Η εβραϊκή σπείρα διανοουμένων που εκτέλεσε τη μεγαλύτερη ληστεία τράπεζας

Ρουμανία, 1959: ένα ταξί γεμάτο με πέντε νεαρούς ανθρώπους του πνεύματος σταματά με στραβοτιμονιά μπροστά στην Εθνική Τράπεζα, δίπλα στο βανάκι της χρηματαποστολής που ξεφορτώνει το μετρητό.

Η κομπανία αποβιβάζεται από το αμάξι, ένας υψώνει μια κινηματογραφική μηχανή και φωνάζει «Πάμε!».

Με το σκηνοθετικό παράγγελμα να σκίζει τη συνήθη κανονικότητα της ημέρας, οι υπόλοιποι εξαναγκάζουν με την απειλή όπλων τους φρουρούς να αδειάσουν το περιεχόμενο της χρηματαποστολής στο αμάξι διαφυγής τους και μέσα σε λίγα λεπτά όλα παίρνουν τέλος.

Το σύντομο τέλος έρχεται βέβαια μέσα στα θερμά χειροκροτήματα των παριστάμενων, αφού μόλις έγιναν μάρτυρες μιας θεσπέσιας κινηματογραφικής σκηνής. Το λέει εξάλλου η πινακίδα «Γύρισμα σε Εξέλιξη» που στήθηκε στα γρήγορα, αν και σε μια προσεκτικότερη ματιά λείπει ο συνήθης εξοπλισμός των συνεργείων: τα φώτα, τα σκηνικά, το μπουμ, το πολυπληθές συνεργείο κ.λπ.

Κάτι δεν πήγαινε καλά με το εν λόγω γύρισμα της σκηνής δράσης. Όσο για την ίδια τη δράση, δεν ήταν παρά η μεγαλύτερη ληστεία που είχε μόλις εκτυλιχθεί στα «κόκκινα» χρονικά και δη στη Χρυσή Εποχή του Κομμουνισμού!

Η σπείρα ονομαζόταν «Συμμορία Ιοανίντ» και δεν ήταν παρά έξι νεαροί Εβραίοι διανοούμενοι που κατάφεραν να υφαρπάξουν κάπου 250.000 δολάρια (1,6 εκατ. ρουμάνικα λέι) από την Εθνική Τράπεζα της Ρουμανίας.

Ο σκοπός των ιστορικών στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν ήταν να ξεσκεπάσουν τη ζοφερή φάρσα που κρυβόταν κάτω από τον κομμουνιστικό μανδύα του δεσποτικού ζυγού ούτε να καταγγείλουν το καθεστώς. Ήθελαν απλώς να ζήσουν μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια και τα κίνητρά τους ήταν εντελώς ιδιοτελή, όπως ήθελε τουλάχιστον το ρουμανικό καθεστώς να πιστέψει ο κόσμος.

Αυτή ωστόσο είναι μόνο η επίσημη κυβερνητική γραμμή για το τι πράγματι συνέβη την αποφράδα εκείνη μέρα, καθώς η όλη ιστορία εξελίχθηκε σε μια πλεκτάνη με απίστευτες ανατροπές και κρατικές συγκαλύψεις. Πώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων του πνεύματος είχε δηλαδή το σθένος να τα βάλει με το παντοδύναμο απολυταρχικό καθεστώς, που η ιστορική ειρωνεία τους ήθελε μάλιστα να έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην ενθρόνισή του;

Οι έξι παρτιζάνοι του Β’ Παγκοσμίου που πολέμησαν τους Ναζί στο ρουμανικό αντάρτικο ήταν όλοι φλογεροί σοσιαλιστές που καλωσόρισαν με ανοιχτές αγκάλες τη σοβιετική απελευθέρωση του 1944 και δούλεψαν κατόπιν πυρετωδώς για το στρώσιμο του κομμουνιστικού δρόμου στη Ρουμανία.

Τόσο οι ιστορικές σχέσεις τους με το καθεστώς όσο και μια σειρά ακόμα από μυστήρια και απρόοπτα έφεραν σύντομα το αμφιλεγόμενο στην υπόθεση, καθώς το κομμουνιστικό καθεστώς έσπευσε να τους δικάσει στα γρήγορα και να τους εκτελέσει στο απόσπασμα, πνίγοντας έτσι κάθε φωνή που θα μπορούσε να πει τα καθέκαστα διαφορετικά.

Στην υπόθεση αναμείχθηκε εξάλλου από την πρώτη στιγμή η κομμουνιστική μυστική αστυνομία, η διαβόητη Κρατική Υπηρεσία Ασφαλείας «Σεκιουριτάτε», η οποία μέσα σε δυο μήνες είχε βρει τους φερόμενους ως δράστες, τους τσάκωσε σε αιφνιδιαστικές νυχτερινές επιχειρήσεις, τους δίκασε κεκλεισμένων των θυρών και τους καταδίκασε όλους (πλην μίας) σε θάνατο. Όσο για την εκτέλεσή τους το 1960, παρέμεινε εξίσου μυστική, άγνωστη ακόμα και στα μέλη των οικογενειών τους.

Η μόνη γυναίκα της σπείρας, που γλίτωσε τον θάνατο μόνο και μόνο επειδή ήταν μητέρα, αποφυλακίστηκε από τα ισόβια δεσμά της το 1964 παίρνοντας αμνηστία, αν και το στόμα της ήταν τώρα δεμένο. Πριν από την εκτέλεση μάλιστα των καταδικασθέντων, όλοι υποχρεώθηκαν να αναπαραστήσουν τη ληστεία σε ένα προπαγανδιστικό φιλμ (με τίτλο «Αναπαράσταση»), το οποίο φτιάχτηκε αποκλειστικά για τα μάτια του Κομμουνιστικού Κόμματος, αν και θα κυκλοφορούσε τελικά στους κινηματογράφους για να προάγει την αντισημιτική ρητορεία του καθεστώτος.

Και μιας και είναι η μόνη επίσημη καταγραφή που υπάρχει ως τις μέρες μας, δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς πού σταματά η πραγματικότητα και πού αρχίζει ο συνωμοσιολογικός μύθος…

Η προϊστορία

apocalypsejohn.com