Έρχεται ο Ιμπραήμ!

Ο Γέρος του Μωριά και οι σύντροφοί του φυλακίστηκαν στο μοναστήρι της Ύδρας, ενώ μερικοί ακόμα φίλοι του, όπως οΝικηταράς και οι Ζαίμηδες, έφυγαν από την Πελοπόννησο για να γλυτώσουν από την καταδίωξη των κυβερνητικών. Οι Ρουμελιώτες εξακολουθούσαν ν’ αλωνίζουν το Μωριά λες κι’ ήταν εχθρική χώρα και οι άνθρωποι της κυβέρνησης, με επί κεφαλής τον Κωλέτη, βρίσκονταν σε δίλημμα αν έπρεπε να σκοτώσουν ή όχι τους πιο επικίνδυνους από τους αντιπάλους των για να ησυχάσουν μια για πάντα από αυτούς.

Και οι Τούρκοι;

Οι Τούρκοι, φυσικά, έκαναν τη δουλειά τους. Ο σουλτάνος Μαχμούτ, απογοητευμένος από τις συνεχείς αποτυχίες του στρατού και του ναυτικού του, αναγκάστηκε για να δαμάσει επιτέλους την επανάσταση, να ζητήσει βοήθεια από τον πασά της ΑιγύπτουΜωχάμετ Άλυ. Ο Μωχάμετ Άλυ, γιος ενός φτωχού Τούρκου αγρότη, είχε γεννηθεί στην Καβάλα. Προικισμένος με πολλές ικανότητες, κατάφερε να γίνει πασάς της Αιγύπτου, ν’ αποκτήσει μεγάλη δύναμη, να δημιουργήσει ισχυρό στρατό με πολλούς Ευρωπαίους αξιωματικούς κι’ ένα επίσης μεγάλο ιππικό. Είχε αποκτήσει κάποια ανεξαρτησία από την Πύλη και ο σουλτάνος τον εχθρευόταν αλλά, μπροστά στη δύσκολη θέση που βρισκόταν, αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθειά του.

Ο Μωχάμετ Άλυ ανάθεσε στο γιό του τον Ιμπραήμ να εκστρατεύσει εναντίον των Ελλήνων, αφού ο σουλτάνος υποσχέθηκε πως θα τονκάνει πασά στην Πελοπόννησο και την Κρήτη. Κι’ ενώ οι Έλληνες κοίταζαν πώς να βλάψει ο ένας τον άλλο, ο Ιμπραήμ, ικανός και σκληρός ηγέτης, ξεκίνησε με πολλά πλοία γεμάτα στρατό - κάπου 15.000 - από την Αλεξάνδρεια, με κατεύθυνση την Ελλάδα. Στις 10 του Φλεβάρη του 1825 τα καράβια του αγκυροβόλησαν έξω από τη Μεθώνη. Σε λίγο οι ακτές της πλημμύρισαν από το πεζικό και το ιππικό του. Πίσω τους βγήκαν πολλά κανόνια και αμέτρητα εφόδια. Ο Ιμπραήμ ήταν αποφασισμένος να κάνει το παν για να νικήσει. Να περάσει το Μωριά από φωτιά και σίδερο.

Οι... μακάριοι κυβερνήτες της Ελλάδας επιτέλους ξύπνησαν και είδαν τον τρομερό κίνδυνο που τους απειλούσε. Αποφάσισαν τότε να επιτεθούν στον Ιμπραήμ όσο γινόταν πιο γρήγορα, πριν απλωθούν και σταθεροποιηθούν οι δυνάμεις του στο εσωτερικό της Πελοποννήσου.

Ο πρόεδρος Κουντουριώτης αποφάσισε να διευθύνει ο ίδιος την επιχείρηση εναντίον του Ιμπραήμ, με σύμβουλο το Μαυροκορδάτο. Αλλά ο Κουντουριώτης ήταν ναυτικός και δεν είχε ιδέα από τον πόλεμο της στεριάς! Ο Κολοκοτρώνης και οι φίλοι του που είχαν την πείρα του πολέμου και γνώριζαν κάθε βουνό και κάθε διάσελο του Μωριά, βρίσκονταν φυλακισμένοι στην Ύδρα. Ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να σταματήσουν τον Ιμπραήμ. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ή δεν τόλμησε να τους ελευθερώσει και να τους στείλει στη Μεσσηνία να πολεμήσουν. Ο Κουντουριώτης με το Μαυροκορδάτο και τους άλλους κυβερνητικούς, πίστεψαν ότι με τους Ρουμελιώτες που βρίσκονταν στο Μωριά και με τους λίγους οπλαρχηγούς που τους είχαν μείνει πιστοί, θα μπορούσαν να συντρίψουν τον Ιμπραήμ.

Στις 16 του Μάρτη ο Κουντουριώτης και η συνοδεία του ξεκίνησαν από το Ναύπλιο για την Τρίπολη. Κανονιοβολισμοί τους κατευόδωσαν λες και πήγαιναν για πανηγύρι και όχι για μάχη κρίσιμη, από την οποία εξαρτιόταν το μέλλον της πατρίδας. Ο καημένος ο Κουντουριώτης, που δεν είχε καβαλήσει άλλη φορά σε άλογο, έφθασε τσακισμένος από την κούραση και άρρωστος στην Τρίπολη. Από κει άρχισε να ετοιμάζει τις δυνάμεις που θα έπαιρναν μέρος στη μάχη, εναντίον του Ιμπραήμ.

Αποφάσισαν να δώσουν τη μάχη σε μια περιοχή της Πυλίας που ονομαζόταν Κρεμμύδι. Σ’ αυτή θα έπαιρναν μέρος οι Ρουμελιώτες με τον Καραϊσκάκη, τον Τζαβέλλα και τον Κώστα Μπότσαρη, αρκετοί νησιώτες, μερικοί Κρήτες και λίγοι Πελοποννήσιοι. Ο Κουντουριώτης έστησε το στρατηγείο του στη Σκάλα, πέντε περίπου ώρες μακριά από το μέρος που θα δινόταν η μάχη. Ο Μακρυγιάννης και οι άντρες του αποφασίστηκε να μπουν στο Νιόκαστρο για να ενισχύσουν τη φρουράτου.

Στις 7 Απριλίου οι δυνάμεις του Ιμπραήμ εξαπόλυσαν την πρώτη τους επίθεση, στο κέντρο της παράταξης των Ελλήνων. Συγκέντρωσαν εκεί τα περισσότερα πυρά τους με τα κανόνια κι’ έπειτα όρμησε το πεζικό. Οι νησιώτες που κρατούσαν το κέντρο αγωνίστηκαν γενναία αλλά ήταν τόσο το πλήθος και η μανία των στρατιωτών του Ιμπραήμ, που αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν. Ο Ιμπραήμ που παρακολουθούσε από κοντά τη μάχη, έστειλε στα σημεία όπου είχε χαλαρώσει η άμυνα των Ελλήνων το ιππικό του. Μπήκαν σαν σφήνα ανάμεσα στους Έλληνες οι Αιγύπτιοι καβαλάρηδες και… το μέτωπο έσπασε. Τώρα πια η σκέψη των Ελλήνων δεν ήταν να σταματήσουν τον Ιμπραήμ, αλλά να σώσουν το κεφάλι τους. Οπισθοχώρησαν άτακτα ανάμεσα στο εχθρικό ιππικό Και η πανωλεθρία δεν άργησε να έρθει. Πάνω από πεντακόσιοι Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και όσοι σώθηκαν κυριεύτηκαν από πανικό.

Γιατί έσπασε έτσι εύκολα το μέτωπο των Ελλήνων; Η ήττα τους δεν οφειλόταν μόνο στη μεγάλη δύναμη του εχθρού. Οφειλόταν περισσότερο στη διχόνοια που υπήρχε ανάμεσά τους. Οι Ρουμελιώτες πολεμούσαν σ’ ένα ξένο μέρος που δεν το γνώριζαν, σ’ ένα μέρος που δεν ήταν η δική τους γη. Το ίδιο συνέβαινε και με όλους τους ξένους πολεμιστές. Οι πραγματικοί ηγέτες του Μωριά δεν βρίσκονταν εκεί να εμψυχώσουν τους πολεμιστές τους. Δεν ακούστηκε η βροντερή φωνή του Κολοκοτρώνη: «Απάνω τους Έλληνες!». Δεν έλαμψε το τρομερό σπαθί του Νικηταρά του Τουρκοφάγου. Ο καινούργιος ηγέτης τους, ο Κουντουριώτης, βρισκόταν τόσες ώρες μακριά από τη μάχη και δεν μπορούσε ούτε τον εαυτό του να εμψυχώσει...

Έτσι κέρδισε την πρώτη του μάχη Ιμπραήμ. Σκόπευε να παραμερίσει από το δρόμο του το Νιόκαστρο κι έπειτα να ξεχυθεί στην υπόλοιπη Μεσσηνία και να πλημμυρίσει το Μωριά.

Μετά την νίκη στο Κρεμμύδι, μετά από ασφυκτική πολιορκία, έπεσε και η Σφακτηρία και το Νιόκαστρο και ο Ιμπραήμ ήταν τώρα ελεύθερος να δράσει.

Μόνο ένας μπαρουτοκαπνισμένος οπλαρχηγός μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του, να καταλάβει πόσο κινδύνευε ο Μωριάς και να προσπαθήσει να σταματήσει τον Ιμπραήμ. Κι αυτός ήταν ο Γρηγόριος Παπαφλέσσας.

Είχε πάρει την απόφασή του. Θα πολεμούσε τον Ιμπραήμ στοΜανιάκι, παραγνωρίζοντας όλους τους κινδύνους. Θα έκανε και εκείνος ότι έκανε στα παλιά τα χρόνια ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες και πριν λίγο καιρό ο Διάκος στην Αλαμάνα. Θα πολεμούσε για να νικήσει ή να πεθάνει.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Το Αθάνατο 1821, εκδόσεις Στρατίκη