Το σάλπισμα των ιπποτών της αποκαλύψεως ακούγεται πάνω από την Ελλάδα

Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τσίτος 


Σε ένα περιβάλλον ζοφερό λέμε –και λένε- ότι η Ελλάδα πρέπει να μπορέσει να ορθοποδήσει, κατά κάποιο τρόπο, και να γίνει ανταγωνιστική. Και καλό είναι να πούμε με πολύ απλά λόγια τι σημαίνει ανταγωνισμός: όταν γίνεται σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες να έχει ελπίδες να είναι συγκρίσιμη και ενδεχομένως να αποβεί προς όφελός της αυτή η σύγκριση διότι θα έχει πλεονεκτήματα που δεν θα έχουν οι ανταγωνιστές της. Για να μπορέσει όμως να γίνει ανταγωνιστική πρέπει οπωσδήποτε να έχει ανάπτυξη, δηλαδή στην προκείμενη περίπτωση να είναι αποδοτική και παραγωγική. Άρα τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είναι ταυτόσημα με την ποιότητα του μέλλοντός μας. Είναι όμως δυνατόν η Ελλάδα να αναπτυχθεί και να γίνει ανταγωνιστική και παραγωγική. Όσοι πιστεύουν στα θαύματα λένε ναι. Όσοι αναλύουν την πραγματικότητα χωρίς συναισθηματισμό λένε όχι. Ας ασχοληθούμε με την δεύτερη περίπτωση, το όχι. Υπάρχουν πανίσχυροι παράγοντες που εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη της χώρας οι οποίοι χρόνια τώρα έχουν ριζώσει καλά και με κανένα τρόπο δεν αλλάζουν τις «θέσεις» τους. Κυρίως είναι το πολιτικό σύστημα που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά -όπως έχει διαμορφωθεί- της διοίκησης των δημοσίων θεμάτων. Η χώρα κυβερνάται από μία συντεχνία ατόμων με κοινούς στόχους που έχουν απολύτως διακριτά χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι εκείνα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ελατήρια για την προώθηση της χώρας σε επίπεδο παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η κρατική μηχανή και τα δημοσιονομικά, εν γένει, αποτελούν ένα πανάθλιο απαρχαιωμένο σύστημα που είναι αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο και υπηρετείται από ανάξια και ανίκανα –στο μεγαλύτερο μέρος του- στελέχη. Φυσικά υπάρχουν και ικανά στελέχη στην δημόσια διοίκηση με αξιοπρέπεια και ήθος που παραμένουν στο περιθώριο και «περιμένουν» να τους δοθεί η ευκαιρία να προσφέρουν τις γνώσειις τους! Σημερα, δυστυχώς το σύστημα αυτό, στην ολότητά του, δεν μπορεί να ανταποκριθεί έγκαιρα στις απαιτήσεις των καιρών προκειμένου να απαγκιστρωθεί η χώρα από την αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Είναι άξιο παρατηρήσεως και σχολιασμού το πρόσφατο γεγονός με την εξαγωγή σημαντικού ποσού στο εξωτερικό από υποτιθέμενο βουλευτή. Τα όσα είδαμε να γίνονται αποτελούν μια κωμικοτραγική οπερέτα και αποδεικνύουν πόσο αδίστακτο είναι το σύστημα όταν υπηρετεί σκοπιμότητες. Η χώρα έχει απολέσει την αξιοπιστία της –μήπως την είχε την εποχή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν οι Αμερικανοί τοποθέτησαν δικούς τους τοποτηρητές για να μην διασπαθιστούν τα ποσά της βοήθειας της ΟΥΝΡΑ;- και κανείς δεν πιστεύει ότι οι Έλληνες πολιτικοί θα τηρήσουν το λόγο τους και θα ανταποκριθούν στα όσα υποσχέθηκαν. Το σύστημα αγοράζει χρόνο για να … υπάρχει και να συνεχίζει το καταστροφικό του έργο. Και με κουτοπονηριά ανατολίτη Αγά συνεχίζουν τη ληστρική τους επδρομή εις βάρος εκείνων που δεν μπορούν να αμυνθούν. Η νοοτροπία των δημοσίων υπαλλήλων, παρά τα όσα συνέβησαν, δεν έχει αλλάξει, και όποιος αμφισβητεί τα λεγόμενα ας πάει σε οποιοδήποτε δημόσιο οργανισμό ή επιχείρηση, όπως επίσης και τις εποπτευόμενες από το δημόσιο, και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Κανένας λογικός και συνετός ξένος δεν θα επένδυε σε μια χώρα –που όχι μόνο είναι χρεωκοπημένη- η οποία δεν έχει διάθεση να κάνει τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή της, αλλά ούτε και να προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια σε όσους ζουν στα εδάφη της. Ποιος θα τολμούσε να ιδρύσει μια βιομηχανία όταν είναι περισσότερο από βέβαιο ότι συνδικαλήσταρχοι με την ανοχή των πολιτικών, τους οποίους κατά κάποιο τρόπο κρατούν δέσμιους, θα δημιουργήσουν προβλήματα βιωσιμότητας; Ίσως ο χειρότερος παράγοντας σήψης μετά το πολιτικό σύστημα είναι η απίθανη γραφειοκρατία που καταστρέφει τα πάντα και λειτουργεί σαν καυστικό οξύ σε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ο πλέον ασήμαντος και άξεστος υπαλληλίσκος στη βάση της ιεραρχίας μπορεί να διαλύσει τα πλέον αποδοτικά σχέδια ενός επενδυτή. Αυτό που μας δείχνουν οι αναλύσεις είναι ότι απουσιάζει από τη νοοτροπία του συστήματος διοίκησης στη χώρα η έννοια και η συνείδηση του «υπολόγου». Ο λειτουργός στο σύστημα διοίκησης δεν αισθάνεται ότι είναι υπόλογος των πράξεών του, ούτε και έχει αίσθηση της ευθύνης των πράξεών του, διότι το σύστημα της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας προνοεί ώστε η ευθύνη να διαχέεται μέχρι τελείας εξαέρωσής της. Και περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο: Στους νέους μέχρι 25 ετών το ποσοστό ανεργίας έφτασε το 48,1% που σημαίνει ότι οι μισοί σχεδόν νέοι στην Ελλάδα δεν μπορούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους και είναι αναγκασμένοι να μένουν με τους γονείς τους. Φυσικά δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια. Να σχεδιάσουν τη ζωή τους, Να ελπίζουν. Οι ‘ανεργοι στην Ελλάδα ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Νεοι ανθρωποι γεμάτοι φλόγα που έχουν οδηγηθεί στην απόγνωση. Η απόγνωση οδηγεί τους νέους ανθρώπους στην έκρηξη, στον ξεσηκωμό, στο ξήλωμα των πάντων, αφού έτσι κι αλλιώς ήδη δεν έχουν να χάσουν τίποτα σε ένα γενικό χάος. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις της «Αραβικής Ανοιξης» στην Αίγυπτο και στην Τυνησία δεν απέχουν πολύ απο την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Ποιός είναι σε θέση να προβλέψει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον αν ο δείκτης ανεργίας των νέων ανθρώπων ξεπεράσει το σημερινό 48,1% και αυξηθεί περισσότερο στους επόμενους μήνες? Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία πυρηνική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας που όταν εκραγεί δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Αντί οι πολιτικοί να συζητάνε για PSI, CDS, CAC και άλλες πονηρές λύσεις για τη σωτηρία των τραπεζών, ας κάτσουν τώρα να βρουν αμέσως πώς θα δοθεί δουλειά στους άνεργους νέους. Γιατί ήδη ακούγεται το σάλπισμα των ιπποτών της αποκαλύψεως πάνω από την Ελλάδα.

kostasxan.blogspot.com