Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός
Αλήθεια πόσο αγαπάς τηνπατρίδα;
Αλήθεια τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για την πατρίδα;
Μέχρι που μπορούν να φθάσουν οι θυσίες σου;
Την προηγούμενη εβδομάδα που είμαι κρεβατωμένος με ίωση το έριξα στη φιλοσοφία.
Όχι την ετοιματζίδικη των βιβλίων, αλλά την πραγματική φιλοσοφία, αυτήν που συζητάς σαν τρελός με τον εαυτό σου, αυτήν που κάνεις τις δυσκολότερες ερωτήσεις και προσδοκάς τις πιο περίεργες απαντήσεις.
Σε αυτόν τον φιλοσοφικό οίστρο σκέφθηκα αυτά τα τρία ερωτήματα και ειλικρινά σας λέω τα βρήκα σκούρα με αυτό το κωλόπαιδο τον Ζαχαρία.
Από την μια έβλεπα τον πατριώτη Ζαχαρία, που παρά το υπερβαρο του σώματος του είναι έτοιμος να δώσει «τα πάντα» για τηνπατρίδα… Την ίδια ώρα έρχεται αυτό το «τα πάντα» να τριβελίζει το μυαλό…
Μέσα στο «τα πάντα» περιλαμβάνεται η έστω εικονική ευτυχία της κόρης σου; Η οικογενειακή γαλήνη για την οποία 18 χρόνια τώρα παλεύεις μέρα και νύχτα; Η σχετικά άνετη οικογενειακή ζωή που σου έχουν προσφέρει οι ατελείωτες ώρες εργασίας;
Και η απάντηση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, όταν γύρω σου βλέπεις έναν κόσμο που ζει στον δικό του μικρόκοσμο, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο εκτός από την πάρτη τους, για ανθρώπους που περιμένουν σε «άνωθεν» βοήθειες, αρνούμενοι όμως οι ίδιοι να κάνουν οτιδήποτε για να παρασχεθεί αυτή η άνωθεν βοήθεια.
Όταν μάλιστα φτάνεις στο κρίσιμο ερώτημα πόσοι νομίζουν ότι πρόκειται να ακολουθούσαν ένα μετέωρο και αβέβαιο βήμα τότε σε πιάνει κατάθλιψη… Για τις ώρες που κατανάλωσες – και που άνετα θα σου εξασφάλιζαν μια πιο «άνετη ζωή» – χωρίς να έχεις βρει ουσιαστική απήχηση.
Ουσιαστικά στο τέλος της φιλοσοφίας σου έρχεται να τρελαθείς…
Ρε φίλε είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι πας να θυσιάσεις;
Την ίδια στιγμή όμως σου έρχεται στο μυαλό ο παππούς σου, αυτός που δεν έσπασε τα χέρια και τα πόδια του επίτηδες – όπως οι περισσότεροι στο χωριό – και άφησε 4 παιδιά και έτρεξε πρώτος από ένα απομακρυσμένη νησί στα βουνά της Ηπείρου, εκεί που από μια έκρηξη οβίδας έχασε τη μνήμη του και ποτέ δεν επανήλθε ουσιαστικά…
Όμως αυτός ο παππούς ήταν που σου έμαθε ότι ο μεγαλύτερος έρωτας, η πιο όμορφη γκόμενα είναι η πατρίδα και ας μην σου κάθετε ποτέ….
Και κάπου εκεί χαμογελάς γιατί θυμάσαι και τους άλλους προγόνους σου… Τον προπαππού, που είναι γραμμένος στα βιβλία ιστορίας και λέγεται τουρκοφάγος… Ένας άνθρωπος που στα χρόνια της επανάστασης μέχρι και την απελευθέρωση του νησιού τα έδωσε ΟΛΑ… Γυναίκα, παιδιά, περιουσία…
Όμως ελευθέρωσε τον τόπο του, σήκωσε τη σημαία της Ελεύθερης Ελλάδας το 1912 στα περισσότερα χωριά του νησιού… Όλα για την πατρίδα… Και αφού τα έδωσε ΟΛΑ γι΄αυτήν ύστερα αφιερώθηκε σε αυτό που του ηρεμούσε την ψυχή… Τον Θεό και έγινε μοναχός… μέχρι που χρειάσθηκε λίγα χρόνια μετά και πάλι τηνπατρίδα να υπερασπισθεί… Και πάλι το ράσο δεν τον εμπόδισε να πάρει το ντουφέκι και να πάει εκεί που πρόσταξε η πατρίδα… Ήταν εκεί στη Σμύρνη, στο Αφιόν Καραχισάρ… Η μάνα μου λέει ότι ο «παπούλης» πριν πεθάνει της είπε δεν στεναχωριέται για το αν κριθεί για όσους σκότωσε στον πόλεμο, «αν μου ζητηθεί λόγος θα πω ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ«…
Εμείς οι Έλληνες έχουμε ένδοξη ιστορία…
Οπότε φθάνουμε πάλι στα τρία πρώτα ερωτήματα… Είμαστε έτοιμοι να τα απαντήσουμε;
Σκεφτείτε, αλλά γοργά γιατί οι μέρες πλησιάζουν…
Ο εχθρός ήδη μετακινεί δυνάμεις, έχει ήδη πάρει το πράσινο φως…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.