ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΜΕ… ΤΕΤΟΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!

Από το ελληνικό Σύνταγμα:
Άρθρο 2: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».

Άρθρο 17: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους». Προσέξτε. Η ιδιοκτησία. Όχι η «λαϊκή» ιδιοκτησία, ούτε η «πρώτη» κατοικία.
Άρθρο 21: «Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς, αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους». Ομοίως, μιλάμε για «επαρκή στέγαση» και όχι για «πρώτη κατοικία» – αλήθεια αυτό το τελευταίο πού πήγαν και το βρήκαν;
Άρθρο 25: «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους».
Από τον Αστικό Κώδικα:
Άρθρο 281: «Η άσκηση δικαιώματος απαγορεύεται να υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο οικονομικός σκοπός του δικαιώματος».
Άρθρο 388: Προβλέπει λύση μιας σύμβασης ή μεταβολή της, εφόσον έχουν μεταβληθεί απρόβλεπτα οι συνθήκες από όταν συνήφθη. Και βέβαια οι συνθήκες μεταβλήθηκαν απρόβλεπτα από όταν επιβλήθηκαν τα μνημόνια. Απρόβλεπτο όμως ήταν για τον απλό κοσμάκη, όχι για του τραπεζίτες οι οποίοι, παρότι γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν πού πάει το πράγμα, κυριολεκτικά μας παρακαλούσαν για να μας δώσουν δάνειο. Και αυτό μας οδηγεί κατευθείαν στο παρακάτω, το άρθρο 300, όπου περιγράφεται το «συντρέχον πταίσμα του δανειστή».
Άρθρο 300: «Αν εκείνος που ζημιώθηκε συνετέλεσε από δικό του πταίσμα στη ζημία ή την έκτασή της, το Δικαστήριο μπορεί να μην επιδικάσει αποζημίωση ή να μειώσει το ποσόν της. Το ίδιο ισχύει όταν και εκείνος που ζημιώθηκε παρέλειψε να αποτρέψει ή να περιορίσει τη ζημία ή δεν επέστησε την προσοχή του οφειλέτη στον κίνδυνο ασυνήθιστα μεγάλης ζημίας τον οποίο ο οφειλέτης ούτε γνώριζε ούτε όφειλε να γνωρίζει. Η διάταξη αυτή εφαρμόζεται και για πταίσμα των προσώπων για τα οποία ευθύνεται εκείνος που ζημιώθηκε».
Άρθρο 178: «Δικαιοπραξία που αντιβαίνει τα χρηστά ήθη είναι άκυρη».
Άρθρο 179: «Άκυρη ως αντίθετη προς τα χρηστά ήθη είναι ιδίως η δικαιοπραξία με την οποία δεσμεύεται υπερβολικά η ελευθερία του προσώπου, ή η δικαιοπραξία με την οποία εκμεταλλεύεται κάποιος την ανάγκη, κουφότητα, ή την απειρία του άλλου και πετυχαίνει, να συνομολογήσει, ή να πάρει για τον εαυτό του ή τρίτο για κάποια παροχή, περιουσιακά ωφελήματα, που κατά τις περιστάσεις βρίσκονται σε φανερή δυσαναλογία προς την παροχή».

Σύμφωνα με την Ένωση Τραπεζών, ο τρόπος για να βγούμε από αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, είναι να βοηθήσουμε τις τράπεζες να εξυγιάνουν τους ισολογισμούς τους, ώστε να μπορούν «να χρηματοδοτούν απρόσκοπτα την ελληνική οικονομία και τις επιχειρήσεις, στηρίζοντας την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Και πώς θα χρηματοδοτήσουν «απρόσκοπτα» την ελληνική οικονομία; Μα, φυσικά, δίνοντας νέα δάνεια! Δηλαδή, τι μας λένε με άλλα λόγια; «Εσείς, οι υπερχρεωμένοι, φροντίστε να εκπληρώνετε μέχρι κεραίας τις δανειακές σας υποχρεώσεις ή, αν δεν μπορείτε, αφήστε μας να σας πάρουμε και το τελευταίο περιουσιακό σας στοιχείο, ώστε να μπορούμε να σας ξαναδανείσουμε, για να φέρουμε την ανάπτυξη και να σας σώσουμε!» Το ποιος δουλεύει ποιον εδώ πέρα, ας το αφήσουμε για τον ιστορικό του μέλλοντος… Αλλά το αποκορύφωμα του θράσους είναι στην τελευταία φράση: «Η εκ των πραγμάτων στέρηση της δυνατότητας για λήψη μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης υποσκάπτει τις θεμελιώδεις αρχές της τραπεζικής πίστης και της οικονομίας και βέβαια αντίκειται στο Σύνταγμα». Είναι πολύ ωραίο να θυμούνται πού και πού ότι αυτή η χώρα διαθέτει και κάτι που λέγεται «Σύνταγμα» και να το υπερασπίζονται όταν παραβιάζεται! Θα θέλαμε μόνο, έτσι από περιέργεια, να μας πούνε ποιο άρθρο ακριβώς παραβιάζεται. Γιατί από την άλλη μεριά, εμείς μπορούμε να παραθέσουμε σειρά διατάξεων τόσο του Συντάγματος, όσο και του Αστικού Κώδικα, τα οποία όχι απλώς παραβιάζονται άλλα έχουν γίνει πραγματικό κουρελόχαρτο με τις πρακτικές τους και με τη συνέργεια των μνημονιακών κυβερνήσεων. Έχουμε και λέμε:

Χρειάζεται μεγάλο θράσος για να επικαλείται η Ένωση Τραπεζών το Σύνταγμα.

Χρειάζεται πραγματικά απύθμενο θράσος για να παρουσιάζουν την κερδοσκοπία τους ως φροντίδα για το κοινό καλό. Τη λεηλασία του λαού, ως πρόταση ανάπτυξης και σωτηρίας. Τη μαφιόζικη, εγκληματική τους δράση, ως προάσπιση του δικαίου και της νομιμότητας. Και το θράσος αυτό το αντλούν από την διαπλοκή τους με το δοσιλογικό πολιτικό μας σύστημα. Όπως συνέβαινε πάντα, με κάθε μαφία…

Από άρθρο της Αθανασίας Πέτσα μέλος της Τ.Ο. Δυτικής Θεσσαλονίκης και του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

nikosxeiladakis.gr