Είναι γεγονός ότι οι Κύπριοι «κουράστηκαν» 40 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, με την εκκρεμότητα του Κυπριακού και τις παλινωδίες του «μακροχρόνιου αγώνα» και θέλουν λύση.
Θέλουν ακόμη ανάκτηση της χλιδής και της ευμάρειας που χαρακτήριζε τη ζωή τους τα χρόνια του εύκολου δανεισμού και των ασύδοτων τραπεζιτών. Κι ακόμη θέλουν να ξεχάσουν, δεν τους βολεύει το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, πολλοί το πήραν απόφαση, ενώ άλλοι πανηγυρίζουν γιατί αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα των προσφύγων στις περιουσίες από τις οποίες εκδιώχθηκαν από τα Μεχμετζίκ.
Θεωρώ ότι ενδεικτικό της ανοησίας πολλών εξ όσων διαχειρίζονται τον δημόσιο λόγο είναι η εκτόξευση της κατηγορίας του «λαϊκιστή» σε όποιον λέγει πως οι ενδείξεις δεν συνηγορούν για μια υποφερτή λύση. Μα ο λαϊκιστής λέγει αυτά που θέλει να ακούει ο κόσμος. Και δυστυχώς η πλειονότητα του λαού αυτή τη στιγμή έχει πιστέψει στην πλάνη μιας θριαμβευτικής λύσης που θα μας μετατρέψει σε Σιγκαπούρη της Μεσογείου. Εκείνος που λέγει το αντίθετο προκαλεί την μήνιν και την έχθρα των πολλών, γιατί δεν θέλει λύση και γιατί εμποδίζει τη λύση.
Στην Κύπρο ζούμε μια πρωτόγνωρη πολιτική παρακμή. Εθελοτυφλούμε μπροστά σε ασύμμετρους κινδύνους που ουδείς σώφρων πατριώτης μπορεί να αγνοεί, ενώ το πολιτικό σύστημα, όντας ανάπηρο και ανίκανο, αδυνατεί να διαχειριστεί τα προβλήματα της κοινωνίας και να δώσει λύσεις, υποσχόμενο πιλάφια και ουρί σ’ έναν μελλοντικό παράδεισο. Υποσχόμενο την ανάκτηση του απολεσθέντος παραδείσου.
Η πολιτεία παραμένει σκοπίμως αποκομμένη από την τραγική κοινωνική πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά ο πολίτης και αντί να προχωρήσει με μικρά συγκροτημένα βήματα για να επαναφέρει στοιχειωδώς το αίσθημα ασφαλείας και κοινωνικής προστασίας που έχει ανάγκη ο πολίτης, και ταυτόχρονα να τονώσει τον σεβασμό του προς το κράτος μας, προς την Κυπριακή Δημοκρατία, του υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια στα δύο διάδοχα κράτη που θα δημιουργήσει η λύση. Η πολιτεία συχνά-πυκνά «ξιπάζεται» όταν κάποια έκφανση της κοινωνικής μας αποδιοργάνωσης φθάσει στα ΜΜΕ και αμέσως εξαγγέλλει θαυματουργές μεθοδεύσεις.
Δυστυχώς, πολλοί συμπολίτες μας ξεχνούν, είτε δεν αντιλαμβάνονται, ότι τα δεινά της κοινωνίας προέρχονται από το συνεχώς ψευδόμενο, ανίκανο και αναχρονιστικό κράτος, ενώ πολλοί έχουν καταληφθεί από μια υπέρμετρη αισιοδοξία για μια επικείμενη «λύση» που θα λύσει ταυτόχρονα και όλα τα προβλήματά τους και θα εκσυγχρονίσει το κράτος και τους θεσμούς. Γι’ αυτό οι πολίτες, αγανακτισμένοι και θυμωμένοι, αποστασιοποιούνται από μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση που λέγει ότι η Τουρκία δεν θα συγκατανεύσει σε επίλυση του Κυπριακού αν δεν κερδίσει όλα όσα διεκδικεί. Και αν η Τουρκία κερδίσει όσα διεκδικεί η λύση θα είναι επικίνδυνη.
Η σταθερότητα της πολιτείας μας κινδυνεύει, γιατί θεμελιακοί θεσμοί στον τόπο δεν λειτουργούν και οι πολίτες δεν μπορούν να ασκήσουν ούτε έλεγχο ούτε κριτική. Το γενικότερο πλαίσιο της ατιμωρησίας και της αναξιοκρατίας κυριαρχεί και πολύ φοβάμαι πως δεν ενοχλεί πλέον, ενώ οι ένοχοι των σκανδάλων και των εγκλημάτων κυκλοφορούν ελεύθεροι, περιμένοντας κι αυτοί το καθαρτήριο πυρ μιας μαγικής λύσης μέσα στο οποίο θα εξαγνισθούν και θα ξαναρχίσουν τη δράση τους και στα δύο διάδοχα «κράτη». Ωστόσο, καθημερινά βγαίνουν στην επιφάνεια περιπτώσεις όπου κλέφτες και απατεώνες συνεχίζουν να λεηλατούν τον όσο απέμεινε δημόσιο πλούτο, ενώ η διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχει καταγγελθεί πολλές φορές και τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να εξιχνιάζονται.
Μια τρομακτική αγωνία με διακατέχει για τη συνεχή λεηλασία της υπόστασης του κράτους και της συλλογικής αξιοπρέπειας αλλά και για την ισοπέδωση της πατριωτικής μας περηφάνιας.
Είναι εμφανής η σύληση των αρχών, των αξιών και της ίδιας μας της ζωής. Είναι τραγικός ο βιασμός της ιδιωτικής μας ζωής. Η δημαγωγία, η αυθαιρεσία, η άγονη και αναποτελεσματική αντιπαράθεση. Είναι τραγική η έκπτωση της παιδείας και του πολιτισμού μας, η καταβαράθρωση της ελληνικής παιδείας και η «αναστολή» παραγωγής πολιτισμού, αλλά και η δαιμονοποίηση των ιδανικών μας.
Μας λένε ότι για όλα φταίει η πρόσφατη ιστορία μας και η ελληνική καταγωγή μας. Γι’ αυτό πρέπει να τα ξεχάσουμε, πρέπει να υπογράψουμε τη λύση για να πουλάμε ανεμπόδιστα τα ωραία κίτρα μας στους μεσογειακούς λιμένας.
Με αυτούς τους αγωνιώδεις προβληματισμούς, αναζητούμε λύσεις ανατροπής της επικίνδυνης παρακμής που ρίζωσε στον τόπο μας και μαραζώνει τους πολίτες. Οφείλουμε να καταργήσουμε τον φαύλο κύκλο της καταστροφής, της κρίσης και της ύφεσης, και να εδραιώσουμε το όραμα της βιώσιμης ανάπτυξης, μέσα σε κλίμα ελευθερίας και δημοκρατίας. Οφείλουμε να στερεώσουμε το κράτος.
Έξω από τα τετριμμένα και την υποκρισία της κομματικής νόρμας, τη φαυλότητα του κατεστημένου και την αμνησία των πολλών, πρέπει να αντισταθούμε στα ολέθρια σχέδια εξαφάνισης του Ελληνισμού από την Κύπρο. Να διεκδικήσουμε την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Κύπρου και να μην αποδεχθούμε παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις πανανθρώπινες αρχές και αξίες.
Ελένη Θεοχάρους, Ευρωβουλευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.