαδισμό, ανελευθερία, δικτατορία, βασιλεία, ναζισμό, δημοκρατία των ηλιθίων, απολυταρχία, ολοκληρωτισμό γιατί όλα αυτά παρέχουν στον κόσμο την σιγουριά να είναι ζωντανός. 

Όλοι αυτοί που πήγαν να αλλάξουν τον κόσμο τους κάνουμε μνημόσυνα στις Καισαριανές του πλανήτη. Ουδείς βγήκε ζωντανός μετά την ρήξη του με τον κόσμο. Ουδείς.

Το να είσαι εξαίρεση και να πολεμάς για να αλλάξεις τον κόσμο είναι ταλέντο. Αν δεν πράξεις εναντίον του εχθρού κόσμου είσαι σαν ένας Βίνσεντ βαν Γκογκ που δεν έδωσε φως ποτέ στην "Έναστρη Νύχτα", σαν ένας Μιγκέλ Θερβάντες που δεν έγραψε ποτέ τον "Δον Κιχώτη" και σαν ένας Νουρέγιεφ που δεν χόρεψε ποτέ την "Λίμνη των Κύκνων". Όμως ο κόσμος δεν αλλάζει με τις εξαιρέσεις, απλά τα έργα των εξαιρέσεων γίνονται τα διακοσμητικά στοιχεία των λερών ρετιρέ με μυρωδιά υπογείου όλου του κόσμου για να καλύπτει την μηδαμινότητά του.

Ο κόσμος εθελοτυφλεί γιατί του κάθεται καλύτερα το κουστούμι του βολεμένου από το στενό πουκάμισο του αβόλευτου. Η μανία της εξαίρεσης είναι η απογύμνωση του κόσμου από τα κουστούμια που αλλάζει σύμφωνα με την μόδα του συμφέροντος. 
Αντιθέτως, η μανία του κόσμου είναι να γεμίζει τις ντουλάπες με κοστούμια ανάλογα των περιστάσεων. Ο εγκέφαλος του κόσμου δεν απέχει ούτε χιλιοστό από τον εγκέφαλο της χαζογκόμενας που κάνει καταναλωτικά όργια κάθε σεζόν. Όπως αυτή μπαίνει στις μπουτίκ ρούχων, έτσι μπαίνει και ο κόσμος στις μπουτίκ των κομμάτων, σχημάτων, ομάδων, συλλόγων και ό,τι άλλο μπορεί να τον κάνει μικρή εξουσία αόρατη όμως. Όχι ως μονάδα μπροστά αλλά ως σύνολο. Η μονάδα φέρει ευθύνη, το σύνολο απλά σηκώνει σκόνη.

Πάντα γίνεται αυτό που θέλει ο κόσμος διότι ο κόσμος είναι η πλειοψηφία, αλλά επειδή είναι δειλός από την φύση του φοβούμενος την ευθύνη των αποφάσεων βάζει έναν μάγκα μπροστά να αποφασίζει γι' αυτόν. Ο κόσμος είναι τόσο γελοίος που σκοτώνεται για τον εξουσιαστή του. Πρώτη γραμμή επίθεσης, αυτός γίνεται κιμάς νομίζοντας ότι υπερασπίζεται τα ιδανικά του και ο εξουσιαστής τρώει και πίνει κατά το κοκτέιλ πάρτι που θα διοργανώσει για να του παραδώσει παράσημο διά ηρωικές πράξεις! Ηρωισμός είναι να πεθαίνεις γιατί γουστάρεις εσύ να πεθάνεις για τα αδιαπραγμάτευτα που σπρώχνονται σαν ταλέντο από μέσα σου για να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν πεθαίνεις γιατί στο επιβάλλει ο κόσμος. 

Τα ιδανικά δεν προσαρμόζονται ανάλογα με την θεώρηση του κόσμου. Είναι εκ φύσεως βαλμένα στο dna μόνο των εξαιρέσεων. Το ιδανικό που κουβαλούσε ο Σπάρτακος, το ίδιο κουβαλούσε ο Γκεβάρα κι ας απείχαν μεταξύ τους 2,000 χρόνια. Και οι δύο δεν άλλαξαν τίποτε αλλά εκ φύσεως δεν μπορούσαν να είναι ο κόσμος.

Αν άλλαζε ο κόσμος από την επιλεγμένη εξουσία τότε γιατί είναι τόσο σκατά από την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη; Διότι η αλλαγή του κόσμου δεν γίνεται βάση της ευθύνης της επιλογής της κάθε μονάδας αλλά βάση της ανώνυμης ευθύνης του κόσμου. Ακόμα και στην δημοκρατία της μεταμεσαιωνικής εποχής μπαίνεις στο παραβάν για να αποποιηθείς την ευθύνη της επιλογής σου. 

Ο κόσμος δεν άλλαξε στα φανερά από αυτούς που απέδειξαν ότι είναι Άνθρωποι, θα αλλάξει από δίποδα που κολλάνε αφίσες των Ανθρώπων πάνω από τα κρεβάτια τους τις νύχτες που κάνουν όνειρα να αλλάξουν τον κόσμο σύμφωνα με τα μέτρα των Υπανθρώπων; 
Πηγή "Στον Τοίχο" / kostasxan