Η Ζώνη του Λυκόφωτος- Μυστικές Πύλες της Ελλάδας, Υπόγειες Αδελφότητες & Αυτοί που Θέλουν να μας Εξουσιάσουν

Από το metafysiko
Συγγραφέας: Γιώργος Ιωαννίδης (Arrakis)


Αρχικός τίτλος: Στη Ζώνη τoυ Λυκόφωτος- Μυστικές Πύλες της Ελλάδας, Υπόγειες Αδελφότητες & Αυτοί που Θέλουν να μας Εξουσιάσουν. 
Επιτρέψτε μου, πριν αρχίσω την περιπλάνησή σας στους σκοτεινούς λαβύρινθους μιας παράδοξης σημειολογίας για το μυστήριο, να σας προβληματίσω με μια ερώτηση: ποια πιστεύετε πως είναι η αληθινή πηγή των σκέψεων και των συλλογισμών σας; 


Για παράδειγμα: αυτήν τη στιγμή που κρατάτε το περιοδικό, το κάνετε έχοντας τα χέρια σας υψωμένα, ή σε μια κάποια κλίση κοντά στο σώμα σας. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι μύες των χεριών σας να έχουν κινηθεί και ενεργοποιηθεί κατάλληλα από μια εντολή, η πηγή της οποίας είναι ασφαλώς ο εγκέφαλος.
Μια συγκεκριμένη σκέψη έκανε τους μύες σας να λάβουν αυτήν τη στάση, μια σκέψη που γεννήθηκε από τη συνειδητή σας επιθυμία να διαβάσετε αυτό το άρθρο. Από πού ακριβώς πηγάζει όμως αυτή η σκέψη; Υπήρξε άραγε μια προηγούμενη σκέψη που παρήγαγε έπειτα τη σκέψη της επιθυμίας σας; Και μήπως έτσι αλυσιδωτά, υπήρξαν πολλές προηγούμενες,
βαθύτερες και ουσιαστικά άβατες σκέψεις που σαν παιχνίδι ντόμινο προκάλεσαν το τελικό αποτέλεσμα της επιθυμίας και της πράξης σας να διαβάσετε τούτο το άρθρο;
Από ποιο βάθος του εαυτού μας λοιπόν πηγάζουν οι αρχέγονες σκέψεις που καθορίζουν όλες τις μετέπειτα συνειδητές μας κινήσεις: Από εμάς ή -αλίμονο- από κάπου εκεί έξω;
Πιθανόν οι περισσότεροι να θεωρήσετε τους παραπάνω προβληματισμούς ανόητους ή έστω παρατραβηγμένους. ’λλωστε, για τους περισσότερους από εμάς, η απόλυτη συνοχή της προσωπικότητάς μας θεωρείται δεδομένη. Είμαστε αυτό ακριβώς που νιώθουμε και σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας και τίποτε περισσότερο. Τα όρια είναι σαφή, όπως ακριβώς ένα νησί ξεχωρίζει από την υπόλοιπη στεριά.
Κι όμως… όλα τα νησιά επικοινωνούν μεταξύ τους καθώς αποτελούν στεγνές κορυφές μιας συνεχιζόμενης γης που ξεμυτά θαρραλέα και επιθετικά από τα απύθμενα βάθη των ωκεανών.
Παρομοίως, σκέψεις όπως οι παραπάνω απασχόλησαν σοβαρά ανθρώπους της διανόησης και του αποκρυφισμού, όπως χαρακτηριστικά συνέβη με τον καμπαλιστή Ρόμπερτ Φλουντ, όταν μέσα από τα σκίτσα του (Ιστορία του Μακρόκοσμου & του Μικρόκοσμου, 1619), παρίστανε τις αντιστοιχίες και τις επιδράσεις μεταξύ του ανθρώπινου εγκεφάλου και των επουράνιων πεδίων!
Οι άνθρωποι από την εποχή των παλιών χρόνων ακόμη διαισθάνονταν πως κάτι είναι ικανό να επιδράσει τη σκέψη μας, πως υπάρχει κάτι που μπορεί να μας καταλάβει και να αλλοιώσει το λόγο και τη συμπεριφορά μας. Υπάρχουν περίεργες δυνάμεις εκεί έξω που ψιθυρίζουν ακατάπαυστα ακατανόητα λόγια. Μερικοί από εμάς τυχαία ή όχι καταφέρνουμε ορισμένες φορές να ανασηκώσουμε το πέπλο της καταχνιάς, συντονίζοντας τον εαυτό μας μ’ αυτούς τους παράδοξους κοσμικούς ψιθύρους.
Οι αρχαίοι πίστευαν πως κάτι κατοικεί στη ζώνη του λυκόφωτος και ο καλύτερος τρόπος που είχαν για να το περιγράψουν ήταν ο μύθος… 
Η Αιώνια Μάχη Ανάμεσα στο Φως & το Σκοτάδι. 
Δεν έχουν σωθεί πολλά από τους πολιτισμούς που κάποτε ευδοκίμησαν στη μακρινή Μεσοποταμία. Η φυσική φθορά από τους υπεράριθμους αιώνες που πέρασαν, οι πόλεμοι που μαστίζουν την περιοχή έως σήμερα… όλα αυτά, πέτυχαν να θάψουν μνήμες και στολίδια παλιότερων γενεών.
Ακόμη και έτσι όμως, μέσα από την άμμο που καλύπτει τη Βαβυλώνα, τη χαμένη Χαρράν (την πόλη που κρύφτηκε ο Δαμάσκιος, ο τελευταίος Έλληνας φιλόσοφος τον 6ο αιώνα μ.Χ.) και άλλες αρχαίες πολιτείες με περίεργα ονόματα, διακρίνεται μια παράξενη ιστορία ανάμεσα σ’ έναν γενναίο θεϊκό πολεμιστή, μια δράκαινα και τη δημιουργία του κόσμου.
Από το βιβλίο των Anne Baring και Jules Cashford, The Myth of the Goddess: Evolution of an Image (1991) διαβάζω τα εξής: Οι παλαιοί ποιητές παρουσιάζουν το μύθο της Δημιουργίας, τον Ενούμα Ελίς, ως έργο του θεού Μαρντούκ όταν αυτός κατόρθωσε να σκοτώσει τον μεγάλο θηλυκό δράκο Τιαμάτ. «Ο Κύριος έριξε το δίχτυ του, για να την παγιδέψει…» αναφέρουν οι αρχαίες επιγραφές «… πάνω της ξαπόστειλε τον κακό τον άνεμο που τον ακολουθούσε. Όταν άνοιξε η Τιαμάτ το στόμα της για να τον καταβροχθίσει, εκείνος έριξε μέσα της τον Κακό ’νεμο, για να μείνουν ανοιχτά τα χείλη της. Καθώς οι σφοδροί άνεμοι όρμησαν στην κοιλιά της, φούσκωσε το σώμα της και το στόμα της έχασκε ορθάνοιχτο. Εκείνος έριξε το βέλος, έσκισε την κοιλιά της, διαπέρασε τα σωθικά της, έκοψε την καρδιά της. Αφού την υπέταξε, της αφαίρεσε τη ζωή. Έριξε κάτω το κουφάρι της, για να σταθεί πάνω του. Ο Κύριος περπάτησε στα πόδια της Τιαμάτ, και με το αμείλικτο σφυρί του σύνθλιψε το κρανίο της. Όταν έκοψε τις αρτηρίες του αίματός της, ο Βόρειος ’νεμος το μετέφερε σε άγνωστα μέρη. Χάρηκαν οι πατέρες κι αγαλλίασαν. Δώρα τού έφεραν τιμώντας τον. Τότε ο Κύριος στάθηκε να δει το νεκρό σώμα της, να διαμελίσει το τέρας και να πράξει επιδέξια έργα… την πλάση του Κόσμου».
Ίσως στο σύγχρονο βλέμμα των περισσοτέρων, η ιστορία αυτή να μοιάζει μια ακόμη από τις δεκάδες μυθικές διηγήσεις των παλιών. Στην πραγματικότητα όμως, ορισμένοι μπορούν και διαβάζουν πίσω από τις γραμμές…
Στις απαγορευμένες βίβλους των βρικολάκων που έχω στην κατοχή μου, ο «μύθος» αυτός διαδραματίζει σπουδαίο διδακτικό ρόλο, καθώς εμπεριέχει αλήθειες και μεταφορές, γεγονότα αλλά και εντυπωσιακές δηλώσεις.
Οι μυημένοι στο μονοπάτι του Μεγάλου Δράκου, αυτοί που αναζητούν το Μάτι του Δράκοντα μέσα στο Μεγάλο Κύβο της Εμπειρίας με τις Εννέα Γωνίες, ξέρουν να ξεδιαλύνουν και να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις στην ιστορία της Τιαμάτ, τη γνώση εκείνη με την οποία θα καλλιεργήσουν Σκοτεινές Δυνάμεις και θα έρθουν σε επαφή με τους Απέθαντους Θεούς.
Κομμάτια αυτής της φιλοσοφίας προσφέραμε παλιότερα στο περιοδικό (mystery τ. 16), όμως οι αληθινοί μύστες θα αναγνωρίσουν εδώ το εσωτερικό μονοπάτι με τις Εννέα Πύλες που πρέπει να διαβεί ο μάγος στο βλάσφημο Necronomicon (1977) του Σίμωνα. Η ιστορία του Μαρντούκ κυριαρχεί και σ’ αυτό το μαύρο ανάγνωσμα, παράλληλα όμως μπορούμε να συναντήσουμε το ίδιο μοτίβο και κάπου αλλού, πιο κοντά στη δικής μας παράδοση…
«Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού, που έτρεξε στη γη όταν τον πλήγωσε ο γιος του Κρόνος…» γράφει ο αβάς De Marolles, στο σπάνιο βιβλίο του Ο Ναός των Μουσών (1733) «… και ήταν άνθρωποι τρομεροί στην όψη και στο παράστημα, αλλά πιο τρομερό ακόμα ήταν τα ελαττώματα και η παραφορά τους. Αλαζόνες λόγω της δύναμής τους και μη βρίσκοντας την παραμικρή αντίσταση από κανένα πάνω στη γη, στρέφουν το θρασύ βλέμμα τους στον Ουρανό και συλλαμβάνουν το παράτολμο σχέδιο να εκδιώξουν τους θεούς από την κατοικία τους, επειδή η λατρεία της οποίας τύχαιναν οι θεοί εξήπτε την υπεροψία τους. Έτσι, τους βλέπουμε στο Φλεγραίο πεδίο να ξεριζώνουν βράχους από τις βουνοκορφές για να χτυπήσουν, ακόμη και πάνω στο θρόνο του, τον ’ρχοντα του Ουρανού και της Γης… Ο Δίας όμως πολύ γρήγορα έμελλε να κονιορτοποιήσει τα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο βουνά και να δώσει στα υπεροπτικά τέκνα της Γης να καταλάβουν ότι κανείς δεν υβρίζει ατιμώρητα τους θεούς».
Οι κατάληξη των Τιτάνων ήταν τα Τάρταρα, μια υπόγεια άβυσσος στην άκρη του κόσμου, όπου ο Ποσειδώνας περήφανα φύλαγε σφραγισμένες όλες τις Πύλες του. Γιγάντιες υπάρξεις πολεμούν μεταξύ τους σε μια εποχή πολύ πριν την αυγή του ανθρώπου. Σκοτεινές δυνάμεις παλεύουν με αγαθές θεότητες. Ο ηρωισμός αντιμάχεται την αλαζονεία και η τιμωρία πάντα κοινή: διαμελισμός και εξορία.
Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται σχεδόν παντού: από τη Βαβυλώνα και την Αθήνα έως τη χώρα του Νείλου (όπου οι επικές μάχες μεταξύ του Ώρου και του Σεθ οδηγούν τον τελευταίο εξορία στην έρημο), αλλά και την Κίνα όπου δράκοι κατοικούν στον ουρανό και τη γη, παλεύοντας αιώνια, σε μια ακατάπαυστη περιστροφή ανάμεσα στο σκοτεινό Γιν και το λευκό Γιανγκ.
Το μοτίβο είναι κοινό για όλη την ανθρωπότητα. Δεν γνωρίζω αν οφείλεται στην ασταμάτητη εναλλαγή της νύχτας με την ημέρα ή αν πρόκειται για μια κάποια παράδοξη, φυλετική ανάμνηση. Ασφαλώς όμως, η μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στους Πρεσβύτερους Θεούς και τους Μεγάλους Παλαιούς του Χ.Φ. Λάβκραφτ, αποτελεί πραγματικότητα και αντικείμενο αναφοράς για το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Αλλάζουν τα ονόματα, η ουσία όμως παραμένει σταθερή!
Μιλάμε για μια τιτάνια μάχη που έλαβε τόπο στο μακρινό παρελθόν, μια πάλη που άφησε πίσω της χνάρια ορισμένων αλλόκοτων υπόγειων ρευμάτων… 
Τα Μαύρα Υπόγεια Ρεύματα. 
Η περίπτωση της Κίνας είναι χαρακτηριστική. Σ’ αυτόν το μακρινό τόπο της Ανατολής, το πέταγμα του δράκου αντιπροσωπεύει τα Λουνγκ Μέι, τα μονοπάτια του Δράκοντα, εκείνες οι γραμμές δηλαδή που περνάνε από λοφοκορφή σε λοφοκορφή, σχηματίζοντας ή πιο ορθά, σηματοδοτώντας τις υπόγειες διαδρομές ενέργειας που στην τοπική μυθολογία εκφράζονται με το σύμβολο του δράκου.
Με βάση μάλιστα αρχαίες μεθόδους σαν το Φενγκ Σούι, Κινέζοι αρχιτέκτονες κατασκευάζουν παγόδες και άλλα σημαντικά κτίρια πάνω στα κατάλληλα κομβικά σημεία, έτσι ώστε να λειτουργούν σαν ακιδωτοί πυκνωτές, θετικοί συσσωρευτές δηλαδή της χθόνιας ενέργειας. Η ύπαρξη μάλιστα αυτών των γραμμών -όπως και η θεωρία για την ενεργειακή τους σημασία- έχει παρατηρηθεί και σε ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ακούει στο όνομα γραμμές ley (mystery τ. 16).
Ο Γκάι ’ντεργουντ, δικηγόρος και ραβδοσκόπος, ο άνθρωπος που αναβίωσε και αναδιαμόρφωσε -στα τέλη της δεκαετίας του 1930- την παγκόσμια γνώμη περί leys, αναφέρει πως τα υπόγεια αυτά ρεύματα μοιάζουν να δημιουργούνται «μέσα στη Γη και να κινούνται με κυματιστό τρόπο καθέτως ως προς την επιφάνεια της Γης. Αυτό σημαίνει ότι έχουν μεγάλη διεισδυτική δύναμη, επηρεάζουν τα νευρικά κύτταρα των ζώων, σχηματίζουν σπειροειδή σχήματα και διέπονται από μαθηματικούς νόμους που συμπεριλαμβάνουν βασικά τους αριθμούς 3 και 7. Μέχρις ότου η δύναμη αυτή αναγνωριστεί με άλλον τρόπο, θα αναφέρομαι σε αυτήν ως χθόνια δύναμη… Εκδηλώνεται σε ασυνεχείς γραμμές που ονομάζω γεωδαιτικές, και οι οποίες σχηματίζουν δίκτυο πάνω στην επιφάνεια της Γης»
Κάποιοι ίσως αναρωτιέστε τώρα πώς από το αίνιγμα της πρωταρχικής σκέψης και τους μύθους της εξορίας οδηγηθήκαμε στις χθόνιες ενεργειακές δυνάμεις. Μην ξεχνάτε, βρισκόμαστε στη ζώνη του λυκόφωτος, ένα πεδίο όπου κάθε μύθος, γεγονός και σύμβολο βρίσκεται σε ένα κοινό -ακαθόριστο ακόμη βέβαια- σύνθετο ιστό πραγματικότητας. Μέχρι στιγμής, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις διαστάσεις αυτού του ιστού, αισθανόμενοι ελαφρά το βάδισμα της μεγάλης και άγνωστης σκιώδους αράχνης που πλησιάζει…
Ας επιστρέψουμε όμως στα ρεύματα και τους δράκους.
Επί χρόνια, τα μέλη του Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών της Αμερικής προσπαθούν να μελετήσουν τις ποικίλες «υπερδυνάμεις» του πλανήτη. Ανάμεσα στις έρευνές τους λοιπόν ανακάλυψαν ένα παράξενο φυσικό φαινόμενο που ονόμασαν μαύρα ρεύματα.
Πρόκειται για γήινες ακτινοβολίες που προκαλούν επιδράσεις στα ζώα, προξενώντας βλάβες κυρίως όταν «τα σύρματα, τα καλώδια κι οι σιδερένιοι σωλήνες που περνούν πάνω από ένα μαύρο ρεύμα, μεταφέρουν το πρόβλημα σ’ όλο το μήκος τους», παρατηρεί έντρομος ένας Βρετανός μηχανικός το 1969.
«’λλοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι που ζουν σε σπίτια που είναι χτισμένα πάνω απ’ τα μαύρα ρεύματα, προσβάλλονται από καρκίνο σε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό» γράφει ο γνωστός ερευνητής του παραδόξου, Τζον Α. Κηλ (Ο Όγδοος Πύργος, 1975).
Πρόκειται άραγε για αρνητικές χθόνιες δυνάμεις ή μήπως αρνητικά φορτισμένες ενέργειες; Κανείς δεν γνωρίζει! Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε όμως, την εκκλησία της γειτονιά σας, παρατηρήστε την εικόνα ενός από τους δρακοκτόνους, καβαλάρηδες αγίους. Ίσως ο δράκος που καρφώνει με το δόρυ του ο άγιος να μην είναι ο Διάβολος, παρά μαύρα υπόγεια ρεύματα και χθόνιες δυνάμεις που αντλούνται κατάλληλα μέσω ενός συμβολικού συστήματος «βελονισμού». Κάπως έτσι λειτουργούν άλλωστε τα Μενίρ που είναι διασκορπισμένα στις βόρειες χώρες, όπως επίσης και όλες σχεδόν οι τοποθεσίες που θεωρούνται ιερές.
Όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο Μ. Ελιάντε στο Ιερό και το Βέβηλο (1956), κάθε ιερός τόπος είναι ένα σημείο ξεχωριστό και ιδιαίτερο από την υπόλοιπη πλάση. Είναι το σημείο μηδέν, όπου πραγματοποιείται ξανά και ξανά το τελετουργικό της θυσίας και της δημιουργίας. Η σφαγή της Τιαμάτ και η εξορία του Σεθ.
Οι περισσότεροι ιεροί χώροι συνδέονται με το ενεργειακό δυναμικό της περιοχής, σχηματίζοντας έτσι ένα αρχιτεκτονικό-ενεργειακό «παιχνίδι» ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, τους Πρεσβύτερους και του Παλαιούς.
Ο χρονικογράφος μας Θανάσης Βέμπος ορθά αποκαλεί τους χώρους αυτούς τόπους δύναμης, ενώ ήδη κάποιοι από εσάς θα έχετε νιώσει το ρίγος της μεγάλης σκοτεινής αράχνης που πλησιάζει.
Προτού αναφερθώ σ’ αυτά όμως, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια στάση σε ορισμένες μυστηριώδεις Πύλες… 
Οι Ελληνικές Πύλες του Αλλόκοσμου. 
Τόσο η απόκρυφη φιλοσοφία των βρικολάκων, όσο και τα κείμενα του Necronomicon μιλάνε για Πύλες, για περάσματα σε μια διαφορετική κατάσταση. Οι Πύλες αυτές μπορεί να οδηγούν παντού -όπως έδειξα με το αίνιγμα της 9ης Πύλης που παρουσιάζει το θρυλικό Delomelanicon (mystery τ. 3)- στα Τάρταρα με τους Τιτάνες, στον ‘Aδη του Πλούτωνα ή ακόμη και σε εξώτερες, απερίγραπτες διαστάσεις.
Πώς όμως συνδέονται οι Πύλες με όλα όσα εξιστορήσαμε παραπάνω; Ο Τζον Κηλ είναι σαφής: «οι αρχαίοι αποκρυφιστές μιλούσαν για Πύλες, ειδικές γεωγραφικές περιοχές όπου συνέβαιναν τακτικά παραφυσικά φαινόμενα στη διάρκεια των αιώνων. Προφανώς τα leys και τα μονοπάτια του δράκοντα, του χτες, αντιστοιχούν σ’ αυτές τις μαγνητικές γραμμές δύναμης. Τα σύγχρονα συμβάντα των ΑΤΙΑ τις ακολουθούν, καθώς επίσης και ορισμένα περιστατικά θρησκευτικής φύσης (οπτασίες)».
Ο Κηλ αποκαλεί τους τόπους αυτούς παράθυρα (windows) και οι περιοχές αυτές δεν είναι λίγες, ενώ ασφαλώς δεν λείπουν και από την Ελλάδα. 
Η Σπηλιά του Νταβέλη, η Ακρόπολη & ‘Aλλες Παράξενες Σχισμές. 
Αναμφίβολα η πλέον γνωστή και πολυσυζητημένη Ελληνική Πύλη εντοπίζεται στη σπηλιά του Νταβέλη. Για το θέμα έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα (mystery τ. 4, 8, 10) και θαρρώ πως δύσκολα μπορώ να προσφέρω κάτι αληθινά καινούριο. Το μόνο που με ανησυχεί με τη συγκεκριμένη τοποθεσία είναι το γεγονός πως έχει μεταμορφωθεί σε μαγνήτη ανθρώπων που επιθυμούν παθιασμένα να βιώσουν το μυστήριο, προκαλώντας, ή πιο ορθά, παρερμηνεύοντας, το παραμικρό φαινόμενο και την όποια σκιά!
Η λίστα μας όμως δεν σταματά εκεί. Πρόσφατα ο μελετητής Πήτερ Ο. Σολτ (The Key of Atlantis) ανακάλυψε ότι «με τη χάραξη κύκλων και κυκλικών τμημάτων πάνω στη βασική αρχιτεκτονική του ΠΠαρθενώνα με ακτίνα ενός σταδίου, προκύπτει ένα περίπλοκο σχήμα της ιερής γεωμετρίας, η vesica psiscis (κύστη ιχθύος) ή μάντορλα (αμύγδαλο), πανάρχαιο θηλυκό σύμβολο της γονιμότητας. Η μάντορλα υποδηλώνει ταυτόχρονα και το άνοιγμα ή την Πύλη συμπεριλαμβάνοντας ταυτόχρονα δυο αντίθετους πόλους».
Και φυσικά, οπουδήποτε σχηματίζεται σχισμή, παρατηρούνται ιδιόμορφα φαινόμενα. Στην περίπτωση του Παρθενώνα λοιπόν, εκτός τις γνωστές ιερο-μαγνητικές του ιδιότητες, υπήρχαν κάποτε και ορισμένα στολίδια, όπως δυο λίθοι που ακτινοβολούσαν! Οι Τούρκοι κατακτητές απέδιδαν τη λάμψη αυτή σε θαύμα του Μωάμεθ (;), ενώ οι Χριστιανοί από την πλευρά τους μιλούσαν για τη δύναμη του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος αγγίζοντας τις πέτρες στον ’ρειο Πάγο, τις χάρισε αιώνιο και άσβηστο φως!
Ο Θανάσης Βέμπος, στον πολύτιμο οδηγό του Τόποι Δύναμης στην Ελλάδα (2005), σημειώνει επίσης την ιστορία ενός Τούρκου που λέγεται πως ανακάλυψε στο ίδιο σημείο δυο καλυμμένες κρύπτες. Όταν προσπάθησε να ανοίξει την πρώτη, πανούκλα ξεχύθηκε στην Αθήνα. Σύμπτωση ή ενεργοποίηση κάποιου από τα υπόγεια ρεύματα;
Το αρχαίο νεκρομαντείο της Εφύρας αποτελούσε μια από τις σημαντικότερες Πύλες για τον άλλο κόσμο. Το μαντείο λειτουργούσε ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ., όπου οι ιερείς ερχόντουσαν σε επαφή με τις σκιές-ψυχές των νεκρών. Κοινοί θνητοί επίσης μπορούσαν να συνομιλήσουν με την άλλη πλευρά. Πρώτα όμως υποβάλλονταν σε τελετές μύησης και καθαρμού. Προετοιμάζονταν ψυχοσωματικά μέσα από ειδικές, μυστικές τεχνικές και μαζί με τον ιερέα περνούσαν μέσα από «πύλες» μέχρι τη στιγμή που οι σκιές θα έκαναν την παρουσία τους.
Ίσως το φαινόμενο να σχετίζονταν με τις νεότερες Φαντασμαγορίες (όπως μας περιγράφει παρακάτω ο Νικόλαος Κ. Περιστερίδης), μπορεί όμως πάλι, οι νεκροί -ή έστω αυτοί που δανείζονται τη μορφή τους- να έρχονταν πραγματικά σε επαφή με τα δικά μας πεδία.
Και μιλώντας για τελετές, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα σχόλια του Βέμπου για το ταυρόμορφο πλάσμα της μινωικής Κρήτης: «Ο ίδιος ο μύθος του Μινώταυρου απηχεί τον ιερό γάμο και οι συμβολισμοί φτάνουν πολύ βαθιά. Ο ταύρος είναι διττό σύμβολο: ηλιακό και σεληνιακό. Ο ταυράνθρωπος είναι ένας Φρουρός της Πύλης, μια οντότητα που προφυλάσσει το κέντρο ή ένα θησαυρό. Ο ηλιακός ταύρος βρίσκεται στο κέντρο της σεληνιακού λαβύρινθου. Και βεβαίως ο λαβύρινθος, ένα περίπλοκο και σημαντικό σύμβολο, συνδέεται με την επίπονη πορεία προς το κέντρο, προς την Πύλη. Με την προσέγγιση στην Πύλη σχετίζεται και ο χορός γέρανος που χόρεψε ο Θησέας με τους συντρόφους του στο ιερό του Απόλλωνα στη Δήλο. Ο χορός ήταν περίπλοκος και αναπαριστούσε την κίνηση στους διαδρόμους του λαβύρινθου».
Όπως βλέπετε, οι Πύλες του Αλλόκοσμου δεν είναι απαραίτητα τοποκεντρικές! Συχνά λειτουργούν διαμέσου του νου, ο οποίος συντονίζεται με το εξωτερικό, ενεργειακό περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Όλυμπος: «Το επιβλητικό βουνό, οι χιονισμένες βουνοκορφές, η μεγάλη ποικιλία της πανίδας και της χλωρίδας, τα φαράγγια, οι ομίχλες και ο καιρός που αλλάζει συχνά, αποτελούν όλα τα στοιχεία τα οποία δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για το άνοιγμα εσωτερικών πυλών στο νου», γράφει χαρακτηριστικά ο Θανάσης Βέμπος.
Το άνοιγμα αυτό προκαλεί φυσικά αναρίθμητα παραδοξικά φαινόμενα: εμφανίσεις ΑΤΙΑ, περίεργες οπτασίες, μικρές αιωρούμενες φωτεινές σφαίρες και πολλά ακόμη ποικίλα, δυσεξήγητα στοιχειά τα οποία κατέγραψαν κατά καιρούς οι χρονικογράφοι του μυστηρίου (mystery τ. 7, 17). 
Οι Απόκρυφες Δίνες της Δύναμης. 
Αλλά και πάλι, πώς ακριβώς σχετίζονται οι παραπάνω Πύλες με τα μαύρα ρεύματα και τους μύθους των παλιών; Οι ερευνητές του ανεξερεύνητου ισχυρίζονται πως πρέπει να υπάρχει μια κάποια σχέση, εφόσον τριχωτά πλάσματα, εξωγήινα όντα και αιθέριες υπάρξεις ακολουθούν ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό μοτίβο εμφάνισης. Κάποιοι άλλοι πάλι αναγνωρίζουν στα ίδια τα χθόνια ρεύματα την αιτία σχισμής στο συνεχές δίκτυο της δικής μας πραγματικότητας.
Σύμφωνα με τον ‘Aντεργουντ, η μορφή των υπόγειων ρευμάτων είναι αυτή μιας δίνης, και η δίνη -όπως σχολιάζει ο Γιώργος Μπαλάνος (Η Σκιά του Κθούλου, 1998)- «παρατηρείται όταν μια ενεργειακή ροή ξεπεράσει κάποιο όριο και μεταπέσει σε στροβιλισμό».
Αρκετοί λοιπόν χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές και μεθόδους -παρατηρεί ο ίδιος συγγραφέας- με σκοπό την «ενίσχυση ή και τη δημιουργία μιας Δίνης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως ανεξάντλητη πηγή ενέργειας είτε, ιδίως αν είναι ιδιαίτερα ισχυρή, να πετύχει να σπάσει το φράγμα που υπάρχει ανάμεσα στους κόσμους και να μεταβληθεί έτσι από Δίνη σε Πύλη… Συνεπώς, πίσω από τις ποικίλες μυστηριακές και συχνά ακατανόητες ή και παραπλανητικές αποκρυφιστικές εκφράσεις για επικλήσεις, απόκτηση δυνάμεων, μαγικές επιδράσεις εξ αποστάσεως, φυλαχτά, κατάρες, ξόρκια κι όλα τα σχετικά, τελικά κρύβονται πάντα έννοιες Δίνης… Συνεπώς, όλες οι μυστικές αδελφότητες… εφαρμόζουν τεχνικές και μεθόδους που επιδιώκουν την άντληση ενέργειας από το φαινόμενο που λέγεται Δίνη για τη μεγαλύτερη δυνατή φόρτιση. Ή αντίθετα, επιδιώκουν να αυξήσουν την ενέργεια μιας Δίνης προκειμένου αυτή να λειτουργήσει ως Πύλη».
Προσοχή! Μια Πύλη δεν είναι μονάχα πηγή δύναμης αλλά και πέρασμα.
«Πού κρύβεται ένας δεινόσαυρος; Ή ένα υδρόβιο ερπετό μήκους τριάντα μέτρων; Ή ένα τριχωτό ανθρωποειδές έξι μέτρων ύψος; Μήπως αποσύρονται σε κάποιο κρυφό δίκτυο βαθιών σπηλαίων, όπως ισχυρίζονται μερικοί πιστοί;» -διερωτάται ο Τζον Κηλ- «Το πιθανότερο είναι ότι αυτά τα πλάσματα δεν είναι πραγματικά ζώα, αλλά διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας, που διεισδύουν στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές, ωθούμενες από τις σκανταλιάρικες δυνάμεις» των εξω-διαστατικών πεδίων. Μια σχισμή λοιπόν στην πραγματικότητά μας μπορεί να δώσει αλλά και να πάρει, να σπείρει όπως και να θερίσει. Θυμηθείτε το Ασημένιο Κλειδί του Λάβκραφτ, όπως και αυτούς που ήθελαν να το αποκτήσουν… 
Υπόγειες Ανώνυμες Αδελφότητες. 
Ένα από τα σημαντικότερα αστικά μυστήρια που έχει απασχολήσει -και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να απασχολεί- τους ερευνητές αφορά το αίνιγμα με τις αποκρυφιστικές σφραγίδες στις μεταλλικές πλάκες των πεζοδρομίων (mystery τ.1, 4, 16).
Το πρόβλημα στην εν λόγω περίπτωση είναι διπλό: ποιο κώδικα χρησιμοποιούν οι πλάκες αυτές και ποιοι τις έχουν τοποθετήσει εκεί; Δυστυχώς σε καμία από τις δυο ερωτήσεις δεν έχει δοθεί ποτέ απάντηση. Και οι δυο όμως μας παραπέμπουν σ’ ένα σκοτεινό, υπόγειο δίκτυο αδελφοτήτων και μυστικών ομάδων που επιδιώκουν τον έλεγχο των φυσικών και εξω-διαστατικών δυνάμεων.
Μήπως γίνομαι γραφικός και συνωμοσιολόγος; Προσέξτε: όταν βγήκαμε από το Μεσαίωνα, ψάχναμε για καινούριους δαίμονες που θα θεωρούνταν υπεύθυνοι για το χάος στο οποίο βρισκόταν η κοινωνία. Οι δημοφιλέστεροι αποδιοπομπαίοι τράγοι έγιναν σύντομα οι Εβραίοι και οι μαύροι. Αργότερα πάλι, η ευθύνη αποδόθηκε σε μυστικές εταιρίες, στους Ιλλουμινάτους που κυνηγήθηκαν και στους Τέκτονες που κατηγορήθηκαν από την Εκκλησία.
Σήμερα, όλες εκείνες οι παλιές και αποδεδειγμένες ομάδες δεν κρύβουν καμία απολύτως δύναμη (τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα μας), εφόσον οι αρχές και τα πρακτικά τους τελούνται ως επί το πλείστον σαν μια θεατρική ρουτίνα! Αντίθετα, η δύναμη υφίσταται στους αληθινά μυστικούς, στους κύκλους εκείνους δηλαδή που απέχουν με κάθε τρόπο από οποιαδήποτε μορφής δημοσιότητα.
Είναι αυτές οι λιγοστές μη-εκφυλισμένες οργανώσεις που διατηρούν κάτι από την αρχαία αίγλη. Προσωπικά δεν γνωρίζω αν οι γνώσεις και οι τρόποι τους οδηγούν σε αποτελέσματα, κατά καιρούς όμως «φήμες» μιλάν για ορισμένα παράδοξα…
Η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη από μικρές ομάδες νεαρών που ανά δύο ή παραπάνω συγκεντρώνονται για να επικαλεστούν τις δαιμονικές φιγούρες των κλασικών γρημορίων. ‘Aλλοι πάλι -περισσότερο ευκατάστατοι άνδρες, ορισμένοι εκ των οποίων είναι και πανεπιστημιακοί- συμμετέχουν σε μια ιδιόμορφη σύναξη όπου αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον με ειδικά σημάδια αλλά και σύμβολα σμιλεμένα στα μανικετόκουμπά τους. Συγκεντρώνονται κάθε τόσο σε επαύλεις έξω από τα όρια της πόλης, τελώντας ακατονόμαστες τελετές όμοιες σχεδόν με εκείνες που τόλμησε να παρουσιάσει ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο Μάτια Ερμητικά Κλειστά…
Κάπου αλλού στο χώρο της Αττικής, οι καταστάσεις είναι περισσότερο πλούσιες, καθώς ομάδες των 7 που τείνουν να επαενεργοποιηθούν, όπως και άλλες δεκάδες μικρές προσπάθειες από ανώνυμους νέους αλλά και πεπειραμένους εραστές του παράξενου, εργάζονται πάνω σε παλιές μορφές ενεργειακών υλοποιήσεων αλλά και σύγχρονες μεθόδους τεχνο-μαγείας. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν ανώνυμοι στο διαδύκτιο ή σαν ψίθυροι ανάμεσα σε κλειστούς κύκλους. Η Αδελφότητα του Μυστικού Ήλιου είχε κάνει κάποτε ένα πρώτο βήμα κοινοποίησης και αργότερα μια ομάδα με το όνομα Σχήμα.
Αλλού, σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, οι υπόγειες αδελφότητες διατηρούν στη σιωπή τη δράση τους, κρύβονται σε εγκαταλελειμμένες στοές και συγκεντρώνονται στα δαιδαλώδη υπόγεια από κάστρα και άλλους ιερούς απομονωμένους τόπους. Κάπως έτσι συμβαίνει στο κάστρο των Ιωαννίνων, αλλά και σε ορισμένα ξωκλήσια έξω από την Αθήνα.
Σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Οι μυστικοί ιχνηλάτες των υπόγειων ρευμάτων, αυτοί που θέλουν να ελέγξουν τις δυνάμεις που προσφέρουν οι Πύλες, ανέρχονται σε εκατοντάδες. Συνήθως πρόκειται για μικρές ατομικές κινήσεις, ή ακόμη και ολιγομελείς ομάδες όπως η Αδελφότητα του Κυβόλιθου, η Αδελφότητα του Κόκκινου και Μαύρου Φιδιού κ.ο.κ.
Συχνά ο χρόνος βάζει φρένο στις όποιες προσπάθειές τους, ο χρόνος που φέρνει εμπόδια αλλά και τρέλα, διότι στον υπερσύνθετο ιστό των πολλαπλών διαστάσεων που επιθυμούν να ελέγξουν αυτοί οι άνθρωποι καραδοκεί μια μαύρη σκοτεινή αράχνη, δίχως όνομα και μορφή, παρά σαν μια σκιά που έρπει με άγνωστα σχέδια προς το μέρος μας… 
Τα Locus και οι Φύλακες της Πύλης. 
Ορισμένοι πιστεύουν πως οι Τιτάνες που εκδιώχτηκαν κάποτε από τη Γη θα επιστρέψουν. Κάπως έτσι ερμηνεύουν κάποιοι τη σημασία των Ενωχιανών Επικλήσεων που αποκαλύφθηκαν στον Τζον Ντι -ως τα κλειδιά δηλαδή που θα ανοίξουν τους τέσσερις πύργους για να ξεχυθούν στο σύμπαν οι ορδές του Χορόνζον προκαλώντας τη συντέλεια- τα τραγικά γεγονότα της εποχής του Ώρου που ανατέλλει -όπως τα προφήτεψε ο ‘Aλιστερ Κρόουλι, γράφοντας το Liber Al vel Legis (1904)- και φυσικά τη μυθολογία Κθούλου που διαμόρφωσε ο Λάβκραφτ και οργάνωσε αργότερα ο Ντέρλεθ.
Ίσως όλα αυτά να είναι παιχνίδια της φαντασίας. ‘Aλλωστε, σύμφωνα με τη θεωρία του Κοσμικού Αστείου (mystery τ.17), ποτέ και με κανένα τρόπο δεν θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα της σκέψης των πλασμάτων που κατοικούν στις διαστάσεις έξω και μακριά από το δικό μας σύμπαν.
Ίσως πάλι να μην υπάρχουν καν αυτοί οι κοσμικοί κατεργάρηδες! Αν όμως υπάρχουν και τραγουδούν αλλόκοσμα τραγούδια, τότε ίσως ορισμένοι από εμάς να μπορούν να τα αφουγκραστούν.
Αναλογιστείτε πόσες φορές ένα μουσικό κομμάτι δεν σας έχει αλλάξει τη διάθεση, πόσες στιγμές δεν νιώσατε χαρά ή λύπη όταν συντονιστήκατε με τη μελωδία του ραδιοφώνου. Αντίστοιχα μπορεί να συμβαίνει με ορισμένους «ευαίσθητους» ανθρώπους που έρχονται εν αγνοία τους σε συμπάθεια με τη σκοτεινή μουσική των σφαιρών.
Αλίμονο βέβαια τότε, διότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να γίνουν μαριονέτες μιας ακατονόμαστης υπεργήινης ύπαρξης. Και αν δεν είναι οι σκέψεις μας αυτό το οποίο αγγίζουν οι μαύρες αυτές δυνάμεις, μπορεί να είναι τα όνειρά μας! Βλέπετε, τα όνειρα αποτελούν κυριολεκτικά μια Πύλη για κάπου αλλού. Οι ψυχολόγοι αποκαλούμε αυτό το αλλού ασυνείδητο, κανείς δεν γνωρίζει όμως τα όρια και το περιεχόμενό του!
Αν πάλι η επίδραση των ‘Aλλων δεν γίνεται με αυτούς τους έμμεσους τρόπους, μπορεί να συμβαίνει απτά μέσα από παραδοξικές υλοποιήσεις. Εξωγήινοι, ξωτικά και τέρατα δεν είναι τίποτε άλλο από διαφορετικές μάσκες που φορά κάθε φορά το ίδιο πνεύμα (genius loci) που μπορεί και περνά από τη σχισμή της Πύλης που δημιουργεί μια περιοχή (locus). 
Και κάπως έτσι ίσως να μπορούμε επιτέλους να εξηγήσουμε τα σημάδια στις μυστηριώδεις πλάκες των πεζοδρομίων. Πιθανόν οι κύκλοι στις σφραγίδες να σημειώνουν τη ροή των υπόγειων ρευμάτων, ενώ οι πεντάκτινοι να σημειώνουν το σημείο της σχισμής, λειτουργώντας παράλληλα σαν αποτρεπτικό σύμβολο της μαύρης Σκιάς που θέλει να περάσει στον κόσμο μας, υφαίνοντας με τους εκατοντάδες ανώνυμους υπηκόους της έναν ιστό χάους και παραλογισμού.
Μη φαντάζεστε πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν με θεαματικούς, κινηματογραφικούς τρόπους. Δυστυχώς η αλήθεια είναι σχεδόν πάντα τόσο σιωπηλή και ανεπαίσθητη, όσο το βάδισμα της αράχνης… 
[Σημείωση: ]
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο τεύχος 20 του περιοδικού Mystery και αναδημοσιεύεται στο παρόν ιστοχώρο μετά από σχετική άδεια του συγγραφέα. 


skotinoprosopo