Επιστήμονες ανέλυσαν τα τελευταία λόγια εκατοντάδων θανατοποινιτών. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς

Κάποιος θα μπορούσε, ίσως δικαιολογημένα να υποθέσει πως οι κρατούμενοι που βρίσκονται στην πτέρυγα των θανατοποινιτών διανύοντας τις τελευταίες εν ζωή ημέρες ή ώρες θα ήταν οργισμένοι, θυμωμένοι, πικραμένοι ή και βίαοι- όπως πιθανότατα ήταν και κατά ένα σημαντικό μέρος της ζωής τους.

Κι όμως οι τελευταίες τους λέξεις με τις οποίες επιλέγουν να αποχαιρετήσουν τον κόσμο δείχνουν κάθε άλλο παρά αυτό.

Σύμφωνα με δημοσίευμα στο Frontiers in Psycology, ο ερευνητής Boris Egloff και η συνάδελφός του Sarah Hirschmüller μελέτησαν την «συναισθηματική γλώσσα» που χρησιμοποιείται από κρατούμενους θανατοποινίτες, λεπτά πριν τις εκτελέσεις τους, στην πολιτεία του Τέξας των ΗΠΑ και το συμπέρασμα είναι αξιοσημείωτο.

Συγκρίνοντας αυτά τα τελευταία λόγια με αυτά όσων σκέφτονται έντονα τον θάνατο και αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν ή τελικά αυτοκτόνησαν, οι ερευνητές ανακάλυψαν πως οι κρατούμενοι θανατοποινίτες ήταν πολύ πιο πιθανό να εκφράσουν θετικά συναισθήματα τη στιγμή που πλέον βρίσκονται στην τελική ευθεία, δηλαδή πολύ κοντά στην εκτέλεσή τους.

Οι ερευνητές εστίασαν στα τελευταία λόγια 407 κρατουμένων- από το 1982 έως το 2015- που είναι διαθέσιμα στην αρμόδια υπηρεσία του Τέξας (Texas Department of Criminal Justice) προσπαθώντας να εξετάσουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι αυτοί προσπάθησαν να εκλογικεύσουν και αντιμετωπίσουν αυτό που επρόκειτο να τους συμβεί (χρησιμοποίησαν τη θεωρία Terror-Managment).

«Κάποιος θα φανταζόταν πως η σκέψη του επικείμενου θανάτου θα προκαλούσε φόρο και άγχος, αφού ο θάνατος συνδέεται με μια ευρεία γκάμα τρομαχτικών συναισθημάτων» αναφέρεται στην έκθεση. «Χωρίς καμία αμφιβολία ο ψυχολογικός τρόμος που βιώνει κάποιος έχοντας αποφασίσει να προκαλέσει τον θάνατό του δια της αυτοκτονίας, είναι μεγάλος. Ωστόσο, μάλλον υπάρχει μια περίπτωση κατά την οποία το άτομο βιώνει ακόμη μεγαλύτερο τρόμο: τη στιγμή ακριβώς πριν την εκτέλεση. Αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από μια πλήρη αδυναμία αυτοελέγχου και από μια (σ.σ. αίσθηση) μέγιστης υποταγής σε τρίτους που έχουν το δικαίωμα να βάλουν τέλος στη ζωή τους».

Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα πως συγκρίνοντας ως τρόπους θανάτου την αυτοκτονία και την εκτέλεση, «αξίζει να διερευνηθεί περαιτέρω γιατί τα άτομα που αντιμετωπίζουν την εκτέλεση χρησιμοποιούν μεγαλύτερο αριθμό λέξεων που αντανακλά θετικά συναισθήματα».

Πηγές: Independent και Frontiers

huffingtonpost.gr