Γεωλογικά στοιχεία δείχνουν ότι η Μεγάλη Σφίγγα είναι 800.000 ετών

του Ιβάν ByIvan

Ένα από τα πιο μυστηριώδη και αινιγματικά μνημεία στην επιφάνεια του πλανήτη 
είναι χωρίς αμφιβολία η Μεγάλη Σφίγγα στο οροπέδιο της Γκίζας στην Αίγυπτο. 

Πρόκειται για μια αρχαία κατασκευή που έχει αποκαλύψει ερευνητές από την ανακάλυψή της
και μέχρι σήμερα κανείς δεν μπόρεσε να χρονολογήσει με ακρίβεια τη Σφίγγα, 
καθώς δεν υπάρχουν γραπτά αρχεία ή αναφορές στο παρελθόν για αυτό. Τώρα, 
δύο Ουκρανοί ερευνητές πρότειναν μια νέα προκλητική θεωρία όπου οι δύο επιστήμονες 
προτείνουν ότι η Μεγάλη Σφίγγα της Αιγύπτου είναι περίπου 800.000 ετών.
Μια επαναστατική θεωρία που υποστηρίζεται από την επιστήμη.


Η μελέτη παρουσιάστηκε στο Διεθνές Συνέδριο Γεωαρχαιολογίας και Αρχαιομερινολογίας 
που πραγματοποιήθηκε στη Σόφια με τίτλο: ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΓΩΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΑΦΥΠΤΟΥ.

Οι συγγραφείς αυτής της εργασίας είναι οι επιστήμονες Manichev Vjacheslav Ι. 
(Ινστιτούτο Περιβαλλοντικής Γεωχημείας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανίας) 
και Αλέξανδρος G. Parkhomenko (Ινστιτούτο Γεωγραφίας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανίας).

Το σημείο εκκίνησης των δύο αυτών εμπειρογνωμόνων είναι η μετατόπιση των παραδειγμάτων που ξεκίνησε
η Δύση και ο Schoch, μια «συζήτηση» που αποσκοπεί στην υπέρβαση της ορθόδοξης οπτικής της Αιγυπτιολογίας 
αναφορικά με την πιθανή απομακρυσμένη προέλευση του αιγυπτιακού πολιτισμού και, αφετέρου, που βρίσκεται στα μνημεία του οροπεδίου της Γκίζας.

Σύμφωνα με τον Μανιτσέφ και τον Παρκομεντάκο:

"Το πρόβλημα της χρονολόγησης της κατασκευής της Μεγάλης Αιγυπτιακής Σφίγγας εξακολουθεί να ισχύει, 
παρά την μακροχρόνια ιστορία της έρευνάς της. Η γεωλογική προσέγγιση σε σχέση με άλλες επιστημονικά-φυσικές 
μεθόδους επιτρέπει να απαντηθεί η ερώτηση σχετικά με τη σχετική ηλικία της Σφίγγας. Η διεξαχθείσα οπτική διερεύνηση 
της Σφίγγας επέτρεψε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα σχετικά με τον σημαντικό ρόλο του νερού από μεγάλα υδάτινα σώματα 
που εν μέρει πλημμύρισαν το μνημείο με σχηματισμό κοίλων κυματισμών στους κάθετους τοίχους του.

"Η μορφολογία αυτών των σχηματισμών έχει μια αναλογία με παρόμοιες κοίλες που σχηματίζονται 
από τη θάλασσα στις παράκτιες ζώνες. Η γενετική ομοιότητα των συγκρινόμενων μορφών διάβρωσης 
και της γεωλογικής δομής και της πετρογραφικής σύνθεσης των ιζηματογενών πετρωμάτων συγκαλύπτει 
το γεγονός ότι ο αποφασιστικός παράγοντας καταστροφής του ιστορικού μνημείου είναι η κυματική ενέργεια 
και όχι η τριβή της άμμου στην διαδικασία του Αιόλου. Μεγάλη γεωλογική βιβλιογραφία επιβεβαιώνει το γεγονός 
της ύπαρξης μακροχρόνιων ζωντανών λιμνών γλυκού νερού σε διάφορες περιόδους του τεταρτημορίου 
από το Κάτω Πλειστόκαινο μέχρι το Ολοκένιο. Οι λίμνες αυτές διανέμονται στα εδάφη που γειτνιάζουν με τον Νείλο. 
Το απόλυτο σημάδι της άνω μεγάλης κοιλότητας διάβρωσης της Σφίγγας αντιστοιχεί στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού 
που έλαβε χώρα στο πρώιμο Πλειστόκαινο. Η Μεγάλη Αιγυπτιακή Σφίγγα βρισκόταν ήδη στο οροπέδιο της Γκίζας από εκείνη τη γεωλογική (ιστορική) εποχή. "

Ένα ισχυρό επιχείρημα έγινε από τους Ουκρανούς επιστήμονες σχετικά με τη Σφίγγα, επιχειρήματα 
βασισμένα σε γεωλογικές μελέτες που υποστηρίζουν την άποψη του Schoch σχετικά με τη Σφίγγα και την ηλικία της.
Ο Manichev και ο Parkhomenko επικεντρώνονται στην επιδείνωση του σώματος της Σφίγγας, 
αφήνοντας κατά μέρος τα διαβρωτικά χαρακτηριστικά, στα οποία βρίσκεται η Σφίγγα, 
τα οποία είχαν μελετηθεί προηγουμένως από τον Schoch. Οι Ουκρανοί μελετητές επικεντρώθηκαν στο ορεινό τοπίο της Σφίγγας, 
το οποίο εμφανίζει το μυστήριο πρότυπο.

Οι κύριοι επιστήμονες παρέχουν εξηγήσεις για αυτό το έντονο χαρακτηριστικό και δηλώνουν 
ότι βασίζεται στην λειαντική επίδραση του ανέμου και της άμμου, οι κυματισμοί σχηματίστηκαν
επειδή τα σκληρότερα στρώματα βράχου είναι καλύτερα να αντέχουν τις διαβρώσεις ενώ τα πιο μαλακά στρώματα 
θα είχαν επηρεαστεί περισσότερο, σχηματίζοντας κενά.

Ωστόσο, όπως ανέφερε ο Manichev και ο Parkhomenko, αυτό το επιχείρημα δεν εξηγεί γιατί το μέτωπο του κεφαλιού της Σφίγγας στερείται τέτοιων χαρακτηριστικών. 
Όσον αφορά το επιχείρημα του Schoch σχετικά με την περίοδο των ισχυρών βροχοπτώσεων που σημειώθηκε γύρω στο 13.000 π.Χ.,
οι Ουκρανοί επιστήμονες αναγνώρισαν την υπόθεση Schoch εν μέρει υποδεικνύοντας ότι τα διαβρωτικά χαρακτηριστικά της Σφίγγας 
προχωρούν περισσότερο από το 13.000 π.Χ. Οι Μανιτσέφ και Παρκχόμενκο υποστηρίζουν ότι οι ορεινές και παράκτιες περιοχές του Καυκάσου και της Κριμαίας, 
που γνωρίζουν καλά, έχουν έναν τύπο αιολικής διάβρωσης που διαφέρει μορφολογικά από τα διαβρωτικά χαρακτηριστικά που σημειώνονται στη Σφίγγα. Ουσιαστικά, 
υποστηρίζουν ότι η διάβρωση αυτή έχει πολύ μαλακό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τη γεωλογική σύνθεση των βράχων.



Ο δυτικός τοίχος του περιβλήματος της Σφίγγας, που δείχνει διάβρωση σταθερά κατά μήκος του.
Ευγενική παραχώρηση και πνευματική ιδιοκτησία του Colin Reader.
«Στις αποστολές γεωλογικού πεδίου σε διαφορετικά βουνά και παραθαλάσσιες ζώνες της Κριμαίας και του Καυκάσου 
μπορούσαμε συχνά να παρατηρήσουμε τις μορφές των καιρικών συνθηκών που η μορφολογία διαφέρει σημαντικά από τις καιρικές 
συνθήκες που συμβαίνουν στην GES. Οι περισσότερες φυσικές μορφές αντοχής έχουν ομαλοποιημένο χαρακτήρα, ανεξάρτητα από τη λιθολογική σύνθεση των βράχων. "

Συνεχίζουν περαιτέρω και εξηγούν:

"Η προσωπική εμπειρία μας στην επιστημονική έρευνα της γεωλογίας των ακτών της θάλασσας μας δίνει λόγους να κάνουμε μια αναλογία με την GES 
και να προτείνουμε έναν άλλο μηχανισμό καταστροφής της. Οι ειδικοί-γεωλόγοι, που εργάζονται στον τομέα της γεωμορφολογίας των ακτών της θάλασσας, 
γνωρίζουν τέτοιες μορφές ανακούφισης όπως οι κοιλότητες που κόβουν τα κύματα (Morskaya Geomorfologiya, 1980). Μπορούν να είναι μονόχωροι και πολυώροφοι.
Είναι διατεταγμένες οριζόντια στην επιφάνεια του θαλάσσιου νερού, εάν η ακτή σχηματίζει έναν κατακόρυφο τοίχο (βράχο). 
Ιδιαίτερα βαθιές κοιλότητες που σχηματίζονται από κύματα σχηματίζονται σε βράχια που σχηματίζονται από τα στρώματα ανθρακούχων πετρωμάτων. 
Αυτές οι μορφές της ανακούφισης των ακτών είναι γνωστές και μελετήθηκαν λεπτομερώς στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας του Καυκάσου 
και της Κριμαίας (Popov, 1953, Zenkovich, 1960). Γενικό μοντέλο σχηματισμού των κοιλοτήτων που κόπηκαν με κύματα στους βράχους του φαλίσκου του Καυκάσου δίνεται
από τον Popov (1953, 162 · σχήμα 3). Στη δυναμική της διαδικασίας σχηματισμού κοίλων κυματισμών μπορεί κανείς να παρατηρήσει 
ένα τέτοιο χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι η ενέργεια κυμάτων κατευθύνεται προς το στρώμα του βράχου στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού. 
Εκτός αυτού, τόσο ο φυσιολογικός ορός όσο και το γλυκό νερό μπορούν να διαλύσουν τους βράχους. "

Ο Manichev και ο Parkhomenko προτείνουν έναν νέο φυσικό μηχανισμό που μπορεί να εξηγήσει τις κυματισμούς και τα μυστηριώδη χαρακτηριστικά της Σφίγγας. 
Αυτός ο μηχανισμός είναι ο αντίκτυπος των κυμάτων στα βράχια της ακτής. Βασικά, αυτό θα μπορούσε να παράγει, σε μια περίοδο χιλιάδων ετών, 
το σχηματισμό ενός ή περισσοτέρων στρωμάτων κυματισμών, γεγονός που είναι σαφώς ορατό, για παράδειγμα, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. 
Αυτή η διαδικασία, η οποία ενεργεί οριζόντια (δηλαδή όταν τα κύματα πέφτουν στο βράχο μέχρι την επιφάνεια), θα προκαλέσει φθορά ή διάλυση του βράχου.

Το γεγονός είναι ότι η παρατήρηση αυτών των κοιλοτήτων στη Μεγάλη Σφίγγα έκανε τους Ουκρανούς επιστήμονες να πιστεύουν ότι αυτό το μεγάλο μνημείο
θα μπορούσε να επηρεαστεί από την προαναφερθείσα διαδικασία στο πλαίσιο της βύθισης σε μεγάλα σώματα ύδατος και όχι της κανονικής πλημμύρας του Νείλου.

Ο Manichev και ο Parkhomenko υποδεικνύουν ότι η γεωλογική σύνθεση του σώματος της Σφίγγας είναι μια ακολουθία από στρώματα που αποτελούνται από ασβεστόλιθο
με μικρά ενδιάμεσα στρώματα αργίλων. Ο Manichev και ο Parkhomenko εξηγούν ότι αυτά τα πετρώματα έχουν διαφορετικό βαθμό αντίστασης στο φαινόμενο του νερού 
και λένε ότι εάν οι σχηματισμοί των κοιλοτήτων οφείλονταν μόνο στην τριβή με άμμο, οι κοιλότητες έπρεπε να αντιστοιχούν στα στρώματα μιας συγκεκριμένης 
λιθολογικής σύνθεσης. Υποδηλώνουν ότι οι κοιλότητες του Μεγάλου Σχηματισμού σχηματίζονται στην πραγματικότητα μέσα σε πολλά στρώματα ή καταλαμβάνουν 
κάποιο μέρος του στρώματος ομοιογενούς σύνθεσης.




Η πλάτη της Μεγάλης Σφίγγας της Αιγύπτου
Οι Μανιχέφ και Παρκχόμενκο πιστεύουν ακράδαντα ότι η Σφίγγα έπρεπε να βυθιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω από το νερό και, 
για να υποστηρίξει αυτή την υπόθεση, δείχνουν προς την υπάρχουσα βιβλιογραφία των γεωλογικών μελετών του οροπεδίου της Γκίζας.
Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες στο τέλος της γεωλογικής περιόδου Pliocene (πριν από 5,2 έως 1,6 εκατομμύρια χρόνια), 
το θαλάσσιο νερό εισήλθε στην κοιλάδα του Νείλου και σταδιακά δημιουργούσε πλημμύρες στην περιοχή. 
Αυτό οδήγησε στο σχηματισμό λυματικών κοιτασμάτων που βρίσκονται σε απόσταση 180 μέτρων πάνω από το σημερινό επίπεδο της Μεσογείου.

Σύμφωνα με τον Manichev και τον Parkhomenko, η στάθμη της θάλασσας κατά τη φάση της Καλαβρίας είναι η πλησιέστερη προς το σημερινό 
σήμα με το υψηλότερο GES κοιλότητα στο επίπεδό του. Το υψηλό επίπεδο θαλάσσιου ύδατος προκάλεσε επίσης το Νείλο να ξεχειλίσει και να δημιουργήσει 
μακρόβια υδάτινα σώματα. Ως προς το χρόνο αντιστοιχεί σε 800000 χρόνια.

Αυτό που έχουμε εδώ είναι στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με τη συμβατική θεωρία της υποβάθμισης που προκάλεσε η άμμος και το νερό,
μια θεωρία που ήδη επικρίθηκε από τους West και Schoch, οι οποίοι υπενθύμισαν ότι κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων, το σώμα της Σφίγγας θάφτηκε από την άμμο 
της ερήμου Η διάβρωση των ανέμων και της άμμου δεν θα είχε βλάψει την αινιγματική Σφίγγα.

Ωστόσο, όπου ο Schoch είδε καθαρά τη δράση των ρευμάτων ύδατος που προκαλούνται από συνεχείς βροχοπτώσεις, 
οι Ουκρανοί γεωλόγοι βλέπουν την επίδραση της διάβρωσης που προκαλείται από την άμεση επαφή των υδάτων των λιμνών που σχηματίζονται 
στο Πλειστόκαινο στο σώμα Σφίγγα. Αυτό σημαίνει ότι η Μεγάλη Σφίγγα της Αιγύπτου είναι ένα από τα παλαιότερα μνημεία στην επιφάνεια της Γης, 
επιστρέφοντας δραστικά την προέλευση της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.

Μεταφραση για το conspiracyfeeds 
απο την Ελλάνια Διάνθη
Πηγή

kataggeilte