Γράφει η Χρύσα Ταβουλάρη
Η Ελλάδα βαίνει ολοταχώς προς διεθνή οικονομικό έλεγχο. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Με αυτό δεδομένο, ελάχιστη σημασία έχουν τα μέτρα που θα ληφθούν, αφού όποια κι αν είναι αυτά ό,τι κι αν διαπραγματευτούμε σήμερα, αύριο μπορεί να ανατραπεί και, μάλιστα, με ……….
μηχανισμούς πέρα και έξω από τα θεσμικά όργανα του κράτους.
Πολύ απλά, άλλοι θα διαχειρίζονται έσοδα και έξοδα με πρώτο και βασικό μέλημα την αποπληρωμή του χρέους. Ό,τι περισσεύει, θα πηγαίνει σε μισθούς, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία κλπ. Κι αν δεν περισσεύει; Τότε θα πρέπει να βρεθούν -όχι από εμάς, πάντως – άλλες πηγές εσόδων. Νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις; Νέοι φόροι; Πώληση ή υποθήκευση κρατικής περιουσίας, εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας; Μπορεί και όλα μαζί.
Άλλωστε, το σκηνικό που προετοιμάζουν τα Μνημόνια – αν αυτά διαβαστούν με προσοχή- σε ένα τέτοιο σενάριο συντρέχουν. Ακόμα κι αυτή η αγωνία της τρόικας με τα εργασιακά, τις αποζημιώσεις, τους χρόνους ειδοποίησης ,το πετσόκομμα των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα , η διευκόλυνση συγκεκριμένου τύπου συναλλαγών και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, όλα μα όλα δείχνουν το στήσιμο ενός άλλου σκηνικού στη χώρα. Μια άλλη χώρα και, πάντως, όχι μια ευρωπαϊκή χώρα.
Τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Ό,τι μπορεί και, δυστυχώς, με τη χώρα ήδη δεμένη στα Μνημόνια δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Απλώς κερδίζει χρόνο χωρίς να είναι βέβαιη, ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της χώρας ή υπέρ των δανειστών και των όποιων σχεδίων.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η ρήξη Κουβέλη και οι αποστάσεις που προσπάθησε να πάρει αφορούν απλώς τα εργασιακά κι όχι αυτά που έρχονται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ο Βενιζέλος μίλησε για προτεκτοράτο έτσι ως σχήμα λόγου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι το άρθρο των Financial Time με την αναλυτική περιγραφή του τύπου της εποπτείας ήταν απλώς δημοσιογραφική φαντασία ή έστω φαντασία κάποιων think tank…
μηχανισμούς πέρα και έξω από τα θεσμικά όργανα του κράτους.
Πολύ απλά, άλλοι θα διαχειρίζονται έσοδα και έξοδα με πρώτο και βασικό μέλημα την αποπληρωμή του χρέους. Ό,τι περισσεύει, θα πηγαίνει σε μισθούς, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία κλπ. Κι αν δεν περισσεύει; Τότε θα πρέπει να βρεθούν -όχι από εμάς, πάντως – άλλες πηγές εσόδων. Νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις; Νέοι φόροι; Πώληση ή υποθήκευση κρατικής περιουσίας, εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας; Μπορεί και όλα μαζί.
Άλλωστε, το σκηνικό που προετοιμάζουν τα Μνημόνια – αν αυτά διαβαστούν με προσοχή- σε ένα τέτοιο σενάριο συντρέχουν. Ακόμα κι αυτή η αγωνία της τρόικας με τα εργασιακά, τις αποζημιώσεις, τους χρόνους ειδοποίησης ,το πετσόκομμα των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα , η διευκόλυνση συγκεκριμένου τύπου συναλλαγών και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, όλα μα όλα δείχνουν το στήσιμο ενός άλλου σκηνικού στη χώρα. Μια άλλη χώρα και, πάντως, όχι μια ευρωπαϊκή χώρα.
Τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Ό,τι μπορεί και, δυστυχώς, με τη χώρα ήδη δεμένη στα Μνημόνια δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Απλώς κερδίζει χρόνο χωρίς να είναι βέβαιη, ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της χώρας ή υπέρ των δανειστών και των όποιων σχεδίων.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η ρήξη Κουβέλη και οι αποστάσεις που προσπάθησε να πάρει αφορούν απλώς τα εργασιακά κι όχι αυτά που έρχονται. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι ο Βενιζέλος μίλησε για προτεκτοράτο έτσι ως σχήμα λόγου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι το άρθρο των Financial Time με την αναλυτική περιγραφή του τύπου της εποπτείας ήταν απλώς δημοσιογραφική φαντασία ή έστω φαντασία κάποιων think tank…
kafeneio-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.