Θα πρέπει να πιεστούμε σκληρά για να αναπαράγουμε τις αρχαίες πυραμίδες, και δεν έχουμε ιδέα για το πώς χτίστηκαν. Οι αρχαίοι πραγματικά κατείχαν πληροφορίες που εμείς δεν διαθέτουμε και είναι μόνο θέμα χρόνου πριν καταλάβουμε πώς τα κατάφεραν με τα αδύνατα κατορθώματα τους.
Γνώριζαν πολύ περισσότερο από ότι εμείς σχετικά με τη ζωή, το σύμπαν,την Αστρονομία, Ανώτερα Μαθηματικά, Μαγνητισμό, Θεραπεία, αόρατες δυνάμεις κλπ., και η κωδικοποιημένη γνώση τους είναι οι πληροφορίες που μεταφέρονται σε σύμβολα και σε σημεία που μπορούμε να τα βρούμε σε όλον τον κόσμο.
Αυτό το άρθρο θα σας μεταφέρει σε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο, σε πέντε αρχαίες πόλεις των οποίων η προέλευση και η ιστορία παραμένει μυστήριο…
Puma Punku: Η αρχαία ακρίβεια στα καλύτερά της
Το Puma Punku είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο μυστηριώδη μέρη που μπορείτε να ταξιδέψετε στην Νότια Αμερική. Βρίσκεται στη Βολιβία. Αυτό το αρχαίο μεγαλιθικό μνημείο έχει αμφισβητηθεί από αρχαιολόγους και ερευνητές για δεκαετίες, οι οποίοι έχουν προσπαθήσει αβίαστα να εξηγήσουν πώς αυτός ο απίστευτος αρχαιολογικός χώρος ανεγέρθηκε από τον άνθρωπο πριν από χιλιάδες χρόνια, «χωρίς τη χρήση της προηγμένης τεχνολογίας και εργαλείων.»
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτό δεν ισχύει και ότι η αρχαία μεγαλιθική δομή στην πραγματικότητα χτίστηκε από έναν εξαιρετικά εκλεπτυσμένο αρχαίο πολιτισμό που κατοίκησε στην περιοχή στο μακρινό παρελθόν, αμφισβητώντας τις απόψεις της ιστορίας.
Το μυστήριο που αφορά το Puma Punku είναι, πώς οι αρχαίοι ανθρωπότητα κατάφερε να μεταφέρει αυτά τα τεράστια μπλοκ πέτρας από τα λατομεία που απέχουν περίπου 100 km.
Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι πώς κατάφεραν να κόψουν με ακρίβεια αυτές τις μεγάλες πέτρες. Μηχανικοί και κατασκευαστές από όλο τον κόσμο σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε να αναπαράγουν αυτά τα επιτεύγματα που έγιναν από τους αρχαίους χιλιάδες χρόνια πριν.
Ένα άλλο μυστήριο του Puma Punku είναι η σύνδεση των τοίχων. Κάθε πέτρα είναι επεξεργασμένη και αλληλοσυνδέεται με τις γύρω πέτρες και τα μπλοκ, ώστε να ταιριάζουν μεταξύ τους σαν ένα παζλ, σχηματίζοντας αρθρώσεις χωρίς τη χρήση κονιάματος. Η ακρίβεια αυτή πιστεύεται σήμερα ότι επιτεύχθηκε χωρίς τη χρήση προηγμένων εργαλείων και εξελιγμένης τεχνολογίας. Ωστόσο, οι δομές, ο περίτεχνος σχεδιασμός και η ακρίβεια των σημείων τους μας δείχνουν έναν εξελιγμένο αρχαίο πολιτισμό.
Puma Punku: Το μεγαλύτερο πέτρινο μπλοκ που βρέθηκε στο Puma Punku είναι ένα μεγαλιθικό κομμάτι 7,81 μέτρα μήκος, πλάτος 5,17 μέτρα, με μέσο όρο 1,07 μέτρα σε πάχος, και υπολογίζεται ότι ζυγίζει περίπου 131 τόνους. Το δεύτερο μεγαλύτερο μπλοκ πέτρας που βρέθηκε στην περιοχή είναι ένα γιγάντιο κομμάτι βράχου 7,90 μέτρα σε μήκος, 2,50 μέτρα πλάτος, με μέσο όρο 1,86 μέτρα σε πάχος. Το βάρος του έχει εκτιμηθεί ότι είναι 85,21 τόνους.
Παρόμοια μεγαλιθικά μνημεία έχουν βρεθεί σε όλο τον πλανήτη όπως Ασία, Μεξικό και Αίγυπτο. Ήταν άραγε όλα χτισμένα με τη χρήση λίθινων εργαλείων και χωρίς τον τροχό; Τι θα συμβεί αν η αρχαία ανθρωπότητα χρησιμοποιούσε «άλλες» τεχνολογίες που είναι εντελώς άγνωστες στην κοινωνία μας σήμερα; Θα δέχονταν οι μελετητές ότι έκαναν λάθος; Θα ξαναγράφαμε την ιστορία μας;
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι στο μακρινό παρελθόν, προηγμένοι αρχαίοι πολιτισμοί κατοικούσαν τον πλανήτη. Αυτές οι εξελιγμένες κοινωνίες είχαν προηγμένη τεχνολογία και απίστευτες γνώσεις και τη δυνατότητα να δημιουργήσουν αρχαιολογικούς χώρους, όπως το Puma Punku, Tiahuanaco, Πυραμίδες της Γκίζας, και το Teotihuacan μεταξύ άλλων. Αυτό, όμως, είναι μια θεωρία που έχει απορριφθεί κατηγορηματικά από τους μελετητές οι οποίοι αντιτίθενται στην ιδέα ότι αυτοί οι προηγμένοι πολιτισμοί υπήρχαν στη Γη σε μια εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι κατοικούσαν στον πλανήτη μας.
Derinkuyu: Ένα αληθινό θαύμα της αρχαίας μηχανικής
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή (Derinkuyu στα Τουρκικά, που σημαίνει Βαθύ Πηγάδι) στη περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν -όπως όλα της περιοχής- σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.
Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Τελικά ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα γίνονται ακόμα μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους.
Αρχικά κτίστηκε από τους Φρύγες, μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. σύμφωνα με το τουρκικό τμήμα πολιτισμού και μετά διευρύνθηκε κατά τη βυζαντινή εποχή. Πιθανόν όμως αυτό να έγινε και από τους Χιττίτες ακόμα παλαιότερα όπως το 1.400 π.Χ. Η αρχαιότερη γνωστή πηγή είναι ο Ξενοφών ο οποίος αναφέρει στο έργο του ‘Ανάβασις’ ότι οι τρωγλοδύτες κάτοικοι της Ανατολίας έσκαβαν υπόγεια τα σπίτια τους με την άνεση να χωρούν ολόκληρη οικογένεια, με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων.
Η υπόγεια πόλη στο σημερινό Derinkuyu έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που υπάρχουν και στις άλλες υπόγειες πόλεις- συγκροτήματα της ευρύτερης περιοχής της Καπαδοκίας όπως: εργαστήρια κρασιού και ελαίου, στάβλους, κελάρια, δωμάτια αποθήκευσης, τραπεζαρίες και παρεκκλήσια. Μοναδικό στοιχείο στο συγκρότημα του Derinkuyu, το οποίο βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή.
Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή ενώ τα δωμάτια στο αριστερό του μέρος προοριζόταν για μελέτη. Μεταξύ των τρίτου και τέταρτου επιπέδου υπάρχει μια κάθετη σκάλα. Αυτό το πέρασμα οδηγεί σε μια σταυροειδή εκκλησία στο χαμηλότερο επίπεδο. Η 55μ. κυλινδρική στήλη εξαερισμού, εμφανίζεται να χρησιμοποιείται ως φρεάτιο. Η κυλινδρική στήλη παρείχε επίσης το νερό για να πλένονται οι διαμένοντες, όταν ο εξωτερικός κόσμος δεν τους ήταν προσιτός.
Την πόλη μπορούσαν να την σφραγίσουν από μέσα με μεγάλες πέτρινες πόρτες. Διέθετε επίσης αποθήκες, πηγές και φρεάτια εξαερισμού που έφταναν μέχρι 30 μ. βάθος, έτσι καθιστούσαν δυνατή τη μακροχρόνια παραμονή σ’ αυτές. Η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή (Melegubu ή Derinkuyu) είναι η μεγαλύτερη που έχει ανασκαφθεί στην Τουρκία.
Το συγκρότημα έχει συνολικά 11 επίπεδα, αν και πολλά από αυτά δεν έχουν ανασκαφεί. Καλύπτει μια έκταση 2.000 τετραγωνικών ποδών, η οποία πιθανόν να φτάνει τα 7.000 τετραγωνικά πόδια (650 τετρ. μέτρα). Κάθε επίπεδο θα μπορούσε να κλείσει ανεξάρτητα από τα άλλα. Η πόλη είναι συνδεδεμένη με άλλες υπόγειες πόλεις με σήραγγες πολλών χιλιομέτρων.
Μια από τις βαριές πέτρινες πόρτες, οι οποίες απομόνωναν το υπόγειο συγκρότημα από τον έξω κόσμο. Αυτές έχουν ένα ύψος 1-1.5 μ, 30-50 εκατ. στο πλάτος και ζυγίζουν 200-500 κιλά. Η τρύπα στο κέντρο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανοιγοκλείνει η πόρτα-μυλόπετρα, ή για να βλέπουν ποιός είναι στην άλλη πλευρά. Πολλές παγίδες είχαν σχεδιαστεί για να παραπλανήσουν, να απομονώσουν και να φυλακίσουν τους εισβολείς οι οποίοι εάν έπεφταν μέσα ήταν καταδικασμένοι σε αργό και μαρτυρικό θάνατο.
Οι επιτιθέμενοι, γνωρίζοντας τις παγίδες που περιμένουν αυτούς που εισβάλλουν, συνήθως προσπαθούσαν να κάνουν τον τοπικό πληθυσμό να αφήσει τα καταφύγιά του, με τη δηλητηρίαση των φρεατίων. Οι κατασκευαστές όμως είχαν προβλέψει και αυτόν τον κίνδυνο και είχαν ανοίξει πηγάδια τα οποία ποτέ δεν έφθαναν στο επίπεδο της επιφάνειας της γης.
Η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή χρησιμοποιείτο για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όλα τα ευρήματα των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.
Οι υπόγειες κατασκευές, χρησιμοποιούνται γενικά ως καταφύγιο και για θρησκευτικούς λόγους, οι διαμάχες γύρω από τους οποίους αυξάνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι Ελληνόφωνες χριστιανικές κοινότητες της περιοχής προστατεύονταν κλείνοντας τις πόρτες των καταφυγίων, για να αποφύγουν τις αραβικές επιδρομές του χαλιφάτου Umayad που άρχισαν τον 7ο αιώνα και των Αβασιδών αργότερα.
Οι υπόγειες πόλεις στη Καππαδοκία είναι πάρα πολλές (τουλάχιστον 200 με δύο επίπεδα και 40 με τρία και πάνω) και έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα όπως δωμάτια για την αποθήκευση τροφίμων, κουζίνες, στάβλους, εργαστήρια κρασιού ή ελαίου και αγωγούς για τον εξαερισμό. Η υπόγεια πόλη της Μαλακοπής, με τα ένδεκα επίπεδα και το μεγάλο βάθος της των 85 μέτρων, ήταν αρκετά μεγάλη για να προστατεύσει από 3 έως και 50 χιλιάδες ανθρώπων, μαζί με το ζωικό τους κεφάλαιο.
Μπάαλμπεκ: Οι πιο ογκώδεις πέτρες στον πλανήτη Γη
Θα ήταν λάθος να πιστεύαμε ότι μια πρωτόγονη κοινωνία έχει ανεγείρει μία από τις πιο μυστηριώδεις πόλεις, χιλιάδες χρόνια πριν, χρησιμοποιώντας τίποτα περισσότερο από εργαλεία της Εποχής του Χαλκού;
Αν όχι, ποιος τους βοήθησε να χαράξουν και να μεταφέρουν τις μεγαλύτερες πέτρες στον κόσμο;
Στο Λίβανο, 4.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, βρίσκεται το μυθικό Μπάαλμπεκ, ένα αρχαίο μνημείο με μια ιστορία που εκτείνεται για πάνω από 9.000 χρόνια.
Το Μπάαλμπεκ ήταν μια αρχαία φοινικική πόλη, που το όνομά της προέρχεται από τον θεό Βάαλ.
Σύμφωνα με τους φοινικικούς θρύλους, το Μπάαλμπεκ ήταν η θέση όπου ο Βάαλ έφτασε για πρώτη φορά στη Γη στην αρχαιότητα και ως εκ τούτου, το αρχικό κτίριο θα πρέπει να είχε κατασκευαστεί ως μια τεράστια πλατφόρμα προσγείωσης για τους εξωγήινους που κάποτε επισκέφθηκαν τον πλανήτη μας.
Teotihuacan: Ο τόπος όπου γεννήθηκαν οι Θεοί
Η αρχαία πόλη των Μάγια Τεοτιουακάν (Teotihuacan) είναι η σημαντικότερη και μεγαλύτερη προκολομβιανή πόλη του Μεξικού.
Βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της σύγχρονης πόλης του Μεξικού. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, ελάχιστα πράγματα ήταν γνωστά για το Τεοτιουακάν. Σήμερα, η αρχαιολογική έρευνα κατάφερε να αναπαραστήσει τη χιλιόχρονη ιστορία της αρχαίας αυτής μητρόπολης.
Η πόλη του Τεοτιουακάν χαρακτηριζόταν από μεγάλα και επιβλητικά κτίσματα, που περιλάμβαναν, εκτός από τα συγκροτήματα των κατοικιών, ναούς, μεγάλες πλατείες, γήπεδα και ανάκτορα των ηγεμόνων, ευγενών και ιερέων. Ο αστικός – τελετουργικός χώρος της πόλης θεωρείται ένα από τα εντυπωσιακότερα επιτεύγματα του προκολομβιανού Νέου Κόσμου.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα για το Τεοτιουακάν είναι η διαπίστωση από τους αρχαιολόγους της εκτεταμένης χρήσης ενός ορυκτού ενσωματωμένο σε πολλές δομές. Το ορυκτό αυτό βρίσκεται 3.000 μίλια μακριά στη Βραζιλία , και βρίσκεται σε όλα τα κτίρια, συγκροτήματα κατοικιών, ναούς και κατά μήκος των δρόμων, στο Τεοτιουακάν.
Από το 1987, η προκολομβιανή πόλη του Τεοτιουακάν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των πολιτιστικών μνημείων της UNESCO.
Η αρχαία πόλη της Caral
Ένας από τους πιο μυστηριώδεις και προηγμένους αρχαίους πολιτισμούς, είναι ένας πολιτισμός που ονομάζεται Caral, που ζούσε σε μία παραλιακή περιοχή του σύγχρονου Περού.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ανέπτυξε μία από τις πρώτες μορφές επικοινωνίας της σφηνοειδούς γραφής, ενώ οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι Caral είναι ένας από τους πιο εξελιγμένους αρχαίους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν ποτέ στη Γη.
Αυτός ο αρχαίος πολιτισμός δημιούργησε κυκλικές πυραμίδες, πλατείες, και περίπλοκες σκάλες χιλιάδες χρόνια πριν. Η σύνθετη πυραμιδική τους καλύπτει ένα εντυπωσιακό χώρο 165 στρεμμάτων και είναι μία από τις μεγαλύτερες στη Γη.
Οι πυραμίδες που χτίστηκαν από τον αρχαίο πολιτισμό της Caral είναι πιο σύγχρονες σε σχέση με τις αρχαίες πυραμίδες της Αιγύπτου.
Η κύρια πυραμίδα που βρέθηκε στην Caral καλύπτει ένα εντυπωσιακό χώρο σχεδόν το μέγεθος τεσσάρων γηπέδων ποδοσφαίρου και είναι δεκαοκτώ μέτρα σε ύψος.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε να αναφέρουμε για τους Caral είναι ότι δεν υπάρχουν όπλα, ακρωτηριασμένα σώματα ή οποιαδήποτε σημάδια πολέμου στην περιοχή, το οποίο επισημαίνει το γεγονός ότι είχαν μια διπλωματική και πολύ ανεπτυγμένη κουλτούρα.
Αποδεικνύεται επίσης ότι ο όχι και τόσο διάσημος αρχαίος περουβιανός πολιτισμός ανέπτυξε προηγμένες μεθόδους στη γεωπονία, την ιατρική, τη μηχανική και την αρχιτεκτονική πάνω από 5000 χρόνια πριν. Οι γνώσεις τους έχουν φέρει τους σημερινούς ερευνητές σε αμηχανία και αδυνατούν να απαντήσουν στα πολλά μυστήρια που είχε αυτός ο αρχαίος πολιτισμός.
Όσον αφορά την ενεργειακή εκμετάλλευση και τη μηχανική των ρευστών, οι Caral εκμεταλλεύτηκαν τον άνεμο, γνωστό ως φαινόμενο Venturi, διοχετεύοντας τον μέσω υπόγειων αγωγών στις κατασκευές τους.
Είναι ενδιαφέρον, ότι οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι οι αρχαίοι κάτοικοι της Caral χρησιμοποιούσαν την ιτιά που περιέχει το * δραστικό χημικό συστατικό της ασπιρίνης * – για την ανακούφιση του πόνου, όπως πονοκεφάλους.
Οι αρχαίοι μηχανικοί της Caral ήταν εκπληκτικοί στην εφαρμοσμένη τεχνολογία και τη σεισμική αντίσταση, στις πάνω από 5.000 ετών κατασκευές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι απόψεις των αναρτήσεων δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά με τις δικές μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.