Ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς είναι μία περαιτέρω απόδειξη για το ιστορικό γεγονός ότι οι πρόγονοι του Ισραήλ έπρεπε να κατακτήσουν τη γη όπου κατοικούν οι σημερινοί Ισραηλινοί και την οποία τόσο άγρια υπερασπίζονται.
Τι ελπίδα έχει απομείνει για την εξεύρεση μιας διαρκούς διευθέτησης με τους Άραβες; Στη «Γη της Επαγγελίας μου», ο δημοσιογράφος της Haaretz Αρί Σαβίτ επανειλημμένα και εκφραστικά θέτει τις πιο εύστοχες ερωτήσεις για την χώρα του: Πώς να ζουν ως ελεύθερος και ηθικός λαός πάνω στα ερείπια ενός διωγμένου λαού; Πώς να κατευνάσουν τις πληγές που επιβλήθηκαν στους εκδιωγμένους Άραβες; Και πώς να αγαπούν το έθνος-φρούριο που τόσο ακριβά αγόρασαν;
«Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα της Δύσης που καταλαμβάνει έναν άλλο λαό», γράφει ο Σάβιτ. «Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα της Δύσης που απειλείται υπαρξιακά. Τόσο η κατοχή όσο και ο εκφοβισμός κάνουν το κράτος του Ισραήλ μοναδικό. Ο εκφοβισμός και η κατάληψη είναι οι δύο πυλώνες του κράτους μας». Ο Σάβιτ αγαπάει την πατρίδα του, αλλά δεν ντρέπεται να περιγράψει το αίμα που κυλούσε όταν ο λαός του την πήρε υπό την κατοχή του. Δεν είναι ο μόνος που βρίσκεται σε αυτή την αμήχανη θέση. Ο απολογισμός του ιστορικού Μπένι Μόρις στο «1948» είναι εξίσου σκληρός όσον αφορά τις βιαιότητες που συνόδευσαν την απέλαση των 700.000 Παλαιστινίων σε μόνιμη εξορία, καθώς το νέο κράτος αγωνιζόταν να γεννηθεί. Αν και του αρνήθηκαν μια θέση στο πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια εξαιτίας της αποστασίας του από τις επίσημες σιωνιστικές θέσεις για τον «απελευθερωτικό αγώνα», ο Μόρις δεν άλλαξε ούτε μια λέξη στο βιβλίο του, αλλά άλλαξε γνώμη σχετικά με τη φύση του ισραηλινού κράτους, θεωρώντας όχι τους ηγέτες του, αλλά τους Παλαιστίνιους ηγέτες αδιάλλακτους εχθρούς, με τους οποίους δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ειρήνη.
Αυτή η αλλαγή ήταν συμπτωματική. Αν και διακεκριμένοι Ισραηλινοί, όπως ο Ντέιβιντ Γκρόσμαν ύψωσαν την φωνή τους ενάντια στην επίθεση στη Γάζα και παρότι υπήρξαν μικρές πορείες διαμαρτυρίας στο Ισραήλ, η αντίθεση στον πόλεμο μεταξύ των Ισραηλινών παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, με τους περισσότερους να τον υποστηρίζουν ή να είναι ουδέτεροι. Η Ταμάρ Χέρμαν, πολιτικός επιστήμονας, πρώην ακτιβίστρια της Peace Now και συγγραφέας της πιο ολοκληρωμένης μελέτης για το κίνημα, λέει πως η φιλειρηνική αριστερά έχει «χάσει την επαφή με την επικρατούσα τάση». Ακόμα και ο Γκρόσμαν, του οποίου ο γιος σκοτώθηκε στο πόλεμο του Λιβάνου το 2006, γράφει ότι η λογική στο παρόν αδιέξοδο αναγκάζει το Ισραήλ να υπερασπίζεται τον εαυτό του, αν και είναι εξαιρετικά επικριτικός με την άρνηση του Πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου να προσεγγίσει τη Χαμάς και να μιλήσει με καλή πίστη στον ηγέτη του μετριοπαθούς παλαιστινιακού στρατοπέδου Μαχμούντ Αμπάς.
Παρότι δύο δυνάμεις αντιπαρατίθενται, η κάθε μια ασφαλίζει την ακεραιότητά της. «Δεν υπάρχει πιο δίκαιος πόλεμος από αυτόν», υποστηρίζει ο Νετανιάχου, ενώ ο πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, Χάλεντ Μεσάαλ, δηλώνει ότι, «δεν θέλω να ζήσω με ένα κράτος καταληψιών».
Ο Μεσάαλ γνωρίζει πολύ καλά ότι η μάχη που αρνείται να ματαιώσει είναι βίαια ασύμμετρη. Το κύριο όπλο της Χαμάς – οι ρουκέτες- τώρα διεισδύει βαθύτερα στο Ισραήλ από ποτέ, αλλά δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να προκαλέσει μεγάλη ζημιά, ενώ οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν το στρατιωτικό πλεονέκτημα παντού έναντι των μαχητών της Χαμάς. Αν ο πόλεμος συνεχιστεί, η ήττα, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, είναι βέβαιη για τη Χαμάς.
Ο Μεσάαλ γνωρίζει πολύ καλά ότι η μάχη που αρνείται να ματαιώσει είναι βίαια ασύμμετρη. Το κύριο όπλο της Χαμάς – οι ρουκέτες- τώρα διεισδύει βαθύτερα στο Ισραήλ από ποτέ, αλλά δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να προκαλέσει μεγάλη ζημιά, ενώ οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν το στρατιωτικό πλεονέκτημα παντού έναντι των μαχητών της Χαμάς. Αν ο πόλεμος συνεχιστεί, η ήττα, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, είναι βέβαιη για τη Χαμάς.
Το πιο ισχυρό όπλο της Χαμάς είναι οι τηλεοπτικές οθόνες στον κόσμο. Οι εικόνες από γειτονιές που βομβαρδίστηκαν στη Γάζα και ο θάνατος τόσων παιδιών στην Παλαιστίνη – με τελευταίο αυτό που συνέβη σε ένα σχολείο του ΟΗΕ την Τετάρτη - είναι μια φρίκη για την οποία οι θεατές στις ήσυχες, φιλελεύθερες χώρες, φυσικά κατηγορούν το Ισραήλ. Η διογκούμενη αποστροφή για το μακελειό στηρίζεται πλέον και από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν, ο οποίος χαρακτήρισε την καταστροφή «εξωφρενική ... απαιτώντας απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνη». Εν τω μεταξύ, ο πιο ισχυρός σύμμαχος του Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, εκφράζουν την «έντονη ανησυχία» ότι οι εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι δεν είναι ασφαλείς στα χαρακτηρισμένα καταφύγια του ΟΗΕ. Κανένας Δυτικός ηγέτης δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να ζητήσει ανακωχή, και μια ανακωχή με τους όρους της - ιδίως, την άρση του Αιγυπτιακού-ισραηλινού αποκλεισμού των συνόρων της - είναι αυτό που θέλει η Χαμάς.
Ωστόσο, οι σκηνές της σφαγής που βλέπουμε στην τηλεόραση δεν μπορούν να ανιχνεύσουν την αλήθεια και την έκταση της σκόπιμης τοποθέτησης όπλων της Χαμάς κοντά σε νοσοκομεία, σχολεία και καταφύγια, ή την ενδεχόμενη άρνηση της Χαμάς να επιτρέψει στους κατοίκους της Γάζας να εγκαταλείψουν τις περιοχές που το Ισραήλ προειδοποιεί ότι είναι στόχοι. Οι κατηγορίες αυτές, που συχνά γίνονται από τους Ισραηλινούς όσο και από ορισμένους παρατηρητές, θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι είναι αληθείς ή ψευδείς, εάν επιτρεπόταν μία έρευνα, αλλά η τηλεόραση δεν προσκόμισε κανένα αποδεικτικό στοιχείο υπέρ ή κατά.
Η συλλογική νοοτροπία του Ισραήλ δεν προκαλεί την ανταγωνιστική τηλεόραση. Ρυθμίζεται από το φόβο ότι ο περιβάλλων κόσμος είναι όλο και πιο απρόβλεπτος και συνεπώς πιο επικίνδυνος, ότι το Ιράν, το οποίο ήταν χαλαρό με τη Χαμάς κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, καλεί τώρα όλους τους μουσουλμάνους να καταστρέψουν το Ισραήλ και ότι, όπως πάντα, οι εχθροί του χάνουν ξανά και ξανά - και μπορεί και αυτό να χάσει, αλλά μία φορά. Όμως, ο κύκλος της βίας δεν μπορεί να είναι άθραυστος. Ο αρχισυντάκτης της Guardian Τζόνζθαν Φρίντλαντ, σε μία κριτική του βιβλίου «Η Γη της Επαγγελίας μου», ανιχνεύει κάποια κίνηση προς τον «αναγκαίο στόχο» της αναγνώρισης της παλαιάς καταπίεσης και της ανάγκης να μοιράζονται έδαφος. Και ο Γκρόσμαν πιστεύει ότι η ισραηλινή κοινή γνώμη ωριμάζει κάτω από την πίεση, ώστε να είναι σε θέση να σχηματίσει ένα ισχυρό δεξιό-αριστερό, ισραηλινο-παλαιστινιακό κίνημα για τη διαπραγμάτευση και τον πρακτικό εποικισμό, παρακάμπτοντας τις αδιάλλακτες θέσεις των πολιτικών ηγετών του Ισραήλ.
Ωστόσο, το υπαρξιακό ερώτημα εξακολουθεί να πλανάται πάνω από κάθε Ισραηλινό: «Τι θα συμβεί αν η λύση των δύο κρατών είναι αδύνατη;» Είναι μια τρομερή ερώτηση, γιατί αν συμβεί, το μόνο που απομένει ρεαλιστικά είναι ο πόλεμο να επεκταθεί στο εγγύς μέλλον. Η Γάζα μπορεί να είναι μόνο μια πρόγευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.