Περίεργες αναφορές από παιδιά για υπόγεια βασίλεια και παράλληλους κόσμους

Δεν αποδίδονται σε αρχαίους πολιτισμούς, όλα όσα ανακαλύπτουμε σχετικά με υπόγειες κατασκευές ή ακόμα και ολόκληρους κόσμους ή κοινότητες που υπάρχουν κάτω από την επιφάνεια του πλανήτη μας.

Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, εξακολουθούμε να λαμβάνουμε περίεργες εκθέσεις που περιγράφουν μυστηριώδη υπόγεια περάσματα και άγνωστους, παράξενους κόσμους που μπορεί να υπάρχουν κάτω από τα πόδια μας.

Ένα περίεργο περιστατικό συνέβη το 1986 στην αγγλική πόλη Showbury. Ο πεντάχρονος Brian Stone έπαιζε στην αυλή του σπιτιού του υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας του.

Μόλις πέντε λεπτά αργότερα, το αγόρι ξαφνικά εξαφανίστηκε από τα μάτια της. Δεν θα μπορούσε να είχε πάει πολύ μακριά από το σπίτι του, αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να βρει κανένα ίχνος του.

Ομάδες της τοπικής αστυνομίας,  συμπεριλαμβανομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Showbury αναζήτησαν το χαμένο αγόρι, αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα.

Μετά από τρεις ημέρες  έρευνας, το αγόρι βρέθηκε ζωντανό και καλά στην υγεία του, αλλά πολύ κουρασμένο. Είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να πει ... 
Αποφάσισε να πάει στο κοντινό άλσος, πολύ κοντά στη γωνία του σπιτιού του.
 
Περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, ο Brian βρήκε μια "τρύπα στο έδαφος» και ήθελε να την εξερευνήσει. Μέσα από το άνοιγμα στο έδαφος, βρήκε ένα στενό και μακρύ διάδρομο. Αποφάσισε να προχωρήσει μέχρι που έφτασε σε ένα παράξενο πράσινο μέρος, εντελώς διαφορετικό από όλα τα μέρη που συνάντησε ποτέ στη ζωή του.
   

Δεν υπήρχε ήλιος να λάμπει εκεί και ο ουρανός φαινόταν να είναι πολύ σκούρος πράσινος.

Κοιτάζοντας το έδαφος είδε ξεκάθαρα το χρώμα του να μοιάζει με χακί.  (Ενώ κοιτάζοντας διαφορετικά δείγματα χρώματος κατά τη διάρκεια των δοκιμών, το αγόρι επεσήμανε το συγκεκριμένο χρώμα.)

Σύμφωνα με το αγόρι, από όλα τα πράγματα που είδε, ίσως το πιο περίεργο ήταν ένα παράξενο, μικρό ζώο που είχε μια ασυνήθιστη συμπεριφορά.

Ανέμιζε τους βραχίονες του, όπως ένα παιδί που προσποιείται ότι είναι ένα πουλί. Το ζώο ήταν καλυμμένο με πράσινη γούνα με πορτοκαλί κηλίδες.

Μια στιγμή αργότερα, μια γυναίκα και δύο άνδρες εμφανίστηκαν δίπλα του. Ήταν σχεδόν σκοτεινά τώρα, αλλά είδε ότι είχαν πράσινο δέρμα και σκούρα καστανά μαλλιά.

Το χρώμα των ματιών τους, ο Brian δεν ήταν σε θέση να το προσδιορίσει, ωστόσο, είπε ότι τα ρούχα τους, "'ελαμπαν".

Οι ξένοι δεν είπαν ούτε μια λέξη σε αυτόν, αλλά ένας από τους άνδρες πήρε κάτι από την τσάντα του ... Το αγόρι παρατήρησε κάποιο είδος  συσκευής, όταν ο άνθρωπος ήρθε πιο κοντά και άγγιξε το χέρι του με αυτή και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ο Brian θυμόταν.

Ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος ακριβώς μπροστά από το σπίτι του, και περιβαλλόταν από πολλούς ανθρώπους που τον κοίταζαν.

Φυσικά, η όλη ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως μια καθαρή φαντασίωση ή ενδεχομένως, ένα όνειρο ενός αγοριού. Ωστόσο, η έρευνα σε αυτή την περίπτωση δεν προσδιόρισε ποτέ που το αγόρι πέρασε στην πραγματικότητα τις τρεις ημέρες που είχε εξαφανιστεί.

Το παιδί εξετάστηκε από γιατρό ο οποίος δεν βρήκε σημάδια από οποιαδήποτε φάρμακα στο σώμα του.

Η μυστηριώδης είσοδος που οδηγούσε στις σήραγγες και τους πράσινους  κόσμους κάτω από την επιφάνεια, δεν έχει βρεθεί ποτέ παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες αναζήτησης.

Ενδιαφέρον είναι ότι οι κάτοικοι του "πράσινου κόσμου» που συναντήθηκαν με τον Brian, αποφάσισαν να τον στείλουν πίσω στο δικό του είδος, που ζει στην επιφάνεια. Μήπως οι παράξενοι κάτοικοι κατέχουν τεχνολογία Star Trek, που θα μπορούσε να μεταφέρει ένα άτομο από το ένα μέρος στο άλλο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

Μήπως το αγόρι κατά  τύχη μπήκε σε  «μια γη χωρίς ήλιο", έναν πράσινο υπόγειο κόσμο; Η μήπως σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Όμως υπάρχουν και άλλες αναφορές, παλαιότερες,  για άτομα με πράσινο δέρμα.
 

Στο Chronicum Anglicanum, του Ralph του Coggeshall και το Historia Rerum Anglicarum του Γουλιέλμου του Νιούμπεργκ (William of Newburgh), υπάρχει μια αξιοσημείωτη ιστορία που περιγράφει ένα περιστατικό που συνέβη στο χωριό του Woolpit στο Suffolk, τον δωδέκατο αιώνα.
        
Ο Coggeshall, είπε «ότι είχε ακούσει συχνά την ιστορία από τη πόλη De Calne, ενώ ο ιστορικός από το Νιούμπεργκ είπε ότι πίστευε την ιστορία, λόγω της  «βαρύτητας των λόγων και μαρτυριών τόσων σημαντικών μαρτύρων. »

Το Woolpit ονομάστηκε από το παλαιό αγγλικό Wulf-pytt, που ήταν βαθιά ορύγματα που είχαν ανασκαφεί και κατασκευαστεί για παγίδες για λύκους.  Λέγεται ότι, κάποτε, δύο μυστηριώδη παιδιά προήλθαν από μία από αυτές τις τάφρους.
    

Εμφανίστηκαν ξαφνικά από το πουθενά. Μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα, φορούσαν παράξενα ρούχα, δεν έτρωγαν, και είχαν πράσινο δέρμα. Φαίνονταν μην ανήκαν σε αυτόν τον κόσμο.

Ποιοι ήταν αυτοί και από που προήλθαν;
                 

Μήπως τα μυστηριώδη αυτά παιδιά μπήκαν στον κόσμο μας μέσα από ένα παράθυρο του  χρόνου, από μια άλλη διάσταση, από ένα παράλληλο σύμπαν ή εμφανίστηκαν από έναν υπόγειο κόσμο; Με την πάροδο των ετών, πολλοί αναρρωτιούνται, προσπαθώντας να βρουν μια εξήγηση για ένα πολύ παράξενο φαινόμενο που παραμένει μέχρι στιγμής ανεξήγητο.
         
Αλλά ας δούμε πώς η ιστορία αρχίζει. Πριν από πολύ καιρό, δύο παιδιά ανακαλύφθηκαν στο χωριό του Woolpit, στο Suffolk, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το περιστατικό έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Στεφάνου της Αγγλίας (1135-1154). Κατά την περίοδο της συγκομιδής, ενώ οι θεριστές εργάζονταν στα χωράφια, δύο μικρά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι ξαφνικά εμφανίστηκαν από τα βαθιά χαντάκια.

Οι άνθρωποι κοιτάχτηκαν έκπληκτοι μεταξύ τους επειδή δεν είχαν δει ποτέ κάτι τέτοιο πριν. Τα παιδιά ήταν ντυμένα με ρούχα από άγνωστα υλικά και είχαν πράσινο δέρμα. Ήταν αδύνατο να τους μιλήσουν, καθώς μιλούσαν σε μια άγνωστη γλώσσα. Το αγόρι και το κορίτσι πήρε στο σπίτι του, ένας τοπικός γαιοκτήμονας, ο Sir Richard de Calne.

Προφανώς, ήταν πολύ λυπημένα και έκλαιγαν για μέρες. Τα παιδιά επίσης αρνήθηκαν να φάνε και να πιούν ότι τους προσφέρθηκε, μέχρι που κάποιος έφερε μερικά φρέσκα φασόλια με τα στελέχη  τους  να εξακολουθούν να συνδέονται. Θα επιβιώσουν τρώγοντας μόνο φασόλια για μήνες. Αργότερα άρχισαν να τρώνε ψωμί.

Με την πάροδο του χρόνου, το μικρό αγόρι έγινε όλο και περισσότερο καταθλιπτικό, αρρώστησε και πέθανε. Το κορίτσι φαινόταν να προσαρμόζεται καλύτερα στο νέο περιβάλλον της.

Έμαθε την αγγλική γλώσσα, και σταδιακά το δέρμα της  άρχισε να χάνει το πράσινο χρώμα. Έγινε μια υγιής νέα γυναίκα και αργότερα παντρεύτηκε έναν κάτοικο της περιοχής.
 
Της ζητήθηκε να μιλήσει για το παρελθόν της και από που ήρθε, αλλά ό, τι είχε να πει σχετικά με την καταγωγή της βάθυνε μόνο το μυστήριο. Εξήγησε ότι η ίδια και ο αδελφός της,  είχαν έρθει από «μια γη χωρίς ήλιο", με αέναο λυκόφως. Όλοι οι κάτοικοι ήταν πράσινοι εκεί.

Δεν ήταν απολύτως βέβαιη που η πατρίδα της βρισκόταν. Ακόμα, είπε ότι μια άλλη «φωτεινή» γη μπορούσε να ιδωθεί κατά μήκος ενός "μεγάλου ποταμιού» που τη χώριζε από τον κόσμο τους.

Ήταν επίσης σαφές το πώς τα παιδιά κατέληξαν στο χαντάκι.

Η νεαρή κοπέλα είπε ότι αυτή και ο αδελφός της έψαχναν τα κοπάδια του πατέρα τους και ότι τα ακολούθησαν σε ένα σπήλαιο, όπου άκουγαν ήχο των κουδουνιών.Περιπλανήθηκαν στο σκοτάδι για μεγάλο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια έφτασαν στην είσοδο του σπηλαίου και ξαφνικά τυφλώθηκαν από το έντονο φως.
 
Το φως του ήλιου και η ασυνήθιστη θερμοκρασία του αέρα, τους κούρασε και ξεκουράστηκαν για λίγο. Στη συνέχεια, άκουσαν φωνές, είδαν περίεργα άτομα και προσπάθησαν να διαφύγουν. Ωστόσο, δεν ήταν σε θέση να εντοπίσουν την είσοδο του σπηλαίου και έτσι τους βρήκαν.

Πολλές εξηγήσεις έχουν προταθεί για το αίνιγμα των πράσινων παιδιών.

Κάποιοι πρότειναν ότι τα παιδιά ήταν φλαμανδοί μετανάστες που υπέστησαν διώξεις. Οι γονείς τους είχαν σκοτωθεί και το αγόρι και το κορίτσι κρύφτηκαν στο δάσος.

Αυτή η θεωρία θα μπορούσε να εξηγήσει τα ασυνήθιστα ρούχα, αλλά όχι το γεγονός ότι τα παιδιά μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα. Οι ντόπιοι θα είχαν αναγνωρίσει τα φλαμανδικά.

Άλλοι εικάζουν ότι είτε ο υποσιτισμός ή η δηλητηρίαση με αρσενικό προκάλεσε το πράσινο δέρμα. Υπήρχαν ιστορίες από έναν θείο τους που προσπάθησε να σκοτώσει τα παιδιά με δηλητήριο, αλλά αυτές οι φήμες δεν επιβεβαιώθηκαν.
 
Ωστόσο, άλλα άτομα, όπως για παράδειγμα ο Σκωτσέζος αστρονόμος Duncan Lunan πρότεινε ότι τα παιδιά ήταν εξωγήνοι που μεταφέρθηκαν στη Γη από έναν άλλο πλανήτη.

Σύμφωνα με άλλες θεωρίες, τα παιδιά ήρθαν από ένα υπόγειο βασίλειο ή, ενδεχομένως, μια άλλη διάσταση.
Eva Cat
thecuriosityofcat