Ζουν ανάμεσά μας!

Και ενώ ο Σαμαράς “κέρδισε τη μάχη της Ευρώπης”, σύμφωνα με τα…παπαγαλάκια της δημοσιογραφικής παραπληροφόρησης, χωρίς να μας αναλύουν φυσικά το “τι δεν έκανε” για να αποσπάσει τα εύσημα της ευπείθειας και της απόλυτης υποταγής…Και ενώ ο Βενιζέλος με τον Κουβέλη προσπαθούν να βρούν τον…κομματικό τους βηματισμό, με ανάχωμα πάντα τις αντιδράσεις στελεχών τους, και ελκύονται από την ιδέα της εξουσίας δια της πλέον ενεργού συμμετοχής τους στο “ερμαφρόδητο” κυβερνητικό σχήμα.

του Στέλιου Συρμόγλου

Και ενώ ο Τσίπρας σε πλήρη σύγχυση παραπαίει και αιωρείται μεταξύ πολιτικών διλημμάτων και χρόνιων ιδεοληψιών, που τον αποκόπτουν από την πραγματικότητα, ανεξάρτητα των όποιων δημοσκοπικών μετρήσεων…Και ενώ τα λοιπά κοινοβουλευτικά κόμματα σηματοδοτούν την πολιτική τους παρουσία δια λεκτικών πυροτεχνημάτων και πομφολυγώδεις έως ομιχλώδεις αντιδράσεις, ο μέσος Έλληνας βιώνει την πολιτική ακαμψία και βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία. Και “ζει από το θάνατο, από τον πόνο και τη θλίψη”, όπως θα έλεγε ο μεγάλος της Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελος.

Ζεί από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής που είναι αγωνία και αγώνας, δηλαδή πραγματικότητα αιώνων. Γι αυτό και ο λόγος του Αριστοτέλη έγινε παροιμιακός του έθνους φθόγγος. Τους λόγους γεννούν ο ιμεγάλες στιγμές και τρέφουν διαίωνια οι “ώρες” που ξαναγίνονται “πέτρινες περιστέρες” και “ακούν με προσοχή”. Υπάρχουν, ωστόσο, βαρήκοες ώρες και αδιάφορες εποχές, που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενωτιστούν τα προφητικά ρήματα. Οι Έλληνες μένουν απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούνται αυτόχειρες και αυτόκτονοι “εις οδόν απωλείας”. Οι καιροί μας θυμίζουν τέτοιες ακριβώς εποχές, αφού έχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμέρια νάρκη.

Οι αντιστάσεις μας…απονευρώθηκαν. Η ζωή μας αποδυναμώθηκε. Προχωρεί ράθυμα. Επαναλαμβάνεσται χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Μεταμορφώνεται σ’ ένα δίχως προβληματισμούς και ορμή προόδου γεγονός…

Τούτο φαίνεται καθαρότερα στη δημόσια ζωή της χώρας, όπου τα συμπτώματα της απάτης και των ευκαιριακών αποφάσεων εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού, είναι έντονα και αγγέλουν βαριά κοινωνική και πολιτική ααρώστια. Και το όνομα αυτής; Μιθριδατισμός. Ο Μιθριδάτης ο Στ’, ο Μέγας και Ευπάτωρ, δεν είναι μόνο γνωστός από τους ηρωικούς αγώνες εναντίον της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, ούτε από την εκπληκτική γλωσσομάθειά του και την απέραντη μνημονική του ικανότητα και δεξιότητα εντύπωσης. Ο Μιθριδάτης έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που συνήθιζε τον εαυτό του στα δηλητήρια, φθάνοντας σε τέτοιο βαθμό τοξίνωσης, ώστε να μην μπορεί κανείς να τον δολοφονήσει με δηλητηριασμό.

Την πολιτική απάθεια ονομάσαμε χειμερινή νάρκη. Όποιος λαός πάσχει από πολιτική απάθεια είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού του χειμώνα. Να δοκιμάζεται και να χειμάζεται. Χωρίς μάλιστα να οραματίζεται ένα “γλυκύ έαρ”. Γιατί ο Έλληνας δεν εννοεί πόσο “ακριβή” είναι, όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Άνοιξη ή το χειρότερο. Επειδή ακριβώς κατανοεί ο λαός ότι “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή”. Έτσι, αντί για δουλειά και θυσίες και αντίδραση στην πολιτική δράση, προκρίνει τον εύκολο κατωφερή δρόμο της Απάθειας! Δεν αντιδρά. Δεν ομιλεί.. Δεν διαμαρτύρεται… Φέρεται “ωσεί νεκρός”. Γιατί του είναι ύψιστα βολικό το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζεί…

Ένα πλαίσιο κοινωνικής ,πολιτικής και εθνικής ζωής ασφυκτικά δηλητηριασμένο κα τοξινωμένο από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις των σκανδάλων, των πολιτικών ασχημιών, του ψεύδους, της έλλειψης σωστής πληροφόρησης, της χονδρής δημαγωγίας, της φτηνής πολιτικής επιχειρηματολογίας, της πολιτικής τυμβωρυχίας…

Και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης το γεγονός ότι όποιος λαός έχει πάθει ή έχει συστηματικά εθιστεί σε τόση ανοσία, δεν είναι ικανός όχι βέβαια να ζήσει δημιουργικά, αλλά ούτε να πεθάνει. Αυτός είναι ο Μιθριδατισμός του Έλληνα. Απάθεια,ανοσία,εθισμός απέναντι στη δυσοσμία και τη σήψη, προσαρμογή -το χείριστο- στο νοσηρό κλίμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Εναντίον του εθνικού Μιθριδατισμού είχε πολεμήσει και ο Ρήγας φεραίος. Με στίχους κεραυνούς προσπάθησε να κάψει το δένδρο τξς φοβίας και της αδιαφορίας του τότε Έλληνα, του ραγιά Έλληνα, υποταγμένο όχι μόνο στα “αφεντικά” του τους Τούρκους, αλλά και στο βόλεμά του…Θέλησε ο Ρήγας Φεραίος να μεταδώσει το ελληνικό του ρίγος στις ναρκωμένες καρδιές και τις υπόδουλες συνειδήσεις…

Και επειδή σήμερα είναι “χλωμό” να βρεθεί από το πουθενά ένας Ρήγας Φεραίος, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως λαός. Κι ας ανατρέψουμε τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, αποτέλεσμα του Μιθριδατισμού μας και των κομματικών “μαγειρίων”. Κι ας ανανεώσουμε το πολιτικό σκηνικό, κωφεύοντας στις…σειρήνες που μας καλούν να ενισχύσουμε υπάρχοντα κομματικά σχήματα και “αναπαλαιώσεις” πολιτικών παρατάξεων.

Η ελπίδα μας έχει μέλλον όταν δούμε την πραγματικότητα κατάματα, χωρίς παρωπίδες, χωρίς φοβίες και χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Πρόσωπα για να επανδρώσουν το νέο πολιτικό σκηνικό υπάρχουν. Είναι έωλη η θέση των διαφόρων κομματικών εγκάθετων και ένθετων της εξουσίας, ότι δηλαδή σε μια ανοιχτή κοινωνία όλοι είναι ευπρόσδεκτοι… Δεν αναταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι στάχτη στα μάτια της κοινωνίας. Μύρια όσα εμπόδοια υψώνονται σε όσους το χρέος τους δεν εξαντλείται σε στοχασμούς επάνω στην πολιτική ουτοπία. Ούτε περιορίζεται μόνο στην πολιτική πράξη ή στην άσκηση λειτουργιών που προβλέπονται από μια συγκεκριμένη πολιτειακή τάξη ή και από επιχειρηματικά συμφέροντα. Ναί, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, ικανοί να διαμορφώσουν μια δίκαιη και ελεύθερη , έννομη και υπεύθυνη νέα πολιτειακή τάξη, μέσα στην οποία ο λαός να διατηρεί ευαίσθητα τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά και αυστηρά τα ηθικά του κριτήρια, απαλλαγμένος από κάθε Μιθριδατισμό!..

Ζουν αναμεσά μας! Αναπνέουν τον αέρα που αναπνέουμε. Συμπάσχουν με ό,τι πάσχουμε. Αγωνιούν για την καθημερινότητα τους με τον ίδιο τρόπο που κι εμείς αγωνιούμε για τη δική μας.Ας τους αναζητήσουμε….Όχι στα τηλεοπτικά παράθυρα και στις κομματικές-life style εκδηλώσεις, αλλά δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στο κάθε βήμα μας…Μεταξύ των φίλων και των γνωστών μας. Και να τους προτρέψουμε…Δεν πρέπει να ζούμε το πρόβλημα χωρίς προβληματισμό και να απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους. Και οι πολιτικοί μας ταγοί κάνουν ολέθρια λάθη, για να σιγουρεόμαστε για τα άλλοθί μας. Τώρα πια, δεν έχουμε όνειρα. Φοβάμαι πως δεν μας τα σκότωσαν. θα είχαμε λόγους να πολεμάμε. Απλώς, τα ξεφορτωθήκαμε για να ξενοιάσουμε και απ’ αυτά! Ας μην καθυστερούμε άλλο…

Μήπως είναι καιρός να σκεφτούμε με πληθωρική βουλητικότητα τη μοίρα του τόπου μας, του έθνους, που προσδοκά το ρωμαλέο χέρι για να τη χειραγωγήσει; Όχι με προσπάθεια γαλήνης. Η γαλήνη ευνουχίζει την ένταση της θέλησης, χαλαρώνει το πάθος. Να σκεφτούμε το πνεύμα και το ρόλο του πνεύματος με τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης!..

freepen.gr