Οι πέντε μεγαλύτερες απειλές για την ανθρώπινη ύπαρξη

O Anders Sandberg, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, καταγράφει τις μελλοντικές απειλές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στην καθημερινή βαβούρα των σημερινών «κρίσεων» που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, ξεχνάμε τις πολλές γενιές που ελπίζουμε να ακολουθήσουν. Δεν μιλάμε για εκείνους που θα ζήσουν 200 χρόνια μετά, αλλά 1.000 ή 10.000 χρόνια μετά. Χρησιμοποιώ τη λέξη «ελπίζω» επειδή αντιμετωπίζουμε κινδύνους, που ονομάζουμε υπαρξιακούς κινδύνους, που απειλούν να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα. Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι μόνο οι μεγάλες καταστροφές, αλλά και οι καταστροφές που θα μπορούσαν να λήξουν την ιστορία […]

Αν η ανθρωπότητα εξαφανιστεί, τουλάχιστον η απώλεια είναι ισοδύναμη με την απώλεια όλων των ζωντανών ατόμων και την απογοήτευση των στόχων τους. Όμως, η απώλεια θα μπορούσε πιθανότατα να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό. Η εξαφάνιση του ανθρώπου σημαίνει την απώλεια του νοήματος που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές, οι ζωές όλων των μελλοντικών γενεών (και θα μπορούσε να υπάρχει ένας αστρονομικός αριθμός μελλοντικών ζωών) και όλης της αξίας που μπορεί να κατάφεραν να δημιουργήσουν.

Αν η συνείδηση ή νοημοσύνη χαθούν, θα μπορούσε να σημαίνει ότι η ίδια θα απουσιάζει από το σύμπαν. Αυτό είναι ένας τεράστιος ηθικός λόγος για να εργαστούμε σκληρά ώστε να αποφύγουμε μια υπαρξιακή απειλή από το να γίνει πραγματικότητα. Με αυτό κατά νου, έχω επιλέξει τις πέντε μεγαλύτερες απειλές για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Αλλά υπάρχουν προειδοποιήσεις που πρέπει να έχουμε κατά νου, γι ‘αυτό η λίστα δεν είναι οριστική.

1. Πυρηνικός πόλεμος

Αν και έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο δύο πυρηνικά όπλα σε πόλεμο μέχρι τώρα – στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι κατά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο – και πυρηνικά αποθέματα έχουν μειωθεί από το αποκορύφωμά τους στον Ψυχρό Πόλεμο, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο πυρηνικός πόλεμος είναι αδύνατος. Στην πραγματικότητα, μπορεί να μην είναι απίθανος.

Η κρίση των πυραύλων της Κούβας παραλίγο να στραφεί στην πυρηνική ενέργεια. Αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο γεγονός κάθε 69 χρόνια και μια πιθανότητα μία στις τρεις που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο, η πιθανότητα μιας τέτοιας καταστροφής αυξάνει σε περίπου 1 σε 200 ανά έτος. Ακόμη χειρότερα, η κρίση της Κούβας ήταν μόνο η πιο γνωστή περίπτωση. Η ιστορία πυρηνικής αποτροπής Σοβιετικών και ΗΠΑ είναι γεμάτη από επικίνδυνα λάθη. Η πραγματική πιθανότητα έχει αλλάξει, ανάλογα με τις διεθνείς εντάσεις, αλλά φαίνεται απίθανο ότι οι πιθανότητες θα είναι πολύ χαμηλότερες από 1 στις 1.000 ετησίως.

Ένας πλήρης κλίμακας πυρηνικός πόλεμος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα σκοτώσει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους άμεσα ή μέσα από τα επακόλουθα μιας αδιανόητης καταστροφής. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να γίνει ένας υπαρξιακός κίνδυνος. Παρομοίως, οι κίνδυνοι από το ραδιενεργό νέφος είναι συχνά υπερβολικοί – δυνητικά θανατηφόροι σε τοπικό επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο σχετικά περιορισμένο πρόβλημα.

Οι βόμβες κοβαλτίου προτάθηκαν ως ένα υποθετικό όπλο για την Ημέρα της Κρίσεως που θα σκοτώσει τους πάντες με το νέφος, αλλά στην πράξη είναι δύσκολο και ακριβό να φτιαχτούν. Και είναι, ουσιαστικά, μόλις μετά βίας δυνατό.

Η πραγματική απειλή είναι ο πυρηνικός χειμώνας – δηλαδή, εκτόξευση αιθάλης στη στρατόσφαιρα που θα προκαλέσει πολυετές ψύχος και ξηρασία στον κόσμο. Οι σύγχρονες κλιματικές προσομοιώσεις δείχνουν ότι θα μπορούσε να αποκλείσει τη γεωργία σε πολλά μέρη του κόσμου, για πολλά χρόνια. Αν συμβεί αυτό το σενάριο, δισεκατομμύρια θα λιμοκτονήσουν, αφήνοντας επιζώντες μόνο διάσπαρτα και οι οποίοι μπορεί να πεθάνουν από άλλες απειλές όπως νόσους.

Το κύριο στοιχείο αβεβαιότητας είναι το πώς η αιθάλη θα συμπεριφερθεί: ανάλογα με το είδος της αιθάλης, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά και αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κάποιον σωστό τρόπο να το εκτιμήσουμε αυτό.

2. Πανδημία βιοϊατρικής μηχανικής

Οι φυσικές πανδημίες έχουν σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους από ό,τι οι πόλεμοι. Ωστόσο, οι φυσικές πανδημίες είναι απίθανο να αποτελούν υπαρξιακή απειλή: υπάρχουν συνήθως άνθρωποι ανθεκτικοί στην παθογένεια και οι απόγονοι των επιζώντων θα είναι πιο ανθεκτικοί. Η εξέλιξη επίσης δεν ευνοεί τα παράσιτα που εξαλείφουν τους ξενιστές τους, και αυτός είναι ο λόγος που η σύφιλη έγινε από παθογόνος δολοφόνος μία χρόνια ασθένεια, καθώς εξαπλώθηκε στην Ευρώπη.

Δυστυχώς, τώρα μπορούμε να κάνουμε τις νόσους πιο μοχθηρές. Ένα από τα πιο διάσημα παραδείγματα είναι το πώς η εισαγωγή επιπλέον γονιδίων στον ιό ευλογιάς των ποντικιών τον κατέστησε πολύ πιο θανατηφόρο και είναι σε θέση να μολύνει εμβολιασμένα άτομα. Πρόσφατες εργασίες για τη γρίπη των πτηνών έχουν αποδείξει ότι η μεταδοτικότητα της νόσου μπορεί να ενισχυθεί σκόπιμα.

Αυτή τη στιγμή, ο κίνδυνος να απελευθερώσει κάποιος σκόπιμα κάτι συνταρακτικό είναι χαμηλός. Αλλά, καθώς η βιοτεχνολογία γίνεται καλύτερη και φθηνότερη, περισσότερες ομάδες θα είναι σε θέση να κάνουν τις ασθένειες χειρότερες. Οι περισσότερες εργασίες σε βιολογικά όπλα έχουν γίνει από τις κυβερνήσεις που ψάχνουν για κάτι ελεγχόμενο, επειδή ο αφανισμός της ανθρωπότητας δεν είναι στρατιωτικά χρήσιμος.

Αλλά υπάρχουν πάντα κάποιοι που μπορεί να θέλουν να κάνουν πράγματα επειδή μπορούν. Άλλοι έχουν «ανώτερους» σκοπούς. Για παράδειγμα, η λατρεία του Aum Shinrikyo προσπάθησε να επισπεύσει την αποκάλυψη χρησιμοποιώντας βιολογικά όπλα μαζί με την πιο επιτυχημένη τους επίθεση με αέριο νεύρων. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η Γη θα ήταν καλύτερα χωρίς τον άνθρωπο και ούτω καθεξής.

Ο αριθμός των θανάτων από βιολογικά όπλα και επιδημικές εξάρσεις μοιάζει να έχει μια κατανομή ισχύος του νόμου – οι περισσότερες επιθέσεις έχουν λίγα θύματα, αλλά μερικές σκοτώνουν πολλά. Δεδομένων των σημερινών αριθμών, ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας πανδημίας από τη βιοτρομοκρατία φαίνεται πολύ μικρός. Αλλά αυτή είναι η βιοτρομοκρατία: οι κυβερνήσεις έχουν σκοτώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από ό,τι οι τρομοκράτες με βιολογικά όπλα (μέχρι και 400.000 μπορεί να έχουν πεθάνει από το πρόγραμμα βιολογικού πολέμου της Ιαπωνίας κατά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο). Και καθώς η τεχνολογία γίνεται πιο ισχυρή, τα πιο επικίνδυνα παθογόνα γίνεται όλο και ευκολότερο να σχεδιαστούν.

3. Υπερνοημοσύνη

Η νοημοσύνη είναι πολύ ισχυρή. Μια πρόσθετη αύξηση της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων και ο συντονισμός της ομάδας είναι ο λόγος που ξεπεράσαμε τους άλλους πιθήκους. Τώρα η συνέχιση της ύπαρξής τους εξαρτάται από τις ανθρώπινες αποφάσεις, και όχι από το τι κάνουν. Το να είσαι έξυπνος είναι ένα πραγματικό πλεονέκτημα για τους ανθρώπους και τις οργανώσεις, ώστε να υπάρχει μεγάλη προσπάθεια στην εξεύρεση των τρόπων για τη βελτίωση της ατομικής και συλλογικής νοημοσύνης μας: από τα φάρμακα που ενισχύουν τη γνώση ως το λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης.

Το πρόβλημα είναι ότι οι ευφυείς οντότητες είναι καλές στο να επιτύχουν τους στόχους τους, αλλά αν οι στόχοι είναι άσχημα τοποθετημένοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους για να επιτύχουν έξυπνα καταστροφικούς σκοπούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι η ίδια η νοημοσύνη θα κάνει κάτι να συμπεριφέρεται ωραία και ηθικά. Στην πραγματικότητα, είναι δυνατόν να αποδειχθεί ότι ορισμένα είδη συστημάτων υπερνοημοσύνης δεν θα υπακούσουν σε ηθικούς κανόνες, ακόμη και αν ήταν αλήθεια.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι στην προσπάθεια να εξηγήσουμε τα πράγματα σε μια τεχνητή νοημοσύνη, καταφεύγουμε σε βαθιά πρακτικά και φιλοσοφικά προβλήματα. Οι ανθρώπινες αξίες είναι διάχυτες, σύνθετα πράγματα που δεν μπορούμε να εκφράζουμε καλά, και ακόμη και αν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό μπορεί να μην κατανοούσαμε όλες τις συνέπειες αυτού που θέλουμε.

Η νοημοσύνη που βασίζεται σε λογισμικό μπορεί πολύ γρήγορα να ξεπεράσει τον άνθρωπο και να γίνει τρομακτικά ισχυρή. Ο λόγος είναι ότι μπορεί να κλιμακώνεται με διαφορετικούς τρόπους από ό,τι η βιολογική νοημοσύνη: μπορεί να «τρέχει» πιο γρήγορα σε πιο γρήγορους υπολογιστές, μέρη μπορούν να διανέμονται σε περισσότερους υπολογιστές, διαφορετικές εκδόσεις να δοκιμάζονται και να ενημερώνονται αστραπιαία, νέοι αλγόριθμοι να ενσωματώνονται δίνοντας ένα άλμα στην απόδοση.

Έχει ειπωθεί ότι μια «έκρηξη νοημοσύνης» είναι δυνατή, όταν το λογισμικό γίνεται αρκετά καλό στο να κάνει καλύτερο λογισμικό. Σε περίπτωση που ένα τέτοιο άλμα συμβεί, θα υπάρξει μια μεγάλη διαφορά δυναμικού ισχύος μεταξύ του έξυπνου συστήματος (ή οι άνθρωποι να του λένε τι να κάνει) και του υπόλοιπου κόσμου. Αυτό έχει σαφείς δυνατότητες για καταστροφή, εάν οι στόχοι είναι άσχημα τοποθετημένοι.

Το ασυνήθιστο πράγμα για την υπερνοημοσύνη είναι ότι δεν ξέρουμε αν είναι δυνατόν ταχείς και ισχυρές εκρήξεις νοημοσύνης: Ίσως ο σύγχρονος πολιτισμός μας στο σύνολό του να βελτιώνεται με τον ταχύτερο δυνατό ρυθμό. Αλλά υπάρχουν καλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι ορισμένες τεχνολογίες μπορούν να επιταχύνουν τα πράγματα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι οι σημερινές κοινωνίες μπορούν να χειριστούν.

Ομοίως, δεν έχουμε μια καλή άποψη για το πόσο επικίνδυνες οι διαφορετικές μορφές υπερνοημοσύνης θα είναι, ή ποιες στρατηγικές μετριασμού θα λειτουργούν πραγματικά. Είναι πολύ δύσκολο να επιχειρηματολογούμε για μελλοντικές τεχνολογίες που δεν έχουμε, ή για ευφυΐες μεγαλύτερες από τις δικές μας. Από τους κινδύνους σε αυτόν τον κατάλογο, αυτό είναι το πιο πιθανό να είναι είτε μαζικό είτε απλά ένας αντικατοπτρισμός.

Είναι μια περιοχή που, περιέργως, δεν έχει ερευνηθεί αρκετά. Ακόμη και στη δεκαετία του ’50 και του ’60, όταν οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικά σίγουροι ότι η υπερνοημοσύνη θα μπορούσε να επιτευχθεί «μέσα σε μία γενιά», δεν έδωσαν μεγάλη σημασία σε θέματα ασφάλειας. Ίσως δεν είχαν λάβει τις προβλέψεις τους στα σοβαρά, αλλά είναι πιο πιθανό ότι απλά το θεώρησαν ένα πρόβλημα του μακρινού μέλλοντος.

4. Νανοτεχνολογία

Η νανοτεχνολογία είναι ο έλεγχος πάνω στην ύλη με ατομική ή μοριακή ακρίβεια. Αυτό δεν είναι από μόνο του επικίνδυνο – αντ ‘αυτού, θα ήταν πολύ καλά νέα για τις περισσότερες εφαρμογές. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως η βιοτεχνολογία, η αύξηση της δύναμης αυξάνει επίσης τις δυνατότητες για παραβιάσεις που είναι δύσκολο να αντικρούσει κάποιος.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο περίφημος «γκρίζος πολτός» (grey goo) των αυτο-αναπαραγόμενων νανομηχανών που τρώνε τα πάντα. Αυτό θα απαιτούσε έξυπνο σχεδιασμό για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Είναι δύσκολο να κάνεις ένα αντίγραφο της μηχανής: η βιολογία είναι πολύ καλύτερη σε αυτό, εξ αρχής. Ίσως κάποιος μανιακός τελικά να πετύχει, αλλά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άμεσα εφικτοί καρποί στο καταστροφικό δέντρο της τεχνολογίας.

Ο πιο προφανής κίνδυνος είναι ότι η ατομικώς ακριβής παραγωγή φαίνεται ιδανική για την ταχεία, φθηνή κατασκευή πραγμάτων όπως τα όπλα. Σε έναν κόσμο όπου κάθε κυβέρνηση θα μπορούσε να «εκτυπώσει» μεγάλες ποσότητες αυτόνομων ή ημιαυτόνομων όπλων (συμπεριλαμβανομένων των εγκαταστάσεων για να κάνουν ακόμη περισσότερα), η κούρσα των εξοπλισμών θα μπορούσε να γίνει πολύ γρήγορα – και ως εκ τούτου ασταθώς, αφού το να κάνεις την πρώτη επίθεση πριν από τον εχθρό θα είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα που μπορεί να είναι δελεαστικό.

Τα όπλα μπορεί επίσης να είναι μικρά, πράγματα ακριβείας: ένα «έξυπνο δηλητήριο» που θα λειτουργεί σαν αέριο νεύρων αλλά θα αναζητά θύματα, ή πανταχού παρόντα συστήματα παρακολούθησης με μικρορομπότ για να διατηρείται ο πληθυσμός υπάκουος, φαίνονται απολύτως εφικτά. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν τρόποι για να διαδοθούν τα πυρηνικά όπλα και η γεωμηχανική, πέφτοντας στα χέρια όποιου το επιθυμεί. Δεν μπορούμε να κρίνουμε την πιθανότητα υπαρξιακού κινδύνου από τη νανοτεχνολογία, αλλά φαίνεται πως θα μπορούσε να είναι δυνητικά ενοχλητική μόνο και μόνο επειδή μπορεί να μας δώσει ό,τι θέλουμε.

5. Το άγνωστο

Η πιο ανησυχητική πιθανότητα είναι ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι πολύ θανατηφόρο, και δεν έχουμε καμία ιδέα γι ‘αυτό. Η σιωπή στον ουρανό μπορεί να είναι απόδειξη. Η απουσία εξωγήινων επισκεπτών οφείλεται στο γεγονός ότι η ζωή ή η νοημοσύνη είναι εξαιρετικά σπάνια, ή στο ότι η ευφυής ζωή τείνει να εξαφανιστεί; Εάν υπάρχει ένα μελλοντικό Μεγάλο Φίλτρο, θα πρέπει να το έχουν παρατηρήσει και άλλοι πολιτισμοί, αλλά ακόμα και αυτό δεν βοήθησε.

Όποια και αν είναι η απειλή, θα πρέπει να είναι κάτι που είναι σχεδόν αναπόφευκτο, ακόμα και όταν ξέρουμε ότι υπάρχει, άσχετα με το ποιος και τι είσαι. Δεν γνωρίζω τέτοιου είδους απειλές (καμία από τις απειλές της λίστας δεν είναι τέτοια), αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν. Σημειώστε ότι μόνο και μόνο επειδή κάτι είναι άγνωστο δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γι ‘αυτό. Σε μια αξιοσημείωτη εργασία, οι Max Tegmark και Nick Bostrom δείχνουν ότι ένα ορισμένο σύνολο κινδύνων πρέπει να είναι μικρότερο από μία πιθανότητα στο εκατομμύριο το χρόνο, με βάση την σχετική ηλικία της Γης.

Ίσως αναρωτιέστε γιατί η αλλαγή του κλίματος ή οι επιπτώσεις των μετεωριτών απουσιάζουν από αυτή τη λίστα. Η αλλαγή του κλίματος, άσχετα με το πόσο τρομακτική είναι, είναι απίθανο να κάνει ολόκληρο τον πλανήτη ακατοίκητο (αλλά θα μπορούσε να επιδεινώσει άλλες απειλές, αν οι άμυνες μας κατέρρεαν).

Οι μετεωρίτες θα μπορούσαν σίγουρα να μας αφανίσουν, αλλά θα πρέπει να είμαστε πολύ άτυχοι. Το μέσο είδος θηλαστικών επιβιώνει για περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια. Ως εκ τούτου, ο ιστορικός ρυθμός φυσικής εξαφάνισης των ειδών είναι περίπου ένα στο εκατομμύριο ανά χρόνο. Αυτό είναι πολύ χαμηλότερο από τον κίνδυνο πυρηνικού πόλεμο, ο οποίος μετά από 70 χρόνια εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη συνέχιση της ύπαρξής μας.

Η εφευρετική διαθεσιμότητα μας κάνει να υπερεκτιμούμε τους κινδύνους που παρουσιάζονται συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και να υποτιμούμε τους πρωτοφανείς κινδύνους. Αν θέλουμε να εξακολουθούμε να υπάρχουμε σε ένα εκατομμύριο χρόνια, θα πρέπει να το διορθώσουμε αυτό.

antinews

Πηγή