«Μου είναι αδύνατο να ονειρευτώ την Ευρώπη από εδώ και στο εξής…» (Συγκλονίζει η έκθεση της 15χρονης μαθήτριας Γ’ Γυμνασίου, Λυδίας Ζήκου)

«Ζω σε μια χώρα γεμάτη φωνές, γεμάτη φασαρία, συνάφεια και βαβούρα. Όμως η πιο δυνατή φωνή ελπίδας και αλλαγής, ακούγεται τόσο σιγανά που μετά βίας την αντιλαμβανόμαστε. Ζεις ελεύθερος, εξουσιαζόμενος και ο εξουσιαστής σου δεν εμφανίζεται ποτέ μπροστά σου. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να δικαιολογηθεί, δεν μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια.

Η απάντηση στο ερώτημά σου, είναι το συμφέρον. Αποσκοπεί στην υλοποίηση του ‘’θέλω’’ του. Ζούμε σε μια κοινωνία που χρόνο με το χρόνο, όσο οι λίγοι ξυπνούν, οι πολλοί κοιμούνται ακόμη πιο βαθιά και υποκύπτουν σε ευτελιστικούς –θα έλεγα- πειρασμούς και πιστεύουνε τους ‘’λίγους έξυπνους’’ που τους εμφανίζουν.

Πως λοιπόν αναμένουμε αίσιο μέλλον; Πως και γιατί θα το αποκτήσουμε; Τι έχει αλλάξει ξαφνικά μέσα μας; Η έκδηλη αλλαγή, πηγάζει από μια άλλη, κρυφή! Εάν λοιπόν επιθυμούμε την πρωτοπορία, την ελπίδα, τη φωτεινότητα, την αλληλεγγύη και την ενότητα, την κρατική αλλαγή, τη μετατροπή της χώρας μας και της Ευρώπης σε ένα αδιάσπαστο κοινωνικό, ενιαίο σύνολο, την αδιαιρετότητα μεταξύ των πολιτών και των υπηκόων αλλά και την πραγματική εθνική ανεξαρτητοποίηση, πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Πρέπει να πάψουμε να αποβλέπουμε στο ‘’εγώ» και να κοιτάξουμε πρωτίστως το »εμείς», πρέπει να αντισταθούμε σε «μεταρρυθμίσεις» που μας βρίσκουν -κάθε άλλο- παρά σύμφωνους. Οι πολλοί επιτέλους ας ξυπνήσουν και ας ενωθούν, ας σταματήσουμε εντέλει να «φονεύουμε» και να αποδυναμώνουμε όνειρα και ελπίδες συμπολιτών μας, μόνο και μόνο για να τραφούν τα δικά μας, τα φαινομενικά πιο σημαντικά δικά μας, που φυσικά βρίσκονται πάντα σε προτεραιότητα!

Οραματίζομαι μια Ευρώπη με ίσες ευκαιρίες για τον καθένα. Το μέλλον της γενιάς μου όμως, φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ. Μα πως άλλωστε, μπορούμε να το θεωρήσουμε εγγυημένο; Πως μπορούμε να ονειρευόμαστε ενώ κάθε μέρα, γινόμαστε μάρτυρες, πνευματικά απάνθρωπων σκηνικών; Εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες άστεγοι, άπειροι δυστυχισμένοι. Πως περιμένουμε να ακουστούν, οι ελάχιστοι ψίθυροι ελπίδας σ” αυτόν τον πλαστικό κόσμο που όλοι φωνάζουν σαν τρελοί; Όσο λοιπόν το παρελθόν παρέρχεται, το παρόν διέρχεται και το μέλλον έρχεται, τα πράγματα διαρκώς αλλάζουν. Η τεχνολογική εξέλιξη και η ανάπτυξη των κοινωνικών μέσων επικοινωνίας (και μη) μας έχουν καταλάβει ολοκληρωτικά και τις περισσότερες φορές μας αναγκάζουν, με κάποιον αόριστο και αόρατο τρόπο, να υπακούμε στους σκληρούς κανόνες τους, οι οποίοι μας αποστασιοποιούν, μας απομονώνουν, μας αποξενώνουν και μας μετατρέπουν σε υπηρέτες του φαινομενισμού και του »δήθεν». Της δήθεν φιλίας, της δήθεν εξυπνάδας, του δήθεν ενδιαφέροντος, της δήθεν αγάπης. Λίγοι πλέον ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπό τους χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, δίχως αντάλλαγμα. Καλές προθέσεις υπάρχουν λίγες και η ειλικρίνεια έχει κηδευτεί καιρό τώρα. Όσο για καλοσύνη; Ας ρωτήσουμε όσους κατοικούν στην Παλαιστίνη, ας ρωτήσουμε τους Γάλλους δημοσιογράφους, ας ρωτήσουμε την Μαλάλα και τα 132 σφαγμένα παιδιά στο Πακιστάν. Να σκεφτούμε πιο διορατικά και να καταβάλλουμε ορισμένες ευθύνες σε όλους αυτούς τους πολεμόχαρους που σκότωναν -κυριολεκτικά- με ήθος και σε όλους αυτούς τους φιλοχρήματους εξουσιαστές που σκότωναν -μεταφορικά- με σωφροσύνη. Νοσούμε από κυνική κοινωνικότητα, κι όμως, ούτε που μας περνάει από το μυαλό να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τα πράγματα.

Μου είναι αδύνατον λοιπόν να ονειρευτώ την Ευρώπη, έχουμε πάψει σχεδόν εντελώς να ονειρευόμαστε και το μόνο που μας απομένει είναι ελπίδα. Ελπίζω λοιπόν πως το μέλλον μας μπορεί να γίνει ιδανικό αν διαψευσθούν (καταργηθούν) όλα τα παραπάνω. Θα είμαστε ευτυχισμένοι, μόνο όταν το γραπτό μου αυτό σταματήσει να μοιάζει με καθρέπτη της κοινωνίας και γενικότερα του κόσμου.

ereportaz.gr