• ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

    Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

    ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ( μέρος1)


    Το βασίλειο των σκιωδών τραπεζών, η αλληλεξάρτηση των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, οι μανιοκαταθλιπτικές αγορές, τα στάδια της κρίσης, τα σενάρια της Ευρωζώνης, ο ελληνικός δρόμος και οι προσπάθειες κατάλυσης της εθνικής μας κυριαρχίας  «Υπάρχει μία σκοτεινή δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασφαλισμένη, τόσο πλήρης και τόσο κυρίαρχη, που καλά θα κάνουν να προσέχουν όσοι και όταν μιλούν εναντίον της».

    Το παραπάνω κείμενο του προέδρου των Η.Π.Α. WWilson, το οποίο είχαμε αναφέρει στο τέλος προηγουμένου κειμένου μας (Η τράπεζα των τραπεζών), είναι αρκετά «αποκαλυπτικό», σε σχέση με τη δύναμη των τραπεζών – ειδικά σε συνδυασμό με τη «ρήση» του M.ARothschild, επιφανούς μέλους της ομώνυμης ευρωπαϊκής (γερμανικής) ιουδαϊκής οικογένειας, η οποία ίδρυσε στα τέλη του 18ου αιώνα τα γνωστά τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, σύμφωνα με την οποία «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του». 

    Όσον αφορά δε την Πολιτική η οποία, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι σε θέση να ελέγξει τις τράπεζες, παραθέτουμε ξανά το ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy που, αν και υπερβολικό, δεν παύει να δίνει μία εικόνα της σημερινής πραγματικότητας:

    «Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, ηWal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η  Morgan Stanley, ηDeutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.

    Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».

    Τέλος, σε σχέση με κάποια ΜΜΕ και τον πραγματικό, τον «γκεμπελικό» καλύτερα ρόλο τους, αφού χρησιμοποιούνται ως το «όπιο» των μαζών, καθώς επίσης αναφορικά με την «πνευματική ηγεσία» της εκάστοτε χώρας, ο διάλογος από ένα παλαιό κείμενο του L.Tolstoy, μάλλον συνεχίζει να είναι επίκαιρος:

    «- Ναι, είναι οι εφημερίδες, που όλες τα ίδια γράφουν……αυτό είναι αλήθεια. Μάλιστα σε τέτοιο βαθμό αναμασούν όλες τα ίδια, που σου θυμίζουν βατράχια, όταν πρόκειται να βρέξει. Κάνουν τόσο φασαρία, που δεν μπορεί κανείς να ακούσει τίποτα άλλο»

    «- Βατράχια, ξεβατράχια, δεν θέλω να ξέρω. Εγώ δεν εκδίδω εφημερίδες και ούτε έχω την πρόθεση να τις υπερασπιστώ. Άλλωστε, ξέρω πολύ καλά πως όταν γίνεται πόλεμος, πουλάνε τα διπλά φύλα. Γιατί λοιπόν να μη φωνάζουν σαν τα βατράχια; Εγώ αναφέρομαι απλούστατα στην ομοφωνία που παρουσιάζει ο μορφωμένος κόσμος μας».

    ΟΙ ΣΚΙΩΔΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

    Όσον αφορά τις πρόσφατες εξελίξεις σε σχέση με τα τραπεζικά «ιδρύματα», τα «δραματικά» αποτελέσματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης «υποχρέωσαν» τις κυβερνήσεις της πλειοψηφίας των χωρών του πλανήτη να αναζητήσουν «συλλογικά» τρόπους ρύθμισης της λειτουργίας τους, έτσι ώστε να αποκλείσουν την επανάληψη των καταστροφικών γεγονότων του παρελθόντος – μεταξύ άλλων μέσω του «εξαναγκασμού» των τραπεζών στη διατήρηση υψηλοτέρων Ιδίων Κεφαλαίων, καθώς επίσης στη διατήρηση αποθεματικών κεφαλαίων, για το σύνολο των επενδύσεων τους.

    Στις Η.Π.Α. δε υποχρεώθηκαν οι τράπεζες να περιορίσουν τις επικίνδυνες συναλλαγές τους με αξιόγραφα υψηλού ρίσκου, ενώ η Γερμανία απαγόρευσε μονομερώς τις «ανοιχτές» συναλλαγές – την πώληση δηλαδή χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με στόχο την επαναγορά τους σε χαμηλότερες τιμές, χωρίς να είναι απαραίτητη η κατοχή των πραγματικών «τίτλων».

    Εν τούτοις οι πολιτικοί, μη έχοντας προφανώς την εμπειρία (ή τη δύναμη), δεν μπόρεσαν (ή δεν θέλησαν) να αντιληφθούν τις παρενέργειες των «ρυθμιστικών» κανόνων που επέβαλλαν στις τράπεζες - με αποτέλεσμα την ενισχυμένη «επιστροφή» των προβλημάτων. Όσο περισσότερο δηλαδή προσπαθούσαν να δαμάσουν το χρηματοπιστωτικό κλάδο, τόσο περισσότερα χρήματα «οδηγούνταν» στις ονομαζόμενες «σκιώδεις τράπεζες», στα Hedge Funds, στις εταιρείες ιδιωτικών κεφαλαίων (private equity firms) και στις επιχειρήσεις ειδικού σκοπού - ενώ παράλληλα «άνθιζαν» νέα χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής.

    Σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. (Fed), οι υποχρεώσεις των σκιωδών τραπεζών ανέρχονται σε 15,3 τρις $ (περισσότερες από το συνολικό δημόσιο χρέος της υπερδύναμης – περί τα 14 τρις $ σήμερα), ενώ οι αντίστοιχες «οφειλές» του «παραδοσιακού» τραπεζικού τομέα δεν ξεπερνούν τα 12,9 τρις $ - είναι δηλαδή αισθητά χαμηλότερες. Οι «παραδοσιακοί» τραπεζίτες προειδοποιούν ήδη για τον τεράστιο κίνδυνο, από τον οποίο απειλείται σοβαρά το σύστημα, αφού αναπτύσσεται ραγδαία ένα «ανεξέλεγκτο τέρας», η σημασία του οποίου μεγαλώνει διαρκώς. «Ο μέγιστος κίνδυνος για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα είναι η μετατόπιση του ρίσκου από το ελεγχόμενο τμήμα των τραπεζών, στις ανεξέλεγκτες σκιώδεις τράπεζες», αναφέρουν χαρακτηριστικά.  

    Εάν υποθέσει δε κανείς ότι το «θηρίο» αυτό θα «απαιτήσει» κάποια στιγμή τη διάσωση ή την στήριξη του από τα κράτη (κατά το πρόσφατο παράδειγμα των τραπεζών, οι οποίες ουσιαστικά διατηρήθηκαν «με ενέσεις ρευστότητας» στη ζωή, από τους φορολογουμένους Πολίτες – με φωτεινή εξαίρεση την Ισλανδία), τότε θα είναι σχεδόν βέβαιη η ολοκληρωτική, η απόλυτη καταστροφή καλύτερα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

    Φυσικά, οι σκιώδεις τράπεζες δεν «ευδοκιμούν» εντελώς τυχαία, ούτε ανήκουν αποκλειστικά στα Hedge Funds αφού, σε πολλές περιπτώσεις, ιδρύονται από κοινού με επενδυτικές ή εμπορικές τράπεζες – όπως συμβαίνει με την GoldmanSachs, τη Citigroup κλπ. Το «μοντέλο» δε που χρησιμοποιείται, είναι σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις το ίδιο, με αποτέλεσμα να συνεχίζονται οι επικίνδυνες «επενδύσεις», όπως ακριβώς συνέβαινε στο παρελθόν, παρά τις απαγορεύσεις.

    Ο «καπιταλισμός-καζίνο» λοιπόν «αναπτύσσεται» συνεχώς, παρά τις προσπάθειες των πολιτικών για την επιβολή νέων, αυστηρότερων κανόνων – αφού ο χρηματοπιστωτικός κλάδος έχει ανακαλύψει καινούργιους, «ευρηματικότερους» τρόπους αποφυγής των κρατικών ρυθμίσεων. Για παράδειγμα, επειδή τα hedgefunds υποχρεούνται να καταχωρούνται (οπότε και να ελέγχονται) στην Ευρώπη, εάν τα κεφάλαια που διαχειρίζονται ξεπερνούν τα 500 εκ. €, απλούστατα διαχωρίζονται σε περισσότερα του ενός, έτσι ώστε το εκάστοτε να μην υπερβαίνει τα 500 εκ.

    ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

    Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος δεν μιλάει ευχάριστα για τις τοποθετήσεις του στις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό χρεωμένες. Εν τούτοις, η τράπεζα διεθνών διακανονισμών (BIS) αναφέρει τα μεγέθη, στα πλαίσια των τριμηνιαίων αναλύσεων της – αν και δυστυχώς σε δολάρια, αφού έτσι επιβάλλεται από τη διεθνή δραστηριοποίηση της. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει τη συγκριτική αξιολόγηση των δανείων, αφού η εκάστοτε συναλλαγματική ισοτιμία του δολαρίου, σε σχέση με το ευρώ, εμφανίζει μεγάλες διακυμάνσεις.

    Εν τούτοις, αυτό που διαπιστώνει κανείς με έκπληξη από την πρόσφατη έκθεση της BIS, είναι η περαιτέρω αύξηση των δανείων των τραπεζών προς τις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες θεωρούνται υπερχρεωμένες. Τέλη Σεπτέμβρη του 2010 λοιπόν, τα δάνεια των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων προς τους ανταγωνιστές τους (άλλες τράπεζες), τις επιχειρήσεις και το δημόσιο της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, ανερχόταν στο ύψος των 1,66 τρις $ - αυξημένα σε σχέση με τον Ιούνιο. Το γεγονός αυτό μάλλον τεκμηριώνει την πεποίθηση των τραπεζών σχετικά με το ότι, θα υπάρξει τελικά μία συμφέρουσα για τις ίδιες λύση στο πρόβλημα της υπερχρέωσης του νότου - παρά τις αντίθετες τοποθετήσεις των πολιτικών.

    Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, αναφέρεται στα δάνεια των ευρωπαϊκών τραπεζών προς το Ελληνικό δημόσιο, καθώς επίσης στα ομόλογα του δημοσίου που διατηρούνται από τις τράπεζες, με έδρα την Ελλάδα.

    ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Δάνεια προς το ελληνικό δημόσιο σε δις €, τέλη Ιουνίου 2010

    Χώρα
    Ποσόν

    Χώρα
    Ποσόν





    Τράπεζες με έδρα την Ελλάδα
    60,80



    Τράπεζες της ΕΕ συνολικά*
    107,10








    Γερμανία
    17,60

    Πορτογαλία
    1,70
    Γαλλία
    11,00

    Ισπανία
    0,81
    Κύπρος
    4,80

    Αυστρία
    0,78
    Βέλγιο
    4,70

    Ιρλανδία
    0,41
    Μ. Βρετανία
    4,10

    Σουηδία
    0,40
    Ολλανδία
    3,00

    Δανία
    0,11
    Ιταλία
    1,80

    Σλοβενία
    0,03
    * Η Ελβετία, στην οποία χρωστάμε πολλά, δεν ανήκει στην ΕΕ – συνολικά υπολογίζεται ότι οφείλονται στο εξωτερικό περί τα 260 δις €
    Πηγή: Επιτροπή ελέγχου των τραπεζών – αποτελέσματα του τεστ αντοχής 23.07.10
    Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

    Στον Πίνακα ΙΙ αναγράφονται οι τοποθετήσεις των τραπεζών με έδρα την Ελλάδα σε ομόλογα του δημοσίου.

    ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δάνεια προς το δημόσιο σε δις €, τέλη Ιουνίου 2010

    Τράπεζα
    Ποσόν
    Τράπεζα
    Ποσόν




    Εθνική
    19,80
    Hypo Real Estate
    7,90
    Αγροτική (ΑΤΕ)
    10,20
    Eurobank
    7,40
    Τράπεζα Πειραιώς
    8,30
    Alpha Bank
    5,60
    Πηγή: Επιτροπή ελέγχου των τραπεζών – αποτελέσματα του τεστ αντοχής 23.07.10
    Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

    Συνεχίζοντας, προσθέτουμε κάποια μέρη από προηγούμενα κείμενα μας, σε σχέση με τις «μανιοκαταθλιπτικές αγορές», τα έξι στάδια της κρίσης, τα διάφορα σενάρια που υπάρχουν για την Ευρωζώνη, καθώς επίσης αναφορικά με το δρόμο που φαίνεται προτιμότερος να ακολουθηθεί αυτόνομα και ανεξάρτητα, από την Ελλάδα - έτσι ώστε να επιλυθούν καλύτερα, με δική της πρωτοβουλία φυσικά, τα προβλήματα της:


    Μετά την επικράτηση του «μικρού κράτους», την οποία περιγράψαμε ήδη, το «αόρατο χέρι της αγοράς» απελευθερώθηκε από τα δεσμά του και άρχισε ξανά να κινείται ανενόχλητο/ανεμπόδιστο, όπως πριν από το 1930, στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

    Αμέσως μετά ακολούθησαν δύο υποτιμήσεις του δολαρίου, με τα γνωστά «πετρελαϊκά σοκ» του 1973 και του 1979 - συνοδευόμενες από έντονες, καταστροφικές υφέσεις. Το επίπεδο των επιτοκίων ξεπέρασε τους μεσοπρόθεσμους ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ οι χρηματοπιστωτικοί νεωτερισμοί, τα παράγωγα δηλαδή κάθε είδους, αλλά και τα υπόλοιπα «προϊόντα» (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια με τοκογλυφικά επιτόκια άνω του 20% κλπ),οδήγησαν την «τάση για επίτευξη κερδών», από την παραγωγή προϊόντων στην κερδοσκοπία. Ο Πίνακας ΙΙΙ (άρθρο μας) που ακολουθεί, είναι χαρακτηριστικός:  

    ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Εξέλιξη δημοσίου χρέους σε τρις $ στις Η.Π.Α., Δημόσιο χρέος σε ποσοστά του ΑΕΠ, έλλειμμα (πλεόνασμα) σε τρις $

    Έτος
    Δημόσιο Χρέος
    Δημόσιο Χρέος/ΑΕΠ
    Έλλειμμα




    1981
    1,0
    32,5%
    -0,08
    1985
    1,8
    43,8%
    -0,21
    1990
    3,2
    55,9%
    -0,22
    1995
    4,9
    67,0%
    -0,16
    2000
    5,6
    57,3%
    +0,24
    2005
    7,9
    63,5%
    -0,32
    2009
    11,9
    83,4%
    -1,41
    2010*
    13,8
    94,0%
    -1,42
    2011*
    15,1
    100,0%
    -1,27
    * Πρόβλεψη της αμερικανικής κυβέρνησης
    Πηγή: Spiegel
    Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
    Σημείωση: Το χρέος των νοικοκυριών στη χώρα πλησιάζει τα 14 τρις $ (100% του ΑΕΠ), ενώ έχει 20πλασιασθεί, σε σχέση με τη δεκαετία του ’70. 

    Οι βιομηχανικοί όμιλοι, οι οποίοι σηματοδότησαν την ανάπτυξη μετά το 1930, με κέντρο βάρους την παραγωγή προϊόντων, «μεταλλάχθηκαν» σε χρηματοπιστωτικά «κτήνη». Οι τράπεζες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν στην υπηρεσία της πραγματικής οικονομίας, μετατράπηκαν σε «αλχημιστές του χρήματος». Απλούστερα, το «θαύμα» της οικονομικής ανάπτυξης μετά το 1980, έλαβε χώρα στο χρηματοπιστωτικό κόσμο – με την αύξηση του δανεισμού, καθώς επίσης με τον «αληθινό κόσμο των επιχειρήσεων», αυτόν δηλαδή που δραστηριοποιούταν στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, να υποχωρεί συνεχώς (κενό που αναπλήρωσε η Κίνα – η παραγωγική μηχανή της δύσης).  

    Η θεωρητική επεξήγηση του αναμφίβολου αυτού γεγονότος, σύμφωνα με το οποίοτο αόρατο χέρι της αγοράς δημιουργεί πλούτο στην πραγματική οικονομία, ενώ προκαλεί την καταστροφή στη χρηματοπιστωτική, είναι ουσιαστικά αυτονόητη. Για παράδειγμα, όταν αυξάνεται η ζήτηση για ένα προϊόν, η τιμή του ανεβαίνει - όπως επίσης και το κίνητρο κέρδους για τον «κατασκευαστή» του. Στη συνέχεια, ο επιχειρηματίας αυξάνει την ποσότητα που παράγει (ή εισέρχονται νέοι επιχειρηματίες στην αγορά, λόγω των αυξημένων προοπτικών κερδοφορίας), την προσφορά δηλαδή, οπότε η τιμή μειώνεται - ενώ αποκαθίσταται η ισορροπία μεταξύ ζήτησης και προσφοράς.       

    Όταν όμως αυξάνεται η ζήτηση στις χρηματοπιστωτικές αγορές (μετοχές κλπ), την οποία ακολουθούν οι υψηλότερες τιμές, η προσφορά δεν μπορεί να αυξηθεί - αφού οι ποσότητες των μετοχών είναι συνήθως περιορισμένες (βεβαίως οι αγορές χρησιμοποιούν διάφορα  τεχνάσματα, όπως για παράδειγμα το «splitting», την παραγωγή δηλαδή δύο ή περισσοτέρων μετοχών από τη μία αρχική – η επιχείρηση όμως παραμένει η ίδια). Στην περίπτωση αυτή, όταν αυξάνεται η ζήτηση μετοχών δηλαδή, οι χρηματιστές συστήνουν συνήθως «αγορά» - οπότε,αντί της προσφοράς (όπως συμβαίνει στα προϊόντα), αυξάνεται ακόμη περισσότερο η ζήτηση και, μαζί με αυτήν, ξανά οι τιμές.

    Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη «αγελαία», στρεβλή εξέλιξη των τιμών των μετοχών, των πρώτων υλών, των επιτοκίων και των συναλλαγμάτων, η οποία οδηγεί μεσο-μακροπρόθεσμα σε ανοδικές ή καθοδικές χρηματιστηριακές «αγορές» - σε μανιοκαταθλιπτικές δηλαδή διακυμάνσεις των τιμών, αντί σε φυσιολογικές και εξισορροπημένες. 

    Η δεύτερη αιτία της καταστροφικής λειτουργίας του «αόρατου χεριού» τουA.Smith στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι το ότι, σε αυτές τις αγορές δεν παράγονται προϊόντα και δεν δημιουργούνται αξίες – απλά αναδιανέμονται τα υφιστάμενα, μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτοί δε που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες (Goldman SachsBISHedge funds κλπ), πόσο μάλλον τις «εσωτερικές», κερδίζουν πάντοτε, ενώ όλοι οι άλλοι συνήθως χάνουν - από τους ερασιτέχνες «επενδυτές», μέχρι τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

    Οι χρηματοπιστωτικές αγορές καθιστούν ουσιαστικά δυνατή τη διασπορά των κινδύνων, τους οποίους όμως οι ίδιες δημιουργούν. Μέσω δε της συνεχώς γρηγορότερης κερδοσκοπίας (διαδικτυακά καζίνο), αποσταθεροποιούν τελικά τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ - πουλώντας ταυτόχρονα νέα «ασφαλιστικά» προϊόντα (CDS κλπ), με στόχο την εξασφάλιση των «επενδυτών» από τους κινδύνους που οι ίδιες προκαλούν, αποκομίζοντας έτσι τα διπλά κέρδη. Η εξέλιξη στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία (θα ακολουθήσουν  προφανώς πολλές άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Μ. Βρετανία, οι Η.Π.Α. κλπ), είναι «παραδειγματική»:

    Οι αγορές, «στοιχηματίζοντας» στη χρεοκοπία της χώρας μας, προκάλεσαν την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού μας (άνω του 10%). Με τον τρόπο αυτό, οι πιθανότητες χρεοκοπίας μεγεθύνθηκαν - οπότε οι «αγορές» δεν κερδίζουν μόνο από τα αυξημένα επιτόκια, αλλά και από τα προϊόντα που πουλούν (CDS κλπ),για την εξασφάλιση των πελατών τους από το ρίσκο που οι ίδιες δημιουργούν. Την ίδια στιγμή, δανείζονται χρήματα από την ΕΚΤ, με επιτόκιο 1% - αγοράζοντας με αυτά κρατικά ομόλογα, με αποδόσεις της τάξης του 10%. Εάν δε χάσουν τα χρήματα τους, τότε απαιτούν τη βοήθεια των κρατών – την ενίσχυση τους δηλαδή από τους φορολογουμένους, τους οποίους προσπάθησαν λίγο πριν να ληστέψουν. 

    Εάν τώρα ζητηθεί η συμμετοχή τους στη διάσωση των χωρών που κινδυνεύουν με χρεοκοπία, όπως τελικά αποφάσισε η πρόσφατη σύνοδος κορυφής της ΕΕ, τότεθα απαιτήσουν την πληρωμή τους κατά 100% - θα αναλάβουν δηλαδή μηδενικό ρίσκο. Για παράδειγμα, εάν απαιτήσουν οι κυβερνήσεις την ανάληψη από τις αγορές ενός ποσοστού ενδεχόμενης διαγραφής χρέους της τάξης του 30%,οι αγορές θα ζητήσουν επιτόκια 30% συν το κέρδος τους (μηδενικό ρίσκο).  

    Επομένως, η όποια εξοικονόμηση «πόρων» από τους Πολίτες των υπερχρεωμένων πια δυτικών κρατών, από τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις δηλαδή, με μειώσεις μισθών, με φόρους και με άλλες θυσίες, οδηγείται τελικά, δια μέσου των επιτοκίων, στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού κτήνους – με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη να συνεχίζουν να αυξάνονται, εάν δεν αποφασιστείη διαγραφή τους, η πραγματική δηλαδή συμμετοχή των αγορών. 

    Στην πραγματικότητα λοιπόν, το πρόβλημα είναι οι τοκογλυφικοί τόκοι - καθώς επίσης η προθυμία των «ιθυνόντων», να αποζημιώνουν τις «αγορές», για τους κινδύνους που οι ίδιες δημιουργούν, με στόχο την κερδοσκοπία. Η πολιτική ελίτ δεν μπορεί προφανώς να καταλάβει ότι, το αόρατο χέρι της αγοράς παράγει «πλαστές» τιμές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα - αφού, σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική οικονομία, αδυνατεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά, «μη καθοριζόμενο», μη υπακούοντας δηλαδή στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης.

    Η «στρεβλή» αυτή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών αυξάνει επί πλέον την ανασφάλεια, εις βάρος της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας - ενώ όλες οι αναταραχές και οι οικονομικές κρίσεις, μετά το 1970, είναι το αποτέλεσμα της αστάθειας που προκαλούν τόσο οι άναρχες αγορές, όσο και οι μονοπωλιακές, πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις. 


    ΠΗΓΗ: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-01-31-00-36-06-2011013133017/


    Δεν υπάρχουν σχόλια:

    Δημοσίευση σχολίου

    ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.

    Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

    ΔΙΑΦΟΡΑ

    ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

    Από το Blogger.

    ΣΕΝΑΡΙΑ